Όχι κλάμα! Στα παιδικά μας χρόνια, όσοι από μας είχαμε την τύχη να ακούσουμε τα παραμύθια της γιαγιάς, μάθαμε και τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, χωρίς καν να γνωρίζουμε ποιος ήταν.
ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ Δ. ΚΑΡΥΚΑ
Είχαν περάσει 572 χρόνια από τότε που η Πόλη είχε υποταχτεί στον πλέον βάρβαρο λαό που έχει γνωρίσει η οικουμένη, όταν και ο γράφων, ως παιδί, άκουσε τον θρύλο από τους παππούδες του, οι οποίοι αμφότεροι, είχαν ενστερνισθεί το ίδιο όραμα, το οποίο παραλίγο να το πραγματοποιήσουν, φτάνοντας έως έξω από το Κάλε Γκρότο, μερικά μόλις χιλιόμετρα πριν την Άγκυρα.
Είχαν πολεμήσει επιχειρώντας να διώξουν τους Τούρκους πέρα, ως την «Κόκκινη Μηλιά». Δεν το κατόρθωσαν διότι ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς δεν τους οδηγούσε. Αντί αυτού, όπως και τότε, το 1453, βασίλευε ο διχασμός. Δεν είχε έρθει η ώρα, μου έλεγαν τότε, να ξαναδώσει ο άγγελος το σπαθί στον Μαρμαρωμένο ήρωα, αν είσαι τυχερός ίσως έρθει η ώρα στον καιρό σου.
