μετάφραση: Νικόλας Δημητριάδης
Ο Λεονίντ Βολκόφ,
υπεύθυνος προσωπικού του Αλεξέι Ναβάλνυ και επικεφαλής του ιδρύματος
κατά της διαφθοράς acf.international, παραθέτει –σε ένα άρθρο του
κυκλοφόρησε ευρέως στη Ρωσία– τις εκτιμήσεις του για τη στρατηγική του
Πούτιν και το τελευταίο του χαρτί για να κάμψει την αντίσταση της
Ουκρανίας.
Όπως θυμόμαστε, ο πόλεμος στον 21ο αιώνα δεν
διεξάγεται μόνον στο πεδίο της μάχης. Στο πεδίο της
Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει στους Ρώσους να προωθούνται σταδιακά, αποφεύγοντας σημαντικές απώλειες του τακτικού στρατού τους (ο οποίος είχε απώλειες της τάξης του 30-50%, κατά τους πρώτους μήνες του πολέμου). Τώρα, όμως, τα αμερικανικά συστήματα πυροβολικού HIMARS αλλάζουν δραματικά την ισορροπία δυνάμεων, ακυρώνοντας την υπεροχή του ρωσικού πυροβολικού.
Γι’ αυτό και ο Πούτιν επιθυμεί πλέον διακαώς μία κατάπαυση του πυρός. Όχι μόνο για να αντλήσει εφεδρείες και να δώσει ανάσα στα στρατεύματά του (αυτό θα το κάνει και η Ουκρανία), αλλά κυρίως για να διασφαλίσει το status quo. Μια εκεχειρία θα σήμαινε τη χάραξη μιας οριοθετικής γραμμής στο χάρτη, η οποία θα καθόριζε την πολιτική πραγματικότητα για τα επόμενα χρόνια: «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Μόλις γίνει η εκεχειρία, θα κερδίσει στην Ευρώπη και η παράταξη που πιστεύει πως «μία κακή ειρήνη είναι προτιμότερη από έναν καλό πόλεμο». Οι πολιτικοί θα πουν στους ψηφοφόρους τα καλά νέα: καταφέραμε να σταματήσουμε τον πόλεμο και τη ροή των προσφύγων, οι τιμές των καυσίμων μειώνονται. Αυτές οι άμεσες συνέπειες της εκεχειρίας θα κεφαλαιοποιηθούν αμέσως από τους Ευρωπαίους πολιτικούς και θα μετατραπούν σε ψήφους στις επερχόμενες εκλογές. Όσο για τις μακροχρόνιες συνέπειες, ο Πούτιν θα παραμείνει στην εξουσία, θα συγκεντρώσει και πάλι δυνάμεις και οργή για την επόμενη φονική και αιματηρή επίθεση σε λίγα χρόνια, τεράστιες περιοχές της Ουκρανίας θα παραμείνουν υπό κατοχή, εκατομμύρια κάτοικοί τους θα εκτοπιστούν και το κακό θα μείνει ατιμώρητο… Σε περίπτωση που σταματήσουν οι μάχες, όλα αυτά τα ζητήματα θα μείνουν να τα διαχειριστούν οι επόμενες γενιές πολιτικών.
Αυτή τη στιγμή η Ουκρανία απολαμβάνει σημαντική (αν και ανεπαρκή και όχι άνευ όρων) υποστήριξη από τη Δύση. Αλλά αν επικρατήσει μία «κακή ειρήνη», η κατάσταση θα αλλάξει ριζικά. Τυχόν επανάληψη των εχθροπραξιών δεν θα είναι τόσο εύκολη πολιτικά, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι θα έχουν ήδη αναπνεύσει με ανακούφιση που ο πόλεμος τελείωσε. Μια προσπάθεια απελευθέρωσης της Χερσώνας ή του Ίζιουμ θα γίνει πολύ διαφορετικά αντιληπτή από τις δυτικές κοινωνίες. Πολλοί Ευρωπαίοι ψηφοφόροι θα σκεφτούν: «Πάνω που όλα ηρέμησαν, άρχισαν τις εχθροπραξίες».
Είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά τα καταλαβαίνουν καλά στο Κίεβο, όπως άλλωστε και στη Μόσχα. Το επόμενο μεγάλο στοίχημα του Πούτιν είναι μια «ειδική επιχείρηση» για να εξαναγκάσει την Ουκρανία σε κατάπαυση του πυρός. Αυτή θα επισημοποιήσει την προσάρτηση των κατεχόμενων εδαφών, παρέχοντας στη Ρωσία μια πολυετή παύση, ώστε να προετοιμαστεί για την επόμενη φάση του πολέμου.
Πώς σχεδιάζει λοιπόν ο Πούτιν να επιτύχει αυτή την εκεχειρία, που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται; Το είδαμε ήδη τον Ιούνιο: με τον εκβιασμό. Ο Πούτιν καταλαβαίνει ότι η Ουκρανία δεν θα συμφωνήσει σε κανενός είδους εκεχειρία. Η κοινή γνώμη στην Ουκρανία απαιτεί από τον Ζελένσκι να συνεχίσει να αντιστέκεται. Η αχίλλειος πτέρνα της Ουκρανίας, όμως, είναι η εξάρτησή της από τη Δύση. Ο πόλεμος έχει καταστρέψει μεγάλο μέρος της οικονομίας της, ενώ δεν διαθέτει πλέον επαρκείς ποσότητες όπλων, πέραν αυτών που στέλνει η Δύση. Το Κίεβο δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα χωρίς την ευρωπαϊκή υποστήριξη – και αυτό προσφέρει ευκαιρίες για εκβιασμούς. Το μήνυμα του Πούτιν τον Ιούνιο ήταν απλό: «Αγαπητοί Σολτς, Μακρόν, Ντράγκι, ή αναγκάζετε τον Ζελένσκι να δεχτεί την ειρήνη ή λιμοκτονώ τη Βόρεια Αφρική, θα έχετε εκατομμύρια νέους πρόσφυγες στην Ευρώπη και οι κυβερνήσεις σας θα αντικατασταθούν από ακροδεξιούς ριζοσπάστες (τους οποίους θα χρηματοδοτήσω εγώ ο ίδιος)». Ήταν πειστικό, αλλά δεν είχε αποτέλεσμα. Όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες πήγαν στο Κίεβο τον Ιούνιο, πολλοί έγραψαν: «Έρχονται για να πιέσουν τον Ζελένσκι να κάνει παραχωρήσεις». Είχαν και έναν ισχυρό μοχλό πίεσης στα χέρια τους, με τη μορφή του καθεστώτος υποψήφιας προς ένταξη στην ΕΕ χώρας.
Ωστόσο, οι ειδικοί έκαναν λάθος που προκατέλαβαν τους Ευρωπαίους ηγέτες: ο εκβιασμός πείνας του Πούτιν δεν πέτυχε. Επικράτησαν οι αξίες και οι αρχές. Όπως, όμως, γνωρίζουμε, ο Πούτιν έχει δύο συμμάχους. Και αφού ο στρατηγός «Πείνα» απέτυχε, θα σταλεί τώρα στην πρώτη γραμμή του μετώπου ο στρατάρχης «Χειμώνας». Αν ο Πούτιν έχει μάθει ένα πράγμα κατά τη διάρκεια των 22 χρόνων του στην εξουσία, αυτό είναι το εξής: αν δεν μπορείς να διαπραγματευτείς απευθείας με τους πολιτικούς της Δύσης, πρέπει να δουλέψεις με τους ψηφοφόρους τους. Οι πολιτικοί στη Δύση εξαρτώνται από την κοινή γνώμη (και αυτή είναι η δύναμή τους, την οποία ο Πούτιν θεωρεί αδυναμία).
Ο χειμώνας πλησιάζει. Αυτό επιτρέπει σε κάποιον να παίξει το χαρτί του φυσικού αερίου με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα τους επόμενους μήνες. Αυτό ακριβώς θα κάνει ο Πούτιν: Θα προσπαθήσει να τρομάξει τους Ευρωπαίους, μπροστά στην προοπτική να παγώσουν μέχρι θανάτου στα σπίτια τους αυτόν τον χειμώνα.
Για να το κάνει αυτό, θα χρησιμοποιήσει όλους τους παράγοντες και τους πόρους που έχει συσσωρεύσει όλα αυτά τα χρόνια: διεφθαρμένους πολιτικούς και δημοσιογράφους, περιθωριακά κόμματα και διάφορους «ειδικούς» που θα πουν: «Φυσικά και λυπούμαστε την Ουκρανία, αλλά πρέπει να κάνουμε αυτό που θέλει ο Πούτιν, για να μην παγώσει η Ευρώπη…».
Τι μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτά;
1. Η προειδοποίηση συνιστά προφύλαξη. Μην ξεγελιέστε. Η Ευρώπη έχει μπροστά της έναν δύσκολο χειμώνα (αν και δεν πρέπει να υπερβάλλουμε ως προς την εξάρτηση των νοικοκυριών της από το ρωσικό φυσικό αέριο). Αλλά αυτό είναι το αναγκαίο τίμημα των τελευταίων οκτώ ετών αδιαφορίας και αδράνειας. Πρέπει να ξεπεράσουμε αυτόν τον χειμώνα: αν ενδώσουμε τώρα και υποκύψουμε στους όρους του Πούτιν, τότε σε 6-8 χρόνια η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει σχεδόν σίγουρα έναν άλλο χειμώνα, τον πυρηνικό.
2. Το παράθυρο ευκαιρίας της Ουκρανίας για την απελευθέρωση της Χερσώνας και των άλλων εδαφών είναι μάλλον μικρό: όσο πλησιάζει ο χειμώνας, τόσο πιο πολύ θα βαραίνει ο εκβιασμός του φυσικού αερίου (προφανώς, η Ουκρανία το γνωρίζει αυτό καλά και προετοιμάζεται για αντεπίθεση με ταχύτατους ρυθμούς). Τα σημαντικά στρατιωτικά επιτεύγματα είναι απαραίτητα, εκτός των άλλων, και για τον επηρεασμό της κοινής γνώμης στην Ευρώπη: να κάνουν τους Ευρωπαίους να πιστέψουν στην πιθανότητα μιας ουκρανικής νίκης, ώστε να είναι έτοιμοι να σφίξουν τα δόντια και να υπομείνουν.
3. Να θυμάστε ότι ο Πούτιν δεν καταφεύγει από επιλογή στην πείνα και στον ψυχρό εκβιασμό. Το στρατιωτικό του εγχείρημα έχει αποτύχει. Ο Πούτιν χάνει γρήγορα την υποστήριξή που απολάμβανε στο εσωτερικό της Ρωσίας. Συνειδητοποιεί ότι έχει μόνο 2-3 μήνες για να εξασφαλίσει μία κατάπαυση του πυρός με ευνοϊκούς όρους. Αυτοί οι 2-3 μήνες θα είναι πιθανότατα οι πιο δύσκολοι. Αν περάσουν, όμως, ο Πούτιν θα έχει χάσει το παιχνίδι. Το έχει ήδη χάσει, βέβαια, αλλά τώρα θα πρέπει να τον συντρίψουμε, και να μην τον αφήσουμε να ξεφύγει. Πρέπει, λοιπόν, να αντέξουμε το τελικό του χτύπημα.
μετάφραση: Νικόλας Δημητριάδης
ΠΗΓΗ ardin-rixi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου