ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Μικρασιατικός Ελληνισμός: Στον δρόμο της λήθης ή της μνήμης;

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2022

Μικρασιατικός Ελληνισμός: Στον δρόμο της λήθης ή της μνήμης;

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ (1914 -1922)100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Του Γιάννη Κιουλέκα, Ιστορικού ερευνητή

«Το 1922 «δουλεύει» στη σημερινή πραγματικότητα, συνεχίζεται στην Κύπρο και το Αιγαίο, απειλεί τη Θράκη και τα νησιά, καθορίζει τους προσανατολισμούς της εσωτερικής και εξωτερικής μας πολιτικής, σφραγίζει καθοριστικά το μέλλον του ελληνισμού. Ή μήπως δεν αποτελεί εθνοκάθαρση και πολιτιστική γενοκτονία ο εξανδραποδισμός των 200.000 Ελλήνων της Βόρειας Κύπρου; Όποιος επιθυμεί τη λήθη της «γενοκτονίας» απεργάζεται – από ιδεολογική τύφλωση ή/και δουλοφροσύνη – την ολοκλήρωσή της για το σύνολο του ελληνισμού. Όχι βέβαια τη σφαγή ή την

εκδίωξη των υπολοίπων Ελλήνων – το «πολύ-πολύ» την εκδίωξη των Κυπρίων, των Θρακών και κάποιων Αγαιοπελαγιτών – αλλά, μέσω της απειλής και της εσωτερίκευσης του φόβου, τη μεταβολή του ελληνικού κράτους, για άλλη μια φορά, μετά από χιλίων χρόνων προσπάθειες του τουρκικού επεκτατισμού, σε κράτος υποτελές στο «σουλτανάτο της Άγκυρας». Και μόνον ένας «α-χρονικός ιστορικισμός», η συνείδηση δηλαδή πως το ’22 συνεχίζεται, μπορεί να μας επιτρέψει να αντισταθούμε, έστω για ορισμένα χρόνια ακόμα. Διότι δυστυχώς, στην περιοχή μας, η Ιστορία με κεφαλαίο Ι, και όχι η «μικρή ιστορία» της καθημερινότητας, συνεχίζει να γράφεται με τα υλικά της μεγάλης διάρκειας.» [1]

Το 2022 οι νεοσουλτάνοι της Άγκυρας θα «γιορτάσουν» την δημιουργία του ρατσιστικού κράτους τους που δημιουργήθηκε στηριζόμενο στην εξαφάνιση των διαφορετικών εθνικά & θρησκευτικά αυτόχθονων λαών οι οποίοι κατοικούσαν στα εδάφη αυτά πολύ πριν την έλευση των οθωμανών/τούρκων. Ήδη ο Ερντογάν ανεβάζει επίπεδο στην προπαγάνδα. Ο Τούρκος πρόεδρος υπέγραψε το φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (Ρέμσι Γκαζέτε) της Τουρκίας, όπου εγκρίνεται η ίδρυση Διεθνούς Ινστιτούτου Μελέτης Γενοκτονίας και Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας! Μη φανταστεί κανείς ότι πρόκειται ο Ερντογάν να εκθέσει τη χώρα του, παρουσιάζοντας τις Γενοκτονίες που διέπραξαν οι πρόγονοί του σε Αρμένιους, Πόντιους, Έλληνες της Σμύρνης και Ασσύριους. Κάθε άλλο, θα προσπαθήσει να διαστρεβλώσει την ιστορία και να παρουσιάσει στη Διεθνή Κοινότητα, ότι όλα αυτά που λέγονται για τις σφαγές των 1.500.000 Αρμενίων και των 353.000 Ποντίων και τόσων εκατοντάδων χιλιάδων Σμυρνιών και Ασσυρίων, είναι ψέματα και παραπληροφόρηση.[2]

Η δική μας απάντηση, πρόταση για το 2022 ποιά είναι;

Νέα πνοή στο παγκόσμιο κίνημα διεκδίκησης αναγνώρισης των Γενοκτονιών των χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων) φαίνεται ότι έδωσε η απόφαση του Τζο Μπάιντεν, η οποία ενδεχομένως να ανοίγει στους Αρμένιους το δρόμο για τη διεκδίκηση αποζημιώσεων από την Τουρκία.

Αν όμως η Μικρασιατική Καταστροφή υπήρξε το αποτέλεσμα της γενοκτονίας ενός ιστορικού λαού με τουλάχιστον τρείς χιλιάδες (3.000) χρόνια παρουσία στην Μικρά Ασία, αυτή η γενοκτονία συνεχίζεται στο σύγχρονο ελλαδικό κράτος με την γενοκτονία της μνήμης μας. Όχι μόνο με την υποβάθμιση κάθε αναφοράς στην Καταστροφή & την δραματική σημασία της για τον ελληνισμό, αλλά & την συστηματική αποσιώπηση & διαστρέβλωση από το 1922 μέχρι σήμερα.

Οι Έλληνες που έχουν σήμερα προσφυγική ρίζα είναι σημαντικό κομμάτι μέσα στην ελληνική κοινωνία, αποτελώντας ίσως την μεγαλύτερη ιστορική συνιστώσα στην Ελληνική κοινωνία. Δυσανάλογα μικρή όμως παραμένει η επιρροή της Μικρασιάτικης κουλτούρας και του πολιτισμού στην Ελληνική κοινωνία. Οι λόγοι είναι πολλοί, δεν θα τους αναλύσουμε εδώ. Ένα μικρό ποσοστό Μικρασιατών γνωρίζει την ιστορία της προσφυγικής του καταγωγής. Αλλά ακόμη & αν γνωρίζει την προσφυγική του καταγωγή εντούτοις αγνοεί στην συντριπτική του πλειοψηφία τους πραγματικούς λόγους & πώς ξεριζώθηκαν οι πρόγονοι του από τις πατρίδες τους. Επίσης οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τις ιδιαίτερες πατρίδες των προγόνων τους. Ιδιαίτερα οι νεώτερες γενιές (από την 4^η κυρίως & τις νεώτερες) είτε γνωρίζουν ελάχιστα είτε αγνοούν εντελώς την ιστορία των προσφύγων προγόνων τους έχοντας απωλέσει σχεδόν αμετάκλητα την προσφυγική τους ιστορική ταυτότητα & μνήμη. Οι μόνοι που διατηρούν ακόμη συνείδηση της προσφυγικής τους ρίζας από Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία (Ιωνία, Πόντο, Καππαδοκία κλπ) είναι κυρίως τα μέλη των Ελληνικών προσφυγικών Συλλόγων. Σήμερα ζουν οι πρόσφυγες τρίτης (3^ης) γενιάς. Είναι η γενιά που έχοντας γνωρίσει την πρώτη γενιά προσφύγων (παππούδες, γιαγιάδες) έχει μεγάλη ευαισθησία, συνείδηση της καταγωγής της προσπαθώντας να διατηρήσει την Μικρασιάτικη ιστορική της ταυτότητα & μνήμη. Η 3^η γενιά Προσφύγων αποτελεί τον πυρήνα των Προσφυγικών Συλλόγων σήμερα. Όμως η συνέχεια δεν φαίνεται καθόλου αισιόδοξη όταν σε μερικά χρόνια αυτή η γενιά αποχωρήσει από «τα κοινά». Μία ματιά αν ρίξει κάποιος στους προσφυγικούς συλλόγους θα δει ξεκάθαρα τι συμβαίνει. Υπάρχει μία συνεχής μείωση σε εισροή νέων μελών στους προσφυγικούς συλλόγους. Σε επίπεδο εκδηλώσεων επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο επετειακές εκδηλώσεις πολιτιστικού, λαογραφικού κυρίως χαρακτήρα, δλδ χορός, τραγούδι, φαγητό κλπ, που δεν αρκούν όμως για να συσπειρώσουν να εμπνεύσουν τις επόμενες (νεώτερες) γενιές. Απουσιάζει η προβολή & αφήγηση της ιστορίας μας στους νεώτερους. Οι προσφυγικοί σύλλογοι στάθηκαν οι κιβωτοί μνήμης μετά τον ξεριζωμό του 1922 μέχρι σήμερα. Οι πρόσφυγες επί πολλές δεκαετίες στο ζήτημα των αιτίων γέννησης της σύγχρονης ιστορίας τους, της συνέχειας και της ταυτότητας τους, περιορίστηκαν ουσιαστικά σε μία μονομερή και αυτή ανολοκλήρωτη πολιτιστική απάντηση.

Οι Μικρασιάτες, Ανατολικοθρακιώτες, Ασσύριοι πρόσφυγες στην Ελλάδα 100 χρόνια μετά την «τελική έξοδο» από την πατρίδα τους δεν έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αναγνώρισης της γενοκτονίας από την διεθνή κοινότητα. Δεν υπάρχει ένα σχέδιο, μία στρατηγική, ένα κίνημα που να εμπνέει & να συσπειρώνει. Τα τελευταία 30-35 χρόνια σημειώθηκαν σημαντικές θετικές αλλαγές ως προς τους όρους διατήρησης της ιστορίας και της μνήμης των προσφύγων. Από την δεκαετία του ΄90 υπάρχει η αναγνώριση της γενοκτονίας όσον αφορά την Ιωνία & τον Πόντο κυρίως (το κομμάτι της γενοκτονίας στην Αν. Θράκη δεν συμπεριλήφθηκε) από το ελληνικό κράτος. Δυστυχώς δεν δόθηκε η ανάλογη συνέχεια από τους Ανατολικοθρακιώτες & τους Μικρασιάτες (πλην Ποντίων), με συνέπεια να δημιουργούνται σήμερα κενά & αδιέξοδα. Μεταξύ των Ελλήνων προσφύγων υπάρχουν διαφορετικές ταχύτητες. Ένα ελληνικό προσφυγικό κομμάτι ριζοσπαστικοποιήθηκε περισσότερο από τα υπόλοιπα. Είναι οι Έλληνες πρόσφυγες του Πόντου. Υπήρξαν οι πρώτοι που διεκδίκησαν & πέτυχαν από το ελληνικό κράτος να αναγνωρίσει την γενοκτονία [η οποία ξεκίνησε από τους νεότουρκους το 1914 από την Ανατολική Θράκη, εν συνεχεία συνεχίσθηκε στην Δυτική Μ. Ασία (Ιωνία)] από τον Κεμάλ κατά την τελική φάση αυτής την περίοδο 1919 – 1922 στον Πόντο. Αντίθετα οι πρόσφυγες από Ανατολική Θράκη και την υπόλοιπη Μικρά Ασία (Ιωνία, Βιθυνία, Καππαδοκία κλπ) επαναπαύθηκαν στην αναγνώριση της γενοκτονίας από το ελληνικό κράτος με αποτέλεσμα να υπολείπονται των Ποντίων σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις στο αίτημα της διεκδίκησης αναγνώρισης της γενοκτονίας από την διεθνή κοινή γνώμη.

Αυτές είναι οι χώρες, πολιτείες, διεθνείς θεσμοί, κοινοβούλια και πόλεις που έχουν αναγνωρίσει μέχρι σήμερα την γενοκτονία Στις περισσότερες περιπτώσεις αφορούν μόνο την «Γενοκτονία των Ποντίων». (*)

– Στις 24 Φεβρουαρίου 1994, καθιερώθηκε η 19^η Μαΐου Ημέρα Μνήμης Γενοκτονίας των Ποντίων με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, η οποία έγινε νόμος του κράτους.

– Στις 13 Φεβρουαρίου 1998 καθιερώθηκε η 14^η Σεπτεμβρίου Ημέρα Μνήμης Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας, επίσης με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, η οποία έγινε νόμος του κράτους. Για τους ΑνατολικοΘρακιώτες δέν έχει καθιερωθεί μέχρι σήμερα ιδιαίτερη ημέρα μνήμης.

– Η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (IAGS, International Association of Genocide Scholars) με βαρυσήμαντο ψήφισμά της στις 15 Δεκεμβρίου 2007 αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων. Σε αναγνώριση προχώρησε και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2006.

– Η Κύπρος ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε τη Γενοκτονία με απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων στις 19 Μαΐου 1994, και έκτοτε τιμά τη μνήμη των θυμάτων.

– Στις 11 Μαρτίου 2010 η Σουηδία προχώρησε στην αναγνώριση των γενοκτονιών των χριστιανικών πληθυσμών Ελλήνων, Αρμενίων και Συροχαλδαίων, με απόφαση της Βουλής.

– Πέντε χρόνια αργότερα, στις 24 Μαρτίου 2015, η Αρμενία έστειλε το μήνυμα, με αντίστοιχη απόφαση της Εθνοσυνέλευσης της Αρμενικής Δημοκρατίας.

– Το κοινοβούλιο της Αυστρίας στις 22 Απριλίου 2015.

– Στις 9 Απριλίου 2015 η Ολλανδία αναγνώρισε τη Γενοκτονία.

– Το γερμανικό κόμμα της Αριστεράς Die Linke μέσω του βουλευτή της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και αντιπρόεδρο του κόμματος DIE LIENKE Tobias Pflüger αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Ποντίων (24-5-2021) [3]

Παλαιά Φώκαια Μικράς Ασίας

Πολιτείες των ΗΠΑ που αναγνώρισαν τη Γενοκτονία (μόνο Πόντο):

Νέα Υόρκη, 19 Μαΐου 2002

Νιου Τζέρσεϊ, 2 Σεπτεμβρίου 2002

Κολούμπια, 8 Δεκεμβρίου 2002

Νότια Καρολίνα, 10 Ιανουαρίου 2003

Τζόρτζια, 3 Φεβρουαρίου 2003

Πενσιλβάνια, 12 Δεκεμβρίου 2003

Φλόριντα, 20 Απριλίου 2005

Κλίβελαντ, 11 Μαΐου 2005

Ρόουντ Άιλαντ, 2008

Ιντιάνα, Δεκέμβριος 2014

Νότια Ντακότα, 26 Φεβρουαρίου 2015

Δυτική Βιρτζίνια, 24 Απριλίου 2016 (με διακήρυξη του κυβερνήτη και αφορμή τη Γενοκτονία των Αρμενίων)

Πολιτείες της Αυστραλίας που έχουν προβεί σε αναγνώριση

Νότια Αυστραλία, 30 Απριλίου 2009

Νέα Νότια Ουαλία. Την 1η Μαΐου 2013 η Γερουσία, και στις 12 Μαΐου η Βουλή αναγνώρισαν τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Γουίλομπι (στην περιοχή Σίδνεϋ) 11 Μαΐου 2015

Σε αναγνώριση με ψηφίσματά τους έχουν προβεί και θεσμικά όργανα νεολαιών, όπως αυτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), στα τέλη Μαΐου του 2015.

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας στις πόλεις του Καναδά:

Η μια μετά την άλλη πολλές καναδικές πόλεις έχουν προχωρήσει τα τελευταία χρόνια στην αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων. Το Μόντρεαλ ήταν η τελευταία στη σειρά που προχώρησε στην αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων. Είχε προηγηθεί το Τορόντο (4 Μάϊου 2016), η Οτάβα, το Λασάλ, η Οσάβα, και τα διαμερίσματα του Λαβάλ και του Villeray-Saint Michel-Parc Extension, στην ευρύτερη περιοχή του Μόντρεαλ. Επιπλέον τα Δημοτικά Συμβούλια των πόλεων Βανκούβερ και Ρεγγίνας ανακήρυξαν, λίγες μέρες πριν από τη μαύρη επέτειο, την Παρασκευή 19 Μαΐου του 2017 ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Το αίτημα προς τον πρωθυπουργό Τζάστιν Τριντό είναι να αναγνωριστεί η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, να καταδικαστεί κάθε προσπάθεια άρνησής της, ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και να οριστεί σε όλη τη χώρα η 19η Μαΐου ως ημέρα ιστορικής μνήμης.

(*)Τα στοιχεία προέρχονται κυρίως από την ΠΟΕ και από το Φωτιάδης/Τσιανάκας, Το Ποντιακό Ζήτημα και η 19η Μαΐου εκείθεν και εντεύθεν του Αιγαίου, Σταμούλης, Θεσσαλονίκη 2015.

Ας δούμε επιλεκτικά 8 χαρακτηριστικά παραδείγματα ανάληψης σημαντικών πρωτοβουλιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα τελευταία χρόνια εκ μέρους των Ποντίων με πανελλήνια & διεθνή απήχηση καθώς & τα σημαντικά αποτελέσματα τους:

1) Η Διεθνής Συνομοσπονδία Ποντίων Ελλήνων οργανώνει εκδήλωση στη Βουλή των Λόρδων της Μεγάλης Βρετανίας στο Λονδίνο την Τετάρτη 24 Μαΐου 2017. Υποστηρικτής της εκδήλωσης εκ μέρους της Βουλής των Λόρδων ήταν ο Lord Stone of Blackheath, του οποίου το ενδιαφέρον για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής αυξάνει συνεχώς, ενώ ο ίδιος έχει μετατραπεί σε έναν από τους θερμότερους υποστηρικτές του αγώνα για την αναγνώρισή της στη Μεγάλη Βρετανία.

2) Διεθνές συνέδριο στη Λάρνακα, με θέμα Πόντος – Κύπρος: μια ιστορία, ένας πόνος». Υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής Κύπρου και της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας διοργανώθηκε στις 17 Μαΐου 2017, από την Παγκόσμια Συντονιστική Επιτροπή Ποντιακής Νεολαίας και το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, Διεθνές Συνέδριο με θέμα: «Πόντος-Κύπρος, μια Ιστορία, ένας Πόνος» στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακα. Ένα αόρατο νήμα πόνου και μαρτυρίου, αλλά και ένας υπαρκτός και διαρκής αγώνας για την ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας συνδέει τους δυο αυτούς τόπους. Στο Συνέδριο παρευρέθηκαν ως επίσημοι προσκεκλημένοι: ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμος Β`, ο Εξοχότατος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης, ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρης Συλλούρης, ο Υφυπουργός παρά τω Προέδρω κ. Βασίλης Πάλμας, ο Επίτροπος για Ανθρωπιστικά θέματα και θέματα Αποδήμων κ. Φώτης Φωτίου, ο Επίτροπος εθελοντισμού και μη κυβερνητικών οργανώσεων κ. Γιάννης Γιαννάκης, ο Δήμαρχος Λάρνακας κ. Ανδρέας Βύρας, ο Πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου της Κύπρου, καθηγητής κ. Κώστας Γουλιάμου, ο Σύμβουλος Πρεσβείας της Ελληνικής Δημοκρατίας στην Κύπρο κ. Χρήστος Καποδίστριας, ο Προέδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Αποδήμων Κυπρίων κ. Φίλιπ Κρίστοφερ, ο Συντονιστής της ΣΑΕ Περιφέρειας των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ κ. Ιβάν Σαββίδης, ο Πρόεδρος του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου, κ. Θανάσης Τσόκος, βουλευτές κ.ά [4]

3) Αλλεπάλληλες ερωτήσεις στην ΕΕ (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) στις 23/5/2018 στις 18/5/2020 & στις 14/5/21 από Ελληνοκύπριο Ευρωβουλευτή με θέμα: “Αναγκαιότητα αναγνώρισης από την ΕΕ της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού” [5],[6],[7]

4) Στις 7 Δεκεμβρίου 2019, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 1^ο Διεθνές Συνέδριο για το έγκλημα της γενοκτονίας. Αυτή είναι η κορυφαία διοργάνωση των Ποντίων (Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος) αλλά & από οποιονδήποτε άλλον προσφυγικό φορέα στην Ελλάδα. Μέχρι σήμερα είναι η πρώτη & μοναδική εκδήλωση σε συμμετοχή τόσων πολλών ειδικών για την γενοκτονία που διοργανώθηκε στην Ελλάδα. Διεξήχθηκε υπό την αιγίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας και της Βουλής των Ελλήνων. Την έναρξη των εργασιών είχε κάνει μία ημέρα πριν ο Πρωθυπουργός, ο οποίος για την τοποθέτησή του δέχθηκε τα πυρά της Τουρκίας. Στο πολύ σημαντικό αυτό Διεθνές Συνέδριο που έγινε πρώτη φορά στην πατρίδα μας συμμετείχαν παγκοσμίου φήμης επιστήμονες, ιστορικοί και γενοκτονολόγοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και ακτιβιστές. Όλοι τους κορυφαίοι παγκοσμίως για το επιστημονικό τους έργο και την δράση τους για αναγνώριση των γενοκτονιών κυρίως. Μεταξύ αυτών και Τούρκοι δημοκράτες που παραδέχονται τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών από το τουρκικό κράτος έχοντας μάλιστα πλούσια αγωνιστική δράση & συγγραφική δουλειά με ντοκουμέντα από τουρκικές πηγές / αρχεία που αποδεικνύουν αυτές! Η πλήρης λίστα των ομιλητών : Άγγελος Συρίγος – Βασίλειος Μεϊχανετσίδης – Κωσταντίνος Φωτιάδης – Λάμπρος Κουλουμπαρίτσης – Μαίρη Στυλίδη – Νίκος Μιχαηλίδης – Παναγιώτης Γιαταγαντζίδης- Alfred De Zayas – Benny Morris – Carl Wilkens – Cengiz Aktar – Dror Ze’evi – Haider Elias – Harutyun Marutyan – Henry Theriault – Ιsrael Charny – Samuel Totten – Steven Jacobs – Tamer Çilingir – Tessa Hofmann. Τα πάντα γύρω από το Συνέδριο καθώς και όλες οι ομιλίες εδώ : [8] Αυτή είναι η κορυφαία εκδήλωση πού έχει πραγματοποιήσει στην Ελλάδα ελληνικό προσφυγικό σωματείο / ομοσπονδία στον αγώνα που κάνουν οι Πόντιοι για αναγνώριση της Γενοκτονίας στην τελική φάση αυτής την χρονική περίοδο 1919 – 1922 στον Πόντο. Δυστυχώς από τον υπόλοιπο οργανωμένο προσφυγικό Ελληνισμό δεν παραβρέθηκε κανένας.

5) Εκκληση στον Morrison να αναγνωρίσει η Αυστραλία τη γενοκτονία Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων

Το Σάββατο, 24 Απριλίου 2021, που είναι ημέρα μνήμης της Αρμενικής Γενοκτονίας, τα Ποντιακά σωματεία της Μελβούρνης, η Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Αυστραλίας καθώς και πλήθος άλλων Ελλήνων συμπαροίκων συμμετείχαν στη διαδήλωση και πορεία διαμαρτυρίας διοργανωμένη από κοινού από την Αρμενική, Ασσυριακή και Ελληνική παροικία υπέρ της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων από τις Αυστραλιανές αρχές Ελληνικοί Σύλλογοι και οργανισμοί που πήραν μέρος:

Αυστραλιανό Ελληνικό Συμβούλιο Νέας Νότιας Ουαλίας, Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων Αυστραλία, Παμμακεδονική Κοινότητα Νέας Νότιας Ουαλία, ΑΧΕΠΑ Νέας Νότιας Ουαλίας, Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Αυστραλίας, UNSW Hellenic Studies Foundation, Μυτιλινιακή Αδελφότητα Νέας Νότιας Ουαλίας, Κρητική Κοινότητα Σίδνεϋ, Ποντιακή Κοινότητα Παναγία Σουμελά Σίδνεϋ, Ποντοξενιτέας Νέας Νότιας Ουαλίας, Ποντιακός εκπαιδευτικός Μορφωτικός Σύλλογος Βικτώριας «ΟΙ Ακρίτες του Πόντου»”, Ελληνική Ποντιακή Κοινότητα Γουλογκόνγκ «Ο Διογένης» Νέας Νότιας Ουαλίας, Ποντιακή Κοινότητα Μελβούρνης – Βικτωρία, Εύξεινος Πόντος Μελβούρνης». [9]

6) Δημιουργία Έδρας Ποντιακών Σπουδών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 2017 και στη συνέχεια το 2019 του Κέντρου Ποντιακών Ερευνών. Έτσι δόθηκε η δυνατότητα να εντατικοποιηθεί η έρευνα γύρω από το ζήτημα και να αναπτυχθούν διάφορες διεθνείς συνεργασίες. Παράλληλα έχει ήδη συγκεντρωθεί σημαντικό αρχειακό υλικό και έχει δημιουργηθεί μια καλή βιβλιοθήκη διαθέσιμη στους φοιτητές, ερευνητές και ειδικούς επιστήμονες.

7) Παρουσίαση του ποντιακού ζητήματος για πρώτη φορά στην 54^η συνεδρίαση της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών το 1998 [10]

8) Η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδος προχωρά στην Ίδρυση «Δικτύου Πόλεων με Ποντιακές Κοινότητες», για την προώθηση της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων [11]

Αποδεικνύεται ότι οι πρόσφυγες Ελληνες του Πόντου με αφετηρία την καθιέρωση ημέρας μνήμης της γενοκτονίας που καθιερώθηκε το 1994, δημιούργησαν ένα δυνατό αγωνιστικό κίνημα που παρόλα τα προβλήματα, πισωγυρίσματα κλπ κατά καιρούς έχει γίνει σημείο αναφοράς στην Ελλάδα, & στο εξωτερικό. Φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμη που μένει να γίνουν & πολλοί αγώνες ακόμη να δοθούν & να κερδηθούν. Το «Ποντιακό» ζήτημα όμως έχει αποκτήσει μία δυναμική που δύσκολα θα ανακοπεί.

Αντίθετα οι υπόλοιποι Μικρασιάτες πρόσφυγες μέχρι σήμερα δεν έχουν σχεδόν καμμία σημαντική πρωτοβουλία προκειμένου να αναδείξουν το ζήτημα της Γενοκτονίας. Οι Μικρασιάτες έφτασαν στην ψήφιση της 14^ης Σεπτεμβρίου Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας από το Ελληνικό Κοινοβούλιο μέσα από διαφορετικό τρόπο από αυτόν των Ποντίων. Εκεί ίσως οφείλεται & η αδράνεια έκτοτε. Από το 1998 που η Ελληνική Βουλή ψήφισε ομόφωνα το Προεδρικό Διάταγμα για καθιέρωση της 14^ης Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο σαν ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού, οι υπόλοιποι Μικρασιάτες δεν έκαναν τις κινήσεις που επέβαλλε η ίδια η πράξη της αναγνώρισης από το Ελληνικό κοινοβούλιο προκειμένου το ζήτημα της γενοκτονίας να συζητηθεί μεταξύ των πρωτοβάθμιων & δευτεροβάθμιων προσφυγικών φορέων & να αναδειχθεί σε κεντρικό ζήτημα. Το 1998 οι συνθήκες για δημιουργία ενός κινήματος ήταν ώριμες αλλά δυστυχώς υπήρξε αδικαιολόγητη αδράνεια μέχρι σήμερα. Μόνο τυπικές επετειακές ανακοινώσεις. Σχεδόν 25 χρόνια από την ψήφιση του νόμου από το ελληνικό κοινοβούλιο δεν έχει χαραχθεί μία πολιτική, ένα σχέδιο ανάδειξης τη γενοκτονίας. Δεν έχει πραγματοποιηθεί ούτε ένα πανελλήνιο, πολύ περισσότερο ένα παγκόσμιο συνέδριο όπως αυτό που πραγματοποίησαν οι Πόντιοι τον Δεκέμβρη 2019. Δυστυχώς ο σημαντικός αυτός νόμος παραμένει ανεκμετάλλευτος. Έτσι όμως δεν πας πουθενά. Κάποιες εκδηλώσεις όπως π.χ. ημερίδες, σεμινάρια, συμπόσια κλπ από Μικρασιάτικους φορείς όπως το Κ.Ε.Μ.Μ.Ε. (Κέντρο Ερευνας Μελέτης Μικρασιάτικου Ελληνισμού) / Κηφισιά καθώς και από το ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ. (ΚΕντρο ΜΙκρασιάτικου ΠΟλιτισμού) / Νέα Ιωνία τα τελευταία χρόνια δεν ήταν ικανές να γεμίσουν το κενό & έμειναν χωρίς συνέχεια. Το μόνο που κατάφεραν οι Μικρασιάτες ήταν πριν 3 χρόνια να διοργανώσουν το πρώτο (1^ο) πανελλήνιο χορευτικό αντάμωμα!. Παρέμειναν δηλαδή μόνο στο πολιτιστικό επίπεδο. Αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Λείπει το άλλο μισό. Το ιστορικό / πολιτικό κομμάτι (Γενοκτονία) που είναι απαραίτητη προϋπόθεση / συνθήκη για να μπορέσει ένας λαός που έχει υποστεί ξεριζωμό κατόπιν γενοκτονίας να μην εξαφανισθεί οριστικά από την ιστορία και καταντήσει λαός των μουσείων. Η ιστορία είναι μαζί μας. Σχεδόν 25 χρόνια μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν έχει δημιουργηθεί ένα αρχείο τεκμηρίωσης αυτής! Δεν έγινε ποτέ η συστηματική καταγραφή & συλλογή όλων των στοιχείων & ντοκουμέντων, που είναι πάρα πολλά, για την ιστορική, επιστημονική τεκμηρίωση των γεγονότων της πρώτης φάσης της Γενοκτονίας (1914 – 1915). Οι Πόντιοι το δημιούργησαν τα αμέσως επόμενα χρόνια από το 1994. Οι Μικρασιάτες μοιάζουν να έχουν παραιτηθεί από την ιστορία τους.

Στον Μικρασιατικό χώρο λεκτικά, τα «συλλογικά όργανα» είναι υπέρ της αναγνώρισης της γενοκτονίας, όμως, από την άλλη, δεν αναλαμβάνουν καμμία πρωτοβουλία για πραγματοποίηση της αναγνώρισης. Όχι μόνο δεν αναλαμβάνεται καμμία αγωνιστική διεκδικητική πρωτοβουλία αλλά από το 1998 μέχρι σήμερα σε 2 εκδηλώσεις τουλάχιστον, που την μία ονόμασαν μάλιστα (κακώς) «Διεθνές Συνέδριο», υπήρχαν μεταξύ των ομιλητών «διακεκριμένοι» αρνητές της γενοκτονίας μας! Για αυτό άλλωστε & προκλήθηκαν πολλές & σοβαρές αντιδράσεις από Μικρασιάτες που τα παρακολούθησαν. [12] Αυτήν την εσωστρέφεια κάποια «πρόσωπα» την εξήγαγαν & στο εξωτερικό. Σήμερα οφείλουμε, αν θέλουμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος & να συνδεθούμε ξανά με την ιστορία μας, πρέπει να αντιγράψουμε αυτό που πράττουν οι Αρμένιοι, έχοντας πετύχει τον σεβασμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης & την αναγνώριση της γενοκτονίας τους από από τις παγκόσμιες δυνάμεις (ΗΠΑ, ΡΩΣΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ κλπ.) αναβαθμίζοντας τον αγώνα τους. Το μεγάλο ζητούμενο είναι να γίνει από κάποιους το ξεκίνημα ενεργοποιώντας τους Μικρασιάτες που πολλοί αντιλαμβάνονται το «κενό μνήμης» που υπάρχει, αγωνιούν, αλλά δεν έχουν με ποιόν να συνομιλήσουν & τί να πράξουν.

Στην Ελλάδα, το προσφυγικό στοιχείο αντιμετωπίστηκε σε γενικές γραμμές σαν ξένο, που ήλθε προκειμένου να ταράξει πολιτικές κοινωνικές, οικονομικές και άλλες ισορροπίες, και τέθηκε στο περιθώριο. Ήταν βάρος που έπρεπε να εξαφανισθεί ή τουλάχιστον να μείνει χωρίς ουσιαστικό μέλλον και αυτό μπορούσε να γίνει με την ολοκληρωτική ισοπέδωση του πλούσιου παρελθόντος. Για 70 & πλέον χρόνια δεν επιτράπηκε στους πρόσφυγες να επαναδιαπραγματευθούν τη συλλογική τους ιστορική αφήγηση στο κοινό έθνος–κράτος, ώστε να συμμετάσχουν και αυτοί στο εθνικό αφήγημα. Οι λόγοι όμως της υποβάθμισης, της απόκρυψης, της λήθης, των γεγονότων και των αδικημάτων, της παθητικής αποδοχής από τους πρόσφυγες, τα θύματα του εγκλήματος της γενοκτονίας, πρέπει να τους αναζητήσουμε στην φύση και τον χαρακτήρα του δορυφορικού ελλαδικού κράτους. Η απώλεια της Ιστορικής μνήμης αυτών των πληθυσμών σήμαινε και την απώλεια της παραγωγικής τους μνήμης και την κρίση της ταυτότητας τους. Η βίαιη αποξένωση τους από τον τόπο, την ιστορία, τον πνευματικό και υλικό τους πολιτισμό οδηγούσε στην κρίση της ταυτότητας τους.

Τα στοιχεία του πολιτισμού & της παράδοσης όπως π.χ. Ο χορός, το τραγούδι, η λαογραφία κλπ, όταν δεν συμπληρώνονται από τις υπόλοιπες συνιστώσες που συγκροτούν ένα λαό, εκτός του ότι δεν αρκούν για να διατηρήσουν και να καθορίσουν την ταυτότητα του, αναπαράγονται σε αλλοιωμένες και αλλοτριωμένες μορφές.

Δύο συνθήκες τουλάχιστον μπορούν να επιτρέψουν την αντίσταση ενός λαού υπό εξαφάνιση:

1^ον η βαθιά γνώση της ιστορίας, των πολιτικο-ιστορικών λόγων που καθόρισαν την εξέλιξη και τη σημερινή του κατάσταση, και

2^ον η αναγνώριση – από τους νόμους της Διεθνούς Κοινότητας, από τους νόμους της ανθρωπότητας — αυτών των λόγων και η απόδοση δικαίου για τα αδικήματα και εγκλήματα που διεπράχθησαν σε βάρος αυτού του λαού.

Αυτά τα δυο στοιχεία αποτελούν αυτά καθαυτά επιβεβαίωση και εγγύηση του δικαιώματος ενός λαού στην ύπαρξη και συνέχεια του. Δεν αρκεί όμως ένας λαός , μια ομάδα να έχει υποστεί την γενοκτόνα βία για να δικαιωθεί από τους νόμους της ανθρωπότητας και από τον θύτη. Πρέπει να αποδεικνύει σε επίπεδο πράξης , αγώνα, θυσίας, αυτοσεβασμού ότι διεκδικεί τη δικαίωση του. [13]

Ιστορικά, οι Πόντιοι, την δεκαετία του ’80 συζήτησαν, εξήγησαν το ζήτημα της Γενοκτονίας πρώτα στους Ποντιακούς προσφυγικούς συλλόγους. Έτσι φωτίσθηκε επαρκώς & έγινε κατανοητή η σπουδαιότητα / αναγκαιότητα διεκδίκησης της από όλους τους προσφυγικούς ποντιακούς συλλόγους. «Κατόπιν, το ζήτημα τέθηκε στο Β’ Παγκόσμιο Συνέδριο (Θεσσαλονίκη 31 Ιουλίου – 7 Αυγούστου 1988) όπου υιοθετήθηκε η κατάθεση ψηφίσματος από την οργανωτική επιτροπή για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Σύμφωνα με αυτό, το συνέδριο θα δεσμευόταν να προωθήσει την αναγνώριση της γενοκτονίας στην Ελλάδα – αναγνώριση της από το ελληνικό κοινοβούλιο – και στο εξωτερικό – αναγνώριση της από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο & τους διεθνείς οργανισμούς-. Επίσης, το ψήφισμα προέβλεπε την ενημέρωση της ελληνικής & διεθνούς κοινής γνώμης αναφορικά με την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού… Επιπλέον η Ελληνική Βουλή αποφάσισε σε συνεργασία με το Κέντρο Ποντιακών Μελετών (ΚΕΠΟΜΕ) την συγκέντρωση, αξιοποίηση, συγγραφή & επιμέλεια τηε έκδοσης ενός τόμου με σκοπό την τεκμηρίωση της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες ο τόμος αυτός δεν εκδόθηκε από την Ελληνική Βουλή… Η ολοκλήρωση του έργου, το οποίο αποτελείται από 14 τόμους πραγματοποιήθηκε τελικά το 1999 αυτοχρηματοδοτούμενο από τον ίδιο τον συγγραφέα» [14]. Αλλά ακόμη & οι Μικρασιάτες λίγα χρόνια μετά που κατάφεραν να αναγνωρισθεί η γενοκτονία στην υπόλοιπη Μ. Ασία αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα από όλες τις πολιτικές ελίτ, από την ελληνική αριστερά έως την ελληνική δεξιά.[15]

Βεβαίως το 1994 έπρεπε να κατατεθεί από όλους τους προσφυγικούς φορείς στην Ελλάδα πρόταση για την ενιαία γενοκτονία σε Ανατολική Θράκη, Ιωνία, Βιθυνία, Πόντο κλπ & για ολόκληρη την χρονική περίοδο 1913/4 – 1922/3. Η θεσμοθέτιση 2 ημερομηνιών για την ίδια γενοκτονία από τον ίδιο θύτη με το ίδιο θύμα είναι μεγάλο σφάλμα. Μειώνει την σημασία αυτού του μαζικού εγκλήματος που εφάρμοσαν οι νεότουρκοι & κεμαλικοί σε διαφορετικές χρονικές περιόδους σε Αν. Θράκη & ολόκληρη την Μ. Ασία. Αν από την αρχή ξεκινούσε αγώνας από όλους τους πρόσφυγες μαζί τότε η δυναμική αλλά & τα αποτελέσματα θα ήταν πολλαπλάσια. Κάτι που δεν αποκλείεται ακόμη & σήμερα αν γίνουν σωστά βήματα ενοποποίησης του αγώνα από το σύνολο των προσφυγικών φορέων (Θρακιωτών, Ποντίων, όλων των υπολοίπων Μικρασιατών). Αν ξεκινήσουν καί οι υπόλοιποι πρόσφυγες Μικρασιάτες και ΑνατολικοΘρακιώτες έναν αγώνα, τότε σίγουρα θα «συναντηθούν» με τους αδελφούς Ποντίους για να διεκδικήσουν όλοι μαζί την διεθνή αναγνώριση της ενιαίας γενοκτονίας.

Στον Μικρασιατικό χώρο επειδή δεν υπάρχει καμμία απόφαση από πανελλήνιο / παγκόσμιο συνέδριο Μικρασιατών όπως έπραξαν οι Πόντιοι & αναφέραμε ήδη, για να δεσμευθούν όλοι οι πρωτοβάθμιοι, δευτεροβάθμιοι συλλογικοί προσφυγικοί φορείς σε ανάληψη δράσεων για να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στην Μνήμη δεν αναλαμβάνει κανένας πρωτοβουλία, με αποτέλεσμα σήμερα οι νεώτερες γενιές Μικρασιατών που έχουν αφομοιωθεί από την ελλαδική κοινωνία να έχουν αποκοπεί από την ιστορία τους για αυτό & παραμένουν αδιάφορες. Το 2019 στην Κατερίνη απηύθυνα δημόσια πρόταση προς το Δ.Σ. του δευτεροβάθμιου συλλογικού οργάνου (ΟΠΣΕ), παρουσία εκπροσώπων 30 προσφυγικών συλλόγων, δημιουργίας μίας επιτροπής πρωτοβουλίας που θα λειτουργούσε στα πλαίσια της Ομοσπονδίας προκειμένου να ξεκινήσει ένας διάλογος & δράσεις για το φλέγον ζήτημα της ιστορίας μας. Αρνήθηκαν. Μία παθογένεια εξ αιτίας όλων των ανωτέρω είναι η συνεχής συρρίκνωση των συλλόγων αλλά & η σχέση «υφισταμένου» των οργανωμένων Μικρασιατών προς το ελληνικό κράτος. Όταν δεν διεκδικείς τα δίκαια σου με όρους ισοτιμίας, τότε γίνεσαι φοβικός, καταντάς υφιστάμενος, ο φτωχός συγγενής & σου επιβάλλουν τους όρους οι άλλοι. Υπάρχουν φοβικά σύνδρομα που καλλιεργούνται συστηματικά εντός και «εκτός», & αυτό δημιουργεί όρους αδράνειας, ανυποληψίας. Όταν δεν αγωνίζεσαι για τα «μεγάλα» ζητήματα» τότε αναλώνεσαι στα μικρά. Το ζήτημα της ανάδειξης της γενοκτονίας στην ελληνική κοινωνία & της διεθνούς αναγνώρισης αυτής στο εξωτερικό οφείλουν οι Μικρασιάτες να αναδείξουν & να προβάλλουν στις εκδηλώσεις το 2022 σαν κύριο & πρωτεύον ζήτημα, παράλληλα & σε ισότιμη βάση με τις υπόλοιπες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Οτιδήποτε άλλο θα είναι πισωγύρισμα & οριστικός ενταφιασμός της μνήμης & της ιστορίας μας. Παράλληλα οφείλουν να θέσουν τις βάσεις για ένα ξεκινήσει συστηματική καταγραφή & ενημέρωση στην ελληνική & διεθνή κοινότητα για την Γενοκτονία. Γιατί αν δεν αναδείξεις την ιστορία σου & την αδικία εις βάρος σου & δεν απαιτήσεις δικαιοσύνη σε μία κομβική, σημαντική επέτειο όπως αυτή των 100 χρόνων, όταν όλα τα φώτα της δημοσιότητας θα έχουν στραφεί επάνω μας, πότε θα το κάνουμε; Οι Μικρασιάτες χωρίς την ανάδειξη της γενοκτονίας τους δεν έχουν ιστορία & μνήμη. Δεν έχουν δικαίωμα να την αποσιωπήσουν. Το 2022 είναι επέτειος καταστροφής & γενοκτονίας. Δεν μπορεί να τιμάται η μνήμη των θυμάτων μας με «μουσικοχορευτικές παραστάσεις»! Απουσιάζει η πολιτική πράξη για ένα εθνικό ζήτημα που αφορά ολόκληρο τον ελληνισμό. Η Μνήμη (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο) αποτελεί καθοριστική προϋπόθεση αυτογνωσίας, & κατά συνέπεια, συνιστώσα ιδιοπροσωπίας και αυτοπροσδιορισμού. Δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, χωρίς δικαίωμα στην Μνήμη δεν υπάρχει. Η συλλογική μνήμη των λαών είναι αυτή που αποδίδει ένα φαινομενικά ιστορικό θεμέλιο στην ύπαρξη των εθνοτήτων ή των οικογενειών. Ο αείμνηστος μεγάλος πολιτικός & αγωνιστής πατριώτης Βάσος Λυσαρίδης έλεγε πως «πιο οδυνηρή & από την μεγαλύτερη τραγωδία είναι η απάθεια στην αντιμετώπιση της. Όμως πιο εξευτελιστική θα ήταν η τυχόν αδράνεια των παθόντων & των επιγόνων».

Η συλλογική μνήμη των λαών είναι αυτή που αποδίδει ένα φαινομενικά ιστορικό θεμέλιο στην ύπαρξη των εθνοτήτων ή των οικογενειών.

Με αφορμή την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπάιντεν, όλοι οι ελληνικοί προσφυγικοί σύλλογοι μετά τις 24 Απριλίου 2021 παγκοσμίως δημοσίευσαν αγωνιστικές ανακοινώσεις, διατρανώνοντας την θέληση τους να αγωνισθούν για την διεθνή αναγνώριση και της δικής μας γενοκτονίας σε Ανατολική Θράκη, Ιωνία & Πόντο της περιόδου 1913/4 – 1922/3. ΟΛΟΙ δημοσίευσαν εκτός από το δευτεροβάθμιο προσφυγικό συλλογικό όργανο των Μικρασιατών που έλαμψε δια της απουσίας του… Μέχρι σήμερα υπάρχουν πρόσωπα από τον Ποντιακό χώρο που δίνουν ακόμη μεγάλη σπουδαιότητα στην τελική φάση της γενοκτονίας στον Πόντο (1919 – 1922) χωρίς να αναφέρουν τις προηγούμενες φάσεις αυτής σε Ανατολική Θράκη & Ιωνία. Επίσης στο παρελθόν από τον οργανωμένο Ποντιακό χώρο είχαν αρνηθεί να συμμετάσχουν σε συνέδρια Μικρασιατών. Αυτό μάλλον αρχίζει και αλλάζει πλέον το τελευταίο χρονικό διάστημα σύμφωνα με πρόσφατες ανακοινώσεις Ποντιακών Ομοσπονδιών. Μένει να αποδειχθεί & στην πράξη. Οι Πόντιοι ξεκινώντας την δεκαετία ΄80 τον αγώνα για αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της γενοκτονίας όσον αφορά (κακώς) μόνο τον Πόντο, άνοιξαν όμως έναν δρόμο στους υπόλοιπους πρόσφυγες. Βέβαια ευχής έργον θα ήταν να αναληφθεί από την αρχή, πρωτοβουλία από το σύνολο του προσφυγικού Ελληνισμού για να ψηφισθεί μία και μοναδική ημέρα σαν ημέρα μνήμης γενοκτονίας των Ελλήνων Χριστιανών σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία. Δεν ήμαστε σε θέση να γνωρίζουμε μετά από τόσα πολλά χρόνια γιατί δεν ενώθηκαν τότε όλοι οι Έλληνες πρόσφυγες για να διεκδικήσουν όλοι μαζί από το ελληνικό κράτος ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων. Σημασία έχει όμως τι κάνουμε σήμερα. Πιστεύω ότι ωριμάζουν οι συνθήκες για κοινό αγώνα.

Η πολιτική της λήθης ευνοεί εκείνες τις δυνάμεις που σε επίπεδο εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επιδιώκουν να οικοδομήσουν νέες νομιμοποιημένες μορφές εξουσίας στις οργουελικές διαστάσεις της επάνω στην κατεστραμμένη μνήμη και ταυτότητα των ατόμων, των πολιτών, των λαών,

Όταν δεν αγωνίζεσαι για να αναγνωρισθούν τα δίκαια σου στην ιστορία, αφ’ ενός εξαφανίζεσαι από την ιστορία, αφ’ ετέρου δέχεσαι & αναπαράγεις την άποψη του θύτη σου… Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το 2019 (ανήμερα της 14^ης Σεπτεμβρίου!) αλλά & φέτος υπήρξαν απόγονοι Μικρασιατών προσφύγων που θεώρησαν καλό να δημοσιεύσουν στο διαδίκτυο φωτογραφίες του γενοκτόνου Μ. Κεμάλ εκφράζοντας μάλιστα τον θαυμασμό τους! Το 2022, τα θύματα, οι Μικρασιάτες & Ανατολικοθρακιώτες αν ακολουθήσουν αυτά που έπρατταν μέχρι τώρα θα υποστούν ενδεχομένως μία άνευ προηγουμένου ιστορική ήττα & ένα μεγάλο πισωγύρισμα. Ο θύτης θα διαλαλήσει την αποκρουστική προπαγάνδα του αντιστρέφοντας & διαστρεβλώνοντας πλήρως την ιστορία & την αλήθεια παρουσιάζοντας εμάς σαν θύτες & τους τούρκους σαν (δήθεν) θύματα! Το κάνει ήδη με γκαιμπελικές ανακοινώσεις του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών όπως στις 19 Μαΐου 2021: «Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών κατηγορεί την Ελλάδα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με την “εισβολή στη Σμύρνη” στις 15 Μαΐου 1919, με αφορμή τις δηλώσεις για την γενοκτονία των Ποντίων»[16]. Η χρονική συγκυρία είναι μοναδική λόγω της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων από την υπερδύναμη στο υψηλότερο δυνατόν πολιτικό επίπεδο. Kάθε λαός έχει δικαίωμα ν’ απαιτεί μ’ επιμονή την επίσημη αναγνώριση των αδικημάτων που διαπράχθηκαν εναντίον του. H σημερινή πραγματικότητα δε δικαιολογεί νέες ολιγωρίες και αναβολές. Όταν κανείς αργοπορεί απέναντι στην Iστορία, αυτή τον εκδικείται. Έγραψα τον Ιούνιο 2020 σε άρθρο μου για την Γενοκτονία & την σπουδαιότητα ανάληψης αγώνα για την αναγνώριση της γενοκτονίας μας: «Σήμερα, 100 χρόνια μετά τον οριστικό ξεριζωμό, εμείς οι Μικρασιάτες για να διατηρήσουμε την μνήμη & να την μεταβιβάσουμε στις επόμενες γενιές, οφείλουμε να δράσουμε άμεσα, συλλογικά (Ίωνες, Πόντιοι, Καππαδόκες, κλπ, μαζί οι Θρακιώτες) μεθοδικά, προγραμματισμένα, με σχέδιο. Ταγμένοι σε ένα κοινό όραμα, προϊόν επεξεργασμένης πολιτικής, που θα αναδειχθεί μέσα από δημοκρατικό διάλογο, σύμφωνα με όσα αναφέραμε περιληπτικά παραπάνω. Τότε μόνο θα διατηρηθεί η Μικρασιατική ιστορική ταυτότητα. Το ορόσημο του 2022 είναι μία μοναδική ευκαιρία για αυτό. O θύτης αφού άρπαξε την Μικρασιατική γη πριν 100 χρόνια τώρα θέλει να πάρει & το Αιγαίον ύδωρ. Τότε μόνο θα έχει νικήσει, όταν χαθούν οι μνήμες από τα εγκλήματα που έχει πράξει, κάτι που δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε να συμβεί. Για αυτό οφείλουμε να αντισταθούμε…[17]. Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες γιά κοινές δράσεις: Μικρασιάτες, Πόντιοι, Ανατολικοθρακιώτες, Ασσύριοι. Επιβάλλεται ενωμένοι πλέον να προχωρήσουμε στον κοινό αγώνα.

Ομως, μόνο αν συσπειρωθούν, συ στρατευθούν όλοι μαζί, οι πιθανότητες αναγνώρισης της ενιαίας γενοκτονίας από το τουρκικό κρατικό μόρφωμα των Ελλήνων σε Ανατολική Θράκη, Ιωνία, Πόντο, Βιθυνία, Καππαδοκία κλπ έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας. Μαζί και οι Ασσύριοι πρόσφυγες (1922) στην Ελλάδα. Τώρα είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων από όλους τους Έλληνες πρόσφυγες. Θα ανταποκριθούν στο ύψος των περιστάσεων;

Σημειώσεις-Παραπομπές:

[1] ΑΡΔΗΝ.

[2] ΠΟΝΤΟΣ NEWS.

[3] law and order.

[4] ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ.

[5] ΕΕ.

[6] ΕΕ.

[7] ΠΟΝΤΟΣ NEWS.

[8] Live Media.

[9] ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.

[10] ΤΑ ΝΕΑ.

[11] ΚΕΔΕ.