Σόφια.
Η Βουλγαρία θέλει από τη Βόρεια Μακεδονία όχι έδαφος, ούτε πόρους, ούτε καν αμοιβαία επωφελή έργα, αλλά αναγνώριση.
Αυτό δεν συμβαίνει συχνά στις διεθνείς σχέσεις, αλλά είναι γεγονός ούτως ή άλλως και υπάρχουν ορισμένοι λόγοι:
Οι Βούλγαροι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχεδίου που σήμερα έχει εξελιχθεί στο κυρίαρχο κράτος της Βόρειας Μακεδονίας.
Η Βουλγαρία έχει υποβάλει συγκεκριμένα (πέντε) αιτήματά της προς την πλευρά των Σκοπίων, προκειμένου να άρει το βέτο της για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων μεταξύ αυτής και της ΕΕ.
Ορισμένα από αυτά τα αιτήματα είναι επίσημα και έχουν ήδη ικανοποιηθεί.
Το πιο σημαντικό που έχει απομείνει -από πλευράς αναγνώρισης- είναι η ένταξη των Βουλγάρων στο σύνταγμα της Βόρειας Μακεδονίας, ως λαός που οικοδομεί έθνος.
Αυτός ο όρος επιβλήθηκε μετά από επιμονή του Προέδρου Ράντεφ και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ώθηση των διαπραγματεύσεων προς αυτή την κατεύθυνση. Φαίνεται ότι υπάρχει κάποια προοπτική το αίτημα αυτό να γίνει δεκτό από την πλευρά της Βόρειας Μακεδονίας.
Η απόφαση αυτή διατηρεί την αξιοπρέπεια και των δύο διαπραγματευόμενων κρατών και οδηγεί στην επίτευξη των στόχων τους.
Η Βόρεια Μακεδονία θα λάβει την έναρξη της διαπραγματευτικής διαδικασίας, η Βουλγαρία θα εξασφαλίσει το κεντρικό αίτημα για αλλαγή στο σύνταγμα της.
Επιπλέον, όμως, θα δημιουργηθεί μια θετική δυναμική, στην οποία η αναγνώριση των βουλγαρικών συνεισφορών θα μπορέσει να διεισδύσει στον πληθυσμό της Μακεδονίας και όχι απλώς να μείνει στα χαρτιά.
Η σοφή πολιτική καλής θέλησης πολιτικών όπως ο Ζέλεφ, ο Κοστόφ (και ο Μπορίσοφ το 2017, αλλά όχι μετά το 2019) πρέπει να ακολουθηθεί: μόνο αυτή μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική προσέγγιση και επίγνωση εγγύτητας, κοινής ιστορίας και συμφερόντων.
Η Βουλγαρία έχει από καιρό αναγνωρίσει την κυριαρχία της Βόρειας Μακεδονίας και αυτή ήταν μια σοφή απόφαση - ο Πρόεδρος Ζέλιου Ζέλεφ την αναγνώρισε, συνειδητοποιώντας ότι η ύπαρξη αυτής της χώρας είναι άμεσου βουλγαρικού εθνικού συμφέροντος.
Ήδη από τον δέκατο έβδομο αιώνα, ο ορισμός της κυριαρχίας περιλάμβανε το δικαίωμα σε ξεχωριστή εθνικότητα, ξεχωριστή γλώσσα και θρησκεία.
Και η Βουλγαρία δεν αμφισβητεί το δικαίωμα των (Σλαβο) «Μακεδόνων» να έχουν τη δική τους ταυτότητα σήμερα - εθνική και γλωσσική.
Αυτό που θέλουμε είναι μια αναγνώριση του ρόλου της Βουλγαρίας στην οικοδόμηση αυτής της ταυτότητας - της κοινής ιστορίας από την οποία αναπτύχθηκε.
Ωστόσο, η αναγνώριση δεν μπορεί να επιτευχθεί με το στύψιμο των χεριών.
Όποιες συμφωνίες και να υπογράψουν οι κυβερνήσεις των δύο χωρών, εάν στις κοινωνίες υπάρχει η αίσθηση ότι τα πράγματα συμβαίνουν με τη βία, μάλλον θα πυροδοτήσουν το μίσος και την άρνηση του άλλου.
Όπως οι Βούλγαροι είναι πολύ ευαίσθητοι στην «εξωτερική πίεση» στη Βόρεια Μακεδονία, έτσι και οι «Μακεδόνες» των Σκοπίων δεν θα λάβουν αποφάσεις που απλά τους επιβάλλονται.
Άρα, για να υπάρξει αναγνώριση, είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε πρόοδο που να μπορεί να γίνει αποδεκτή και από τις δύο πλευρές.
Αν μας ενδιαφέρουν τα δικαιώματα των Βουλγάρων στη Βόρεια Μακεδονία, ο καλύτερος τρόπος είναι να γίνει μέλος της ΕΕ το συντομότερο δυνατό.
Αυτά τα δικαιώματα θα προστατεύονται καλύτερα σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης με την ΕΕ (στην οποία η ΕΕ παρακολουθεί τη συμμόρφωση με τα πρότυπα) και εντός πανευρωπαϊκών θεσμών: οι διμερείς αποφάσεις δεν θα προσθέσουν μεγάλη αξία σε αυτό το σχέδιο.
Οι εθνικιστικές κινητοποιήσεις είναι αυτό που οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο της αμοιβαίας αναγνώρισης δυνάμει του φυσικού νόμου.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Νεύτωνας για να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν ίσες αντιθέσεις στην πολιτική ορισμένων ενεργειών.
Αυτός ο νόμος είναι που εξηγεί την παγίδα στην οποία βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι σχέσεις μεταξύ Βουλγαρίας και Βόρειας Μακεδονίας. Με λίγη κοινή λογική και καλή θέληση, αυτή η παγίδα μπορεί να διαλυθεί και να απορριφθεί.
mediapool.bg
--
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου