Στὶς 28 Ὀκτωβρίου 2018, ἀνήμερα τοῦ Ἔπους τοῦ 1940, τότε ποὺ ἡ μικρὴ Ἑλλάδα εἶπε τὸ θρυλικὸ ΟΧΙ στὸν ἰταμὸ Ἰταλὸ εἰσβολέα, ἕνας ἥρωας προστέθηκε ἀκόμη στοὺς περίπου 8.000 Ἕλληνες, ποὺ ἔπεσαν, τότε, ἡρωϊκὰ μαχόμενοι στὴν πολύπαθη Γῆ τῆς Βορείου Ἠπείρου.
Ἕνας ἥρωας, ἕνα γενναῖο Βορειοηπειρωτόπουλο, δυνατὸ στὸ σῶμα, μὰ πιὸ δυνατὸ στὴν ψυχή, ἔπεφτε νεκρὸ ἀπὸ τὶς δολοφόνες σφαῖρες τῶν ἀλβανῶν ἀστυνομικῶν : ὁ Κωνσταντῖνος Κατσίφας. Ἄγνωστος μέχρι τότε, χωρὶς νὰ ἐπιδιώκῃ νὰ γίνῃ διάσημος, χωρὶς νὰ θέλῃ νὰ δρέψῃ ἡρωϊκὲς δάφνες, ἔγινε ξαφνικὰ ἥρωας, σύμβολο τοῦ ἀγῶνος γιὰ τὴν Ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Ἑλλάδα.
Το έπος αυτό γράφτηκε τόσο από αυτούς που βρέθηκαν με τα όπλα ανά χείρας, αλλά και με αυτούς που ήταν στα μετόπισθεν και όλοι μαζί αγωνίζονταν για ένα κοινό στόχο. Σε αυτό τον αγώνα του έθνους μας, σημαντικό και ξεχωριστό ρόλο είχαν οι γυναίκες που συμμετείχαν με όλους τους δυνάμεις και πολύ περισσότερο η Ελληνίδα μάνα. Που από τη μια όλο περηφάνια έστελνε τα παιδιά της στο μέτωπο ξέροντας πως μπορεί να μη γυρίσουν πίσω και από την άλλη προσευχόταν για αυτά.

