Ελληνοτουρικά: Το Στρατηγικό Παίγνιο που παίζεται επί δεκαετίες….

 

Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης.

Επειδή ακούγονται στον δημόσιο διάλογο πολλά και ευτράπελα ορισμένες διαπιστώσεις για να καταλάβει κανείς που βρισκόμαστε:

Η ελληνική πολιτική ηγεσία επιμένει στη λογική της αποκλιμάκωσης πάση θυσία ως στρατηγικό στόχο. Ένα βήμα εμπρός, ένα βήμα πίσω… το μοτίβο εδώ και δύο χρόνια.

Το ταξίδι του πρωθυπουργού στη Κων/πολη και η συνάντηση με τον Ερντογάν ήταν εξαρχής λανθασμένη κίνηση γιατί ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε θέσει εκ των προτέρων λογική διμερούς διαπραγμάτευσης.

Η εξαιρετική ενίσχυση των ΕΔ η οποία πιστώνεται εξ ολοκλήρου στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό, δυστυχώς εξισορροπείται απ’ αυτή την παλινωδία που αφορά έναν υποτιθέμενο διάλογο στον οποίο ο τούρκος βάζει την ατζέντα διαρκώς.

Δεν αρκεί να λέμε ότι θα υπερασπιστούμε την εθνική κυριαρχία και να διεθνοποιούμε τη τουρκική παραβατικότητα, ενώ στη συνέχεια συνομιλούμε στο ΝΑΤΟ σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Κατανοώ την ανάγκη να πέσουν οι τόνοι αρκεί να μην “ξεπλένεται” κατ’ αυτόν τον τρόπο η τουρκική επιθετικότητα.

Ο Ρουζβελτ είχε πει το περίφημο “speak softly and carry a big stick”, (“μίλησε ήρεμα και κράτα μεγάλο ραβδί”) εμείς κάνουμε μονίμως το ένα σκέλος το big stick το βγάζουμε απ’ την εξίσωση.

Δεν έχω δει ποτέ από την ελληνική ηγεσία αντίμετρα που να θέσουν τη Τουρκία σε διλήμματα. Και δεν εννοώ στρατιωτικά. Ούτε στο πολιτικοδιπλωματικό επίπεδο.

Επειδή πολλά ακούγονται για θερμά επεισόδια τροχιά σύγκρουσης και τα τοιαύτα, αυτά είναι ενδεχόμενα σενάρια που άπτονται της λογικής κόστους – οφέλους. Δεν αποκλείονται επ’ ουδενί αλλά και δεν είναι απόλυτες βεβαιότητες.

Και αυτό γιατί υπάρχει ισορροπία κυρίαρχων στρατηγικών (dominant strategy equilibrium) στο στρατηγικό παίγνιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων ήτοι εμείς (η πολιτική ηγεσία) είμαστε risk averse αποφεύγουμε το ρίσκο και το ενδεχόμενο πολέμου, ενώ οι τούρκοι risk prone αναλαμβάνουν συνεπώς το ρίσκο μιας σύγκρουσης αλλά ελεγχόμενα γιατί το στρατηγικό παίγνιο εμπλέκει και άλλους παίκτες.

Η “ισορροπία Nash” επιτυγχάνεται και μέσω της επιλογής ενός εστιακού σημείου που άπτεται της στάσης των ΗΠΑ στο επίπεδο παρέμβασης.

Αυτό το παίγνιο παίζεται επί δεκαετίες.

Υπάρχουν πλέον όμως αλλαγές στο διεθνές και περιφερειακό σύστημα. Και η δική μας dominant strategy είναι ίδια και απαράλλακτη με ελάχιστες διαφοροποιήσεις και κυρίως μη ουσιώδεις προσαρμογές.

ΥΓ: Αυτό το καλοκαίρι είναι stage setter for further moves. Ζwischenzugstaktik που θα λεγε και ο Μέγας Μολτκε ο πρεσβύτερος.

Ο Ερντογάν αν στερηθεί επιλογών στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο θα γίνει επικίνδυνος… Και αυτό είναι μια μεταβλητή που δεν μπορεί να αγνοηθεί.

ΠΗΓΗ https://armynow.gr