Με ειδικούς πυραύλους εναντίον μη επανδρωμένων σκαφών επιφανείας οι μονάδες και τα ελικόπτερα AW159 του Royal Navy. H προσβολή δύο μονάδων επιφανείας του Ρωσικού Ναυτικού πρόσφατα (Ναύαρχος Makarov -Project 11356R– και του ναρκαλιευτικού “Ivan Golubets” – Project 266M), από μη επανδρωμένα ταχέα αυτοκτονικά ουκρανικά σκάφη (USV) στη Σεβαστούπολη της Κριμαίας, επιβεβαιώνει τη σημαντική διαφοροποίηση που εισάγουν και στις επιχειρήσεις επιφανείας τα μη επανδρωμένα σκάφη (Unmanned Surface Vehicles). Αυτοκτονικά και μη. Το αφιέρωμα που ακολουθεί αποδεικνύει ότι οι σύγχρονες ναυτικές δυνάμεις προσαρμόζονται με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα στο νέο αυτό επιχειρησιακό δεδομένο. Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το ίδιο βέβαια οφείλει να πράξει και το Πολεμικό Ναυτικό.
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Μία από τις πιο σημαντικές διαφοροποιήσεις, ένα από τα πιο σημαντικά νέα δεδομένα αν θέλετε,
είναι ο έγκαιρος εντοπισμός των USV από τις μονάδες επιφανείας και ακολούθως η προσβολή τους πριν αυτά βρεθούν σε απόσταση που θα τους επιτρέψει την εκτόξευση των όπλων που φέρουν. Ενώ δηλαδή τα αυτοκτονικά USV προσεγγίζουν με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα πλεύσης που μπορούν να αναπτύξουν το πλοίο – στόχο, με σκοπό να προκαλέσουν ζημιά μέσω της πρόσκρουσης στη μία πλευρά του και της έκρηξης της γόμωσης που μεταφέρουν, τα AUSV (Armed USV) που φέρουν πυραύλους επιφανείας – επιφανείας, δρουν από μικρές ή μέσες αποστάσεις, με τον κίνδυνο να δράσουν και να διαφύγουν ανεντόπιστα.Ένα τέτοιο κίνδυνο πρεσβεύουν ήδη για τις ελληνικές μονάδες επιφανείας τα τουρκικά ULAQ οπλισμένα με ρουκέτες καθοδήγησης λέιζερ Cirit και πυραύλους L-UMTAS. Τα οπλισμένα AUSV συνεπώς έχουν τη δυνατότητα να επιχειρούν από απόσταση και μάλιστα κρυμμένα πίσω από βραχονησίδες, όρμους και άλλα φυσικά και τεχνητά εμπόδια. Δηλαδή μπορούν να πλήξουν ακόμη και πλοία που είναι ελλιμενισμένα!
Ενώ στον τομέα της αποτελεσματικής αντιμετώπισης και ανάσχεσης επιθέσεων από μη επανδρωμένα αεροσκάφη και drones ή σμήνη (swarm) από drones έχουν ήδη συντελεστεί σημαντικές πρόοδοι και εξελίξεις στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά στην άμυνα μονάδων επιφανείας, το Βρετανικό Ναυτικό (Royal Navy) πρωτοπορεί στην ανάσχεση απειλών από USV, ολοκληρώνοντας πρόσφατα με επιτυχία μία σειρά πτητικών δοκιμών του ελικοπτέρου ναυτικής συνεργασίας AW159 Wildcat, φορτωμένου με μεγάλο αριθμό (20!) πυραύλων αέρος – επιφανείας, καθοδήγησης λέιζερ, τύπου Martlet.
Wildcat left wing tooled up
Στις ίδιες δε δοκιμές το AW159 αξιολογήθηκε ως προς τη συμπεριφορά και τις επιδόσεις και με διαφορετικές διαμορφώσεις φορτίου, αποτελούμενου από τους μεγαλύτερους αέρος – επιφανείας πυραύλους Sea Venom. Και οι δύο νέοι αντιπλοϊκοί πύραυλοι έχουν ήδη δοκιμαστεί μέσω εκτοξεύσεων, εναντίον στόχων επιφανείας διαφορετικών μεγεθών και ταχυτήτων πλεύσης, σε διαφορετικές αποστάσεις και υπό διαφορετικές συνθήκες.
Το ελικόπτερο AW159 που χρησιμοποιήθηκε για τις εν λόγω δοκιμές, επιχειρούσε για χρονικό διάστημα ενός περίπου μήνα από το κατάστρωμα πτήσεων του RFA (Royal Fleet Auxiliary) Argus, και ήταν εξοπλισμένο με καταγραφικά συστήματα καθώς και συστήματα τηλεμετρίας. Το RFA Argus έπλευσε σε αυτό το χρονικό διάστημα αρχικά στον Ατλαντικό, μεταξύ Κανάριων νήσων και ακρωτηρίου Verde, διανύοντας συνολικά 8.000 μίλια. Κατόπιν το πλοίο υποστήριξης έπλευσε στη Μεσόγειο, προς αναζήτηση διαφορετικών καιρικών και υψηλότερων θερμοκρασιών. Που ως γνωστόν υποβαθμίζουν τις επιδόσεις κάθε πτητικού μέσου…
Στο ταξίδι αυτό, το ειδικά εξοπλισμένο AW159 πέταξε συνολικά 87 ώρες, εκτελώντας 894 προσνηώσεις και απονηώσεις, ημέρα και νύχτα, υπό διαφορετικές συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας, πνέοντος ανέμου και κατάστασης θαλάσσης, με διαφορετικές διαμορφώσεις οπλικού φορτίου. Όλα τα δεδομένα που καταγράφηκαν ως προς την πτητική συμπεριφορά του ελικοπτέρου και τις πραγματικές του επιδόσεις, θα αξιοποιηθούν στη σύνταξη διαδικασιών επιχειρήσεων ελικοπτέρων του τύπου, φορτωμένων με πυραύλους αέρος -επιφανείας Martlet και Sea Venom.
Επιχειρήσεων από όλες τις μεγάλες μονάδες επιφανείας του RN. Φρεγάτες (Type 26), αντιτορπιλικά (Type 45), βοηθητικά σκάφη, αλλά και από το κατάστρωμα πτήσεων των δύο αεροπλανοφόρων κλάσης Queen Elizabeth. Υπενθυμίζεται ότι τα S70B Aegean Hawk και των δύο εκδόσεων της Διοίκησης Ελικοπτέρων του δικού μας Πολεμικού Ναυτικού, όπως και τα εφτά MH-60R που θα παραληφθούν, μπορούν να επιχειρούν με απόλυτη ασφάλεια από τα ελικοδρόμια των φρεγατών MEKO 200HN με πλήρες φορτίο πυραύλων AGM-114 Hellfire.
MH-60R Hellfire
Τα ελικόπτερα και των δύο τύπων μπορούν να φέρουν μέχρι οκτώ τέτοιους πυραύλους. Με αυτή τη διαμόρφωση φορτίου δεν είναι γνωστό αν μπορούν να επιχειρήσουν από τα ελικοδρόμια των τεσσάρων εκσυγχρονισμένων φρεγατών S. Επιπρόσθετα δε, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ο μικρός Martlet είναι ένας σημαντικά χαμηλότερου κόστους πύραυλος σε σχέση με τον Hellfire, ιδανικός για την προσβολή μικρών σκαφών επιφανείας… Ως προς την προσαρμογή στις νέες απειλές συνεπώς και το Πολεμικό Ναυτικό έχει πολύ δουλειά μπροστά του.
Η διαδικασία ενσωμάτωσης και πιστοποίησης των νέων αντιπλοϊκών πυραύλων στα ελικόπτερα του Royal Navy
Στο πλαίσιο της αντικατάστασης των ελικοπτέρων Lynx (1982-2017) του Royal Navy που έφεραν τους αντιπλοϊκούς πυραύλους Sea Skua, ανακοινώθηκε το 2008 η έναρξη του προγράμματος Future Anti Surface Guided Weapon (FASGW)
για την αντικατάσταση του εν λόγω όπλου. Σε δεύτερο χρόνο, το πρόγραμμα
περιέλαβε την ανάπτυξη δύο πυραύλων. Έναν που θα προορίζονταν για την
καταστροφή μικρών επανδρωμένων και μη σκαφών επιφανείας ((FASGW (L) – Light) και έναν δεύτερο (FASGW [H) – Heavy) που αναπτύχθηκε σε συνεργασία με τη Γαλλία, υπό την ευθύνη και τη γενική επίβλεψη της MBDA.
Έτσι προέκυψαν ο μικρός Martlet (FASGW [L)) και ο μεγαλύτερος Sea Venom (FASGW [H]) που θα ενταχθεί σε υπηρεσία και στο Γαλλικό Ναυτικό ως ANL (Anti – Navire Leger). Με την ανάπτυξη των δύο νέων αντιπλοϊκών αυτών πυραύλων και τα χαρακτηριστικά τους θα ασχοληθούμε σε ξεχωριστό αφιέρωμα, δεδομένου ότι υπάρχουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικές με την ενσωμάτωση τους στο Agusta Westland 159 Wildcat HMA (Helicopter Maritime Attack).
Από τις σημαντικότερες ίσως, είναι το ότι θα μεταφέρονται αναρτώμενοι σε νέες αποσπώμενες πτέρυγες που με τη σειρά τους σχεδιάστηκαν και δοκιμάστηκαν στο πλαίσιο προγράμματος που ανέλαβε η Leonardo, ύψους 90 εκατομμυρίων λιρών Αγγλίας το 2014. Οι πρώτες πτητικές δοκιμές των πτερύγων αυτών έγιναν τον Ιούλιο του 2019 όπου διαπιστώθηκε ότι παράγουν 360 κιλά άντωσης. Οι πτέρυγες αυτές που είναι κατασκευασμένες από κράμα αλουμινίου και ανθρακονήματα, περιορίζουν την οπισθέλκουσα που παράγουν οι πύραυλοι και κατ’ επέκταση την καταπόνηση του κύριου στροφείου και την κατανάλωση καυσίμου, όταν το ελικόπτερο πετά ευθεία και οριζόντια.
Wildcat fully loaded with four Sea Venoms
Κάθε πύραυλος Martlet ζυγίζει 13 μόλις κιλά, για αυτό και 20 τέτοιοι πύραυλοι μπορούν να μεταφερθούν. Ο βαρύτερος (120 κιλά) Sea Venom περιορίζει τη μεταφορική ικανότητα σε τέσσερις μονάδες. Και οι δύο πύραυλοι θα έχουν ενταχθεί σε υπηρεσία στο RN το αργότερο μέχρι το τέλος του 2024. Όχι μόνο επάνω στα ελικόπτερα AW159, αλλά και στο σύνολο των μονάδων επιφανείας του RN σε συνδυασμό με πυροβόλα των 30 χιλιοστών.
Η διαδικασία λοιπόν ανάσχεσης επιθέσεων USV και AUSV έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία, τόσο από το RN, όσο και από το Γαλλικό Ναυτικό. Μέσω της ανάπτυξης νέων πυραυλικών συστημάτων και ενσωμάτωσής τους σε ιπτάμενες πλατφόρμες και σκάφη επιφανείας. Αναμένουμε η ίδια διαδικασία να ξεκινήσει και στην Ελλάδα εν’ όψει της αναδυόμενης απειλής του τουρκικού ULAQ, ενώ παράλληλα αναμένουμε την ανάπτυξη και παραγωγή αντίστοιχων συστημάτων (AUSV/USV) και από ελληνικές εταιρείες, με πρωτοβουλία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Διότι δυνατότητες υπάρχουν και σκάφη υπάρχουν. Άγνωστο το γιατί κοιμόμαστε…
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου