Τα ρεπορτάζ του συνόλου των μέσων ενημέρωσης αναφέρονται στην τραγωδία με τις ελληνικές απώλειες στη Λιβύη. παρότι σε γενικές γραμμές όλα κινούνται στην ίδια κατεύθυνση της διατύπωσης ερωτημάτων, την προσοχή του DP τράβηξε το ρεπορτάζ του “Πρώτου Θέματος”, καθώς εκεί φιλοξενούνται δηλώσεις πηγής του ΓΕΕΘΑ. Εάν κάτι προκύπτει όμως από όσα ισχυρίζεται στον δημοσιογράφο, είναι ότι η τραγωδία δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας ατυχούς συγκυρίας, αλλά, δυστυχώς, σχεδόν νομοτελειακή εξέλιξη…
Η εν λόγω πηγή δείχνει να ενδιαφέρεται κατά προτεραιότητα να αποσείσει τις ευθύνες από το ΓΕΕΘΑ και να τις φορτώσει στο υπουργείο Εξωτερικών! Και μόνο ως νοοτροπία, εγείρει θέμα εντοπισμού και αυστηρότατης αντιμετώπισης, καθώς παρουσιάζει τρομακτική -κατά κυριολεξία- απουσία “συναισθηματικής νοημοσύνης”, σε μαι συγκυρία όπου η ελληνική κοινωνία πενθεί τρεις νεκρούς συναδέλφους του και δύο πολίτες. Η στάση του αποδεικνύει παράλληλα τον λόγο για τον οποίο η πολιτική ηγεσία του τόπου οφείλει να διερευνήσει εξονυχιστικά την υπόθεση και να καταλογίσει ευθύνες.
Ο ισχυρισμός – δικαιολογία ότι “έτσι ζήτησε το ΥΠΕΞ”, είναι παιδαριώδης, κυρίως όμως παντελώς απαράδεκτη. Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι οι ισχυρισμοί αληθεύουν, κάτι που δεν προκύπτει από το δικό μας ρεπορτάζ, θυμίζει έντονα το… “εάν σου έλεγαν να πνιγείς θα πήγαινες;” Ας δούμε όμως τους ισχυρισμούς του αναλυτικότερα: “Το υπουργείο Εξωτερικών έκλεισε τα βανάκια, εμείς κινηθήκαμε μ’ αυτά που μας είπαν και σύμφωνα μ’ αυτά που μας είχαν κλείσει”!
Δηλαδή, αν το υπουργείο Εξωτερικών τους είχε “κλείσει” ποδήλατα, το ΓΕΕΘΑ που ασκεί την κάθετη διοίκηση, θα επέτρεπε στο προσωπικό του να κινηθεί με αυτά; Ως στρατιωτικός, η ύψιστη προτεραιότητα δεν πρέπει να είναι η προστασία της ασφάλειας του προσωπικού και των μέσων που τους έχει αναθέσει η πατρίδα; Όμως, μακάρι να ήταν μόνο αυτό, διότι στη συνέχεια, οι αναφορές του “στρατιωτικού του ΓΕΕΘΑ”, είναι εξίσου εξοργιστικές.
Το ότι το υπουργείο Εξωτερικών είχε “κλείσει” βανάκια πότε το διαπίστωσαν; Όταν η αποστολή προσγειώθηκε στη Βεγγάζη; Δεν το γνώριζαν εκ των προτέρων; Αν δεν το γνώριζαν, τότε αποδεικνύεται ότι στην πράξη δεν σχεδιάστηκε επιχείρηση, αλλά… τουριστική περιήγηση. Εάν δικαιολογία ήταν η αλλαγή προορισμού του αεροσκάφους, θα πρέπει να διευκρινιστεί εάν σε περίπτωση προσγείωσης στον αρχικό προορισμό, είχαν προβλεφθεί άλλου είδους οχήματα για τη μετακίνηση της αποστολής.
Διότι εάν το γνώριζαν, εγείρεται το ερώτημα με ποια λογική αξιολογήθηκε το επίπεδο απειλής τόσο χαμηλό, ώστε ελαφρά τη καρδία, να χρησιμοποιηθούν για την οδική κίνηση της αποστολής βανάκια πολιτικού τύπου επί περίπου 300 χιλιόμετρα στη Λιβύη; Σε μία χώρα που σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο, με δύο αντιμαχόμενους, αλλά ταυτόχρονα αναρίθμητους πολέμαρχους, φράξιες και οργανώσεις! Με έντονη παρουσία και δράση ρωσικών και τουρκικών ιδιωτικών στρατιωτικών εταιριών, Wagner και SADAT αντίστοιχα, μυστικών υπηρεσιών (μεταξύ των οποίων με κομβικό ρόλο η τουρκική MIT), παραστρατιωτικών, μισθοφόρων, ακραίων ισλαμιστών κ.λπ..
Όταν λοιπόν καλείσαι να επιχειρήσεις, εν προκειμένω να παρέχεις ανθρωπιστική βοήθεια, στο συγκεκριμένο πεδίο, μόνο ένας επικίνδυνα άσχετος ή/και ανόητος θα αποτολμούσε και μόνο να κάνει διάκριση μεταξύ “πολιτικής” και “στρατιωτικής” επιχείρησης, στην -εξόφθαλμη- προσπάθεια απόδρασης από τις ευθύνες του.
Εν κατακλείδι “στρατιωτικέ από το ΓΕΕΘΑ”, ακόμη κι αν το υπουργείο Εξωτερικών εκτίμησε λανθασμένα την κατάσταση (όπως προκύπτει από το τραγικό αποτέλεσμα), το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας όφειλε να παρέμβει δραστικά, ακόμα και ακυρώνοντας την αποστολή, εφόσον η ασφάλεια του προσωπικού του και των δύο πολιτών που εμπιστεύθηκαν στο Επιτελείο τις ζωές τους, είχε εκτιμηθεί ως μη εξασφαλισμένη. Ποιος θεώρησε ότι δικαιούται να το αφήσει στη συγκυρία της τύχης; Διότι εάν κάποιοι δεν το έχουν αντιληφθεί, επιχειρησιακή σχεδίαση… περιορισμένης ευθύνης δεν υφίσταται.
Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό να παίζει οποιοσδήποτε με την τύχη, όταν διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές. Εκτός αν κίνητρο στην ανάληψη του απαράδεκτα υψηλού -όπως αποδείχθηκε στην πράξη- ρίσκου, ήταν η προσμονή υψηλής “απόδοσης” -επικοινωνιακής;- η οποία, στο τέλος της ημέρας, έθεσε σε χαμηλότερη προτεραιότητα τη ζωή του προσωπικού. Ενώ λίγες μέρες πριν, δεν είχε προτεραιοποιηθεί η ασφάλεια μέσων και υλικών (πυρομαχικά, ελικόπτερα, κ.λπ.) στις δυο τραγωδίες που προηγήθηκαν, πλήττοντας σκληρά τις Ένοπλες Δυνάμεις. Η ανώτατη πολιτική ηγεσία του τόπου οφείλει κάποια στιγμή “να πάρει τον λόγο”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου