Ο απατημένος σύζυγος και ο βιαστής εραστής μας…

Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη
Από το hellasforce

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗΣ 

Πώς, ποιοι και γιατί έβαλαν στο ράφι το νομικό πλαίσιο λύσης της ΕΕ και την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία – Καταγράφονται ή δεν καταγράφονται στο νέο τουρκικό έγγραφο οι πάγιες θέσεις της Άγκυρας;
Εκτός της θέσης της ΕΕ, κατατέθηκε και ένα ακόμη τουρκικό έγγραφο, στο οποίο η Άγκυρα καταγράφει τις θέσεις της στο Κυπριακό. Γιατί άραγε δεν δίδεται το τουρκικό έγγραφο στη δημοσιότητα;

Το ότι δεν θα δεχθεί ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων μια τέτοια ευρωπαϊκή βάση συνομιλιών προκύπτει από τις δηλώσεις του περί ένταξης του «Βορρά στο διεθνές δίκαιο» και περί «αδελφών κρατών», δηλαδή του ψευδοκράτους και της Τουρκίας
ΠΥΛΩΝΕΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ
1. Με βάση το πρωτόκολλο 10, εντάχθηκε ολόκληρη η Κυπριακή Δημοκρατία στην ΕΕ, με αναστολή του κοινοτικού κεκτημένου στο βόρειο τμήμα της, λόγω της κατοχής. Η αλλαγή του καθεστώτος στον Βορρά χρειάζεται τη σύμφωνη γνώμη της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκτός και αν αυτή διαλυθεί και οι αποφάσεις ληφθούν επί τη βάσει ενός νέου πολιτειακού συστήματος, που θα προκύψει με τη λύση.
2. Σύμφωνα με την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, η ΕΕ απαντά στην Τουρκία ότι στο νησί αναγνωρίζει μόνο ένα κράτος, αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας και την καλεί να την αναγνωρίσει, ως απαραίτητη προϋπόθεση της ενταξιακής πορείας.
3. Η Τουρκία οφείλει να εφαρμόσει το πρόσθετο Πρωτόκολλο, που προνοεί το άνοιγμα των λιμανιών και των αεροδρομίων της Τουρκίας στα πλοία και τα αεροσκάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και σημαίνει αποδοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία στη λογική του «acknowledgement», μορφή δηλαδή αναγνώρισης.
Η προσπάθεια αποσύνδεσης της τουρκικής ενταξιακής διαδικασίας από το Κυπριακό, καθώς και από τις υποχρεώσεις της Άγκυρας είναι πρόδηλη σε κείμενα της ΕΕ. Η λογική αυτή δεν είναι τυχαία και δεν γίνεται με ευθύνη μόνο των Ευρωπαίων, αλλά και με συνδρομή ή ανοχή ημετέρων. Εάν βοηθά τη λύση του Κυπριακού και ποια λύση, ή εάν την πλήττει και πώς είναι θέμα προς συζήτηση.
Βρετανική πολιτική και αναγνώριση
Γιατί λοιπόν υπάρχει αυτή η τάση; Πρόκειται για τη βρετανική πολιτική, η οποία δεν μπορεί να χωνέψει, όπως και η Τουρκία, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε με βάση το Πρωτόκολλο 10 ολόκληρη στην ΕΕ, χωρίς να διχοτομηθεί και να ενταχθεί, όπως το σχέδιο Ανάν προέβλεπε, στη βάση των δυο συνιστώντων κρατών. Συνεπώς, το Λονδίνο επιδιώκει την εξουδετέρωση του κοινοτικού κεκτημένου, τμήμα του οποίου είναι και η αντιδήλωση της 21ης Απριλίου 2005 για την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εάν η Τουρκία αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία προ της λύσης, αλλάζει η βάση των συνομιλιών, και πλέον η λύση θα είναι στη βάση του ενιαίου κράτους και των όποιων επί τούτου μεταρρυθμίσεων, συμφώνως με τις αρχές και αξίες της ΕΕ.
Από την άλλη, με τη ραφοποίηση των όσων αναφέρει η αντιδήλωση και το υφιστάμενο κοινοτικό κεκτημένο, η Τουρκία όχι μόνο δεν θα αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά θα αναγνωρίσει το νέο πολιτειακό σύστημα της Κύπρου, το οποίο, με βάση τα όσα συζητιούνται στο πλαίσιο των συνομιλιών, θα είναι μια διζωνική ομοσπονδία δυο συνιστώντων κρατών, η οποία θα διχοτομεί και θα διαλύει το υφιστάμενο ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως δηλαδή προνοεί η συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου και το σχέδιο Ανάν. Ερώτημα: Πού βρίσκεται ο σεβασμός της λαϊκής κυριαρχίας, που αποτυπώνεται στην απόρριψη του σχεδίου Ανάν;
Το νομικό πλαίσιο της ΕΕ
Η ραφοποίηση του κεκτημένου στο Κυπριακό σβήνει την ελπίδα, που είχε δημιουργηθεί μέσω της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Το ερώτημα έχει ως εξής: Εάν σβήνει η ελπίδα, εκτός της Βρετανίας ποιος ευθύνεται; Η ΕΕ ή/και εμείς οι ίδιοι; Αν βάλουμε τα πράγματα σε τάξη, τότε μπορούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα για την πολιτική των εκάστοτε κυπριακών κυβερνήσεων από τη μια και για τη στάση της ΕΕ από την άλλη.
Συναφώς, τονίζουμε τα εξής: Η ΕΕ δημιούργησε ένα νομικό πλαίσιο σύνδεσης του Κυπριακού και της τουρκικής ενταξιακής διαδικασίας, που καθορίζει ότι:
1. Με βάση το πρωτόκολλο 10 εντάχθηκε ολόκληρη η Κυπριακή Δημοκρατία στην ΕΕ, με αναστολή του κοινοτικού κεκτημένου στο βόρειο τμήμα της λόγω της υφιστάμενης κατάστασης, δηλαδή της κατοχής. Η αλλαγή του καθεστώτος στον Βορρά, δηλαδή η εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου και οτιδήποτε άλλο, χρειάζεται τη σύμφωνη γνώμη της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκτός και αν αυτή διαλυθεί και οι αποφάσεις ληφθούν επί τη βάσει ενός νέου πολιτειακού συστήματος, που θα προκύψει με τη λύση.
2. Σύμφωνα με την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, η ΕΕ απαντά στην Τουρκία ότι στο νησί αναγνωρίζει μόνο ένα κράτος, αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας και την καλεί να την αναγνωρίσει ως απαραίτητη προϋπόθεση της ενταξιακής πορείας.
3. Η Τουρκία οφείλει να εφαρμόσει το πρόσθετο Πρωτόκολλο, που προνοεί το άνοιγμα των λιμανιών και των αεροδρομίων της Τουρκίας στα πλοία και τα αεροσκάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και σημαίνει αποδοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία στη λογική του «acknowledgment», μορφή δηλαδή αναγνώρισης.
Η εξουδετέρωση και το άλλοθι
Αυτοί οι τρεις πυλώνες αποτελούν εναλλακτική στρατηγική λύσης. Όμως, η επιλογή αυτή σταδιακά έχει αποδυναμωθεί αν δεν έχει εξουδετερωθεί, λόγω της πολιτικής των κυπριακών κυβερνήσεων. Αρχικά ήρθε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου να θέσει, για πρώτη φορά μετά το δημοψήφισμα, στο τραπέζι τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Εν συνεχεία τη σκυτάλη πήρε ο Δημήτρης Χριστόφιας και ο Νίκος Αναστασιάδης, με αποτέλεσμα να εκφυλιστεί σταδιακά το ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο λύσης του Κυπριακού.
Εμείς συμφωνούμε με την Κυβέρνηση, ότι το περιεχόμενο της κοινής θέσης της ΕΕ, όπως αυτό εκδόθηκε στο Συμβούλιο Σύνδεσης Τουρκίας-ΕΕ στις 17 Μαΐου, είναι θετικό. Περιλαμβάνει τους τρεις ανωτέρω πυλώνες εναλλακτικής στρατηγικής και πολιτειακής μορφής λύσης. Εφόσον είναι θετικό, όπως η Κυβέρνηση ορθώς υποστηρίζει, γιατί η ίδια και Εθνικό Συμβούλιο δεν το θέτουν ως βάση για τις συνομιλίες; Γιατί να μην το δεχθεί ο κ. Ακιντζί, αφού είναι υπέρ της επανένωσης και εμφανίζεται ως ευρωπαϊστής;
Και πώς θα πει όχι η Τουρκία, η οποία συνεχίζει να αξιώνει ένταξη, χωρίς αποκλίσεις από το κεκτημένο, επιδιώκοντας στην παρούσα φάση την ειδική σχέση; Μήπως επειδή ο κ. Ακιντζί δεν θα αποδεχθεί μια τέτοια δημοκρατική βάση συνομιλιών και, ως εκ τούτου, η Κυβέρνηση δεν θέλει να τον φέρει σε δύσκολη θέση; Μήπως φοβάται ότι θα σπάσει άλλος ένας μύθος, περί του καλού Ακιντζί και του κακού Ερογλου; Το ότι δεν θα δεχθεί ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων μια τέτοια ευρωπαϊκή βάση συνομιλιών προκύπτει από τις δηλώσεις του περί ένταξης του «Βορρά στο διεθνές δίκαιο» και περί «αδελφών κρατών», δηλαδή του ψευδοκράτους και της Τουρκίας.
Θεωρεί τον εαυτό του ως «πρόεδρο» χωριστού κράτους, το οποίο, όπως ο ίδιος είπε, θα συνεταιριστεί με τους Ελληνοκυπρίους. Εφόσον, λοιπόν, η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θέτει ένα τέτοιο ευρωπαϊκό νομικό δημοκρατικό πλαίσιο ως βάση για συνομιλίες, στην ουσία το εξουδετερώνει και το χρησιμοποιεί για τα μάτια του κόσμου, καθώς και ως άλλοθι για φόρμουλες διχοτομικού χαρακτήρα και προσαρμογής της με τις θέσεις της Άγκυρας, όπως αυτές ξετυλίγονται μέσα από την ομοσπονδία.
Ουτοπία και ρεαλισμός
Το δίκτυ ασφαλείας της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η αναγνώρισή της από την Τουρκία προ της λύσης ή/και η ευρωπαϊκή βάση λύσης. Εάν κάποιοι θεωρούν κάτι τέτοιο ανέφικτο, γιατί επικαλούνται την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 και το πρόσθετο Πρωτόκολλο; Γιατί ενταχθήκαμε στην ΕΕ, αφού το νομικό της πλαίσιο θεωρείται ουτοπία; Και τι είναι ρεαλισμός; Οι αποκλίσεις από τις δημοκρατικές αρχές και αξίες;
Αντί να τεθεί η στρατηγική του Εθνικού Συμβουλίου επί των όσων συναφών καθορίζει το κεκτημένο, στηρίχθηκε στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, η οποία στολίζεται με τις αρχές τις ΕΕ, οι οποίες για να ισχύσουν
θα πρέπει να πάμε σε παρθενογένεση και στην εφαρμογή του πρωτογενούς δικαίου με αποκλίσεις, που θα ισχύουν σε τοπικό και μόνο κυπριακό επίπεδο. Διότι, εάν δεν στηριχθεί στην παρθενογένεση και στο πρωτογενές δίκαιο, θα έχουμε «δυο ελληνοκυπριακά συνιστώντα κράτη», εφόσον πρόσφυγες και μη θα επιστρέψουν στον Βορρά με δικαίωμα ψήφου.
Εάν οι κυπριακές κυβερνήσεις επέμεναν όπως εφαρμόσει η Τουρκία το πρόσθετο Πρωτόκολλο, που προνοεί άνοιγμα των λιμανιών της σε αεροπλάνα και πλοία της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα οδηγούμασταν στην εξής πραγματικότητα: Στην αποδοχή από μέρους της Άγκυρας (acknowledgement) της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αντί όμως να γίνει το πρώτο βήμα αποδοχής, δηλαδή αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, έχουμε προσπάθεια να γίνει αποδοχή του ψευδοκράτους από την Κυπριακή Δημοκρατία ως χωριστής οντότητας, μέσω της λειτουργίας του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου και ακόμη και του ανοίγματος του λιμανιού της Αμμοχώστου, εάν δεν γίνει σεβαστό το δίκαιο της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως η Νομική Υπηρεσία καθορίζει σε σχετική με το θέμα γνωμάτευσή της!
Προηγούμενα κυρώσεων
Η θέση μας, και εμείς δεν τη γράφουμε τώρα, την αναλύουμε από το 2005 και 2006, είναι σαφής: Εφόσον η Τουρκία δεν εφαρμόζει το πρόσθετο Πρωτόκολλο και εφόσον δεν αποχωρεί από την Κύπρο ο στρατός της, εφόσον δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, ακόμη και αν άρχισαν οι ενταξιακές της διαδικασίες στις 3 Οκτωβρίου του 2005, εν συνεχεία ουδόλως θα έπρεπε και πρέπει να προχωρήσουν. Και θα έπρεπε να της επιβληθούν κυρώσεις. Υπάρχουν επί τούτου προηγούμενα:
Πρώτον, το 2005, όταν οι ενταξιακές της Κροατίας ανεστάλησαν για έξι μήνες, επειδή η κυβέρνηση του Ζάγκρεμπ δεν παρέδιδε στρατηγό, ο οποίος ήταν ύποπτος για εγκλήματα πολέμου στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, προκειμένου να δικαστεί στη Χάγη.
Δεύτερο, το 2008, ο Χαβιέ Σολάνα, τότε ΄Υπατος Εκπρόσωπος της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Άμυνας της ΕΕ, κατήρτισε έκθεση σε βάρος της Ρωσίας για τη Ν. Οσετία και την Αμπχαζία, και δεν δίστασε η ΕΕ να κατηγορήσει τη Μόσχα για εισβολή και να απειλήσει με διακοπή σχέσεων.
Τρίτο, η ΕΕ ήρθε σε ρήξη με τη Ρωσία, την οποία κατηγορεί για εισβολή και κατοχή στην Κριμαία, και επέβαλε κυρώσεις προς τη Μόσχα, χωρίς να διστάσει να έρθει σε ρήξη για να υπερασπιστεί τις αρχές της.
Το τουρκικό έγγραφο
Πότε και πώς, πλην του 2006, ζητήσαμε πάγωμα κεφαλαίων και κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας από την ίδια την ΕΕ. Ακόμη και όταν η ΕΕ επέβαλλε κυρώσεις στη Ρωσία λόγω Κριμαίας, καμιά κύρωση δεν ζήτησε η κυπριακή κυβέρνηση τον περασμένο Δεκέμβριο σε επίπεδο Συμβουλίου. Ούτε είχε εκ των προτέρων ζητήσει την κινητοποίηση τέτοιων διαδικασιών. Προφανώς, διότι ανέμενε τις «εκλογές» στα κατεχόμενα και δεν ήθελε να χαλάσει το κλίμα! Συναφές περί τούτου είναι και τα όσα συνέβησαν στο Συμβούλιο Σύνδεσης μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ στις 17 Μαΐου.
Ορθώς, όπως έχουμε σημειώσει, θεωρείται θετική η κοινή θέση της ΕΕ για το Κυπριακό, που προνοεί αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία και την εφαρμογή του πρόσθετου Πρωτοκόλλου, όπως θετικό γεγονός είναι ότι αφαιρέθηκε από το τουρκικό έγγραφο η φράση περί «εκλιπούσας» Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως, εγείρεται το εξής συναφές ερώτημα: Εκτός της θέσης της ΕΕ, κατατέθηκε και ένα ακόμη τουρκικό έγγραφο, στο οποίο η Άγκυρα καταγράφει τις θέσεις της στο Κυπριακό.
Γιατί άραγε δεν δίδεται το τουρκικό έγγραφο στη δημοσιότητα; Η μόνη πληροφόρηση από την Κυβέρνηση είναι ότι αφαιρέθηκε μεν η λέξη «εκλιπούσα», όμως, το εν λόγω τουρκικό έγγραφο που κατατέθηκε φέτος, δηλαδή στις 17 Μαΐου, επί του Κυπριακού, διατυπώνει είτε ρητά είτε περιγραφικά τις πάγιες θέσεις της Άγκυρας. Αυτές που κατέθεσε και πέρυσι. Σημειώνουμε ότι το περυσινό τουρκικό έγγραφο αναφερόταν σε «δυο λαούς», σε «παρθενογένεση», σε «λύση συνιδρυτικών κρατών», καθώς και ότι η Κυπριακή Δημοκρατία προέκυψε από χωριστές αυτοδιαθέσεις των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων.
Προφανώς, το τουρκικό έγγραφο δεν δόθηκε στη δημοσιότητα για να μη χαλάσει το «καλό κλίμα» των συνομιλιών και για να μη φρεσκάρει η κοινή γνώμη τη μνήμη της για το αυτονόητο: Ότι, δηλαδή, η τουρκική πολιτική δεν έχει αλλάξει. Και στόχος της είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διότι, υπό αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει να τοποθετηθεί και ο κ. Ακιντζί, εάν συμφωνεί ή όχι με το τουρκικό έγγραφο, ενώ η κυπριακή κυβέρνηση θα έπρεπε να το απορρίψει ως απαράδεκτο.
Με άλλα λόγια, θα αποκαλυφθεί τι πραγματικά συμβαίνει στο Κυπριακό και, ως εκ τούτου, θα είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί με βάση τα γεγονότα και τη λογική, γιατί υπάρχει ευφορία και αισιοδοξία. Εμπρός λοιπόν, αφού δεν είναι τόσο χάλια το τουρκικό έγγραφο, ας δοθεί στη δημοσιότητα. (Δεν αποκλείεται, μακάρι, όταν θα δημοσιεύεται το κείμενο αυτό, να γίνει γνωστό το περιεχόμενό του είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο).
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης
Εφόσον, λοιπόν, τα κύρια σημεία της κοινής θέσης της ΕΕ στο Συμβούλιο Σύνδεσης Τουρκίας-ΕΕ δεν είναι βάση και στρατηγική λύσης του Κυπριακού, γιατί η ΕΕ να εμφανιστεί βασιλικότερη του Βασιλέως; Αφού δε, οι εκάστοτε κυβερνήσεις θέτουν το κεκτημένο και τις αρχές της ΕΕ στο ράφι, μετά φορτώνουν την ευθύνη στην ΕΕ, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι δεν υπάρχει επαρκής στήριξη. Και έτσι μπορούν να διευκολύνονται στην πολιτική τους για τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών / όπως την καθόρισε η Τουρκία και η Βρετανία ως μορφή διχοτόμησης από το 1956!
Εφόσον οι αρχές της ΕΕ δεν είναι η ευρωπαϊκή και δημοκρατική βάση λύσης, αλλά μια ομοσπονδία με αποκλίσεις, η ιστορία μάς θυμίζει το εξής φαινόμενο: Τη σύζυγο που δηλώνει μεν με όρκους, αιώνια πίστη στις αρχές του συζύγου της, αλλά στο ημίφως του παρασκηνίου (των συνομιλιών), πάσχοντας από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, τον απατά και αυτόν και τις αρχές του, τον ίδιό της τον εαυτό, με τον βιαστή γείτονά της, ο οποίος επί μακρόν έχει εισβάλει και θρονιαστεί στο ίδιό της το σπίτι. Ως ο μέγας αφέντης!