Μία απάντηση στο πρόσφατο άρθρο της Yeni Safak, που αναδημοσίευσαν την περασμένη εβδομάδα οι Ανιχνεύσεις, με την επισήμανση πως λεπτομερείς κι αδιαμφισβήτητες τεκμηριώσεις αυτής της απάντησης θα ακολουθήσουν σε ένα επόμενο μου άρθρο…
Προς το παρόν αυτό το άρθρο παραμένει καθαρά στην σφαίρα της έκφρασης άποψης.
- H στροφή της Τουρκίας προς την Κίνα έχει αρχίσει από το 2012.
10 Απριλίου 2012: Ο τότε Τούρκος Πρωθυπουργός και νυν Πρόεδρος της Τουρκίας Taγίπ Ερντογάν δίνει τα χέρια με τον τέως Πρόεδρο της Κίνας Χου Τζιντάο πριν από τις συνομιλίες τους στην Μεγάλη Αίθουσα του Λαού στο πρώτο επίσημο ταξίδι Τούρκου αξιωματούχου στην Κίνα ύστερα από 27 χρόνια.
Κατά την άποψή μου η στροφή αυτή, θα ολοκληρωθεί όταν ακούσουμε ότι η Τουρκία αγόρασε σημαντικό στρατιωτικό εξοπλισμό από την Κίνα, γιατί κατά τα λοιπά μέχρι τώρα έχουν διασυνδεθεί σχεδόν πλήρως οι οικονομίες τους.
Ήδη οι βαλλιστικοί πύραυλοι Bora που από το 2019 χρησιμοποιεί η Τουρκία εναντίον του ΡΚΚ αποτελούν προϊόν συνεργασίας της με την Κίνα…
Στην Τουρκική πολιτικο-στρατιωτική ελίτ, έχει εδώ και πολύ καιρό εδραιωθεί η πεποίθηση ότι το μέλλον ανήκει στην Κίνα. Προβλέπουν πως η Κίνα θα αναδειχθεί παγκοσμίως και θα επικρατήσει ως η αδιαφιλονίκητη, κυρίαρχη υπερδύναμη του 21ου αιώνα κι αυτό τους ωθεί ώστε να διακατέχονται από μια μανιώδη εμμονή δελεασμού της ώστε να συνδεθούν , με κάθε κόστος, μαζί της, εκλαμβάνοντας τους εαυτούς τους σε ρόλο μελλοντικού «Ανθυπασπιστή» της Κίνας στην ευρύτερη περιοχή.
Το εάν αιθεροβατούν το μέλλον είναι μπροστά για να το αποδείξει …
Έκτοτε όμως, η Τουρκία προσπαθεί να γίνει το τσιράκι της Κίνας στην περιοχή της Αν.Μεσογείου κι ο κολαούζος της και βασικός της στόχος έχει καταλήξει η εξυπηρέτηση των Κινεζικών συμφερόντων..
Ο αναθεωρητισμός κι οι κινήσεις της Τουρκίας σε Αιγαίο κι Ανατολική Μεσόγειο είναι πιστή αντιγραφή των μεθόδων που ακολουθεί η Κίνα στις νότιες θάλασσες της και στον Ινδο-Ειρηνικό..
(*Εδώ που τα λέμε, πότε δεν αντέγραψαν οι Τούρκοι? )
- Η Τουρκία, θεωρεί ότι τώρα με τον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο, που διέλυσε το OBOR της Κίνας στο τμήμα του της Ανατολικής του πύλης προς την Ευρώπη, πως το κασέ της ανεβαίνει ως προς την θέση της στο γεωοικονομικό δίκτυο της ευρύτερης περιοχής κι ότι μπορεί πλέον να γίνει αυτή ο Βεζίρης στην θέση του Βεζίρη, μετατρέποντας το Αιγαίο σε συνέχεια του Middle Corridor, που θα εξυπηρετεί την Κίνα.
(* Παρεμπιπτόντως ο Middle Corridor, περνά μέσα από το Καρς. Χωρίς το Καρς, ο Middle Corridor μετατρέπεται σε άλλη μια φαντασίωση για την Τουρκία….)
- Από την οπτική της Κίνας, η Τουρκία αποτελεί για αυτήν το μέσο ώστε να εξαρτήσει ολοκληρωτικά και να καθυποτάξει την Ρωσία στο άρμα της, αλλά και για να αποκτήσει πλήρως τον έλεγχο στην Κεντρική Ασία κι ευρύτερα στην Ευρασία, αποδυναμώνοντας την Ρωσική επιρροή στις γεωγραφικές περιοχές αυτές.
Η Τουρκία, με τις παντουρανικές της ονειρώξεις, της είναι χρήσιμη γιατί βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας κι η ιστορική , διαχρονική αντιπαλότητα των δύο χωρών μεταξύ τους προσφέρεται για εκ νέου εργαλειοποίηση…
Για να επιτύχει τον παραπάνω σκοπό της, απαιτείται προηγουμένως η Κίνα να έχει εξαρτήσει την ίδια την Τουρκία από αυτήν.
Ήδη τα καλύτερα φιλέτα της Τουρκίας και πολλές από τις κρατικές της υποδομές έχουν αγοραστεί από την Κίνα και περνούν σταδιακά υπό την δική της διαχείριση.
Τα “γλυψίματα” του Ερντογάν στον Πούτιν αιτία τους έχουν το γεγονός ότι η Ρωσία αρνήθηκε την ένταξη της Τουρκίας ως πλήρες μέλος στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO).
Στα 2013-2014 οι Κινέζοι διαμήνυσαν στους Τούρκους ότι θα ήταν χαρά τους να τους υποδεχθούν ως μόνιμο μέλους του SCO αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να πάρουν πρώτα την έγκριση της Ρωσίας..
Το μήνυμα αυτό πέρασε στους Τούρκους ακριβώς την εποχή που στους κόλπους της ηγεσίας τους επικρατούσε απόλυτη απογοήτευση για την άρνηση της ΕΕ να εντάξει την Τουρκία στην Ενωση.
Στην αρχή, πιστεύω πως οι Τούρκοι για εκφοβισμό της Ρωσίας κι ως απάντηση στην άρνηση των Ρώσων για ένταξης της Τουρκίας με την ιδιότητα της ως πλήρους μέλους στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, εξώθησαν τα πράγματα στα άκρα καταρρίπτοντας ενσυνείδητα για το σκοπό αυτό στα τέλη Νοεμβρίου του 2015 το ρωσικό μαχητικό, ως μία εκβιαστικού τύπου υπενθύμιση προς την Ρωσία ότι έχει ανάγκη την Τουρκία, χρησιμοποιεί τον εναέριο χώρο της , αλλά και τα Στενά και τις θαλάσσιες οδούς της.
Όταν όμως στην συνέχεια αντιλήφθηκαν οι Τούρκοι ότι τα νταϊλίκια κι ο τακτικισμός τους αυτός δεν έπιασε τόπο και δεν οδήγησε στα προσδοκόμενα αποτελέσματα, τότε έκαναν την κωλοτούμπα και ξεκίνησαν τα γνωστά “γλυψίματα” στον Πούτιν και τις ντεμέκ συνεργασίες της χώρας τους με την Ρωσία, παρά τις μέχρι σήμερα εντονότατες κι εμπράκτως εκδηλούμενες αντιδράσεις των δυτικών «συμμάχων» τους.
Στην πραγματικότητα όμως τα συμφέροντα των δύο αυτών χωρών δεν συμπίπτουν και στις πλείστες των περιπτώσεων είναι ανταγωνιστικά.
Η Ρωσία από την πλευρά της απλώς τους εκμεταλλεύεται, γνωρίζοντας τους πραγματικούς σκοπούς των Τούρκων.
Έχε τον φίλο σου κοντά και τον εχθρό σου κοντύτερα, λέει ένα ρητό. Αυτό εφαρμόζει με τους Τούρκους η Ρωσία.
Κι ένα άλλο ρητό, μπορεί να λέει για την Ρωσία, κέρδισε όσο πιο πολλά μπορείς από αυτόν…
Κι αυτό το κάνει η Ρωσία.
Όλα είναι πιθανά, αλλά προσωπικά θα μου κάνει μεγάλη εντύπωση εάν ποτέ η Ρωσία δώσει το Ok για την είσοδο της Τουρκίας ως πλήρες μέλος στον SCO.
- Είναι τραγελαφικό μεν εάν συγκρίνεις τα πραγματικά μεγέθη των οικονομιών των κρατών και του πληθυσμού τους αντίστοιχα, αλλά στα πλαίσια δε, της στροφής της χώρας τους που επιχειρούν οι Τούρκοι ιθύνοντες προς την Κίνα, μέσα στην σκοτοδίνη της αλαζονείας τους, συγκρίνουν τους εαυτούς τους μόνον με τις ΗΠΑ και γαλουχούν τον λαό τους να αντιμετωπίζει την Δυτική Συμμαχία, με πρώτες τη τάξει τις ΗΠΑ, ως τον βασικό τους εχθρό και συστημικό αντίπαλο τους.
Ποιος άλλος, εκτός από την Ελλάδα, θα μπορούσε να είναι για τους Τούρκους ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ και της Δυτικής Συμμαχίας στην περιοχή?
Το άρθρο της Yeni Safak αποτελεί επιβεβαίωση της σταθερής απομάκρυνσης της Τουρκίας από την Δύση.
Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο τα κρατικοελεγχόμενα τουρκικά μέσα προσπαθούν να υποβάλλουν στο κοινό τους την ιδέα ότι η Ελλάδα, μια κατά τα άλλα «σύμμαχος νατοϊκή χώρα», θα διεξάγει εναντίον της Τουρκίας έναν proxy war για λογαριασμό των ΗΠΑ, δηλαδή μίας επίσης κατά τα άλλα «νατοϊκής συμμάχου χώρας» .
Εκείνο που συστηματικά αποφεύγουν την ίδια ώρα να εξηγήσουν στο ακροατήριο τους τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης είναι πως η Τουρκία – όταν κι αν θα γίνει ένας τέτοιος πόλεμος – θα διεξάγει κι αυτή έναν proxy war για λογαριασμό της Κίνας εναντίον της Ελλάδας.
Κατ’επέκτασιν κι εναντίον των νυν φερόμενων ως Δυτικών συμμάχων της.
Αυτήν την εκδοχή τα τουρκικά μέσα την αποσιωπούν και την περνούν υποδόρια υποβάλλοντας την συστηματικά στον Τούρκο αναγνώστη τους, δημιουργώντας του ταυτόχρονα ένα φιλικό κλίμα συμπάθειας υπέρ της Κίνας στην οποία επιδιώκουν να τον στρέψουν και συνάμα μια απέχθεια εναντίον όλων των χθεσινών «φίλων»…
Κοινώς , μιλάμε για τις γνωστές Τουρκικές φιλίες του ποδαριού….
Εάν ποτέ η Τουρκία επιτεθεί στην Ελλάδα, θα είναι γιατί θα έχει λάβει πράσινο φως από την Κίνα κι από κανέναν άλλο.
Προς το παρόν δεν το έχει λάβει κι επιδίδεται σε λεονταρισμούς.
Ούτε κι οι Κινέζοι, άλλωστε έχουν πειστεί για την αξιοπιστία της Τουρκίας ως υποψήφιας συμμάχου και δεν την εμπιστεύονται, αλλά απλώς την χρησιμοποιούν. Έχουν βάσιμους λόγους να είναι επιφυλακτικοί μαζί της , αλλά θα ξεφύγουμε από το θέμα εάν αυτοί αναλυθούν εδώ…
- Στις ΗΠΑ , από την άλλη, εδώ και πολύ καιρό θεωρούν την Τουρκία αναξιόπιστη κι έχω την εντύπωση πως την αντιμετωπίζουν πλέον ως τον «Ιούδα» στο ΝΑΤΟ .
Συγχρόνως στις ΗΠΑ έχουν αντιληφθεί ποιες ακριβώς είναι οι βλέψεις κι οι προθέσεις των Τούρκων. Δεν χρειάστηκε η δυστροπία και τα ανταλλάγματα που ζητά η Τουρκία για την ένταξη των Σουηδίας – Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ , για να αντιληφθούν οι ΗΠΑ τον πραγματικό ρόλο της Τουρκίας. Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη στάση των Τούρκων, τους ήταν ήδη γνωστή κι αναμενόμενη…
Η βάση στην Αλεξανδρούπολη σηματοδότησε και την δική τους στροφή.
Εδώ οι ΗΠΑ χτίζουν τα ανατολικά σύνορα της Δυτικής Συμμαχίας για την ανάσχεση της μελλοντικής προέλασης της Κίνας.
Η Τουρκία είναι έξω από τα σύνορα αυτά.
Τουλάχιστον ολόκληρη, όπως βρίσκεται στην σημερινή της μορφή κι εδαφική της έκταση.
Όπως επίσης και το σύνολο του υπάρχοντος πολιτικού της προσωπικού το οποίο συλλήβδην ομονοεί σύσσωμο ως προς την χαρασσόμενη Τουρκική Εξωτερική Πολιτική, η οποία είναι σταθερά διαταρακτική κι αντίθετη προς τα ευρύτερα αμερικανικά , αλλά κι εν γένει δυτικά και συμμαχικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς τους.
Η άποψη μου είναι ότι οι ΗΠΑ εξακολουθούν να κρατούν, προς ώραν, την Τουρκία ως ένα είδος “αιχμαλώτου πολέμου” μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν μαζί της και το ίδιο κάνει κι η Τουρκία με την Δυτική Συμμαχία, προσπαθώντας να την εκμεταλλευτεί, να παζαρέψει και να αποσπάσει από αυτήν όσα περισσότερα μπορεί, πριν απομακρυνθεί πλήρως από αυτήν…
Ωστόσο ο χειρισμός αυτός της Τουρκίας απέναντι στην Δυτική Συμμαχία, ενόσω αποστασιοποιείται από αυτήν, μέρα με την μέρα εξασθενεί, με τον ίδιο ρυθμό που εξασθενεί κι η οικονομία της και δεν αποδίδει για την Τουρκία τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα…
Σήμερα στην Τουρκία ο μισθός κι η αγοραστική δύναμη του Τούρκου πολίτη είναι σημαντικά υποδεέστερος από αυτόν ενός Κινέζου πολίτη κι η Τουρκία μεταβάλλεται σε μεταπρατικό κέντρο και κράτος πελάτη της Κίνας…
Τώρα που με τον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο μπήκαν, τρόπον τινά, τα δύο πόδια της Γερμανίας σε ένα παπούτσι και μεταστρέφει στην εξωτερική της πολιτική, η Τουρκία φαίνεται να χάνει έναν πολύτιμο σύμμαχο, με τον οποίο μέχρι πρόσφατα πορεύονταν χέρι-χέρι στον δρόμο προς την Κίνα.
Το άρθρο της Yeni Safak δείχνει πως η Τουρκία δεν πτοείται και συνεχίζει μόνη της….
Καλό της δρόμο !!!
Ο όρος για εμένα είναι ολίγον τι αδόκιμος, αλλά η αλήθεια είναι πως η Τουρκία ποτέ της δεν βρέθηκε στην “σωστή πλευρά της ιστορίας”.
Ούτε και τώρα προσανατολίζεται σωστά στις εκτιμήσεις της σχετικά με τα μελλοντικώς τεκταινόμενα.
Μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη, τρείς και την κακή του μέρα, που λέει κι ο θυμόσοφος λαός.
Μπορεί δύο παγκόσμιοι πόλεμοι να μην την κατέστρεψαν , αλλά αυτή την φορά δεν την βλέπω να βγαίνει αλώβητη κι ακέραια την Τουρκία..
- Τα νοητικά και χρονικά άλματα στα 1071 και στο Μάτζικερτ κι οι φιέστες, για να τονωθεί το τουρκικό ηθικό, στην πραγματικότητα δεν ωφελούν τους Τούρκους καθώς κρύβουν πίσω τους κίβδηλες σημειολογικές μυθοπλασίες, άνευ ουσίας, ιστορικής συνέχειας και περιεχομένου.
Ούτε ο Ερντογάν έχει τα φόντα ενός Αρπ Ασλάν, ούτε κι εμείς διοικούμαστε από έναν δανδή όπως υπήρξε στα χρόνια του ο Ρωμανός Δ’ Διογένης, που δίχως άλλα προσόντα, ανελίχθηκε στον Βυζαντινό αυτοκρατορικό θρόνο. με κριτήριο αποκλειστικά και μόνον τον γάμο που πέτυχε θαμπώνοντας την, με την χήρα αυτοκράτειρα, κι ο οποίος, χωρίς να αποτελεί καμία στρατιωτική ιδιοφυΐα για την εποχή του , ωθήθηκε σε αντίστοιχης επιπολαιότητα αστοχίες οι οποίες τον οδήγησαν να αθετήσει πρώτα τον λόγο του στον Αρπ Ασλάν ότι δεν θα του επιτεθεί και κατόπιν σε τραγικές αποφάσεις να τον αντιμετωπίσει στο Μάτζικερτ, αποψιλωμένος από τις ένοπλες του δυνάμεις, τις μισές από τις οποίες (περίπου 20.000 άνδρες), μοιραίος ων, είχε φροντίσει ήδη νωρίτερα να στείλει με τον στρατηγό του Ιωσήφ Ταρχανειώτη μακριά από το πεδίο της μάχης…
Τέτοια απερίγραπτης ανοησίας λάθη σαν αυτά του Ρωμανού Δ’ Διογένη, γίνονται μόνον μία φορά στην ιστορία και το άρθρο αυτό, για χάρη της ειρήνης, οφείλει να διαμηνύσει τους Τούρκους, πως μπορεί δικαίως να τα γιορτάζουν γιατί συμβαίνουν μία φορά κάθε 3.000 χρόνια αλλά δεν είναι καλό να επενδύει κανείς και να στηρίζεται σε αυτά και σε μια τυχόν επανάληψη τους ώστε να ονειρεύεται μελλοντικές του νίκες εναντίον των Ελλήνων.
Ο δε Μωάμεθ ο Πορθητής που άλωσε την Πόλη στα 1453, για τον οποίο επαίρονται οι σύγχρονοι Τούρκοι, ήταν Σελτζούκος , με Ελληνίδα, μάλιστα, μητέρα και καταγόταν από πατέρα, από την γενιά του Οσμάν του Καγί, που θεωρείται ο ιδρυτής και ηγέτης της φυλής των Σελτζούκων.
Οι Σελτζούκοι σήμερα είναι κυριολεκτικά είδος προς εξαφάνιση και δεν τρέχει ίχνος από το αίμα τους στις φλέβες ούτε του Ερντογάν, ούτε κάποιου εκ των σύγχρονων Τούρκων πολιτικών, για να μπορούν να συγκρίνουν τον εαυτό τους μαζί τους ή με τον Μωάμεθ τον Πορθητή ή ακόμα και μετον Αρπ Ασλάν κι αντίστοιχα να επικαλούνται και να οικειοποιούνται τις νίκες τους, μετατρέποντάς τες σε νίκες δήθεν των δικών τους προγόνων.
Στην πραγματικότητα σήμερα οι όσοι εναπομείναντες πια Σελτζούκοι αποτελούν λιγότερο από το 5% του συνολικού σύγχρονου Τουρκικού πληθυσμού κι εντοπίζονται ως επι τω πλείστον στο ανατολικό τμήμα της. Τουρκίας. Κανείς δε Σελτζούκος Οσμανλής και διάδοχος του Σουλτανικού τέως Οθωμανικού θρόνου, δεν διέμεινε ποτέ στην Τουρκία. Ακόμα και του τελευταίου απομείναντος Οσμανλή, διάδοχου του Σουλτανικού θρόνου, του είχε απαγορευτεί δια ροπάλου έστω και μια απλή επίσκεψη του στην Τουρκία.
Οι σύγχρονοι Τούρκοι, αποτελούν το συνονθύλευμα 54 πρώην σκλαβωμένων λαών στην Οθωμανική αυτοκρατορία, που κατά την διάλυσή της ξώμειναν ξέμπαρκοι και για να εξυπηρετηθούν οι περιστάσεις στοιβάχτηκαν όπως,όπως στα 1923 από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής κι αποθηκεύτηκαν μέσα στα εδαφικά όρια της σύγχρονης Τουρκίας, με μοναδικό κριτήριο τον εξισλαμισμό τους. Στα 1924 δε, φρόντισαν να εξορίσουν τον τελευταίο Σελτζούκο Οσμανλή διάδοχο του Σουλτανικού θρόνου κι απόγονο του Μωάμεθ του Πορθητή κι αυτός , στις 18 Ιανουαρίου του 2021, πέθανε στα 90 του χρόνια άτεκνος στην Δαμασκό όπου έζησε εξόριστος όλη την ζωή του.
Eίναι αξιολύπητο να γλύφεις εκεί που έφτυσες, προσπαθώντας να οικειοποιηθείς τα μεγαλεία και τις νίκες όσων απαρνήθηκες, εξόρισες και τίποτα αντικειμενικά δεν σε συνδέει ή σε συνέδεε ποτέ πραγματικά μαζί τους…
Γενικά οι παραχαράξεις της ιστορίας και τα παραμύθια της Χαλιμάς , μόνον ψεύτικες εθνικές συνειδήσεις δομούν κι όποιος νομίζει ότι μπορεί να στηριχθεί σε αυτές, πολύ σύντομα θα βρεθεί αιωρούμενος, κοιτάζοντας από κάτω του να χάσκει το κενό.
Το σύγχρονο Τουρκικό κράτος γεννήθηκε πρωτοτύπως κι εκ του μηδενός. Κανείς δεν μπορεί να το θεωρήσει ως συνεχιστή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μήτε καν στην Συνθήκη της ίδρυσης κι οριοθέτησης των συνόρων της, δηλαδή στην Συνθήκη της Λωζάνης που υπογράφηκε την 24.7.1923 αναφέρεται πουθενά πως η σύγχρονη Τουρκία διατηρεί την ιδιότητα του κληρονόμου των δικαιωμάτων κι υποχρεώσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κάτι τέτοιο δεν υπονοείται στοιχειωδώς μέσα στο κείμενο της Συνθήκης.
Και πως θα μπορούσε άλλωστε?
Το Οθωμανικό κράτος και σύστημα το χτύπησαν ανηλεώς και νεότουρκοι και κεμαλικοί.
Η σύγχρονη Τουρκία διαφέρει, ύστερα κι από τις ανταλλαγές των πληθυσμών, τόσο στην εθνοτική, όσο και στην θρησκευτική πληθυσμιακή της σύνθεση από την αντίστοιχη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ακόμα και στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της γης της διαφέρει από αυτό που υπήρχε επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Σε αυτό βέβαια βοήθησαν κι οι εθνοκαθάρσεις, αλλά και το γεγονός ότι οι αποζημιώσεις που οφείλει να καταβάλλει η Τουρκία στους πρώην ιδιοκτήτες γης επι Οθωμανικής αυτοκρατορίας, παραμένουν μέχρι σήμερα ανεξόφλητες από αυτήν.
Κοινώς μιλάμε για ένα κράτος επίσημο μπαταξή, που δεν αποζημίωσε καν για τα εδάφη που του παραχωρήθηκαν και κατοικεί !
Ούτε κι η εδαφική της έκταση ή το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας συμπίπτουν με αυτό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ή αποτελούν μετεξέλιξη του. Οι Κεμαλικοί φρόντισαν να διαρρήξουν κάθε συναφή δεσμό τους με το Οθωμανικό κρατικό σύστημα και τις δομές του. Ύστερα δε κι από την γλωσσική μεταρρύθμιση που ξεκίνησε στα 1929 κι εφάρμοσε πλήρως ως τα 1932 ο Κεμάλ, ούτε η γλώσσα, μήτε κι η γραφή των σύγχρονων Τούρκων συμπίπτουν με την επίσημη αραβοπερσική γλώσσα και γραφή που μιλούσαν κι έγραφαν επι Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην δε Οθωμανική Αυτοκρατορία η δεύτερη επίσημη γλώσσα της ήταν τα Ελληνικά..
Γενικώς όταν αναφερόμαστε σε Τουρκία, μιλάμε για ένα κράτος που στα 1923 συγκροτήθηκε και δομήθηκε εκ θεμελίων.
Οι σύγχρονοι Τούρκοι έχουν από της ιδρύσεως της σύγχρονης Τουρκίας ως κρατικής οντότητας αποποιηθεί κάθε δικαίωμα τους στην ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και δεν μπορούν να την επικαλούνται Στερούνται ιστορικής συνέχειας που να τους συνδέει είτε με την Οθωμανική , είτε με την Βυζαντινή ιστορία, πέραν από το γεγονός ότι τους παραχωρήθηκαν κάποια από τα εδάφη που κατείχαν οι άλλοτε αυτοκρατορίες, εντός των οποίων φυλάσσονταν τμήματα των αρχείων κι ιστορικών τους μνημείων και κειμήλιων καθώς κι ότι οι περισσότεροι από τους προγόνους τους ανήκαν στους υποτελείς πληθυσμούς είτε τις μίας , είτε και των δύο αυτών αυτοκρατοριών, χωρίς να έχουν να επιδείξουν κάποια ιδιαίτερα οφίτσια ή στοιχειώδεις εξουσίες κατά την διάρκεια του βίου τους εντός αυτών.
Σκληρή η πραγματικότητα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι σύγχρονοι Τούρκοι, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητά τους !
Πρωτόκολλα και Διεθνείς Συνθήκες που υπογράφηκαν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Οθωμανική αυτοκρατορία κι όρισαν τα μεταξύ τους σύνορα, πλην Δωδεκανήσων, οι οποίες προϋπήρχαν εννέα (9) συναπτά χρόνια πριν την δημιουργία του σύγχρονου Τουρκικού κράτους το 1923, όπως η Συνδιάσκεψη του Λονδίνου την 13η Φεβρουαρίου 1914, η Συνθήκη του Λονδίνου την 17η (με το παλαιό ημερολόγιο) και 30η (με το νέο) του Μαϊου του 1913 κι η Συνθήκη των Αθηνών την 1η (με το παλαιό ημερολόγιο) και την 14η (με το νέο) του Νοεμβρίου 1913 , δημιούργησαν παγιωμένες πλέον καταστάσεις κυριαρχίας για την Ελλάδα, που δεν αναιρούνται και δεν χωρούν την οποιαδήποτε παρεμβολή εκ μέρους της Τουρκίας με την ιδιότητα της ως δήθεν διάδοχου κράτους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στο οποίο θα δίνονταν η οποιαδήποτε δυνατότητα να αντλεί τα όποια δικαιώματα από αυτές. Ενώ συγχρόνως βάσει του άρθρου 12 της Συνθήκης της Λωζάνης που υπογράφηκε στις 24.7.1923 και συγκρότησε την Τουρκία για πρώτη φορά ως κράτος, ορίζοντας τα σύνορά της, τυγχάνουν συνομολογημένα κι από την ίδια την Τουρκία δεσμευτικές όλες οι προυφιστάμενες Διεθνείς Συνθήκες και Συμφωνίες, μεταξύ ανεξάρτητων προς αυτήν κρατικών οντοτήτων, όπως η Ελλάδα και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι οποίες απλώς γεννούν μόνον δεσμεύσεις για την ίδια την Τουρκία κι υποχρεώσεις της για σεβασμό της ξένης προς αυτήν Ελληνικής κυριαρχίας, που προϋφίστατο της δικής της ιδρύσεως ως κράτους. .
Επιπλέον, Διεθνείς Συνθήκες οι οποίες υπογράφηκαν ανάμεσα στην Τουρκία και στην τότε κάτοχο των Δωδεκανήσων, Ιταλία όπως αυτή της Αγκύρας την 4.1.1932 και συνομολογήσεις της Τουρκίας για την ιδιοκτησία της Ιταλίας επί των Ιμίων που περιέχονται με το Πρακτικό του Δεκεμβρίου 1932 που ακολούθησε της Συνθήκης αυτής και προβλέπονταν στο λεκτικό της ότι ,παρά την μεταγενέστερη υπογραφή του, θα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της αυτής (Άγκυρα 1932) , όρισαν λεπτομερώς τα μεταξύ Τουρκίας και τότε Ιταλίας, σύνορα στην περιφέρεια των Δωδεκανήσων, αναφέροντας μάλιστα στα κείμενα τος τα συγκεκριμένα όρια της κυριαρχίας κάθε ενός κράτους, με τα Ελληνικά τους ονόματα, λεπτομερώς νησί προς νησί, βραχονησίδα προς βραχονησίδα και βράχο προς βράχο. Στην δε Συνθήκη αυτή της Αγκυρας του 1932 και στο Πρακτικό του Δεκεμβρίου 1932 που την ρητά δηλώνεται ότι την συνοδεύει, υπεισήλθε αυτοδικαίως η Ελλάδα στην θέση της Ιταλίας και στα απορρέοντα από αυτήν οριζόμενα δικαιώματα απόλυτης κυριαρχίας της, βάσει του άρθρου 14 της Συνθήκης των Παρισίων που υπεγράφη το έτος 1947 βάσει του οποίου η Ιταλία εκχώρησε στην Ελλάδα την πλήρη κυριαρχία στα Δωδεκάνησα όπως και στις παρακείμενες προς αυτά βραχονησίδες, που της ανήκαν προ του 1947, συνομολογημένα κι από την Τουρκία ήδη με την Συνθήκη της Αγκυρας του 1932 για την οποία έγινε λόγος παραπάνω.
Το δε άρθρα 34 ως και 36 της Συνθήκης του Βιέννης του 1969, που ρυθμίζει το δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών, ξεκάθαρα ορίζουν πως δικαιώματα από μια Διεθνή Συνθήκη μεταξύ δύο κρατών , δημιουργούνται για ένα τρίτο κράτος που δεν συμμετείχε στην υπογραφή της Συνθήκης , μόνον όταν τα δύο κράτη που την υπογράφουν όρισαν με ειδική διάταξη, μέσα στο κείμενο της Διεθνούς Συνθήκης που υπέγραψαν, την πρόθεσή τους να εκχωρήσουν συγκεκριμένο δικαίωμα προς άλλο τρίτο κράτος που δεν την υπογράφει. Εν προκειμένω στην Συνθήκη των Παρισίων του 1947 με την οποία η Ιταλία εκχώρησε εν πλήρει κυριαρχία τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα και τις πέριξ αυτών βραχονησίδες, με την πρόβλεψη της αποστρατιωτικοποίησης τους, δεν γίνεται ούτε από την Ελλάδα , ούτε όμως και από την Ιταλία καμία πρόβλεψη ή αναφορά ότι εκχωρούν το οποιοδήποτε δικαίωμα στην Τουρκία να αντλήσει νόμιμες αξιώσεις αποστρατιωτικοποίησης των Δωδεκανήσων και των πέριξ αυτών βραχονησίδων, από την μεταξύ τους ειδικότερη συμφωνία αυτή ως προς την οποία η Τουρκία παραμένει εντελώς ξένη κι ανίσχυρη να παρεμβληθεί με οποιεσδήποτε νόμιμες αξιώσεις της που απορρέουν από αυτήν, βάσει του δικαίου που διέπει τις Διεθνείς Συνθήκες, όπως αυτό ορίζεται από την Συνθήκη της Βιέννης του 1969.
Επιπλέον, ήδη από τις πρώτες προτάσεις του προοίμιου της στην Σύμβαση του Μοντρέ που υπεγράφη το 1936 ορίζεται ότι αποφασίζεται αδιάκριτα, δηλαδή χωρίς εξαίρεση Τουρκικών ή Ελληνικών νησιών η αντικατάσταση του Παραρτήματος της Συνθήκης της Λωζάνης 1923 που συνδέεται βάσει του άρθρου 23 αυτής με το καθεστώς ουδέτερων ζωνών κι αποστρατιωτικοποίησης των νησιών Σαμοθράκης, Λήμνου, Ίμβρου, Τένεδου και Λαγουσών νήσων (Μαυρυαί). που βρίσκονται πλησίον των Στενών. Πρώτη η Τουρκία στρατιωτικοποίησε τις Ελληνικές ως τότε νήσους Ιμβρο και Τένεδο που πέρασαν με την Συνθήκη της Λωζάνης υπό την κυριαρχία της και δεν τήρησε τις υποχρεώσεις της απέναντι στους Ελληνικούς πληθυσμούς που κατοικούσαν στα νησιά αυτά.
Επομένως δεν υπάρχουν αμφισβητούμενα ύδατα ή αμφισβητούμενης κυριαρχίας νησιά , βραχονησίδες , βράχοι και γενικότερα θαλάσσιες περιοχές στο Αιγαίο, μήτε κι η οποιαδήποτε δυνατότητα της Τουρκίας που αφενός από το 1995 κι εφεξής απειλεί παράνομα την Ελλάδα με casus belli εάν επεκτείνει, όπως έχει το νόμιμο δικαίωμα την κυριαρχία της από τα 6 μίλια στα 12 ναυτικά μίλια από τις ακτές της, αφετέρου παρατάσσει απέναντι από τα Ελληνικά νησιά την Τουρκική Στρατιά του Αιγαίου, να απαιτήσει νόμιμα αποστρατιωτικοποίηση των Ελληνικών νησιών, από μια Ελλάδα που ασκεί το νόμιμο δικαίωμα της στην νόμιμη άμυνα της κυριαρχίας της από κάθε δηλωμένο επιβουλέα, βάσει του άρθρου 51 του Καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ.
Η θαλάσσια κυριαρχία της Τουρκίας στο Αιγαίο βάσει του άρθρου 6 της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 , περιορίζεται στα 3 μίλια από τις ακτές της κι αυτά όχι ναυτικά. Αυτό που σήμερα ονομάζουμε κι εννοούμε ως ναυτικό μίλι ορίστηκε για πρώτη φορά το 1954.
Διεθνείς Συνθήκες (πολυμερείς ή μη), αόριστης διάρκειας,που δεν ορίζουν δηλαδή χρόνο λήξης τους, όπως όλες όσες υπογράφηκαν από το 1923, που συγκροτήθηκε η Τουρκία πρωτογενώς ως κράτος και μέχρι σήμερα, παραμένουν απόλυτα ισχυρές ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία και πρέπει να τηρούνται, ενώ έχουν την δυνατότητα να μεταβληθούν μόνον με 3 τρόπους:
α) όταν ένα από τα δύο κράτη εκλείψει ως κρατική οντότητα,
β) όταν τα δύο κράτη αποφασίσουν από κοινού να τροποποιήσουν , ακυρώσουν ή μεταρρυθμίσουν και γενικώς μεταβάλλουν κάποιους ή όλους τους όρους τους και
γ) με πόλεμο.
Κι είτε αρέσει στην Τουρκία, είτε όχι, η Ελλάδα δεν πρόκειται να αποποιηθεί κανέναν διεθνώς κατοχυρωμένο δικαίωμα της.
Έν προκειμένω, όσον αφορά την κατάσταση στην Τουρκία, έχουμε να κάνουμε με έναν αληθινά τραγικό ηγέτη , πνιγμένο στις αντιφάσεις του και στις πολύπλοκες αντιθέσεις της χώρας του και του «λαού» της, που ο ισλαμοφασιμός του δεν του επιτρέπει να συγκριθεί με τον Μουσταφά Κεμάλ τον οποίο επιδιώκει να υποκαταστήσει μέσω της πλήρους διαγραφής του από τις συνειδήσεις των Τούρκων πολιτών, ενώ το αίμα που τρέχει στις φλέβες του τον αποκλείει από την διεκδίκηση του τίτλου του Οσμανλή και του υποψήφιου νόμιμου διάδοχου του Σουλτανικού θρόνου.
Έναν ηγέτη που διοικεί ένα κράτος εθνοτικό μωσαϊκό, που κάποτε συγκροτήθηκε ως τέτοιο για τις ανάγκες των περιστάσεων, κατάφερε , για να εξυπηρετήσει τις ίδιες ακριβώς ανάγκες των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων να επιβιώσει και να φτάσει μέχρι τις μέρες μας αναμένοντας τον επόμενο χρόνο, παρά το αβέβαιο μέλλον του, να γιορτάσει τα 100 μόλις χρόνια από την επίσημη λειτουργία του και το οποίο επιδιώκει να προβάλλει τις δικές του ελλείψεις και ιδιότητες σε όσους θεωρεί ως αντιπάλους του…
Έναν φθίνουσας δημοτικότητας ηγέτη, σε πολυεπίπεδο κι απόλυτο αδιέξοδο, που η αντιπαλότητα του με την Ελλάδα καταλήγει η μόνη αιτία για να προσδώσει στην χώρα-χώρο και στους πολίτες της που διοικεί ταυτότητα και που διαρκώς αυταπατάται διακατεχόμενος κι αυτός κι οι όμοιοι του από την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να διεξάγει υβριδικούς πολέμους εναντίον των Ελλήνων, επειδή εξουσιάζει ένα ασκέρι πρώην σκλαβωμένων στην οθωμανική αυτοκρατορία λαών στους οποίους δεν έδωσε ποτέ ο ίδιος εθνική ταυτότητα και συνείδηση, παρά μόνον εκμεταλλευόμενος τον κοινό συνδετικό κρίκο της κοινής μουσουλμανικής τους πίστης, στέλνει τα παιδιά τους ως σάρκα προς βορά των λεόντων στις διάφορες εμπόλεμες αρένες του κόσμου, πολλές εκ των οποίων ο ίδιος δημιουργεί, με την προσδοκία ότι έτσι και με τις συμμετοχές τους αυτές, θα τα κάνει αξιόμαχα …
Από πότε τα θύματα που στέλνονται τροφή των λεόντων, μετατράπηκαν τα ίδια σε λιοντάρια ?!
Έναν λαό(?) , που διακατεχόμενος στην πλειοψηφία του από τα παρασιτικά πρότυπα των νομαδικών λαών από τους οποίους φαντασιώνεται πως έλκει τις ρίζες του, θεωρεί πως εάν λεηλατήσει λίγη από την ιστορία των άλλων και τσιμπήσει τμήματα από τα εδάφη τους θα καταφέρει να επιζήσει ο ίδιος, δίχως κατά τα λοιπά να έχει προσδώσει με την μέχρι σήμερα παρουσία του τίποτα στον οικουμενικό , πανανθρώπινο πολιτισμό , πέραν από το να κλέβει, να καταστρέφει και να καταπατά τα ιστορικά μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς που υπήρξαν δημιουργήματα άλλων λαών και του πολιτισμού τους, απλώς και μόνον επειδή βρέθηκε τυχαία, ύστερα από μια λάθος στροφή της ιστορίας, να τα κατέχει.
- Μην παρανοούν εκεί στην Τουρκία την μέχρι σήμερα στάση μας. Μια ειρηνική και πολιτισμένη συνύπαρξη επιζητούσαμε τόσα χρόνια. Χωρίς τις νοοτροπίες, τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου κι αυτά δικά μου. Εάν ποτέ έρθει η ώρα να πολεμήσουμε με τους Τούρκους, λίγο θα μας νοιάζει πως μας βλέπουν αυτοί και τι πιστεύουν αυτοί για εμάς ή με τι τους ποτίζουν τα τουρκικά ΜΜΕ.
Αυτό που θα μας νοιάζει είναι πως τους βλέπουμε ΕΜΕΙΣ και τι πιστεύουμε ΕΜΕΙΣ για αυτούς και ποια είναι η αλήθεια.
Η ρεβάνς δεν πρόκειται να έρθει για τους Τούρκους ούτε τον 21ο αιώνα.
Αυτοί που οι σύγχρονοι Τούρκοι επιμένουν να κατονομάζουν ως προγόνους τους, νικήθηκαν από τον Έλληνα κατά κράτος, επανειλημμένως και συντριπτικά!
Ο Ερντογάν δεν τολμά καν να πάει πιο πίσω από το 1922, προτιμά να αγνοεί τα μέχρι τότε γεγονότα.
Καλά κάνει, δεν τον συμφέρει!
Ούτε σε αυτόν , ούτε στα νέο-οθωμανικά του οράματα…
Επικαλείται νίκες κατά αμάχων Ελληνικών , χριστιανικών πληθυσμών στην Μικρασία την ώρα που δεν βρίσκονταν εκεί ούτε ένας Έλληνας στρατιώτης για να τους προστατέψει και κανείς από αυτούς δεν κράταγε όπλο για να υπερασπιστεί μόνος του τον εαυτό του.
Κι ύστερα κατά τα λοιπά κι ενώ επαίρεται για τις δολοφονίες , τους διωγμούς και τους βασανισμούς αμάχων γερόντων, γυναικών και παιδιών, συγχρόνως αρνείται την γενοκτονία τους…
Δεν σημαίνει όμως ότι κι εμείς έχουμε την ίδια κοντή μνήμη όπως αυτός…
Δεν σημαίνει όμως ότι εμείς ξεχάσαμε και στρεβλώσαμε, όπως αυτός , τις αληθινές πτυχές της ιστορίας…
Όποιον του βαστάει πραγματικά, ας κοπιάσει !
Το επόμενο ραντεβού να λογαριαστεί με την ιστορία, είναι εδώ και τον περιμένει.
Μ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου