Όταν είσαι Δίκαιος στην αρχή νομίζεις ότι έχει καθορισθεί ο ρόλος σου και αυτό είναι όλο. Όμως η Ανθρωπότητα θέλει περισσότερες θυσίες για να ζήσει και πρέπει μετά να περάσεις από τις φάσεις που δημιουργούν νέες ζωές και αφήνουν τις άλλες για να υπάρξει εξέλιξη. Διότι το ξύπνημα δεν είναι αρκετό. Για να ολοκληρωθεί η διαδικασία δεν υπάρχει πια πρέπει, όλα βασίζονται πια στο πρέπον. Δεν επιδιώκουμε μια πληρότητα αλλά μια τελειότητα, έτσι ώστε να μην είναι απαραίτητη η επιστροφή αλλά να είναι επιλογή Δασκάλου. Αλλιώς θα υπήρχε ένας αλγόριθμος μετατροπής, ενώ εδώ οι συνδυασμοί είναι ελεύθεροι. Δεν υπάρχει πια λεξικό, όλο το λεξιλόγιο είναι μόνο και μόνο Εγκυκλοπαίδεια. Κάθε λήμμα έχει βάθος και δεν μετρά πια η επιφάνεια του. Με αυτό το πλαίσιο έχει νόημα, η έννοια του διπλού θανάτου που περιγράφει ο Albert Camus στο έργο του οι Δίκαιοι. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν την εντύπωση ότι η διατύπωση είναι απλώς μια λογοτεχνική προσέγγιση μιας φιλοσοφικής πραγματικότητας και στέκονται στη λογοτεχνία. Ενώ το ξύπνημα δεν αρκεί.
Δίχως έργο δεν υπάρχει δικαίωμα ζωής του Δίκαιου. Δίχως θυσίες παραμένει στην ίδια φάση, διότι δεν άλλαξε την πραγματικότητα, δεν υλοποίησε το όραμα μέσω της πράξης, για να γεννήσει μετά την ουτοπία και να σκεφτεί το αδιανόητο. Για τον Δίκαιο, ο Δάσκαλος δεν είναι μια αποδοχή, ούτε ένα μοντέλο αλλά μια καταλυτική επιλογή που του επιτρέπει να μεταμορφώνεται για ν' αντέξει το βάρος των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα χάρη στη δομή της σκέψης του που δεν παύει ν'αντιστέκεται στις ευκολίες που παρέχει το σύστημα για να τον εξολοθρεύσει στην τελική αφού ο Δίκαιος είναι ένοχος γι' αυτό λόγω έργου, τελεολογίας κι όχι λόγω ύπαρξης, οντολογίας. Σε αυτές τις φάσεις ο Δίκαιος μαθαίνει να υποφέρει με ανθεκτικότητα, έτσι ώστε να μην καταρρεύσει όταν κάνει τις διαδοχικές του υπερβάσεις. Διότι χωρίς αυτές δεν μπορεί και να υποστηρίξει το έργο των Δασκάλων που ασχολούνται μόνο και μόνο με την Ανθρωπότητα, την διάσωση της και τις εξέλιξής της. Οι απαιτήσεις είναι πολλές και δεν υπάρχουν πια παράπονα. Η δυσκολία του αγώνα μεγαλώνει τον Δίκαιο όχι για να βρεθεί πιο πάνω από τους άλλους, αλλά πιο βαθιά γιατί πάντα θα κοιτάζει τους άλλους με το βλέμμα του στο ύψος των άλλων. Ο Δίκαιος με άλλα λόγια αποκτά ρίζες, ενώ φαίνεται να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους. Διότι ξοδεύει περισσότερο για να είναι εκεί αλλιώς δεν θα φαινόταν προσιτός και τα θύματα και οι επιζώντες δεν θα τολμούσαν να τον αγγίξουν με τα παράπονα τους.
Κι αν είχες ανθρώπινες ανάγκες
Κι αν είχες ανθρώπινες ανάγκες
δεν θα μου το έλεγες
αφού είσαι η οικογένειά μου
η μοναδική
και η μόνη πατρίδα μου
δεν το ήξερες;
Κι όμως σ’ εκείνη τη χαράδρα
πάνω στα βουνά σου
σου το ομολόγησα
για να το μάθεις
ακόμα και στο νησί.
Μην είσαι μίζερη
Κοίτα τα παιδιά,
εκείνα που βοηθάς
να κάνουν τα βήματά τους
όχι μέσα στην κοινωνία
αλλά με ανθρωπιά
για να ζήσουν και τα άλλα
χάρη στην εξέλιξή τους
κι αν φοβάσαι
κάπου κάπου
να ξέρεις ότι εδώ
δίπλα σου, πλάι σου
θα είμαι κι εγώ.
Ο λαός του ήλιου
Ο λαός του ήλιου
δεν φοβάται τις σκιές
ακόμα και στη μάχη
διότι έχει μέσα του
τη δικαιοσύνη
και την ανθρωπιά
δίχως να έχει ανάγκη
να το αποδείξει
ούτε και να το δείξει
αφού κάθε έργο του
είναι μια προσφορά
για την Ανθρωπότητα.
Ακούσαμε και πάλι τον δίσκο
Ακούσαμε και πάλι τον δίσκο
με την φωνή που μιλά μόνη της
για τον ήλιο της δικαιοσύνης
που παλεύει ενάντια στη βαρβαρότητα
διότι είναι το μόνο πρέπον
όχι για την ύπαρξή του
αλλά για το αναγκαίο έργο
που προσφέρει στις σκιές
που έχουν μόνο την ανθρωπιά
για να ζεσταθούν λιγάκι.
Αλτρουισμός και Ουμανισμός
Ο αλτρουισμός αν και λειτουργεί
μέσα στο πλαίσιο του ουμανισμού
δεν είναι απόλυτα απαραίτητος
να υπάρχει σε κάθε σημείο
διότι μόνο με τις ιδιομορφίες
μπορεί ήδη να παράγει
ένα έργο που επηρεάζει
όλες τις γειτονιές τους
και δημιουργεί μια αλλαγή
που κάνει τη διαφορά.
Θα είναι πιο δύσκολα μετά
Αν νομίζεις ότι τα κατάφερες
πρέπει να μάθεις ότι
θα είναι πιο δύσκολα μετά.
Είναι εύκολο να γίνεις
στην αρχή μαθητής
αλλά είναι κατόρθωμα
να παραμείνεις μαθητής
διότι κάθε μέρα
θα σου ζητήσει ο δάσκαλος
να κάνεις ό,τι δεν μπορείς
και να βλέπεις το αόρατο
για να προσφέρεις στους άλλους
και στην Ανθρωπότητα.
Ακόμα και οι μαθητές πεθαίνουν
Ακόμα και οι μαθητές πεθαίνουν
και μάλιστα πριν τον θάνατο
όταν είναι μίζεροι και κοινωνικοί
για να εξασφαλίσουν το τίποτα
που θέλουν να έχουν όλοι
για να μπορούν να πουν ότι έζησαν
ενώ απλώς πέρασαν και βέβαια
δεν άφησαν τίποτα άλλο
εκτός από την προσπάθεια τους
να γίνουν μια μέρα άνθρωποι.
Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις
Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις
μπορεί και να μην έχει σημασία
εσύ θα μου πεις στο τέλος
αλλά το να βοηθάς τους άλλους
και όλη την Ανθρωπότητα
δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς
ν' αγαπήσεις τον άνθρωπο σου
όχι μόνο με το ίδιο πάθος
αλλά και με τον ίδιο πόθο
απλώς δεν φαίνεται
ακόμα και αν είναι πιο ισχυρά
τα συναισθήματά μας.
Άλλη μια ταυτότητα
Άλλη μια ταυτότητα θα χρειαστείς
για να εισχωρήσεις εδώ
γιατί δεν είναι μια παρέα
αλλά μια ομάδα κρούσης
που ζει με τον χρόνο
μόνο και μόνο
για να παράγει έργο
έτσι ό,τι και να έκανες
στο άλλο σου παρελθόν
δεν μας αφορά πια.
Αυτό θέλει η Λεγεώνα.
Η ιπποσύνη δεν μαθαίνεται
Η ιπποσύνη δεν μαθαίνεται
όσο και να προσπαθείς
έχει σχέση με το αίμα σου
και με τις θυσίες
εκείνες που έκανες παλιά
που δεν ξέχασαν
οι νεκροί αθώοι
ακόμα κι αν πέρασαν
αιώνες από τότε,
όλα τα άλλα δεν γίνονται
απλώς για να το ξέρεις.
Κι αν είχες την επιλογή
Κι αν είχες την επιλογή
λες στον εαυτό σου
ότι θα άλλαζες ζωή
ενώ στην πραγματικότητα
την είχες από την αρχή
ακόμα κι αν η κοινωνία
δεν σου το έμαθε
και σου έδωσε όνειρα
για να το χαρείς
και για να μην εξελιχθείς.
Το βάθος του έργου
Στην αρχή βλέπεις
μόνο το βάρος και το μέγεθος
γιατί δεν μπορείς
να πιάσεις τίποτα άλλο
αλλά μετά με το χρόνο
αντιλαμβάνεσαι ότι στέκεσαι
δίπλα σ’ ένα πηγάδι γνώσης
κι ότι το βάθος του έργου
είναι απλώς ασύλληπτο
τότε παίρνεις την απόφαση.
Αυτό μόνο να προσέξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου