Η Δύση, το «στρατόπεδο» Ρωσίας-Κίνας και οι «υπόλοιπες»

 Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος

Καθώς πληθαίνουν τα στοιχεία ότι ο παγκόσμιος Νότος κλίνει σχετικά πιο κοντά προς τη θέση Ρωσίας-Κίνας για την Ουκρανία, η Δύση πρέπει να σκεφτεί πολύπλευρα και δυνατά πώς να ανακτήσει την πρωτοβουλία στην αφηγηματική μάχη. 

Ο πόλεμος της Ουκρανίας έχει εδραιώσει και επιδεινώσει περαιτέρω τη γεωπολιτική αντιπαλότητα μεταξύ της Δύσης και του στρατοπέδου Ρωσίας-Κίνας.

Αυτή η νέα σύγκρουση φέρνει σε δύσκολη θέση τις χώρες που δεν έχουν επιλέξει πλευρά, καθώς κάποιες αισθάνονται πίεση να επιλέξουν «στρατόπεδο», ενώ κάποιες άλλες προσπαθούν να παραμείνουν ουδέτερες. Ανησυχητικό είναι ότι ορισμένες χώρες κλίνουν πιο κοντά σε Ρωσία-Κίνα παρά στη Δύση.

Στην ψηφοφορία της 2ας Μαρτίου στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ 141 χώρες «εξέφρασαν τη λύπη τους για την επίθεση» που διέπραξε η Ρωσία κατά της Ουκρανίας, με πέντε ψήφους κατά (αυτές ήταν οι Λευκορωσία, Ερυθραία, Βόρεια Κορέα, Συρία και φυσικά η Ρωσία). Ωστόσο, 35 χώρες απείχαν, υποδηλώνοντας σιωπηρή υποστήριξη (;) προς τη Ρωσία και αυτές οι ψήφοι προήλθαν απ’ όλο τον κόσμο, από το φιλοδυτικό Ελ Σαλβαδόρ έως την Ισημερινή Γουινέα και τη Ναμίμπια στη Νοτιοδυτική Αφρική μέχρι τη Μογγολία στην Απω Ανατολή. Η αποχή αντιπροσωπεύει χώρες που επηρεάζονται και θα επηρεαστούν σημαντικά από τις αρνητικές συνέπειες του πολέμου σε ό,τι αφορά την έλλειψη τροφίμων, τις απαγορευτικές τιμές ενέργειας, τα μπλοκαρίσματα στην αλυσίδα εφοδιασμού και τον αυξανόμενο πληθωρισμό, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε παγκόσμια ύφεση και νέες προσφυγικές ροές.

Διάσταση απόψεων

Πολλοί στον παγκόσμιο Νότο απλά δεν συμμερίζονται την αίσθηση ηθικής αγανάκτησης και στρατηγικής απειλής που γίνεται αισθητή στο ευρωατλαντικό ολοκλήρωμα και διερωτώνται λέγοντας ότι «δεν είναι ο πόλεμός μας, είναι ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα» και «τι γίνεται με τις πολλές συγκρούσεις στην ήπειρό μας που αγνοήσατε;» που συνοψίζουν την επικρατούσα διάθεσή τους. Οι Αμερικανοί και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που ασχολούνται με τη διατήρηση ενός συνασπισμού ταυτόχρονα με τον χειρισμό των πιεστικών εσωτερικών ζητημάτων έχουν καθυστερήσει να κατανοήσουν τις συνέπειες στο νότιο ημισφαίριο. Ενώ συγχαίρουν τον εαυτό τους για τον τακτικό αντίκτυπο των όπλων που προμηθεύουν στην Ουκρανία, οι δυτικές δυνάμεις μόλις τώρα καταγράφουν τον στρατηγικό αντίκτυπο των μαχών μεταξύ των ανταγωνιστικών αφηγήσεων.

Και αυτό έχει σημασία, γιατί η πολιτική και πνευματική απομόνωση της Δύσης θα χρησιμεύσει μόνο για τη διάσπαση ενός ήδη εύθραυστου συνασπισμού στα τοπικά σκεπτόμενα συστατικά μέρη του. Θα αφήσει επίσης ανοιχτό τον δρόμο για να ανταμειφθεί η γυμνή επιθετικότητα και να επαναληφθεί. Είναι σημαντικό ότι θα σήμαινε την επιστροφή σε ένα διεθνές σύστημα που κυριαρχείται από μπλοκ εξουσίας και τις εγγενείς εντάσεις που το συνοδεύουν. Τα στοιχεία για την απώλεια της αφηγηματικής μάχης είναι εκεί σε κοινή θέα, ειδικά μεταξύ των «υπόλοιπων». Η Ουκρανία δεν κυριαρχεί πλέον στην ατζέντα των καθημερινών ειδήσεων και το επαναλαμβανόμενο θέμα παγκοσμίως είναι ο τερματισμός της σύγκρουσης κατόπιν διαπραγματεύσεων με ρωσικούς όρους, παρά η ήττα των ρωσικών δυνάμεων (που πρέπει να λάβει χώρα).

Επίσης οι μάχες στη νότια και ανατολική Ουκρανία δεν προκαλούν την οργή που προκάλεσε η αποτυχημένη προσπάθεια κατάληψης του Κιέβου από τους Ρώσους. Ταυτόχρονα, οι ανεδαφικές και απαράδεκτες ρωσικές κατηγορίες ότι η Δύση και το ΝΑΤΟ ευθύνονται για την αυξανόμενη επισιτιστική κρίση λόγω των δυτικών κυρώσεων φθάνουν σε ακροατήρια έξω από την ευρωατλαντική «φούσκα», όπως και η ρωσική αναμόχλευση της ευρωπαϊκής αποικιακής κληρονομιάς, που ρίχνει τον πόλεμο στην Ουκρανία ως… αγώνα ενάντια στον νατοϊκό νεο-ιμπεριαλισμό.

Σιγουριά

Η ηγεσία της Ρωσίας έχει λόγους να αισθάνεται σίγουρη ότι οι «υπόλοιποι» είναι μαζί της σε υπολογίσιμο βαθμό, καθώς η Δύση κατακλύζεται από το πολιτικό χάος που προκαλείται από τον πληθωρισμό και την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση. Οι ειδήσεις για τις αρκετά υπολογίσιμες ρωσικές απώλειες διοχετεύονται στο ρωσικό κοινό και υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι οι εφεδρείες προσπαθούν να αποφύγουν τη στρατιωτική θητεία. Ωστόσο, ανεξάρτητες και συνήθως αξιόπιστες πηγές, όπως το Levada Center, τονίζουν ότι η υποστήριξη για τον πόλεμο είναι πάνω από το 70-80% των ερωτηθέντων στην αχανή Ρωσία.

«Μάστορες» στην παραπληροφόρηση οι Ρώσοι

Ενώ η συμβατική κάλυψη ειδήσεων παγκοσμίως είναι ολοένα και πιο αποσπασματική, η ρωσική αφήγηση κυριαρχεί στις συζητήσεις σε μια σειρά από βασικές πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στο εσωτερικό και διεθνώς. Οι Ρώσοι έχουν αποδείξει ότι είναι ικανοί σε τέτοιου είδους τεχνικές απύθμενης παραπληροφόρησης που συγκαλύπτουν τα εγκλήματα πολέμου και τα επαναπροσδιορίζουν ως επιθέσεις ψευδούς ουκρανικής σημασίας με στόχο την απαξίωση του ρωσικού στρατού. Αν και αυτές οι τακτικές μπορεί να φαίνονται ωμές, είναι ικανές να προσελκύσουν κοινό που δεν εμπιστεύεται ούτε τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης ούτε τις δηλώσεις που έχουν εγκριθεί από την κυβέρνηση. Συνολικά, η ηγεσία της Ρωσίας έχει λόγους να αισθάνεται σίγουρη ότι οι «υπόλοιποι» είναι σε μεγάλο βαθμό μαζί της, καθώς η Δύση κατακλύζεται από το πολιτικό χάος που προκαλείται από τον πληθωρισμό και τις ενεργειακές και επισιτιστικές κρίσεις, σε βαθμό που θα δεχτεί τελικά μια συμβιβαστική λύση που θα υπαγορεύεται από τους ρωσικούς όρους.

Η αποδοχή ενός τέτοιου συμβιβασμού θα μπορούσε να θεωρηθεί μόνο ως νίκη της Ρωσίας, η οποία θα άλλαζε τους όρους στρατηγικής εμπλοκής μεταξύ του άξονα Ρωσίας-Κίνας, της Δύσης και των «υπόλοιπων» και ίσως ενθαρρύνει το είδος του τυχοδιωκτισμού του οποίου η εισβολή στην Ουκρανία είναι ένα σημαντικό παράδειγμα.

Ζητείται αντίδραση

Πώς, λοιπόν, η Δύση θα ανακτήσει την πρωτοβουλία στον διαγωνισμό των αφηγήσεων; Ισως η πρώτη απαίτηση είναι να αναγνωρίσουμε το διαφορετικό κοινό και τα διαφορετικά μηνύματα που πρέπει να μεταδοθούν σε αυτό. Για το ευρωατλαντικό κοινό, η προτεραιότητα πρέπει να είναι η αντιμετώπιση της αποδοχής ενός αιώνιου πολέμου και η αναζήτηση αποφασιστικής έκβασης βραχυπρόθεσμα. Για το ρωσικό κοινό, η πρόκληση είναι πώς να διευρύνουν τις υπάρχουσες ρωγμές στην κοινωνία των πολιτών και να επιτεθούν στο ηθικό του ρωσικού στρατού. Για το στρατηγικό αποφασιστικό κοινό στον παγκόσμιο Νότο η εστίαση πρέπει να είναι στην αποκάλυψη παραπληροφόρησης σχετικά με τα αίτια του πολέμου, στη διαρκή επανάληψη της νομιμότητας της Ουκρανίας ως ανεξάρτητης οντότητας και στην αποκάλυψη των ευθυνών της Ρωσίας στην επισιτιστική κρίση, μαζί με τις διάχυτες επιθέσεις σε άμαχο πληθυσμό με χονδροειδή πυραυλικά πλήγματα.

Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει υπενθύμιση ή και ενίσχυση των προειδοποιήσεων του Κενυάτη πρεσβευτή στον ΟΗΕ Μάρτιν Κιμάνι σε μια συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας λίγες μέρες πριν από τη ρωσική εισβολή, όταν κατήγγειλε τη ρωσική αναγνώριση των αποσχισμένων δημοκρατιών στην ανατολική Ουκρανία, τονίζοντας την εμπειρία της χώρας του με την αποικιοκρατία. Το σημερινό σενάριο των ηρωικών Ουκρανών που υποστηρίζονται από τη δυτική υλικοτεχνική στρατιωτική συνδρομή, την εξωφρενική και μαχόμενη Ρωσία είναι αβάσιμο, καθώς συνεπάγεται ένα status quo που μπορεί να διατηρηθεί επ’ αόριστον.

Το Πεκίνο μπορεί να αναλάβει τον ρόλο του «καλού»

Ενα νέο σενάριο θα πρέπει να προσδιορίσει τις παγκόσμιες συνέπειες του πολέμου (ενεργειακές, διατροφικές και οικονομικές κρίσεις) και να απορρίψει τον κατευνασμό που μόνο θα διαιωνίσει. Η Κίνα έχει μια ξεκάθαρη ευκαιρία να αναδείξει τα διαπιστευτήρια ως θετικού παράγοντα στη διεθνή σκηνή, ενθαρρύνοντας τη Ρωσία προς την κατεύθυνση της μετριοπάθειας.

Λογικά ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ (φωτό) είναι ο μόνος ηγέτης που μπορεί να ακούσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά είναι επίσης μια φωνή που εγγυάται ότι θα αντηχεί μεταξύ των «υπολοίπων». Κάτι τέτοιο θα βελτιώσει επίσης σημαντικά την τρέχουσα παγωμένη αντιπαράθεση μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας και θα συμβάλει στη διόρθωση της πορείας των σχέσεων. Μόνο οι Ουκρανοί μπορούν να αποφασίσουν πότε θα έρθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και τι είναι διατεθειμένοι (και αν) να παραχωρήσουν, μια κατάσταση που θα αναγνωρίζεται από τις δυτικές κυβερνήσεις. Οι δυτικές κυβερνήσεις μπορούν, ωστόσο, να βοηθήσουν με κάποιο τρόπο στη διαμόρφωση ενός στρατηγικού πλαισίου με πιο αποτελεσματική δέσμευση των «υπόλοιπων», δηλαδή της «επιλεκτικής περιφέρειας που δυστυχώς παραμελούν και βρίσκεται σε κίνδυνο».

ΠΗΓΗ https://eleftherostypos.gr