Στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού

Του Ηλία Κασιδιάρη

Ξημέρωμα 29ης Μαΐου, ημέρα Τρίτη, ημέρα αποφράδα τω σωτηρίω έτει 1453. Ώρες ατελείωτες, οι ώρες οι τελευταίες, και εκατό χιλιάδες πολέμιοι χτυπούν από κάθε πλευρό την Πόλη. Από τα μαύρα μεσάνυχτα έσπασαν τη σιωπή οι βροντές των πυροβόλων. Τα άπειρα κανόνια του Πορθητή, που μήνες τώρα πληγώνουν τα Θεοφύλακτα Τείχη. Τα κάστρα, που για χίλια χρόνια δεσπόζουν στο δυτικό άκρο της Πόλης, από τη θάλασσα του Μαρμαρά ως τον Κεράτιο κόλπο, την ημέρα ετούτη, ημέρα αποφράδα, γκρεμίζονται στη γη.
Εκατό χιλιάδες πολέμιοι, σπαχήδες με βαριές πανοπλίες, άτακτα στίφη βαρβάρων, μισθοφόροι από την Ευρώπη και οι τρομεροί γενίτσαροι συναγωνίζονται ποιος θα αναρριχηθεί πρώτος στα χαλάσματα. Με χίλια δύο σύγχρονα μέσα, εξοπλισμό άρτιο και πολιορκητικές μηχανές βαδίζουν εμπρός. Στη θέα τους οι Έλληνες ακλόνητοι. Όσοι εχθροί πατούν τα συντρίμμια φονεύονται ακαριαία. Λίγοι και κουρασμένοι οι υπερασπιστές των τειχών πολεμούν τον εχθρό αδιάκοπα, με πίστη και υπομονή, ημέρες σαράντα. Και συνεχίζουν ακόμη να παλεύουν οι Έλληνες της Πόλης, αγόγγυστα και καρτερικά όπως οι Έλληνες οι αρχαίοι, οι σιδηρόφραχτοι, ο ανθός του ελληνικού ιπποτισμού, που αφίππευσε, έγινε τειχομάχος και κρατά στην πλάτη του το βάρος χιλίων εκατό χρόνων.

Σαν θεός ξεπροβάλλει την ώρα εκείνη την κρίσιμη, στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, ο Αυτοκράτωρ και Βασιλέας. Ο Μέγας Κωνσταντίνος Δραγάτσης, ο Μέγας Έλλην και Ήρωας, Πολεμιστής Αρειμάνιος, Άγιος και Μάρτυρας του Έθνους μας και της Πίστεως. Σαν ξεπροβάλλει πλαισιωμένος από την σιδηρά αυτοκρατορική φρουρά, ο θάνατος κυριεύει τους εισβολείς και χίλιοι γενίτσαροι ποτίζουν μεμιάς με το αίμα τους τις λιθόστρωτες οδούς της Πόλεως. Και για ώρες πολλές δίνει τη μάχη ο Κωνσταντίνος και τα ξίφη του σπάνε το ένα μετά το άλλο και η φρουρά του εξασθενεί, αλλά και τα κομμένα κεφάλια των τούρκων γεμίζουν κάθε γωνία των στενών δρόμων . Και για ώρες πολλές πολεμάει ο Κωνσταντίνος μέχρι που μένει εντελώς μόνος στην πρώτη γραμμή της μάχης και γονατίζει, με το στήθος πληγωμένο από τις άπειρες λόγχες των βαρβάρων.

Όπως ακριβώς γονάτισε πληγωμένος, δύο χιλιάδες χρόνους πίσω ο βασιλεύς Λεωνίδας, ο θεϊκός ήρως από την Σπάρτη, μαχόμενος ανάμεσα σε τρισμύριους βαρβάρους, που τα βέλη τους είχαν καλύψει τον ήλιο, στο αιώνια ανθιστάμενο στενό των Θερμοπυλών. Όπως ακριβώς γονάτισε πληγωμένος πεντακόσιους χρόνους εμπρός ο Λοχαγός Μηχανικού Σωτήριος Σταυριανάκος, ο έντιμος Στρατιώτης από την Σπάρτη, που εξήλθε ακάλυπτος από το όρυγμά του και εφόρμησε μόνος ενάντια στα τουρκικά άρματα, με το πιστόλι στο χέρι, στο αιώνια ανθιστάμενο στρατόπεδο της Ελληνικής Δυνάμεως Κύπρου.

Πιο τυχερός από όλους ο Κωνσταντίνος. Με τη θυσία του έγινε φάσμα και θρύλος και στοίχειωσε ένα ολόκληρο έθνος, που υπέμενε καρτερικά τετρακόσιους σκοτεινούς χρόνους, μέχρι εκείνο το γλυκό εαρινό ξημέρωμα του '21, που το αθάνατο αρχαίο πνεύμα οδήγησε και πάλι τις ψυχές των Ελλήνων...

Κάθε χρόνο, τέλος Μαΐου, μία τέτοια νύχτα ιερή όπως την αποψινή, μία ζεστή αύρα απλώνεται πάνω από τη θάλασσα του Μαρμαρά. Και καθώς ο άνεμος την μεταφέρει μέσα από στενά και δρόμους κι από 'κεί στ' απομεινάρια των αρχαίων τειχών, μία δύναμη θεία την οδηγεί στον Ιερό Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας. Εκεί ακριβώς, μέσα στο άδυτο των αδύτων, στο ιερό των αχράντων μυστηρίων, συντελείται ένα θαύμα. Οι πέτρινοι τοίχοι υποχωρούν, ένα φως αναδύεται και μέσα από ένα μυστικό δώμα εξέρχεται πάνοπλος ο Αυτοκράτωρ.

Και αν για όλους εμάς, τους ανθρώπους του σύγχρονου κόσμου, έχουν πάψει να υπάρχουν φαντάσματα και θρύλοι, διόλου δε θλίβεται γι' αυτό η ψυχή του Κωνσταντίνου. Και αν δε βρίσκεται σήμερα ούτε ένας Έλλην που να μπορεί να σταθεί επάξια στο πλευρό του - στο πλευρό κάθε ήρωα που έπεσε μαχόμενος στο ορμητικό διάβα του χρόνου για την αιώνια Ελλάδα - υπάρχει ακόμη ελπίδα. Μέσα από τις στάχτες μας αναγγεννώμεθα όπως ο μυθικός Φοίνιξ και εφορμούμε ξανά μέσα στα αμέτρητα στίφη των βαρβάρων. Μέχρι να έλθει η οριστική Νίκη, μέχρι να γίνει πράξη το όραμά μας, να ανατείλει η νέα Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού.
 

ΠΗΓΗ xryshaygh