Συνήθως η τέχνη μιμείται τη ζωή αλλά ενίοτε συμβαίνει το αντίστροφο. Η υπόθεση της Ρωσίδας κατασκόπου Ιρίνα Σμέρεβα ή Μαρίας Τσάλλα είναι βγαλμένη μέσα από τις σελίδες του «Η μέρα του τσακαλιού» του Φρέντερικ Φορσάιθ. Η έκδοση ταυτότητας και διαβατηρίου μέσω της ληξιαρχικής πράξης γέννησης ενός βρέφους που έχει πεθάνει και έχει περίπου την ίδια ηλικία με τον πληρωμένο δολοφόνο ή στη συγκεκριμένη περίπτωση κατάσκοπο.
Ο τρόπος δημιουργίας ταυτότητας μπορεί να είναι και το μόνο στοιχείο που βγάζει κάποιο νόημα σε μια υπόθεση που εξιχνιάστηκε αρχικά από τους Σλοβένους και οι διαρροές της ΕΥΠ στην Ελλάδα αφορούν σενάρια.
Το πρώτο που λείπει στην υπόθεση είναι το κίνητρο. Καλώς, η Τσάλλα ήταν κατάσκοπος. Τι όμως κατασκόπευε; Στρατιωτικές εγκαταστάσεις; Στην εποχή των δορυφόρων ο κατάσκοπος με μια φωτογραφική μηχανή είναι αναχρονισμός. Ηταν handler, δηλαδή χειριζόταν άλλους Ρώσους κατασκόπους στην Ελλάδα, όπως γράφτηκε; Απίθανο. Οι handlers επειδή πρέπει να συναντούν διάφορα άτομα είναι οι πλέον ευάλωτοι, οπότε περισσότερο από πλαστή ταυτότητα χρειάζονται διπλωματική κάλυψη σε περίπτωση που συλληφθούν. Χειριζόταν λογαριασμούς πληρώνοντας Ελληνες συνεργάτες της για να κάνουν κατασκοπία ή προπαγάνδα υπέρ της Ρωσίας; Η Τσάλλα ήρθε στην Ελλάδα πριν απ’ την εισβολή στην Ουκρανία, που έκανε τη Ρωσία να χρειαστεί φωνές που να στηρίζουν την πολιτική της και ένα μικρό μαγαζί στο Παγκράτι δεν είναι επιχείρηση που να δικαιολογεί εισροή μεγάλων ποσών χρημάτων, που να μπορούν να διατεθούν αργότερα. Να ήταν «κόκκινο σπουργίτι», δηλαδή κατάσκοπος της Ρωσίας που σκοπό είχε να παρασύρει κάποιον στην Ελλάδα ώστε να μπορεί αργότερα να τον εκβιάσει; Τα πρόσωπα που έχουν αναφερθεί είναι ένας φίλος της και κάποιοι συμμαθητές της σε σχολή ξένων γλωσσών.
Επίσης υπάρχουν περίεργα. Ενας 83χρονος κύριος, που είπε ότι γνώριζε κάποια κυρία Τσάλλα, μητέρα της Μαρίας, όταν έμεναν στην ίδια πολυκατοικία πριν 30 χρόνια και τον πήρε τηλέφωνο να πάει μάρτυρας. Οτι η Τσάλλα που θα έπρεπε να κρατάει χαμηλό προφίλ πήγαινε σε σχολή ξένων γλωσσών ή ότι ανέθεσε την υπόθεση της ελληνοποίησής της σε δικηγόρο που αναλάμβανε υποθέσεις ελληνοποιήσεων Ρώσων, που θα μπορούσε να παρακολουθείται.
Η ΕΥΠ μπορεί να ξεκινήσει από τον πρώτο μήνα της Τσάλλα στην Ελλάδα όταν θα έπρεπε να βασιστεί σε ανθρώπους που είχε συστήσει η ρωσική κατασκοπία. Και να επικεντρωθεί στη ληξιαρχική πράξη θανάτου στην Κύμη που κάποιος μόνο ντόπιος μπορούσε να ξέρει και δείχνει ότι ένας τουλάχιστον συνεργάτης στην ελληνοποίηση της Τσάλλα ήταν από την περιοχή.
Της Δικαιοσύνης το ανάγνωσμαΟ πέλεκυς της Δικαιοσύνης είναι πάντα βαρύς. Στο μιλητό βέβαια και με τα χρόνια σε καπίκια όπως στην πρέφα. Επειδή η Δικαιοσύνη τα τελευταία χρόνια είναι προέκταση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και αν αγανακτούν οι χρήστες με τα #metoo ή τα γατάκια ο υπουργός αμέσως επιλαμβάνεται, τώρα ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς στους Ρομά που κλέβουν τα σιδηροδρομικά καλώδια, που ακούγονται απόψεις η κλοπή να τιμωρείται μέχρι και με ισόβια.
Κάποιες, λοιπόν, σκέψεις. Ανάμεσα στο πταίσμα και τα ισόβια μεσολαβούν κάποιες ποινές. Δεν πρόκειται κανένας να πειστεί ότι η κυβερνητική πολιτική άλλαξε επειδή για κάποιο αδίκημα ψηφίστηκε νόμος που να προβλέπει ισόβια. Αντίθετα είναι σημάδι ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.
Αν η κυβέρνηση θέλει να πείσει τον κόσμο ότι οι νόμοι πρόκειται να εφαρμοστούν, ας ξεκινήσει να τους εφαρμόζει από τα πλημμελήματα. Συγκεκριμένα για τους Ρομά, ας αρχίσει να τους εφαρμόζει από τα οχήματα με τα οποία κυκλοφορούν και πρέπει να παραβιάζουν μισή ντουζίνα άρθρα του ΚΟΚ και ας συνεχίσει με τις συμμορίες που λυμαίνονται την Αττική και μπουκάρουν μέσα στα σπίτια για να συλληφθούν, να αφεθούν ελεύθεροι και να ξαναμπουκάρουν. Και όταν τελειώσει με αυτά, ο κόσμος θα πειστεί ότι υπάρχει κάποιος πέλεκυς που επιτέλους θα πέσει βαρύς.
ΣΥΡΙΖΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΓια τον ΣΥΡΙΖΑ ο χρόνος που αντιστάθηκε μέχρι να στήσει την πρώτη παράσταση για την τραγωδία στα Τέμπη ήταν σημαντικός. Καταλαβαίνοντας, όμως, ότι με την πολιτική του δεν τραβάει, όχι μόνο επανέφερε στις τάξεις του στον Παύλο Πολάκη, αλλά έστειλε τον Αλέξη Τσίπρα να πρωταγωνιστήσει στην παρουσίαση του κτιρίου της τηλεδιοίκησης στη Λάρισα. Ή τέλος πάντων στο διπλανό, με τον Τσίπρα να επιβλέπει τον φωτισμό και το πού θα σταθούν οι κάμερες.
Φτωχή βέβαια παραγωγή μπροστά στην παρουσίαση του μετρό της Θεσσαλονίκης. Το 2019, όταν ο Χρήστος Σπίρτζης, η Κατερίνα Νοτοπούλου και ο Στέλιος Παππάς είχαν καθίσει σε ακίνητο βαγόνι του μετρό ενώ απ’ έξω ήταν σχεδιασμένα σε μουσαμά εκδοτήρια εισιτηρίων.
Επειδή ο κόσμος έχει δει αρκετά τέτοια θεάματα, με τη Δούρου να μιλάει με φούμο στις φωτιές και τον Καράμερο με νιτσεράδα στις πλημμύρες, η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι προσεκτική. Ακόμα και το πένθος και η οδύνη είναι πραγματική, δεν χρειάζονται να απαθανατίζονται σε φωτογραφίες, όπως στο υπουργικό συμβούλιο μετά τα Τέμπη. Το ίδιο ισχύει και για τα Μέσα. Και ανάμεσα στην καταγραφή μιας τραγωδίας και την αναζήτηση συγγενών για μέρες ώστε ο πόνος να εμπορευματοποιείται, η απόσταση είναι μικρή.
ΠΗΓΗ eleftherostypos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου