Της Λιάνας Γούτα
Στη σημερινή εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, της ελεύθερης πρόσβασηςστο διαδίκτυο, του ιλιγγιώδους ρυθμού παραγωγής νέας γνώσης και πληροφορίας, υπάρχει αλήθεια κανείς που να πιστεύει ότι μπορούν να φυλακιστούν οι ιδέες και να περιοριστούν στους τέσσερις τοίχους μιας αίθουσας διδασκαλίας ενός ελληνικού πανεπιστημίου; Σήμερα, η πληροφορία και η ιδέα, από τη στιγμή που γεννιέται μπορεί να γίνει αυτόματα κτήμα του καθενός, μιας και η πρόσβαση είναι ελεύθερη και απρόσκοπτη μέσα από το διαδίκτυο, από το γραφείο, το σπίτι και τον καναπέ.
Άκουγα τον Πρόεδρο του πανεπιστημίου του YALE, πριν λίγο καιρό σε μια διάλεξη, να εξηγεί ότι ούτε η έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας των πανεπιστημίων έχει πλέον νόημα, τη στιγμή που υπάρχουν πανεπιστημιακές διδασκαλίες μεγάλων διεθνών πανεπιστημίων που μεταδίδονται διαδικτυακά. Εν έτει 2011, λοιπόν, ο περιορισμός της διακίνησης των ιδεών ισοδυναμεί και ταυτίζεται μόνο με τον περιορισμό της πρόσβασης στο διαδίκτυο, κάτι που ισοδυναμεί με τη σύγχρονη εκδοχή του αναλφαβητισμού. Και κάτι το οποίο προσπαθούν να κάνουν μερικές χώρες σε εφαρμογή της φασιστικής τους πρακτικής (Κούβα, Κίνα, κάποιες μουσουλμανικές χώρες).
Με αυτά τα νέα δεδομένα, ποιος αλήθεια πιστεύει ότι το άσυλο μέσα στους 4 τοίχους του ελληνικού πανεπιστημίου αποσκοπεί στο να προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την ελευθερία σκέψης και λόγου; Μοιάζει τουλάχιστον αφελές. Αφελές, στην καλύτερη εκδοχή του, υποκριτικό και συμφεροντολογικό στη χειρότερη. Κατάλοιπο μιας ρομαντικής προσκόλλησης σε απειλές άλλων εποχών, συνυφασμένες με απειλές για τη δημοκρατία και τις ατομικές ελευθερίες.
Το πανεπιστήμιο, όμως, σήμερα δεν είναι πια κρυφό σχολειό διακίνησης απαγορευμένων ιδεών. Μπορεί να ήταν κάποτε, πολύ παλιά, αλλά και πιο πρόσφατα στα χρόνια της 7ετίας, αλλά σήμερα, ποιός είναι ο εχθρός και ποια η απειλή από την οποία πρέπει να το προστατεύσει το πανεπιστημιακό άσυλο; Όσο κι αν ψάχνω δε μπορώ να βρω έναν λόγο που να δικαιολογεί την έννοια του πνευματικού ασύλου στο πανεπιστήμιο της Ελλάδας του 2011.
Αντιθέτως, μπορώ να σκεφτώ και να δω, χιλιάδες περιπτώσεις που η έννοια του ασύλου ξεχείλωσε και χρησιμοποιήθηκε ως προπέτασμα και άλλοθι για δεκάδες πράξεις παρανομίας, για καταστροφές και βανδαλισμούς. Αυτό το δόλιο το ελληνικό πανεπιστήμιο, την περιουσία, την τιμή και την υπόληψή του, ποιος θα το σώσει και ποιος θα το προστατέψει; Πότε θα συμφωνήσουμε ότι κάθε καρέκλα ή κάθε υπολογιστής που καταστρέφεται, κάθε τοίχος που γράφεται,κάθε έγγραφο που καίγεται, αποτελεί περιουσία του ελληνικού λαού, που αποκτήθηκε με τους κόπους των φορολογουμένων, κατά κύριο λόγο μάλιστα των μισθωτών και των συνταξιούχων;
Πότε θα συμφωνήσουμε ότι κάθε μέρα μαθήματος που χάνεται είναι μια πολύτιμημέρα χαμένη από τη δωρεάν δημόσια Παιδεία του έλληνα φοιτητή που θα πρέπει αύριο να συναγωνιστεί την ιδιωτική πανάκριβη εκπαίδευση του άγγλου ή αμερικάνου φοιτητή, ο οποίος εργάζεται και μελετά από το πρωί ως το βράδυ σε ένα απαιτητικό περιβάλλον που αποπνέει και διδάσκει σεβασμό, οργάνωση, αξίες και προσήλωση στο μετρήσιμο αποτέλεσμα;
Ποιος θα μας προστατέψει από όλα αυτά και ποιος θα δώσει τα αυτονόητα σταπαιδιά μας, τους έλληνες φοιτητές;
Οι πολιτικοί, που τρέμουν το πολιτικό κόστος να θεσμοθετήσουν και να εφαρμόσουν τα αυτονόητα;
Οι πανεπιστημιακοί, που συχνά οφείλουν την ανέλιξη τους στην εκπαραθύρωση κάθε έννοιας αξιοκρατίας και σεβασμού, αλλά και στις συμφωνίες συναλλαγής και ανοχής όσων βλάπτουν το ελληνικό πανεπιστήμιο;
Έβλεπα την Παρασκευή το βράδυ στις τηλεοράσεις έναν τέτοιο πανεπιστημιακό δάσκαλο, τον πνευματικό ηγέτη του ελληνικού πανεπιστημίου, τον καθηγητή φιλοσοφίας, να χάνει τα λόγια του και να μη τολμά να αρθρώσει τη γνώμη του σε απλά ερωτήματα κοινής λογικής, κομπιάζοντας και προσπαθώντας να κερδίσει λίγα δευτερόλεπτα τηλεοπτικού χρόνου. Για να σκεφτεί ίσως; Όχι… Για ναμην απαντήσει προφανώς…
Διότι οι αυτονόητες απαντήσεις θα τον έφερναν αντιμέτωπο με τις τάξεις αυτών που τον στήριξαν για να βρεθεί σε αυτή την περίοπτη θέση. Τί απογοητευτική εικόνα για έναν άνθρωπο που πρέπει να είναι πνευματικός ηγέτης και εμπνευστής!
Τελικά, αυτό είναι μάλλον που χρειαζόμαστε περισσότερο από όλα! Ανθρώπους θαρραλέους και εμπνευσμένους! Ηγέτες, που να μην τρέμουν υπό τη σκιά του πολιτικού κόστους και που να μπορούν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους! Που μπορούν να αφήσουν τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και τις συνδιαλλαγές με το φόβο του μικρο-πολιτικού κόστους και που μπορούν να σκεφτούν και να αποφασίσουν κάτω από το πρίσμα ενός σύγχρονου κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου