Η κατάσταση στο ουκρανικό μέτωπο παραπέμπει σε συμπέρασμα που μάλλον δικαιώνει τον Ουκρανό αρχηγό των χερσαίων δυνάμεων, που είπε ότι το επόμενο δίμηνο είναι εξαιρετικά κρίσιμο για την πορεία του πολέμου.
Τα δεδομένα είναι: Αφενός, οι προσεκτικές και μεθοδικές ρωσικές προσπάθειες για τη διάσπαση του μετώπου σε διάφορα σημεία, προετοιμάζοντας εμφανώς μια μεγάλη επιθετική ενέργεια. Αφετέρου, η καθυστέρηση με την οποία η Δύση τροφοδοτεί την Ουκρανία με οπλικά συστήματα και πυρομαχικά, κυρίως εξαιτίας της πολιτικής σύγκρουσης, εν όψει των επικείμενων προεδρικών εκλογών. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Ρώσοι συντηρούν πολεμικές επιχειρήσεις σε διάφορα σημεία του μετώπου της Ουκρανίας για να συγκαλύψουν, όσο είναι δυνατόν, τον πραγματικό στόχο της επίθεσης και για να εκμεταλλευτούν την εξόφθαλμη δυσχέρεια των Ουκρανών να τροφοδοτήσουν τις δυνάμεις τους ομαλά. Ωστόσο, ως βασικότερη υποψηφιότητα προβάλλει η επίθεση στην περιοχή του Χαρκόβου, όπως αποδεικνύουν και οι τελευταίες πληροφορίες.
Πρόκειται για τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Ουκρανίας και συνάμα βιομηχανικό κέντρο. Άρα, ενδεχόμενη επιτυχής επίθεση κατάληψής της, θα συνιστούσε ισχυρό πλήγμα στην Ουκρανία, στο μέτρο που αποτελεί κέντρο βάρους της χώρας. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, τα ρωσικά στρατεύματα βρίσκονται μερικές δεκάδες χιλιόμετρα έξω από το Χάρκοβο. Διάφορε πηγές προσδιορίζουν την απόσταση στα 30 χιλιόμετρα, όση η απόσταση της πόλης από τα ρωσο-ουκρανικά σύνορα. Η κατάσταση βέβαια αλλάζει από ώρα σε ώρα.
Μέχρι στιγμής, σε κάθε πλήγμα εντός της πόλης, στην έξοδο οδηγούνται ακόμα περισσότεροι κάτοικοι. Ήδη, η ζωή φέρεται να έχει γίνει από πολύ δύσκολη έως αφόρητη, εξαιτίας των πληγμάτων στις υποδομές ηλεκτροδότησης. Οι δε γραμμές άμυνας που έχουν οι Ουκρανοί στην οδό προσέγγισης της ουκρανικής μεγαλούπολης, δεν είναι ακόμα σαφές εάν είναι δυνατόν να ανακόψουν τη ρωσική επίθεση. Σύμφωνα με ανοικτές -ουκρανικές- πηγές, η επίθεση στο Χάρκοβο υποστηρίζεται από δύναμη 50.000 στρατιωτών, 400 τεθωρακισμένων αρμάτων μάχης, 930 τεθωρακισμένων οχημάτων, 990 οχημάτων λογιστικής υποστήριξης και 120 εκτοξευτών ρουκετών. Εν ολίγοις, στην περιοχή έχει συγκεντρωθεί μια στρατιωτική δύναμη με μεγάλη ισχύ πυρός. Για την αντιμετώπισή της, οι Ουκρανοί θα πρέπει να μετακινήσουν δυνάμεις από αλλού, το οποίο σημαίνει ότι η ουκρανική άμυνα θα αδυνατίσει σε άλλα μέτωπα.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ;
Κατά συνέπεια, μένει αν αποδειχθεί εάν η διαφαινόμενη ρωσική επίθεση στο Χάρκοβο υποκρύπτει απόπειρα στρατηγικής παραπλάνησης και πρόθεσης να επιτεθούν τελικά σε κάποιο άλλο σημείο. Το πρόβλημα της λειψανδρίας εξακολουθεί να ταλαιπωρεί τους Ουκρανούς και δεν αναμένεται να αντιμετωπιστεί σύντομα. Αυτό βέβαια αποτυπώνει σε ένα γενικότερο επίπεδο και το ηθικό της ουκρανικής πλευράς, καθότι η προθυμία να πολεμήσει κανείς, αυτονόητα μειώνεται όταν η γενική πεποίθηση της κοινωνίας, δεν συμβαδίζει με τη ρητορική της ηγεσίας.
Δεδομένων των τεχνικών κυρίως μέσων συλλογής πληροφοριών εκ μέρους της Δύσης, η εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου θα πρέπει να θεωρηθεί, στην καλύτερη περίπτωση, ως δύσκολη. Θα φανεί προσεχώς. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, η ρωσική πλευρά κινείται με ιδιαίτερη προσοχή. Αν η κατάσταση εξελιχθεί όπως φαίνεται, τότε οι Ουκρανοί θα οχυρωθούν πολύ δυτικότερα, στις μεγάλες πόλεις, Χάρκοβο, Κραματόρσκ, Σλαβιάνσκ, αφήνοντας τα υπόλοιπα.
Εάν βέβαια καταφέρουν οι ουκρανικές δυνάμεις να αντεπεξέλθουν, τότε το «παιχνίδι» επί του πεδίου, θα ισορροπήσει. Οι Ρώσοι, αντί να προσανατολίζονται σε μια αργή προέλαση στις στέπες του Ντονμπάς, επιχειρούν κάτι πολύ πιο φιλόδοξο. Απειλούν πλέον τη δεύτερη σε μέγεθος -και σημασία- πόλη της Ουκρανίας, έχοντας μάλιστα ξεκινήσει την επίθεση την επόμενη της «ημέρας της νίκης», της εθνικής επετείου. Παράλληλα με επικοινωνιακή έμφαση στην επίδειξης δύναμης, αλλά και εθνικής ενότητας. Όμως, η πλέον εύσχημη διάσταση της επίθεσης εστιάζεται στο αυτονόητο – αυταπόδεικτο: Δηλαδή, το να προλάβει την έλευση των δυτικών ενισχύσεων σε οπλικά συστήματα και πυρομαχικά.
Εάν ξεπεράσουν το σημείο όπου έχουν εστιάσει την επιθετική τους ενέργεια οι Ρώσοι, δηλαδή στο χωριό Γκλιμπόκε, μετά υπάρχει μια σχεδόν κενή περιοχή μέχρι το Χάρκοβο. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι αυτό είναι μειονέκτημα για τον ρωσικό στρατό, διότι θα είναι εκτεθειμένος στο καθαρό πεδίο. Από την άλλη πλευρά όμως, δύσκολη είναι και η άμυνα των Ουκρανών. Το μέγεθος της περιοχής προσφέρεται για ελιγμούς αποφυγής. Όμως, τα ρωσικά στρατεύματα θα είναι ευάλωτα σε πλήγματα εξ αποστάσεως. Σύντομα θα διαπιστώσουμε στην πράξη και τις προθέσεις της Μόσχας και τις αντοχές του Κιέβου.
Η ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΤΟΥ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ ΝΟΤΟΥ
Πέραν της ενίσχυσης της δυνατότητας προβολής επιτυχούς άμυνας, οι παραλαβές πυραύλων μακρού πλήγματος, θα ενισχύσουν την ουκρανική δυνατότητα εξαπόλυσης θεαματικών πληγμάτων και πρόκλησης ζημιών σε κρίσιμες υποδομές στη Ρωσία. Ήδη, τα επιτυχημένα πλήγματα εναντίον ενεργειακών υποδομών με πυραύλους ATACMS, αλλά και η προσπάθεια να πληγούν στόχοι στην Κριμαία, θα περιπλέξουν την εξίσωση.
Ενδεχόμενα επιτυχή πλήγματα, θα υποχρεώσουν τη ρωσική πλευρά σε συμβολικά και θεαματικά πλήγματα σε μεγάλα αστικά κέντρα, με το Κίεβο και το Λβοφ να προηγούνται στη λίστα και την Οδησσό να έπεται… Η τελευταία πόλη μάλιστα, είναι το τελευταίο μεγάλο αστικό κέντρο που διασφαλίζει την πρόσβαση της Ουκρανίας στη Μαύρη θάλασσα. Το αν έχουν τη στρατιωτική δυνατότητα οι Ρώσοι να την καταλάβουν δεν είναι σαφές, διότι έχουν λόγους και να επιθυμούν και να μην επιθυμούν την εξέλιξη αυτή.
Η διατήρηση της ουκρανικής πρόσβασης στη θάλασσα, είναι ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στη Δύση, στην προσπάθεια να κλείσει με κάποιον συμβιβασμό ο πόλεμος. Αυτό όπως προϋποθέτει το να πειστεί ο αντίπαλος για την ικανότητα αυτού που «βρυχάται» να υλοποιήσει την απειλή. Εάν την υλοποιήσει όμως, θα είναι πολύ αργά για τη διπλωματία, ενώ θα υπάρξει επί της ουσίας και «σημείο επαφής» της Ρωσικής Ομοσπονδίας με χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ (βλ. Ρουμανία, Βουλγαρία), που θα αποσταθεροποιήσει περαιτέρω την κατάσταση.
Αυτή η τελευταία παρατήρηση είναι κρίσιμη. Όπως αποδείχθηκε ότι είχαν δίκιο όσοι εκτιμούσαν πως μετά την αρχική φάση των επιχειρήσεων οι εμπόλεμοι, Ρωσία και Ουκρανία, είχαν κίνητρο απεμπλοκής μέσω διαπραγμάτευσης (βλ. σχετικό αποκαλυπτικό άρθρο για τη διαπραγμάτευση στο Foreign Affairs), έτσι μπορεί να αποδειχθεί, ότι η ανάγκη να προσέλθουν στη διαπραγμάτευση από θέση ισχύος, μπορεί να «γεννήσει» το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή κλιμάκωση. Πέραν των διαθέσεων των δυτικών υποστηρικτών της Ουκρανίας, καθότι υπάρχουν ισχυροί κύκλοι που συνεχίζουν να επιθυμούν τη συνέχιση ενός πολέμου που τον αντιμετωπίζουν ως «πόλεμο φθοράς» (war of attrition) απέναντι στη Ρωσική Ομοσπονδία, με ουκρανικό αίμα. Ο κυνισμός της διεθνούς πολιτικής δεν ανέμενε τον πόλεμο στην Ουκρανία για να αποδειχθεί, αλλά είναι ιστορικά τεκμηριωμένος, ανά τους αιώνες…
Καταληκτικά, από την εξίσωση ίσως δεν θα πρέπει να παραληφθεί και η διατύπωση της υποψίας, ότι η ρωσική πλευρά μπορεί να στοχεύει και στην υπονόμευση της υποψηφιότητας του Τζο Μπάιντεν στις ΗΠΑ, με την προσδοκία ότι μια νέα κυβέρνηση Τραμπ θα ήταν πιο «συνεννοήσιμη». Μια οριστική ουκρανική ήττα πριν τις εκλογές, θα καταγραφόταν και θα αξιοποιούνταν ως ήττα της στρατηγικής Μπάιντεν, παρά τα τεράστια ποσά που δαπανήθηκαν και θα παίξει δυνητικά, σημαντικό προεκλογικό ρόλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου