Για το κρεσέντο της τουρκικής προκλητικότητας που πυροδοτείται από τις συνεχείς εμπρηστικές δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων μίλησε στην ΕΡΤ και την εκπομπή «Από τις Έξι» ο Κωνσταντίνος Λάβδας, καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Και όπως είπε, η «Τουρκία είναι επικίνδυνη όταν νιώθει πολύ ισχυρή ή όταν έχει ένα παράθυρο ευκαιρίας όπως συμβαίνει τώρα με τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας.
«Τα ελληνοτουρκικά έχουν ενταχθεί πλέον στο ευρύτερο πλαίσιο της σύγκρουσης το οποίο ζούμε.
»Η Τουρκία παρουσιάζει ένα πακέτο στη Δύση που περιλαμβάνει πολλές πλευρές: την άρση των κυρώσεων, την επανέναρξη των εξοπλισμών, την αποδοχή ότι οι Γκιουλενιστές είναι κακοί άνθρωποι και πρέπει να διώκονται, περιλαμβάνει όμως και διεκδικήσεις με την “Γαλάζια Πατρίδα” στο Αιγαίο» ανέφερε ο κ. Λάβδας.
Αναλύοντας το νέο κεφάλαιο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ο κ. Λάβδας επισήμανε ότι «η Τουρκία θεωρεί τα ελληνοτουρκικά ως κομμάτι ενός πακέτου και θεωρεί τον πόλεμο στην Ουκρανία ως παράθυρο ευκαιρίας».
Και όπως είπε καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής «όλη αυτή η ένταση έχει κινδύνους γιατί υπάρχει μια κλιμάκωση».
Το γεγονός ότι η Τουρκία επιμένει στις προκλήσεις παρά το ότι είναι καλοκαίρι και η τυχόν ένταση θα επηρεάσει τον τουρισμό δείχνει ότι είναι απρόβλεπτη, όπως σχολίασε.
Σύμφωνα με τον κ. Λάβδα «η Τουρκία θέλει να της αναγνωριστεί ένας ρόλος στη Συρία, θέλει όμως να της αναγνωριστεί και ένας ρόλος στη “Γαλάζια Πατρίδα”.
»Αυτό το πακέτο είναι πολύ εκρηκτικό και δεν ξέρουμε που θα εστιάσει η Τουρκία.
»Θα εστιάσει στη Συρία, θα εστιάσει σε ένα επεισόδιο στο Αιγαίο;».
Εξηγώντας το πώς επηρεάζουν οι εκλογές στην Τουρκία στην ρητορική του Ερντογάν δήλωσε πως και αυτό είναι μια παράμετρος που πρέπει να υπολογιστεί.
Όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία υποστήριξε ότι «η Τουρκία θεωρεί ότι η Ρωσοουκρανική κρίση δημιουργεί μια ευκαιρία για την Τουρκία».
Πρόσθεσε δε ότι «η Τουρκία δεν είναι επικίνδυνη όταν στριμώχνεται, όπως θεωρούν πολλοί αλλά είναι επικίνδυνη όταν νιώθει πολύ ισχυρή ή όταν έχει ένα παράθυρο ευκαιρίας».
Σχολιάζοντας την στάση Ευρωπαίων και Αμερικανών απέναντι στον Ταγίπ Εντογάν ο κ. Λάβδας επισήμανε ότι «ξέρουν ότι είναι ένας ριψοκίνδυνος διαπραγματευτής. Προσπαθούν να πετύχουν μία ισορροπία».
Συμπλήρωσε μάλιστα ότι «στόχος της Δύσης είναι να κρατηθεί η Τουρκία κοντά και να αμβλυνθούν τα σημεία έντασης». Κάτι που στην περίπτωση των τουρκικών διεκδικήσεων δεν είναι εφικτό.
Στην κεντρική φωτογραφία, ο χάρτης της «Μεγάλης Τουρκίας», του τουρκικού Εθνικού Όρκου, τον οποίο υλοποιεί κατά γράμμα και με συνέπεια ο Ερντογάν.
Το Tribune προειδοποιεί:
Όσοι νομίζουν ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα «κατευναστεί» μέσω της διπλωματίας ή της υποχωρητικότητας και θα ειρηνεύσει εάν του δώσουμε γενναιόδωρο μερίδιο -που δεν δικαιούται- από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ο Τούρκος πρόεδρος δεν ενδιαφέρεται για συνύπαρξη, συνανάπτυξη, συνεργασία.
Δεν θα σταματήσει ό,τι κι εάν του παραχωρήσουμε.
Θα δεχτεί κάθε συμβιβασμό παραχώρησης ως υποχώρηση, δηλαδή ως αδυναμία και θα ζητήσει ακόμα περισσότερα, επειδή μόνο μία έγνοια έχει: Την κατάκτηση.
Ή αλλιώς το «Κόκκινο Μήλο», όπως αποκαλούν και συμβολίζουν αλληγορικά οι Τούρκοι τον υπέρτατο στόχο της κατάκτησης, δηλαδή την πλήρη αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την επέκτασή της σε μια αχανή επικράτεια από τα δυτικά σύνορα της Κίνας έως το Γιβραλτάρ.
Αυτοί οι επεκτατισμοί δεν είναι κρυφοί, τους έχει διατρανώσει επανειλημμένα ο Τούρκος πρόεδρος.
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία εάν οι προαναφερθέντες μαξιμαλισμοί είναι εφικτοί. Εάν η λογική μας τους απορρίπτει.
Να μη κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια.
Το τουρκικό καθεστώς δεν «περιορίζεται» από καμία λογική σαν τη δική μας ή ακόμα πιο δυτική.
Ως μια φονταμενταλιστική ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ως μέλη σε ένα τάγμα μυημένων αποκρυφιστών μουσουλμάνων, ο Ερντογάν και η αυλή του είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι εκπροσωπούν τον Θεό (Αλλάχ) επί της Γης και ότι αποστολή τους είναι να οικοδομήσουν ένα επίγειο θεϊκό βασίλειο (χαλιφάτο) που θα κυβερνιέται σύμφωνα με τους θεϊκούς νόμους (Σαρία).
Σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων οι Τούρκοι θα είναι η ελίτ, ο εκλεκτός λαός του Θεού. Τόσο απλοϊκά.
Ωστόσο, είναι σφάλμα να θεωρήσουμε -εξίσου απλοϊκά- ότι ο Ερντογάν, η αυλή του και οι οπαδοί του είναι οι «τρελοί» της γείτονος κι εάν με κάποιο τρόπο απαλλαγούμε από την ενοχλητική τους παρουσία θα καταφέρουμε κάποια εξομάλυνση σχέσεων με κάποιους άλλους στην ηγεσία της Τουρκίας.
Το σχέδιο που υλοποιεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με περιτύλιγμα εθνοϊσλαμιστικό, είναι ακριβώς το ίδιο που προηγουμένως υλοποιούσαν οι «κοσμικοί» κεμαλιστές με περιτύλιγμα τον παντουρκισμό.
Το παιχνίδι με τις λέξεις και με τις ιδεολογίες δεν πρέπει να μας αποσπά από την ουσία, που είναι μια κοινή ιδεολογία στην τουρκική ελίτ, η οποία έχει στόχο την παλινόρθωση του αυτοκρατορικού τους παρελθόντος.
Ό,τι ζούμε σήμερα είναι η τελευταία πράξη ενός σχεδίου που οι Τούρκοι διακήρυξαν την επομένη της ήττας τους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μπόρεσαν να το θέσουν σε εφαρμογή μόνο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Εάν δεν είχαμε ηττηθεί στη Μικρά Ασία και εάν παρέμενε σε ισχύ η Συνθήκη των Σεβρών (1920), η τουρκική απειλή -όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους λαούς και έθνη της περιοχής μας- θα είχε εκλείψει.
Δυστυχώς, η ελληνική ήττα του 1922 και η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) έσπειρε το νέο ανατολικό (τουρκικό) πρόβλημα το οποίο σήμερα απειλεί να μας «καταπιεί» εκ νέου.
Ο «Όρκος του Έθνους»
Στις 28 Ιανουαρίου 1920 το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο, της ηττημένης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ψήφισε έξι αποφάσεις που όρισαν τις κόκκινες γραμμές των συνόρων του νέου τουρκικού έθνους-κράτους.
Το ψήφισμα αυτό, που ονομάστηκε «Όρκος του Έθνους» («Misak-ı Millî»), δημοσιεύτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1920 και όριζε ως τουρκικά εδάφη ολόκληρη τη Θράκη, δηλαδή, εκτός από την ανατολική, τη δυτική που σήμερα ανήκει στην Ελλάδα και τη βόρεια που ανήκει στη Βουλγαρία, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την περιοχή της Αντιόχειας (σημερινό Χατάι της Τουρκίας), τα βόρεια εδάφη των σημερινών συριακών επαρχιών Χαλεπιού, Ράκκα και Χασάκα, δηλαδή το συριακό Κουρδιστάν, ολόκληρο το βόρειο Ιράκ, δηλαδή το ιρακινό Κουρδιστάν, τις επαρχίες της Μοσούλης και του Κιρκούκ, μέρος από την ιρανική επαρχία του Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, τον σημερινό αζέρικο θύλακα του Νακχιβάν στα νότια της Αρμενίας και την Αζαρία (Κολχίδα) της σημερινής Γεωργίας.
Ο «Όρκος του Έθνους» προκάλεσε τότε την άμεση αντίδραση των δυτικών συμμάχων, οι οποίοι στις 16 Μαρτίου 1920 κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη.
Αφοσιωμένοι στον «Όρκο του Έθνους» Οθωμανοί βουλευτές διέφυγαν στην Άγκυρα και εκεί ίδρυσαν τη «Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση», υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ, κηρύσσοντας τον λεγόμενο «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας» που έληξε με τη δική μας Μικρασιατική Καταστροφή.
Το 1923 η τουρκική διπλωματία στη Λωζάνη διαπραγματεύτηκε έχοντας στον νου της τον χάρτη του «Όρκου του Έθνους».
Τελικά συμβιβάστηκαν πρόσκαιρα με λιγότερα και υπέγραψαν τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Η «Λωζάνη» δεν τηρήθηκε
Τη Συνθήκη της Λωζάνης η Τουρκία δεν την τήρησε ποτέ.
Το 1941 και ενώ η Ελλάδα τελούσε υπό γερμανική κατοχή, όλοι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης ηλικίας από 25 έως 45 ετών στρατολογήθηκαν και στάλθηκαν σε τάγματα εργασίας (amele taburlarι) στα βάθη της χώρας.
Ακολούθησε ο διωγμός των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης σε δύο φάσεις.
Με τα Σεπτεμβριανά του 1955 και με τις απελάσεις των ετών 1964-65.
Την ίδια περίοδο, από το 1963, άρχισε να υποδαυλίζει τις ταραχές στην Κύπρο, που κατέληξαν στην παράνομη εισβολή και κατοχή του βόρειου νησιού το 1974.
Η Συνθήκη της Λωζάνης δεν τηρήθηκε ούτε στην αυτονομία που προβλεπόταν για τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, των οποίων ο ελληνικός πληθυσμός στη συντριπτική του πλειονότητα τα εγκατέλειψε τη δεκαετία του 1960.
Αφού «τακτοποίησε» αυτά τα ζητήματα, ο τουρκικός αναθεωρητισμός στράφηκε στο Αιγαίο, αρχικά επιχειρώντας το «γκριζάρισμα» νησιών και νησίδων, αρχής γενομένης από στα Ίμια (1996).
Η Τουρκία σήμερα δεν αρκείται στις «γκρίζες ζώνες». Διεκδικεί μερίδιο από την κυπριακή και ελληνική ΑΟΖ (Καστελόριζο), το μισό Αιγαίο και διεκδικεί 18 ή και περισσότερα ελληνικά νησιά ως «κατεχόμενο τουρκικό έδαφος».
Ο «Όρκος του Έθνους» και του Ερντογάν
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από το 2016 με δημόσιες δηλώσεις του ξεκίνησε να αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης αναφερόμενος και στον «Όρκο του Έθνους».
Το 2017 το «Κέντρο Στρατηγικών Ερευνών “Νέα Τουρκία”», εξέδωσε έναν ογκώδη τόμο 1450 σελίδων αφιερωμένο στο «Misak-ı Millî».
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προλόγισε την έκδοση με ένα κείμενο που χαρακτηρίστηκε ως το «μανιφέστο» του. Σε αυτό γράφει:
«Η Βουλή των Οθωμανών κήρυξε το Misak-ı Millî, δηλαδή τη διεκδίκηση των ελάχιστων εδαφών που θα μπορούσαμε να αποδεχθούμε.
»Η Εθνοσυνέλευση που συγκλήθηκε μετά την ίδρυση της Δημοκρατίας αποδέχθηκε πλήρως το εθνικό σύμφωνο που πρόσθετε στα σύνορα μας τη Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Χαλέπι, τη Δυτική Θράκη, το Μπατούμ, την Κύπρο και μερικά Νησιά. (…) Αρνούμαστε να φυλακίσουμε το έθνος μας με το ένδοξο παρελθόν, στην στείρα ιστορική περίοδο που δεν συμπληρώνει ούτε εκατό χρόνια.
»Μπορείτε να αντιληφθείτε το ενδιαφέρον και την ανάμειξη μας στα τεκταινόμενα στη Συρία, την Αίγυπτο, το Ιράκ, τη Λιβύη, τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, ατενίζοντας το ιστορικό παρελθόν μας.
»Η Ιστορία θα δώσει την καλύτερη απάντηση σε αυτούς που λένε “τι δουλειά έχει η Τουρκία σε αυτά τα μέρη;”.
»Είναι ολοφάνερο: Δεν έληξε ακόμα ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος.
»Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα και τις προσπάθειες μας. (…) Πρωταρχικός όρος του αγώνα μας είναι να μην ξεχαστεί το Misak-ı Millî”».
Σε ομιλία του στη Σαμψούντα του Πόντου, στις 24 Μαρτίου 2018, ο Τούρκος Πρόεδρος επιβεβαίωσε τις προθέσεις του:
«Τη Μεγάλη Τουρκία οπωσδήποτε θα την οικοδομήσουμε.
»Αν χρειαστεί θα δώσουμε τις ζωές μας.
»Αν χρειαστεί θα πάρουμε ζωές (…) Δεν θα ξεχάσουμε τις πληγές που άνοιξαν στην καρδιά μας τα τεχνητά σύνορα που χάραξαν (σ.σ. στη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923).
»Μετά την Αφρίν ξεκινά η ανάσταση.
»Αυτοί που πιστεύουν πως οι παρατηρήσεις μου είναι μπλόφες ή άδεια ρητορική θα δουν πως το λάθος τους είναι θανάσιμο.
»Οι δηλώσεις μου αντικατοπτρίζουν την αποφασιστικότητα της Τουρκίας, τις πολιτικές του κράτους και τα αισθήματα του λαού. Θα τα καταφέρουμε ή θα σκοτωθούμε» και πρόσθεσε:
«Αν κάποιοι, κάτω από τη μύτη μας επιμένουν, βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό μας και προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους δουλειές, τότε να ξέρουν ότι δεν υπολογίζουμε κανέναν».
Είναι σαφές ότι μας προειδοποιούσε καιρό, ανεξάρτητα εάν λαμβάναμε σοβαρά τα λόγια του, εκείνος όμως ειλικρινής τόνιζε: «Δεν μπλοφάρω».
Η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας, όπως ανοιχτά εκφράζεται με αμφισβήτηση των συνόρων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, η συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή της βόρειας Κύπρου, οι πολεμικές επιχειρήσεις-εισβολές που διεξάγει σε Λιβύη, βόρεια Συρία και βόρειο Ιράκ, η ανάμιξή της στα εσωτερικά Ελλάδας και Βουλγαρίας στη Θράκη, οι βλέψεις της στον Καύκασο, η αποσταθεροποιητική της εμπλοκή στα δυτικά Βαλκάνια με εργαλεία της το εξτρεμιστικό Ισλάμ και πρόθυμους συνεργάτες ορισμένους σλαβόφωνους νοσταλγούς της τουρκοκρατίας, δεν είναι τίποτα άλλο από η υλοποίηση του περιβόητου τουρκικού «Όρκου του Έθνους», του «Misak-ı Millî».
Οι προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο, στο Λύκιο και στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος, στην κυπριακή ΑΟΖ, παράλληλα με τους πολέμους σε Μέση Ανατολή και Λιβύη, είναι η επιβεβαίωση ότι η Άγκυρα δεν επιθυμεί την ειρήνη αλλά τη ρεβάνς για τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν έναν αιώνα.
Μόνο που ανοίγοντας όλα μαζί τα μέτωπα ολόγυρά του, αποσταθεροποιώντας ολόκληρη την περιοχή, ο Τούρκος Πρόεδρος δείχνει σαν να βιάζεται να υλοποιήσει το σχεδιασμό του έχοντας κατά νου κάποιο χρονικό όριο.
Ίσως γιατί, όπως ευρέως ακούγεται, η υγεία του έχει θέσει συγκεκριμένη «διορία» που πρέπει να προλάβει εάν θέλει να μείνει στην ιστορία ως μεγάλος ηγέτης και να γλιτώσει την οικογένειά του από τις συνέπειες των πράξεων του.
Και οι ορέξεις του δεν περιορίζονται μόνο στα σύνορα της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Όπως γράψαμε παραπάνω, εκτείνονται από τα δυτικά σύνορα της Κίνας έως το Γιβραλτάρ.
Την Παρασκευή 10 Ιουλίου 2020, όταν ανακοίνωσε με διάγγελμά του στον τουρκικό λαό τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, αφού δεσμεύθηκε να κατακτήσει την Ιερουσαλήμ για να «απελευθερώσει το τζαμί Αλ Ακσά» από το Ισραήλ, είπε:
«Η ανάσταση της Αγίας Σοφίας είναι τα βήματα της βούλησης των Μουσουλμάνων σε ολόκληρο τον κόσμο…
»Η ανάσταση της Αγίας Σοφίας είναι η αναβίωση της φωτιάς της ελπίδας των Μουσουλμάνων και όλων των καταπιεσμένων», με την αναβίωση του Ισλάμ από το Ουζμπεκιστάν έως την Ανδαλουσία της Ισπανίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου