Ένα πρόβλημα που ανήκει στην πραγματικότητα και δεν έχει επιλεχτεί μ’ έναν τεχνητό τρόπο δεν έχει αναγκαστικά κομματική λύση όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι επιλύσιμο. Μια κομματική γραμμή ακολουθεί απαραίτητα ένα δόγμα, το οποίο θα δημιουργήσει ένα πλαίσιο για τη σκέψη. Αυτό όμως έχει ένα βασικό ελάττωμα. Το πρόβλημα μπορεί να έχει μια λύση που βρίσκεται εκτός πλαισίου και κατά συνέπεια δεν είναι προσβάσιμη. Το χειρότερο είναι το πρόβλημα και η λύση να είναι σε αυτή τη γραμμή αλλά η επίλυση του προβλήματος ως μεθοδολογία να είναι εκτός. Τότε όλοι θεωρούν ότι είναι μόνο στο πλαίσιό τους που πρέπει να βρεθεί η μέθοδος. Στο επίπεδο της Ελλάδας, υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν λόγω του συγκεκριμένου κομματικού πλαισίου και δεν είναι ότι δεν λύνονται. Απλώς η λύση με την ύπαρξή της θα αμφισβητήσει το κόμμα. Το θέμα είναι ότι μία λύση που αφορά στο Έθνος δεν θα επιλεχθεί για να μην προκαλέσει προβλήματα στο κόμμα. Έχει ενδιαφέρον όμως όταν εξετάζουμε ιστορικά τα δεδομένα της Σοβιετικής Ένωσης μετά το 1917, ο ίδιος ο Λένιν αναγκάστηκε ν’ αποδεχθεί μία λύση που είχε προτείνει ο Τρότσκι ήδη από το 1920, που έγινε το 1921 η Νέα οικονομική πολιτική. Τα χαρακτηριστικά της ήταν βέβαια καπιταλιστικά για τα δεδομένα του κόμματος. Λειτούργησε όμως κι έσωσε τη χώρα σε οικονομικό επίπεδο. Συνεχίστηκε μάλιστα για χρόνια αφού και το 1925 μετά τον θάνατο του Λένιν την προωθούσε ο Μπουχάριν μέχρι να την καταργήσει ο Στάλιν επίσημα το 1930, πράγμα που οδήγησε μετά από τρία χρόνια στο Γολοντομόρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου