Φίλος των παρελάσεων, ιδίως των στρατιωτικών, δεν υπήρξα ποτέ. Το έχω εξομολογηθεί πολλές φορές από αυτήν την στήλη, εξηγώντας και το «γιατί». Έχω όμως έναν φίλο ο οποίος, αντίθετα με μένα , αγαπά να πηγαίνει στις παρελάσεις των εθνικών μας επετείων. Δεν είναι πολεμοκάπηλος. Ούτε και εγώ, από την άλλη, είμαι του «τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά». Ας πούμε ότι έχουμε και οι δύο κάποιους ιδιαίτερους λόγους, που σίγουρα έχουν ρίζες στον ψυχισμό, στις παραστάσεις και τις εμπειρίες μας από χρόνια πριν…
> Προχθές, όμως, στην μεγάλη στρατιωτική παρέλαση για την 25η Μαρτίου στην Αθήνα, οι αντιθέσεις
μας συναντήθηκαν. Εμείς, όχι. Αυτός ήταν εκεί, στο Σύνταγμα. Εγώ μπροστά στην τηλεόραση, στο σπίτι μου. Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, ούτε πριν, ούτε μετά. Ένας κοινός φίλος όμως, που μάλλον γέρνει προς την δική μου πλευρά, μου μετέφερε την αποκάλυψη που ένοιωσε φέτος ο άλλος. Και που – ω του θαύματος – την ένοιωσα και εγώ. Όπως και όλος ο κόσμος εκεί.> Κάτι μέσα μας, σαν αντίβαρο θαρρείς στην απογοήτευση και τον πόνο από την τραγωδία των Τεμπών. Βγήκε ένα αίσθημα φιλοπατρίας. Ο κόσμος δείχνει να βλέπει πολύ θετικά την αλλαγή της πολιτικής της άμυνας της χώρας. Και να αναγνώρισε ότι το εξοπλιστικό πρόγραμμα της Ελλάδος είναι σημαντικό βήμα. Νοιώθει πιο ασφαλής, που έχει εκσυγχρονιστεί ο στρατός, και έχουμε τον αμερικανικό και τον γαλλικό στόλο στα δικά μας νερά.
> Είδαμε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου τα νέα αποκτήματα, από την Γερμανία, των τεθωρακισμένα οχημάτων μάχης Marder 1A3. Αλλά οι πιο ισχυρές εικόνες ήταν εκείνες όταν πέταξαν χαμηλά, πάνω από την Ακρόπολη τα πολεμικά Rafale, Mirage 2000-5, ενώ για πρώτη φορά έγιναν διελεύσεις μαχητικών F-16 .
> Και την ίδια στιγμή, συνειδητοποιούσαμε και μια πτυχή της λεγόμενης «Διπλωματίας των Σεισμών», που ποτέ δεν φανταζόμασταν: Μιλάμε για την πράγματι εκπληκτική κίνηση του Ερντογάν και του Τσαβουσογλου να στείλουν στον Μητσοτάκη ο πρώτος, στον Δένδια ο δεύτερος συγχαρητήρια τηλεγραφήματα για την Εθνική Επέτειο της 25 Μαρτίου στην Ελλάδα, που όπως όλοι ξέρουμε είναι η επέτειος της ανεξαρτησίας την από τον επί 400 χρόνια ζυγό της Τουρκοκρατίας!
> Δεν ισχυρίζεται κάποιος ότι γίναμε ξαφνικά κολλητοί – όσο η Κύπρος είναι κατεχόμενη, αυτό αποκλείεται. Αλλά είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη έπειτα από ένα τόσο γερό, αλλά και τόσο ολέθριο για τον τουρκικό λαό ταρακούνημα του Εγκέλαδου.
> Όταν ο φίλος που ήταν το Σάββατο στο Σύνταγμα και στα πέριξ, μας μετέφερε ότι «εδώ και 20 χρόνια πηγαίνω στις παρελάσεις, και για πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο εκεί, αλλά και τόσο ισχυρή συναισθηματική συμμετοχή», εκείνο που ήθελε να πει, και εκείνο που καταλάβαμε εμείς, ήταν ότι για πρώτη φορά αναδύθηκε τόσο έντονα, και χωρίς εθνικιστικές ακρότητες, ένα αίσθημα φιλοπατρίας. Η βάση για ακομπλεξάριστο πατριωτισμό, απορρέει από την συνειδητοποίηση ότι ο αναθεωρητισμός (που τόσο εύκολα έπαιξε και ίσως ξαναπαίξει πάλι η Τουρκία), δεν μπορεί να αφεθεί έτσι, αδέσποτος, επικίνδυνος και τοξικός.
Ο πιο αριστερός της παρέας, από εκείνην την ωραία γενιά της ανανεωτικής αριστεράς, όχι της δογματικής της πάλαι ποτέ περίκλειστης Σοβιετίας, μας λέει ότι αυτό το αίσθημα της φιλοπατρίας που νοιώθει τώρα δεν το ένοιωθε πριν από μερικά χρόνια.
> Και πώς αναδύεται τώρα, λοιπόν; τον ρωτήσαμε. Ακαριαία και ακριβής η απάντησή του: Όλα τα γεγονότα που έχουν συμβεί υπογείως τα τελευταία χρόνια, τόσο στην Τουρκία, όσο και στον πόλεμο του Πούτιν στην Ρωσία, μας έχουν βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε ότι η εθνική άμυνα, όσο και αν κοστίζει σε χρήμα, είναι κάτι πολύ σοβαρό, κάτι που οι παλιοί αριστεροί δεν το λέγανε ποτέ. «Το κάναμε αβαβά!»
(ΦΩΤΟ: Intime)
ΠΗΓΗ philenews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου