Εάν το ζητούμενο – κατά την περίοδο των μεγάλων κρίσεων – είναι η ανθεκτικότητα (resilience) πολιτικών συστημάτων και κοινωνιών, μια ανθεκτικότητα που θα μπορεί να λειτουργεί ως άμυνα, αντίβαρο και βάση επανεκκίνησης, τότε τα πολιτικά συστήματα και τα σώματα των εκλογέων διεθνώς απέχουν επί του παρόντος πολύ από το να μπορούν να θεωρηθούν… ανθεκτικά.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι από μόνος του μια τεράστια πρόκληση για τη διεθνή κοινότητα, πολύ δε περισσότερο όταν έρχεται στον απόηχο μιας πανδημίας που ανακάμπτει, μέσα σε ένα περιβάλλον επιδεινούμενης ακρίβειας (βλ. πληθωρισμούς που καλπάζουν), ελλείψεων (στην ενέργεια, που θα πρέπει κάπως να καλυφθούν), διαταραχών (στις εφοδιαστικές αλυσίδες) και οξυνόμενων ανταγωνισμών.
Οι προκλήσεις είναι, λοιπόν, δεδομένες και ο συνδυασμός τους από πολλές απόψεις πρωτοφανής. Η ζητούμενη ανθεκτικότητα ωστόσο από την άλλη πλευρά… αναζητείται.
Βουλγαρία
Η (φιλοδυτική) κυβέρνηση του Κίριλ Πέτκοφ στη Βουλγαρία κατέρρευσε έπειτα από μόλις έξι μήνες στην εξουσία, με την εν λόγω κατάρρευση να ρίχνει μάλιστα βαριά την σκιά της πάνω όχι μόνο από το εσωτερικό πολιτικό χάος αλλά και από την ευρωπαϊκή προοπτική της Βόρειας Μακεδονίας. Εάν η Βουλγαρία επιστρέψει στις κάλπες, η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα είναι η τέταρτη που πραγματοποιείται εκεί μέσα σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών.
Ισραήλ
Πτώση κυβέρνησης είχαμε όμως και στο Ισραήλ, με τον οκτακομματικό κυβερνητικό συνασπισμό των Ναφτάλι Μπένετ και Γιαΐρ Λαπίντ να τερματίζει πρόωρα τη θητεία του, έπειτα από μόλις έναν χρόνο στην εξουσία, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την επιστροφή της χώρας στις κάλπες… με την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση να είναι η πέμπτη των τελευταίων τριάμισι ετών.
Γαλλία
Αλλά και δυτικότερα, στην κοντινή μας Γαλλία, τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της ΕΕ, ο Εμανουέλ Μακρόν βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο αδυναμίας διακυβέρνησης, κι αυτό μέσα σε ένα πλαίσιο εντεινόμενης εσωστρέφειας, έπειτα από την απώλεια της πλειοψηφίας στην εθνοσυνέλευση των 577 εδρών. Αξίζει να σημειωθεί πως, από κομματική σκοπιά, η δεύτερη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα πλέον στη γαλλική βουλή είναι εκείνη της Μαρίν Λεπέν (Rassemblement National) με 89 έδρες (από οχτώ που είχε) και η τρίτη εκείνη του Ζαν Λικ Μελανσόν (La France Insoumise) με 72 έδρες (από 17). Λεπέν και Μελανσόν θα μπορούσαν ωστόσο, εάν λάβει κανείς υπόψη τις θέσεις τους στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, να ιδωθούν και ως «ρωγματώσεις» εντός ενός δυτικού μπλοκ που έχει οικοδομηθεί πάνω σε πυλώνες όπως είναι εκείνοι του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των διατλαντικών δεσμών.
Ιταλία
Σημαντική σημείωση: η ακροδεξιά ανεβαίνει και στην Ιταλία, την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, με όχημα κυρίως την παράταξη Αδέλφια της Ιταλίας (Fratelli d’ Italia) της Τζόρτζια Μελόνι, όπως φάνηκε κατά τις πρόσφατες τοπικές εκλογές. Κι αυτό, μέσα σε ένα κλίμα ευρύτερης πολιτικής αστάθειας και ανακατατάξεων (διάσπαση Πέντε Αστέρων, δημιουργία νέου κόμματος από τον Λουίτζι ντι Μάιο, δημοσκοπική πτώση για τον Ματέο Σαλβίνι), μόλις λίγους μήνες πριν από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές που αναμένονται το 2023.
Σημειωτέων πως διόλου ευκαταφρόνητους κλυδωνισμούς είχαμε το τελευταίο διάστημα ακόμη και στην Εσθονία, με τον κυβερνητικό συνασπισμό της πρωθυπουργού Κάγια Κάλας να «χάνει» εταίρους και να προσπαθεί να τους αντικαταστήσει με άλλους.
ΗΠΑ
Αλλά και ακόμη δυτικότερα, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ο 78χρονος Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν βλέπει τη δημοτικότητά του να καταρρέει (σε ιστορικό χαμηλό, στο 36%) ενόψει των ενδιάμεσων του ερχόμενου Νοεμβρίου, όχι λόγω της στάσης του στο Ουκρανικό αλλά και για μια σειρά από άλλους λόγους… περισσότερο αμερικανικούς. Εάν δεν υπάρξουν μεγάλες αλλαγές κλίματος το προσεχές διάστημα, τότε το πιο πιθανό είναι πως οι Ρεπουμπλικάνοι θα έχουν ανακτήσει τον έλεγχο και στα δύο σώματα του αμερικανικού κογκρέσου (βουλή και γερουσία) από τον Νοέμβριο και έπειτα, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται βέβαια αυτό (αδυναμία διακυβέρνησης) για τα επόμενα δύο χρόνια του Μπάιντεν στην εξουσία, ως τις προεδρικές του 2024. Το ενδεχόμενο, πάντως, να δούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιστρέφουν σε έναν απομονωτισμό τύπου Τραμπ, θα έπρεπε να θεωρείται μάλλον απίθανο υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Ακόμη και κατά την περίοδο άλλωστε της τετραετίας του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία, ο απομονωτισμός είχε καταλήξει, από ένα σημείο και μετά, να είναι κυρίως επικοινωνιακός, όχι ουσιαστικός.
Μέση Ανατολή
Αλλά και πέρα από τη Δύση, χώρες όπως η Λιβύη, ο Λίβανος, το Ιράκ και η Συρία εξακολουθούν να πορεύονται μέσα σε συνθήκες αστάθειας που δείχνουν μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις (Ιράκ, Λιβύη, Λίβανος) και να επιδεινώνονται.
Τουρκία
Ενώ επιδεινούμενη βαίνει, βέβαια, η κρίση και στο εσωτερικό της γειτονικής μας νατοϊκής Τουρκίας που ως χώρα έχει την τάση να «εξάγει» τα προβλήματά της εκπέμποντας αναθεωρητική ένταση με τις ευλογίες πια ενός ισλαμοεθνικιστικού καθεστώτος όπως είναι εκείνο των κ.κ. Μπαχτσελί και Ερντογάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου