Δυστυχώς πολλές φορές αντιμετωπίζουμε τη διεθνή πολιτική με οπαδικούς όρους. Ειδικά στο κομμάτι των συμμαχιών. Η δημιουργία συμμαχιών (εξωτερική εξισορρόπηση απειλών) είναι πάντα συμπληρωματικός συντελεστής ισχύος ως προς τον βασικό, που δεν είναι άλλος από την εσωτερική εξισορρόπηση.
Το λόμπι των επιτήδειων αφελών, ξεσπάθωσε λίγες μέρες πριν όταν ο τέως πρέσβης του Ισραήλ
δήλωσε το αυτονόητο: Ότι δεν αναθέτεις την ασφάλειά σου σε άλλους. Το πολιτικό σύστημα είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με το εκλογικό σώμα. Τελικά το γινόμενο αυτών των συμπεριφορών, γίνεται και στάση στο εξωτερικό.Το βόλεμα σημαίνει πολλά περισσότερα πράγματα από όσα έχουν θέσει στο κοινωνικό συμβόλαιο της χώρας. Άντε να εξηγήσεις ότι είναι ντροπή και ανορθολογισμός (και σίγουρα όχι ρεαλισμός) να τρέχεις μέσα σε καλοκαίρι που οι Τούρκοι είναι στο Αιγαίο και να απαξιώνεις το στράτευμά σου την ώρα της εισβολής, βγαίνοντας σε κανάλια για να προωθήσεις όπλα. Η Γαλλία σύμφωνα με αυτούς ήταν η νέα μας σωτηρία.
Το ”φτάνει πια, όχι άλλο στους ξένους” που οι πατριδοκάπηλοι φώναζαν , δεν ήταν ενιαίο. Αυτός ο όψιμος φιλογαλλισμός (δεν μιλώ για το κλασικό ”φιλό” που είναι αργυρώνητο) ήταν απλώς η απόδειξη μιας κουλτούρας του αδύναμου που υιοθέτησε η γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία ως αριστερίζουσα θεωρεί δεδομένα και a priori κατοχυρωμένα όλα τα ”δικαιώματα-προνόμια” στο όνομα κάποιων αγώνων που έγιναν κάποτε. Η πραγματική ζωή είναι πολύ πιο άβολη.
Επομένως: Η δουλειά μας είναι να είμαστε μόνοι μας για να τα καταφέρουμε και οι συμμαχίες έχουν αξία νομιμοποιητική για τυχόν δράσεις μας και επίσης, δίνουν αξία στο οικόπεδό μας (πχ οι βάσεις σε Σούδα και Αλεξανδρούπολη που έχουν διεθνή αξία). Μέχρι εκεί. Τους πολέμους σου, όχι μόνο δεν τους πολεμάει άλλος αλλά δεν πρέπει κιόλας.
Η Γαλλία είναι μια χώρα που ιστορικά έχει δυνατότητες που δεν αξιοποιήθηκαν ακριβώς λόγω των πολλών ομοιοτήτων της με την Ελλάδα. Βόλεμα, συμπεριφορά οτι μας χρωστούν όλοι γιατί φτιάξαμε την αρχαία τραγωδία και την καλύτερη λογοτεχνία κτλ. Η Γαλλία δεν έχει πάψει εδώ και αιώνες να είναι η μικρότερη από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις γιατί δεν έχει προτεραιότητες. Ξυπνάνε με τον Σαρτρ και την ακραία αριστερά και κοιμούνται με τον σωβινισμό. Το είχε παραδεχτεί ο Ντε Γκωλ για το πόσο δύσκολο είναι να είναι κάποιος πρόεδρος στη Γαλλία. Ο σουρεαλισμός σαν λέξη είναι γαλλική και στις πρόσφατες εκλογές ταιριάζει γάντι ο χαρακτηρισμός.
Η Γαλλία έχασε τα κλειδιά της Ευρώπης ήδη από το τέλος του Β’ Π.Π. ενώ μπορούσε η ίδια να σέρνει το ευρωπαϊκό άρμα, ακριβώς λόγω των αντιφάσεών της και της αστάθειας ”όχι στους Αμερικανούς”, (από την άλλη , ναι στους Αμερικανούς να μας ξελασπώσουν από το Βιετνάμ) ναι στον ”Γκωλισμό”, ναι όμως και στα φυτώρια των τρομοκρατών, ναι και όχι στην αποικιοκρατία, μια στάση η οποία δεν είναι σίγουρα για μεγάλη πολιτική.
Επειδή ζούμε σε χώρα που αγαπάμε οτιδήποτε δεν είναι αγγλοσαξωνικό (εκτός από τα αιτήματα σωτηρίας που τους στέλνουμε και τα λεφτά τους) είναι καλό να παραδεχόμαστε ότι η διεθνής πολιτική ορίζεται από τη σταθερότητα και τη συνέπεια σε έναν στόχο. Η Γαλλία είναι δύσκολο να κουμπώσει με την Τουρκία στην περιοχή μας, αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί όμως να κάνει όσα μπορούσε πριν δύο χρόνια όπου βέβαια, μας έδινε και το δείγμα δωρεάν (πριν αγοράσουμε ασφάλεια με όπλα, και καλα κάναμε, γιατί αγοραπωλησία είναι η εξωτερική πολιτική).
Η συμπάθειά μας για τους Γάλλους είναι γιατί τους μοιάζουμε. Γι’ αυτό και στέκω απαισιόδοξος για την Ελλάδα. Πολλές οι δυνατότητες αλλά περισσότεροι οι εσωτερικοί περιορισμοί.
Μπορεί για τη λαογραφία και για τη λογοτεχνία να είναι γοητευτικό να έχεις ”πλουραλισμο θέσεων” (είναι εξωραϊσμός της Βαβέλ) αλλά για τις διεθνείς σχέσεις δεν μπορεί να θέλεις και το μεγαλείο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την Μεγάλη Ιδέα και 3-4 αριστερά κόμματα, και ηρωοποίηση μπάχαλων κτλ και Ναπολέοντα Βοναπάρτη και αριστερισμό, και όραμα για το πώς θα γίνεις η πρώτη δύναμη στην Ευρώπη και Μελανσόν και Λεπέν και την πιο απολιτίκ νέα γενιά της Ευρώπης.
ΠΗΓΗ armynow
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου