Συμπληρώνονται 71 χρόνια από την 6η Απριλίου 1941 ,όταν έγινε η Εισβολή του Γερμανικού Στρατού στην Ελλάδα ,κάτι που επέφερε την 4ετή Κατοχή της Χώρας μας με τα συνακόλουθα δεινά . Ήταν Απρίλιος του 1941 ,όταν οι συνεχείς ήττες των Ιταλών εισβολέων στα βουνά της Βορείου Ηπείρου από τον Ελληνικό Στρατό (τον Μάρτιο είχε αποκρουσθεί η περίφημη Ιταλική Εαρινή επίθεση με την παρουσία του ιδίου του Μουσολίνι) έπεισαν τον Χίτλερ και το Επιτελείο του να οργανώσει και να εκτελέσει την δική του εισβολή. Πίστευε ότι έτσι θα έβγαζε τους Ιταλούς από την ήττα και την ταπείνωση.

Και όμως ο Ελληνικός Στρατός, με τις λίγες παρατακτές του Δυνάμεις στα σύνορα με Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία, μπόρεσε να δείξει τον δυναμισμό και τον ηρωισμό του ,κερδίζοντας τον θαυμασμό των Συμμάχων αλλά και των Γερμανών εισβολέων .Στα Οχυρά της «Γραμμής Μεταξά» (γνωστότερα αυτά του Ρούπελ, του Ιστίμπεη και της Μαλιάγκας) γράφτηκαν νέες σελίδες Δόξας. Οι Γερμανοί κατάλαβαν, ότι είχαν να κάνουν με στρατιώτες που πολεμούσαν για την Πατρίδα τους με αυταπάρνηση.  Τα οχυρά της αμυντικής γραμμής Μεταξά, επί των στενών του Στρυμόνα, επανδρωμένα από λίγους Έλληνες μαχητές θα γράψουν μία ακόμη ένδοξη σελίδα πολεμικής ιστορίας.
O γενναίος Διοικητής του Ρούπελ ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος, απαντά στον Γερμανό απεσταλμένο σαν νεώτερος Λεωνίδας: «τα οχυρά δεν παραδίνονται, αλλά καταλαμβάνονται».«Οι Έλληνες όμως φρουροί των Οχυρών αμύνθηκαν παρά τα φλογοβόλα και τις χειροβομβίδες, με σκληρό φανατισμό, ανάλογο του οποίου δεν είχαν συναντήσει οι Γερμανοί στρατιώτες σε καμιά από τις προηγούμενες εκστρατείες τους. Εφ όσον και ένας στρατιώτης ακόμη μπορούσε να μείνει στο οχυρό του, πυροβολούσε» (Στρατηγός Paul HASSE). Μετά από 21 ημέρες οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα και αργότερα ακολούθησε η ηρωική μάχη της Κρήτης με το αναπάντεχο μακελειό για τις επίλεκτες δυνάμεις των Ναζί και οι ένδοξες ημέρες της Αντίστασης.