Της Laure Mandeville
Le Figaro 1η Φεβρουαρίου
Δύο χρόνια μετά τη ρωσική επίθεση, η Ευρώπη αρχίζει να αντιλαμβάνεται την πρόκληση ασφαλείας που θέτει η Ρωσία, όχι μόνο για την Ουκρανία, αλλά για ολόκληρη την ήπειρο και το διεθνές σύστημα.
Εδώ και δύο χρόνια, η Ουκρανία καίγεται, ρημαγμένη από τον πόλεμο που κήρυξε η Ρωσία του Πούτιν. Η βία των επιχειρήσεων που πραγματοποιήθηκαν, τα χιλιάδες εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν αδιακρίτως, το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσαν οι αδιάκοποι βομβαρδισμοί με στόχο τον άμαχο πληθυσμό, οι φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στα κατεχόμενα εδάφη έχουν αναζωπυρώσει στην καρδιά της ηπείρου μας τα περίγραμμα ενός ολοκληρωτικού πολέμου, από τον οποίο το ρωσικό καθεστώς δεν αποποιείται, απειλώντας να επεκτείνει το πεδίο της αντιπαράθεσης γεωγραφικά, ακόμη και πυρηνικά, αν η Δύση συνεχίσει να βοηθά το Κίεβο.
«Η ύπαρξη της Ουκρανίας… με οποιαδήποτε μορφή, θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο τους Ουκρανούς, διότι η παρουσία ενός ανεξάρτητου κράτους στα ιστορικά εδάφη της Ρωσίας θα αποτελεί εσαεί αιτία πολέμου, όποιος κι αν βρίσκεται στο τιμόνι αυτού του καρκινωματικού σχηματισμού που ονομάζεται Ουκρανία», έγραψε ανερυθρίαστα στον λογαριασμό του στο Telegram ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, νούμερο 2 του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας.
«Ακόμη και αν μας μισούν… οι Ουκρανοί θα καταλάβουν ότι η ζωή σε ένα μεγάλο κοινό κράτος είναι καλύτερη από τον θάνατο», συνεχίζει σε αυτό το κείμενο με το γενοκτονικό πρόσημο. Όπως εξηγεί ο Nicolas Tenzer στο βιβλίο του Ο δικός μας πόλεμος( Notre guerre), το οποίο εξετάζει τα νοητικά κενά της δυτικής στρατηγικής σκέψης, αυτός ο ολοκληρωτικός πόλεμος κατέστη δυνατός επειδή ήμασταν ανίκανοι να τον διανοηθούμε, παρόλο που βρισκόταν στο κατώφλι μας.
Η λογική του εγκλήματος για χάρη του εγκλήματος
«Οι ελίτ μας απέκρυπταν συστηματικά τα μαζικά εγκλήματα του καθεστώτος Πούτιν από το 2014, νομίζοντας ότι θα μπορούσαν να τα αντιμετωπίσουν», σημειώνει, επιτιθέμενος, σύμφωνα με την παράδοση του Ρειμόν Αρόν , στους «ψευτορεαλιστές» που διακρίνουν τεχνητά μεταξύ συμφερόντων και αξιών και επιθυμούν να «εδαφικοποιήσουν» τη σύγκρουση στην Ουκρανία. «Απέτυχαν να δουν ότι πίσω από τη νεο-ιμπεριαλιστική προσέγγιση του Πούτιν κρύβεται κάτι βαθύτερο, που συνδέεται με τη λογική του ρωσικού καθεστώτος, του εγκλήματος για χάρη του εγκλήματος», εξηγεί ο Τένζερ, ο οποίος έφτασε στις διεθνείς σχέσεις μέσω της πολιτικής φιλοσοφίας και ο οποίος αντιλαμβάνεται τον κόσμο και μέσα από την εμπειρία της οικογένειάς του, που ήταν εκτοπισμένοι αντιστασιακοί μαχητές. «Η εγκληματική λογική του Πούτιν απειλεί τα θεμέλια του διεθνούς συστήματος που δημιουργήθηκε μετά τη Νυρεμβέργη», επιμένει.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτή η αδιαμφισβήτητη διάγνωση αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, τα αιματοβαμμένα εδάφη της οποίας διατηρούν ακόμη τη μνήμη των εγκλημάτων της ΕΣΣΔ που δεν έχουν ποτέ δικαστεί, αλλά αρχίζει να κερδίζει έδαφος και στη Δύση. Ο αχαλίνωτος χαρακτήρας της συμπεριφοράς της Ρωσίας και η επιστράτευση της ρωσικής οικονομίας στην υπηρεσία του πολέμου έχουν αφυπνίσει ορισμένους από τους ηγέτες της Ευρώπης, όπως αποδεικνύεται όχι μόνο από τον ολοένα και πιο σοβαρό τόνο του Εμανουέλ Μακρόν, αλλά και από τις πολλές προειδοποιητικές δηλώσεις των ηγετών της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Σουηδίας σχετικά με την πιθανότητα μιας άμεσης σύγκρουσης με τη Ρωσία μέσα σε λίγα χρόνια.
Μια ευπρόσδεκτη, αν και καθυστερημένη, συζήτηση για την επείγουσα ανάγκη επανεκκίνησης της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Δεδομένου ότι θα χρειαστούν πέντε έως δέκα χρόνια για να ανακτήσει η Ευρώπη επαρκή εξοπλιστική ικανότητα μετά τα τριάντα χρόνια “καντιανού παραδείσου” που της χάρισε η ιστορία, η στρατηγική ανησυχία εντείνεται, ενισχυμένη στο δεκαπλάσιο από την ανησυχία που προκαλεί η πιθανή εκλογική επιτυχία του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος εγείρει το φάσμα της αμερικανικής απομάκρυνσης από την Ευρώπη και του συμβιβασμού με τον Πούτιν. Θα γεννήσει αυτή η αγωνία μια Ευρώπη του κουράγιου και της λήψης μέτρων; Δεν το βλέπουν ακόμη όλοι καθαρά, προειδοποιεί ο Τένζερ, υποστηρίζοντας ότι «οι Ευρωπαίοι ηγέτες βρίσκονται στη μέση της γέφυρας». Στη Γαλλία, η μιντιακή και πνευματική επιτυχία του τελευταίου βιβλίου του Emmanuel Todd, La Défaite de l’Occident (Η ήττα της Δύσης), το οποίο αστοχεί πλήρως σχετικά με τη φύση του πολέμου του Πούτιν, παρουσιάζοντάς τον, ενάντια σε όλα τα δεδομένα, ως αμυντικό πόλεμο, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου