Τα πολεμικά σχέδια αναπροσαρμόζονται και οι επιχειρήσεις εξελίσσονται αναλόγως με το τι επιδιώκει η εμπόλεμη χώρα κάθε στιγμή. Ο καλός στρατός και ο ικανός στρατηγός αποδεικνύονται μόνο στη μάχη. Και τα αρχικά σχέδια είναι για μικρό χρονικό διάστημα.
Οι διαπιστώσεις αυτές ανήκουν σε έγκυρους στρατιωτικούς αναλυτές και επιβεβαιώνονται και στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Στον πόλεμο αυτό ο ρόλος της Ουκρανίας είναι δευτερεύων. Τις συνέπειες της κατάληξης του θα τις υποστούν κυρίως οι Ουκρανοί, αλλά οι κύριοι παίκτες είναι η Ρωσία και οι ΗΠΑ.
Όπως τονίστηκε επανειλημμένως, ο πόλεμος αυτός είναι ένας «πόλεμος δι’ αντιπροσώπου», των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Η Ουάσινγκτον χρησιμοποίησε περιτέχνως την ουκρανική επιθυμία να ανακτήσει η χώρα τις κατειλημμένες περιοχές και να ενταχθεί στις δυτικές δομές.
Έχουμε ήδη εισέλθει σε μια νέα εποχή. Το διακύβευμα είναι η αναμφισβήτητη ανάδειξη της ηγεμονικής δύναμης στον κόσμο. Η ανάδειξη αυτή έχει νόημα αν ο κόσμος παραμείνει ενωμένος χωρίς νέο (ή νέο) Σιδηρούν Παραπέτασμα. Γιατί σε διαφορετικούς κόσμους οι ηγεμονίες θα είναι διαφορετικές. Θα παραμείνει ενωμένος;
Δύσκολο να αποδεχθούν την αμερικανική απόλυτη κυριαρχία η Κίνα και η Ρωσία. Αλλά δύσκολο να αποδεχθούν και οι ΗΠΑ συγκάτοικους στην κορυφή – όμως, θ’ αποφύγουν την απευθείας αντιπαράθεση. Έτσι, θα επιδιώξουν τη στρατιωτική και οικονομική φθορά του Πεκίνου και της Μόσχας. Τη μεν στρατιωτική με την εμπλοκή σε περιφερειακούς πολέμους και την οικονομική με τις κυρώσεις.
Η επιλογή αυτή προϋποθέτει έναν κόσμο σε διαρκή πόλεμο που δεν θα ξεφύγει του ελέγχου. Από αυτή την πλευρά είναι δύσκολο να προβλεφθεί το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία.
Από την πλευρά του Κιέβου μόνιμος στόχος θα είναι η επάνοδος στο πριν από τον πόλεμο εδαφικό καθεστώς. Είναι δυνατό να αποδεχθούν έναν τέτοιο όρο οι Ρώσοι μετά από τόσες θυσίες; Αδύνατο. Δεν είναι λοιπόν το Κρεμλίνο που θα αποφασίσει το τέλος του πολέμου. Και φυσικά ούτε η Ουκρανία. Είναι οι ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ έχουν δέσει χειροπόδαρα τους Ουκρανούς με κάθε είδους εξάρτηση μαζί τους. Χωρίς τις ΗΠΑ η Ουκρανία δεν μπορεί να αντέξει τον πόλεμο. Δεν αρκεί η αποφασιστικότητα και η γενναιότητα των πολιτών. Χρειάζονται τα μέσα και ο σχεδιασμός του πολέμου.
Πολλοί αποδίδουν στον ουκρανικό στρατό τον επιτυχή τρόπο που επέλεξε να αναπτύξει τις επιχειρήσεις του. Είναι πολύ προχωρημένος και μελετημένος σχεδιασμός για να αποδοθεί σε έναν στρατό που δεν ήταν καλά οργανωμένος. Ο σχεδιασμός, οι επιλογές και ορισμένες από τις δύσκολες επιχειρήσεις έγιναν από άλλες δυνάμεις.
Αν η εκτίμηση ότι στόχος των ΗΠΑ είναι να επιδιώξουν στρατιωτική και οικονομική φθορά Ρωσίας και Κίνας ευσταθεί, τότε θα τις δούμε να διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις ενός «πολέμου δι’ αντιπροσώπου» της Κίνας με την Ταϊβάν.
Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα του Economist. Με τίτλο «Πώς να γίνετε σκαντζόχοιρος» το βρετανικό περιοδικό έγραψε: «Η Ουκρανία έχει δείξει πώς ένα μαχητικό πνεύμα, μια γενναία ηγεσία, ένας ανθεκτικός πληθυσμός –και δυτικά όπλα– μπορούν να κρατήσουν μακριά έναν μεγαλύτερο εχθρό. Όσο καλύτερα προετοιμαστεί η Ταϊβάν, τόσο λιγότερο πιθανό είναι η Κίνα να διακινδυνεύσει μια εισβολή».
Το κείμενο ουσιαστικά υπαγορεύει τις προϋποθέσεις που πρέπει να διαμορφώσει η Ταϊβάν για να προετοιμαστεί για έναν πόλεμο φθοράς της Κίνας. Δεν νομίζω πως η Ουάσινγκτον ανησυχεί για την Ταϊβάν για κάποιον άλλο λόγο. Τη θέλει ανοικτή πληγή για την Κίνα. Το συμπέρασμα είναι ότι εισερχόμαστε σε έναν «Διαρκή Πόλεμο» με άγνωστο τέλος. Οι στόχοι περιγράφηκαν. Για τις ΗΠΑ είναι η χωρίς συγκατοίκηση ηγεμονία, για την Κίνα και τη Ρωσία ένας πολυπολικός κόσμος.
Μέσα σε αυτό το διαφαινόμενο σκηνικό η ελληνική κυβέρνηση πήρε σαφή θέση στο πλευρό των ΗΠΑ χωρίς καμιά επιφύλαξη και με δημόσιες κατηγορηματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού.
Η Τουρκία, αντιθέτως, ελίσσεται με τον κλασικό τρόπο που γνωρίζει. Και ο οποίος τρόπος πάντα της προσέφερε θετικά αποτελέσματα.
Η πολιτική των ΗΠΑ θα είναι η αξιοποίηση της δεδομένης Ελλάδας χωρίς την εγκατάλειψη της Τουρκίας.
Εκείνο που ζητά σήμερα η Άγκυρα από την Αθήνα (δεν εννοώ τα θέματα που έχει γείρει μονομερώς και θα επιμείνει σ’ αυτά) είναι η συνδιαχείριση των ενεργειακών αποθεμάτων που βρίσκονται στην ελλαδική και κυπριακή ΑΟΖ. Και όλα δείχνουν πως την απαίτηση αυτή της Τουρκίας οι ΗΠΑ τη βλέπουν θετικά.
Στην Αθήνα προετοιμάζονται για την αποδοχή της διά της διολισθήσεως. Ερωτήματα όπως «τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;», και ιδέες του είδους «ευέλικτη προσαρμογή», «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη» «μια λύση στο σημείο που τέμνονται το Διεθνές Δίκαιο με την ΑΟΖ» και άλλα τέτοια, ήδη αποτελούν αντικείμενα αναλύσεων και δημόσιου λόγου για την προετοιμασία της κοινής γνώμης.
Αλλά κατά την πάγια τακτική τους οι ΗΠΑ θα επιχειρήσουν να περιορίσουν όπου μπορούν και τις φιλοδοξίες της Τουρκίας χωρίς να προκαλέσουν αγεφύρωτο ρήγμα. Έτσι, ας μην εκπλαγούμε αν δούμε να ανατίθεται ρόλος στον Έλληνα πρωθυπουργό ακόμη και προς την ουκρανική πλευρά. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος του υπερβολικού τονισμού της ελληνικής θέσης στο Ουκρανικό από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αυτά όλα θα φανούν μετά την επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ.
Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι: Ας προετοιμαστούμε να συμβιώσουμε με μακροχρόνιους πολέμους στους οποίους θα υπάρχει και ανάμιξη των μεγάλων δυνάμεων. Η Ευρώπη δεν συγκαταλέγεται σε αυτές.
ΠΗΓΗ pontosnews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου