Γιάννης Νικήτας
Σε δύο ακριβώς χρόνια συμπληρώνεται μισός ακριβώς αιώνας από τα τραγικά για τον Ελληνισμό γεγονότα του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974 στην Κύπρο. Στο χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τότε πολλά έχουν γραφτεί και ακόμα περισσότερα έχουν ειπωθεί γύρω από το πώς και το γιατί φτάσαμε σε άλλη μία εθνική καταστροφή. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Επειδή εφέτος έχουμε άλλη μία θλιβερή επέτειο, τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή και τον ξεριζωμό του ελληνικού στοιχείου της Ιωνίας, θα κρατήσουμε ένα μόνο από αυτά που κατά καιρούς έχουν γραφτεί και ειπωθεί. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε εις βάρος της ελληνικής πλευράς με τη χρήση των όπλων το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο, θα ανατραπεί υπέρ της ξανά μόνο με τα όπλα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη γη της Ιωνίας και την Κωνσταντινούπολη…
Σχεδόν 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και ακριβώς 100 από τη Μικρασιατική καταστροφή, το επίσημο ελληνικό Κράτος, επιμένει μέσω των επιλογών του στη Μέση εκπαίδευση, να καταδικάζει τους Έλληνες πολίτες (τωρινούς και μελλοντικούς) στην πλήρη άγνοια των γεγονότων αυτών και επομένως και στη λήθη. Δεν υποστηρίζουμε ότι στα ελληνικά σχολεία πρέπει να διδάσκονται πράγματα σαν αυτά που διδάσκονται στα τουρκικά. Όπως για παράδειγμα ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ανήκουν στην Τουρκία, αλλά έχουν καταληφθεί από την Ελλάδα!
Αυτό που λέμε είναι ότι πρέπει η σύγχρονη ελληνική ιστορία να διδάσκεται ακριβώς όπως έχει εξελιχθεί. Χωρίς παραλείψεις, “στρογγυλοποιήσεις” και χωρίς “ναι μεν… αλλά”. Παράθεση γεγονότων και συμπεράσματα. Κάπως έτσι λοιπόν έχουμε ξεχάσει, ή τείνουμε να ξεχάσουμε, όχι μόνο τη Μικρασιατική καταστροφή, αλλά και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Οι νέοι Έλληνες είτε γνωρίζουν ελάχιστα και αποσπασματικά για αυτές τις σύγχρονες τραγωδίες του Ελληνισμού, είτε δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα.
Το μεγάλο πρόβλημα που έχει προκληθεί κατά τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου συνεπώς, δεν είναι ούτε η αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων να εφαρμόσουν εξωτερική πολιτική βασισμένη σε σταθερό, ενιαίο και διαχρονικό εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό, ούτε η αδυναμία δημιουργίας μίας αμυντικής βιομηχανίας που θα μπορεί να υποστηρίζει έστω και υποτυπωδώς τις ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας.
Το πρόβλημα αν θέλει κανείς να εξετάσει τα πράγματα περισσότερο, δεν εντοπίζεται ούτε καν στο τραγελαφικό πραγματικά γεγονός ότι εξακολουθεί να μην υπάρχει θεσμικό πλαίσιο και λειτουργική νομοθεσία που να καθορίζουν κανόνες, βασικούς κανόνες, στα εξοπλιστικά! Εντοπίζεται κυρίως στο ότι ο σύγχρονος Έλληνας έχει καταδικαστεί στην άγνοια. Όχι μόνο των ιστορικών γεγονότων που διαμόρφωσαν την πορεία του Ελληνισμού κατά τον περασμένο αιώνα, αλλά και του πραγματικού κινδύνου που διατρέχει.
Αυτή η άγνοια είναι ευθύνη της ελληνικής Πολιτείας. Κανενός άλλου. Ο σύγχρονος Έλληνας πρέπει να γνωρίζει ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου που σήμερα απαιτεί να αποστρατιωτικοποιηθούν η Τουρκία, στρατιωτικοποιήθηκαν αμέσως μετά το καλοκαίρι του 1974… Το ότι η άμυνά τους παραμένει προσαρμοσμένη ακόμα και σήμερα στα τότε δεδομένα, είναι ένα άλλο ζήτημα με το οποίο έχουμε ασχοληθεί (ευτυχώς όχι μόνο το DR) και θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε.
Ο σύγχρονος Έλληνας θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις εμποδίστηκαν από το να πολεμήσουν στην Κύπρο. Από τον συμμαχικό παράγοντα. Τα στελέχη και οι έφεδροι που βρέθηκαν στη γραμμή του πυρός όμως, τίμησαν τα όπλα και το εθνόσημο και μάτωσαν άσχημα τον Τούρκο, προκαλώντας του βαρύτατες απώλειες. Τα οστά τους που επιστρέφουν στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα, είναι η απόδειξη ότι δεν έκαναν πίσω ούτε όταν εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους, όταν κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τη χαοτική κατάσταση που επικράτησε στο νησί της Αφροδίτης, τους άφησαν μόνους να υπερασπιστούν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ τον Αύγουστο του 1974.
Τέλος, ο σύγχρονος Έλληνας θα πρέπει να γνωρίζει ότι τα ονόματά τους και η θυσία τους έχουν καταγραφεί από την ιστορία. Και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς. Με την ευκαιρία θα θέλαμε εδώ να σταθούμε σε δυο βιβλία-ντοκουμέντα, που αποτέλεσαν προϊόν σοβαρής και μακρόχρονης έρευνας του συναδέλφου Σάββα Δ. Βλάσση. Είναι το “Κύριοι πάτε για ύπνο” και το “ΕΛΔΥΚ – Η τελευταία μάχη”. Εφόσον οποιοσδήποτε θέλει να μάθει τι ακριβώς συνέβη στην Κύπρο τη περίοδο Ιουλίου – Αυγούστου 1974, με βάση τα στοιχεία που είναι πλέον διαθέσιμα από επίσημες πηγές και επιζώντες μαχητές, καλό θα είναι ανατρέξει στο περιεχόμενό τους.
Από την πλευρά μας θα συνεχίσουμε να καταθέτουμε στοιχεία μαζί με την άποψή μας σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο, σε ότι έχει να κάνει με την άμυνα της Κύπρου και την ανάσχεση της τουρκικής απειλής που πλέον ξεδιπλώνεται “πάσει δυνάμει” σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο. Σημειώστε ότι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ελλάδα δεν διαθέτει αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού για την υποστήριξη παρατεταμένων αεροπορικών επιχειρήσεων σε μεγάλες αποστάσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου