Τρεις δεκαετίες πλέον στο κουρμπέτι, έχουν δει πολλά τα μάτια μας. Κάποτε, υπήρξαμε πολύ πιο πρόθυμοι καταναλωτές της έννοιας του σεβασμού στο «εθνικό απόρρητο».
Πέρασαν όμως δεκαετίες για να συνειδητοποιήσουμε την εξοργιστικά επιλεκτική του χρήση. Διότι καλά και άγια όταν αυτό έχει σαν στόχο να προστατεύσει τα πραγματικά εθνικά μυστικά. Αν και στη σημερινή εποχή, με τις τεχνολογικές δυνατότητες που προσφέρει, θα πρέπει καθένας να είναι πολύ συγκεκριμένος και όχι να μιλάει γενικώς και αορίστως περί απορρήτου…
Για να μην προσθέσει κανείς η δήλωση λεπτομερών στοιχείων για τους σχηματισμούς, τις μονάδες και τα οπλικά συστήματα που υπάγονται σε έλεγχο στα πλαίσια διεθνών συνθηκών ελέγχου – μείωσης των εξοπλισμών, όπως για παράδειγμα η συνθήκη για τη μείωση των συμβατικών δυνάμεων στην Ευρώπη (CFE: Conventional Forces Europe), στην οποία λίγα 24ωρα πριν η Τουρκία ανέστειλε τη συμμετοχή της.
Διότι όταν κάθε χρόνο, αυτή περίπου την περίοδο, καταθέτεις στο αποθετήριο στη Βιέννη από τους αριθμούς πλαισίου μέχρι τους αριθμούς κυκλοφορίας των τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης (ΤΟΜΑ) BMP-1 για κάθε περιοχή που είναι αναπτυγμένα, είναι τουλάχιστον αφελές να δημιουργείται ζήτημα, π.χ. με ατυχή βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που είχε αναφερθεί στην παρουσία τους σε νησί του Ανατολικού Αιγαίου.
Στο DP έχουμε γράψει με πολλές αφορμές για τη σκανδαλιστική απουσία «κουλτούρας εθνικής ασφαλείας». Και φυσικά, δεν άνοιξε ρουθούνι. Το να κόπτεται το σύστημα για το εθνικό απόρρητο όταν το θέμα στρέφεται ειδικότερα στους εξοπλισμούς της χώρας, δηλαδή στο… «μπαγιόκο», να μας επιτρέψετε να είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι. Διότι υπάρχει και το… γνωμικό, πως «το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων είναι ο πατριωτισμός».
Μεγάλη κουβέντα και δεν την καταλαβαίνεις εξ αρχής. Διότι ξεκινώντας το ταξίδι στον χώρο, αναλογίζεσαι… «δεν μπορεί, έχουν ιερό και όσιο». Με την πάροδο των ετών και τω δεκαετιών αρχίζει και αμφιβάλλεις ολοένα και πιο έντονα. Διότι καταλαβαίνεις πόσο σοφή εμπορικά συνταγή είναι το να πουλάς, «Χριστό και πατρίδα», που έλεγαν κάποιοι παλαιοί, σοφοί. Κι αυτό χρησιμοποιείται στις μέρες μας. Επιλεκτικά πάλι όμως. Όπως βολεύει τον καθέναν.
Ας μην προσποιούμαστε άλλο ότι δεν έχουμε ακούσει τίποτα για «κυκλώματα» και για «δομές» που έχουν χτιστεί μεθοδικά από προμηθευτές εντός των Ενόπλων Δυνάμεων επί δεκαετίες. Αυτές οι «δομές» μεγάλωσαν με… «στοργή» και φροντίδα, πολλές γενιές αξιωματικών, προσδοκώντας πως όταν βρεθούν στις ανώτερες θέσεις της ιεραρχίας, θα ανταποδώσουν με τη δική τους αφοσίωση. Εάν το επιθυμεί ή/και το θεωρεί σκόπιμο οποιοσδήποτε, θα μπορούσε να μας ζητήσει ευγενικά να αναπτύξουμε περισσότερο το θέμα, προσθέτοντας π.χ. μερικούς ωραίους τρόπους -και παραδείγματα- για το πως θα προσπεράσει αναίμακτα ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος προμηθευτής, τους επικίνδυνους σκοπέλους.
Όποιος το επιθυμεί. Θα μπορούσε να ισχυριστεί και ότι στο περίφημο «Πεντάγωνο», το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, αποδίδουν μικρότερη σημασία στην εθνική ασφάλεια συγκριτικά με την «πτωχή πλην τιμία Ελλάδα». Διότι κάθε χρόνο, ανελλιπώς, αναρτούν στο διαδίκτυο αναλυτικότατα στοιχεία για τον προϋπολογισμό του, την ποσότητα και κόστος κάθε οπλικού συστήματος, έργου ή υπηρεσίας που προμηθεύεται. Ή όταν αναρτά στο διαδίκτυο τις εκθέσεις επιχειρησιακών δοκιμών και αξιολόγησης. Πως είπατε;
Συστημική παθογένεια…
Πάμε όμως και πιο πρόσφατα. Όταν τα τεράστια προβλήματα που συσσωρεύτηκαν ως αποτέλεσμα της εξοπλιστικής απραξίας μιας ολόκληρης 15ετίας, θα πρέπει να αναρωτηθούμε που ήταν καθένας από εμάς και πως αντέδρασε. Άραγε, τότε που πολιτικοί και στρατιωτικές ηγεσίες άφηναν τα πάντα να σαπίσουν με την δικαιολογία -αλλά και πραγματικότητα- της οικονομικής κρίσης, δεν υπήρχε θέμα εθνικής ασφαλείας; Τώρα το θυμήθηκαν όλοι; Τότε δεν όφειλε ο ενασχολούμενος – ευαίσθητος με τον τομέα άμυνας και ασφάλειας δημοσιογραφικός κόσμος να προειδοποιήσει; Πόσοι το έκαναν; Scripta manent…
Όμως αυτή καθαυτή η ηλιθιότητα του πολιτικού συστήματος, τεκμηριώνεται ιστορικά από τα δεκάδες δισ. ευρώ που δαπανώνται… ως αποτέλεσμα κάποιας κρίσης, ποτέ πριν από αυτήν! Αυτούς θα εμπιστευθούμε τυφλά να τους παραδώσουμε την ευθύνη χωρίς να εγείρουμε θέματα του έχουν τους λόγους τους να τα βρίσκουν ενοχλητικά; Όχι εμείς. Διότι αυτό που προκύπτει, είναι, ότι δεν το κάνουν για να προστατέψουν την πατρίδα, αλλά για τον εαυτό τους! Για πολιτικό ή άλλο όφελος, κατά προτεραιότητα τουλάχιστον.
Κι ας μην ισχύουν τα ήθη άλλων εποχών, όταν κάποιο εθνικό φιάσκο οδηγούσε ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα. Εδώ πάντα εκ των υστέρων! Και φυσικά, ξεκινούν και αφήνουν τα πάντα στη μέση! Και μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Διότι μόλις αρχίζει σιγά σιγά η διάθεση πιστώσεων για εξοπλισμούς, αρχίζει και η μπίζνα. Όποιος το επιθυμεί, είναι καλοδεχούμενος να επιχειρηματολογήσει, ότι οι εμπλεκόμενοι διαπνέονται κατ’ αποκλειστικότητα από το ιερό εθνικό και πατριωτικό καθήκον. Σωρευμένη εμπειρία δεκαετιών…
Ένα παράδειγμα… Δεν υπήρχε εθνικό θέμα ασφαλείας όταν π.χ. δεν πετούσε ούτε μύγα στη «φωλιά των Mirage» στην Τανάγρα, τα βλήματα έληγαν ή είχαν ήδη λήξει; Όταν τα καράβια με το ζόρι περπατούσαν και αίφνης, διακομματικά, μεθοδεύθηκε ώστε το πρώτο μισό δισ. ευρώ που διατέθηκε να πεταχτεί κανονικά από το παράθυρο; Όπως προκύπτει εκ των υστέρων και αυστηρά στο σκέλος που το καθόρισαν ως απόλυτη «προτεραιότητα» για να προηγηθεί. Το γιατί το ξέρουν όλοι κι ας μην το ομολογούν.
Οι… στρατοί των πληκτρολογίων
Μήπως έχουν την καλοσύνη να τοποθετηθούν επί της ουσίας όσοι ανακαλύπτουν όψιμα το ενοχλητικό «καφενείο» των κοινωνικών δικτύων; Ή μήπως δείχνουν να ενοχλεί η σημερινή κατάσταση με τις -σχεδόν αποκλειστικά και επί της ουσίας- απευθείας αναθέσεις, χωρίς διαγωνισμούς και με μηδενική συμμετοχή της εγχώριας βιομηχανίας; Ας σταματήσουν να προκαλούν διότι δεν θα βγει αυτό σε καλό. Κι αν οποιοσδήποτε αναρωτιέται «μα καλά, πού είναι οι εισαγγελείς», δεν είμαστε οι κατάλληλοι για να δώσουμε πειστική απάντηση..
Ενδιαφέρον βέβαια είναι, ότι σε πολλές περιπτώσεις, οι… καφενόβιοι γνωρίζουν εμφανώς -και επί της ουσίας- πολλά περισσότερα από αρκετούς που παριστάνουν τους ειδικούς και τους ευαίσθητους. Αυτό μόνο καλό είναι. Το κακό είναι, ότι όπως τα κόμματα έχουν μαζεμένους «στρατιώτες» των κοινωνικών δικτύων, κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνει και εδώ.
Άρα, πιθανώς, κάποιοι να βγάζουν μεροκάματο. Για να υπάρχει κάποιος που πληρώνει, σημαίνει πως περιμένει να αποδώσει πολλαπλάσια η επένδυσή του στον διαδικτυακό στρατό. Το να ανακαλύπτεις όμως ιδιοτέλεια μόνο εδώ και να μην θεωρείται αυταπόδεικτο ότι η «κουλτούρα μυστικοπάθειας» εξυπηρετεί και διάφορους επιρρεπείς σε «μαϊμουδιές» υπό την κάλυψη δήθεν γεωπολιτικών αφηγημάτων, πάει πολύ, πέραν του ότι είναι αστείο.
Καλά τα αφηγήματα περί σχεδίασης νέας πολιτικής εξοπλισμών, αλλά ακόμα κι αν οι προτεραιότητες τεθούν εκ νέου, πάλι προσχηματικές θα αποδειχθούν. Πέραν του ότι όσο περνά ο καιρός επιστρέφουμε σε όσα ήδη γνωρίζαμε. Άρα, απλά τρώνε τον χρόνο. Κατά τα άλλα, διαγωνισμούς δεν κάνουν για λόγους επείγοντος. Πάντα βρίσκεται το κατάλληλο αφήγημα, η κατάλληλη δικαιολογία για να προβληθεί ως αδήριτη και πιεστική ανάγκη η κατεπείγουσα προμήθεια του τάδε ή του δείνα συστήματος.
Τις πταίει; ΚΑΝΕΙΣ
Κι αυτή η περίφημη «Ατζέντα 2030»… μοιάζει με αυτές που δίνουν οι εταιρίες δώρο στις αρχές του έτους. Είναι άδεια! Θεωρίες! Όλα ένα επικοινωνιακό αφήγημα στη χώρα που μαζεύτηκαν οι περισσότεροι «ειδικοί γεωπολιτικής» στον κόσμο, πολιτικοί και μη. Κι επειδή τα κοινωνικά δίκτυα, συν τα ανεξάρτητα και πιο εξειδικευμένα μέσα ενημέρωσης χαλούν αυτό το αφήγημα, θυμόμαστε αίφνης το εθνικό απόρρητο. Μήπως έχουν μετατρέψει τα πάντα σε απόρρητα, είτε για να μην μπορεί να εντοπιστεί η επαγγελματική ανεπάρκεια πολλών, είτε η ιδιοτέλεια κάποιων άλλων… «ένστολων» ή μη και οι ευθύνες;
Για αυτό και τόσους μήνες μετά την ανατίναξη των πυρομαχικών της 111 Πτέρυγας Μάχης, τη μετατροπή του αεροδρομίου του Στεφανοβικείου σε ναύσταθμο και ελικοπτέρων σε υποβρύχια και την πανωλεθρία της Λιβύης ουδείς τιμωρήθηκε και ουδείς ανέλαβε τις ευθύνες του. Και σε τελική ανάλυση, κάθε φορολογούμενος, που θέλοντας και μη πληρώνει τον λογαριασμό, όχι μόνο έχει δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να εκφράζει τη γνώμη του, ιδιαίτερα σε ζητήματα που φορτώνεται το κόστος της κάθε επιλογής.
Εάν, δε, συνυπολογιστεί και τα όσα έχουν καταγραφεί κατά τη τελευταία 25ετία στα εξοπλιστικά προγράμματα, τότε οι φορολογούμενοι όχι μόνο δικαιούνται να εκφέρουν άποψη αλλά και να ασκήσουν σφοδρή κριτική τουλάχιστον για τις λανθασμένες προτεραιότητες.
Διαφθορά και εθνική ασφάλεια
Επίσης, εξαιρετικά δημοφιλές εδώ στην Ελλάδα είναι το «τους πολιτικούς τους κρίνει ο λαός»! Πάμε να κάνουμε το ίδιο και στο στράτευμα, με τη διαφορά ότι όπου «λαός» βάζουμε «οι πολιτικοί στις τακτικές κρίσεις»; Ας αναζητήσουν στο παράδειγμα των ΗΠΑ, μια χώρα στην οποία στηριζόμαστε, το περιεχόμενο της λέξεως «accountability» (λογοδοσία). Να ενημερώσουμε επίσης, ότι στις ΗΠΑ η διαφθορά θεωρείται ως μείζον ζήτημα εθνικής ασφαλείας. Το γράψαμε το 2017 μιλώντας για νεοελληνική κλεπτοκρατία, με όλες τις παραπομπές στην αμερικανική νομοθεσία. Όχι μόνο μία φορά, επανήλθαμε το 2018, ενώ αναφορά υπήρξε και πιο πρόσφατα, το 2021. Scripta manent δεν είπαμε; Λίγοι φαίνεται πως έδωσαν την πρέπουσα σημασία.
Όσον αφορά τα «μυστικά» που η δημόσια συζήτηση προδίδει στους Τούρκους, επιτέλους, ας σταματήσουμε να είμαστε αφελείς και να πιστεύουμε ότι η επάνδρωση κάποιας μονάδας, ιδίως της πρώτης γραμμής, είναι δυνατόν να μην εντοπιστεί. Όταν η ελληνική πλευρά έχει εξαιρετική εικόνα του τι συμβαίνει απέναντι, με λεπτομέρειες που σοκάρουν, είναι τουλάχιστο ανόητο, από αναλυτικής απόψεως, να μην υποθέτεις και το αντίστροφο…
Όσο για τις επιχειρησιακές ικανότητες των Κλάδων, εκεί κι αν είναι αδύνατο να κρυφτούν τα βασικά! Αυτά τα οποία χρησιμοποιούν οι αναλυτές του αντιπάλου, για να διαπιστώσουν εάν και σε ποιον βαθμό υπάρχει ή όχι ισορροπία ισχύος που εξασφαλίζει -θεωρητικά πάντα- επίπεδο αμοιβαίας αποτροπής, δηλαδή την ίδια την ειρήνη.
Στις λεπτομέρειες που θα κρίνουν το αποτέλεσμα, δεν είναι μόνο η ποιότητα και το σθένος του ανθρωπίνου δυναμικού. Είναι και η ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας. Μετά την τραυματική εμπειρία στα Ίμια με την κυβέρνηση / θίασο του Κώστα Σημίτη και τους ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς που έκανε η στρατιωτική ηγεσία στη διαδικασία χειρισμού της κρίσης, πόσα νομίζουμε ότι έχουν αλλάξει μετά από σχεδόν δυόμιση δεκαετίες;
Ποιο περιεχόμενο θα είχαν άραγε σε μια ενδεχόμενη σημερινή κρίση, τα αντίστοιχα της τότε άγνοιας του τι σημαίνουν «κανόνες εμπλοκής» (δεν θα μας εκπλήξει εάν το αγνοούν πολλοί και σήμερα) και της συστηματικής προσπάθειας να ριχθούν όλες οι ευθύνες στους στρατιωτικούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου