
Ἡ ἐπίκληση τῆς Μούσας στὸν πρῶτο στίχο τῆς Ἰλιάδος «Μῆνιν ἄειδε θεά» καθιστᾶ σαφῆ τὸν ρόλο τῆς θεᾶς καὶ τοῦ στιχοπλόκου. Ἡ πρώτη ἐγείρει καὶ ἐμπνέει τὴν φαντασία τοῦ δημιουργοῦ καὶ ὁ δημιουργὸς οἰστρηλατούμενος πλέκει μὲ μουσικὸ ρυθμὸ τοὺς στίχους, μὲ τοὺς ὁποίους ἐξυμνεῖ κλέα ἀνδρῶν. Οἱ σημασίες τοῦ ρήματος ἀείδω ποικίλλουν ἀνάλογα μὲ τὴχρήση του: ἐμπνέω ἐπὶ θεῶν (Α1), ψάλλω τὸν παιάνα (Α473), ἐπὶ ἀνθρώπων τραγουδῶ/ἐξυμνῶ (Β598, Ι189/191, Λ473, α154/325, θ489, ξ464, ρ385), ἐπὶ πτηνῶν κελαδῶ/λαλῶ (τ519), ἐπὶ τόξου περνῶ σφυρίζοντας (φ411).