Ξυπνάς το πρωί και βλέπεις το «αντριλίκι» της Δύσης σε όλο του το «μεγαλείο». Εξαπολύουν δια των μέσων ενημέρωσης μύδρους κατά της Μογγολίας που υποδέχθηκε τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν, με ένα τελετουργικό που παρέπεμπε στην εποχή του Τζένγκις Χαν. Την απειλούν με περιπέτειες, επειδή είναι, λένε, μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Του Ζαχαρία Μίχα*
(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA)
Έβαλαν μάλιστα τη Χάγη να υπενθυμίσει στο διεθνές ακροατήριο την υποχρέωση σύλληψης όσων έχουν σε βάρος τους να εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης! Εν ολίγοις, έχουν βαλθεί να ξαναγράψουν τους κανόνες του διεθνούς παιγνίου των εθνών. Πάντα βέβαια με βασικό χαρακτηριστικό την επιλεκτική ευαισθησία. Τους κανόνες τους γράφουν οι νικητές. Δεν πολεμούσαν όμως δι’ αντιπροσώπων…
Την ίδια στιγμή που διαμορφώνονται «στρατόπεδα» για να χωρίσουν τον πλανήτη, σε μια εποχή που καθένας μας μπορεί να πληροφορηθεί σχεδόν σε αληθή χρόνο ό,τι συμβαίνει σε κάθε του γωνιά, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η διαίρεση «επιβάλλεται» από γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα. Είναι προφανής η κοντόφθαλμη και προδήλως ιδιοτελής προσέγγιση που κάποτε οδήγησε σε αυτό που ονομάζουμε «παγκοσμιοποίηση», η οποία αξιοποιήθηκε από αυτούς που σήμερα είναι κορυφαίοι πλανητικοί ανταγωνιστές, κυρίως από Κίνα και Ινδία για να γιγαντωθούν.
Τι είναι αυτό άραγε που μας κάνει να πιστεύουμε ότι το σύνηθες κοντόφθαλμο και ιδιοτελές κίνητρο πίσω από τέτοιες… μεγαλόπνοες γεωπολιτικές συλλήψεις δεν εξακολουθεί να είναι παρόν; «Money talks» και δυστυχώς ολοένα και περισσότερο αποδεικνύεται ότι η πολιτική εξουσία που κάποτε είχε τον πρώτο λόγο, έχει υποταχθεί και ελέγχεται από την οικονομική.
Μικρό Γαλατικό χωριό…
Όταν υπάρχουν πολυεθνικοί κολοσσοί με κύκλο εργασιών πολλαπλάσιο του ΑΕΠ πολλών χωρών του πλανήτη, δεν εκπλήσσει η -θεωρητική προς το παρόν- συζήτηση, μήπως πρέπει να αποκτήσουν θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας ενός νέου ΟΗΕ! Η διαφορά βέβαια είναι, ότι μια εταιρία που χρεοκοπεί μπορεί να σβήσει εντελώς από τον χάρτη. Τα κράτη όμως, εδώ και κάμποσους αιώνες, συνεχίζουν να υπάρχουν και αυτό δεν δείχνει αν το κατανοεί «το μικρό γαλατικό χωριό» της νοτιοανατολικής Μεσογείου, ονόματι «Ελλάς», που αντιμετωπίζει τα πάντα με οπτική λογιστή!
Είναι αυτό το «χωριό», που παρά την πολύ πλούσια Ιστορία του, αδυνατεί να σταθεί αυτόνομα στα πόδια του και αναζητά διαρκώς «προστάτες». Όντας απρόθυμη και φοβική η πολιτική του τάξη, είτε δεν αντιλαμβάνεται είτε δεν επιθυμεί να αντιληφθεί τα παραδείγματα χωρών ακόμα και μικρότερου μεγέθους που αντιμετωπίζουν παρόμοιο ή και χειρότερο επίπεδο απειλής και τα καταφέρνουν μια χαρά. Και μόνο η αποφασιστικότητα που εκπέμπουν για να επιβιώσουν στο διεθνές περιβάλλον, ενισχύει υπέρμετρα και ασύμμετρα την αποτρεπτική τους αξιοπιστία.
Η Ελλάδα, αντίθετα, έχει ως απόλυτη προτεραιότητα να έχει τους «προστάτες» της χαρούμενους με κάθε κόστος, προσδοκώντας ότι θα το προστατεύσουν την κρίσιμη στιγμή. Μόνο που στην περίπτωσή της, η βασική υπαρξιακή απειλή, η Τουρκία, αποτελεί τον διακαή πόθο του προστάτη και μάλιστα σε τέτοιον βαθμό, που ώρες-ώρες άλλος δείχνει ο πραγματικά ισχυρός της εξίσωσης. Κι αυτό είναι το αποτέλεσμα της γεωγραφίας.
Η βασική υπόθεση
Το πρόβλημα είναι, ότι η Ελλάδα ουδέποτε αντιλήφθηκε πως όταν οι σχέσεις Ανατολής-Δύσης ήταν έστω στοιχειωδώς ομαλές, αυτό απομείωνε τη σημασία της απειλητικής Τουρκίας, με αποτέλεσμα ο «έρωτας» του «προστάτη» να είναι πιο λελογισμένος. Τούτου λεχθέντος, δεν εκπλήσσει το ότι η Ουάσιγκτον έσπευσε να σηκώσει τη σημαία εναντίον της Ρωσίας που εισέβαλλε στην Ουκρανία, παραλείποντας όμως να ζητήσει το ίδιο και για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Τότε θα είχε νόημα και η ρητορική περί διεθνούς δικαίου και ηθικής. Τώρα η εν λόγω ρητορική ακούγεται υποκριτική.
Στο πλαίσιο της ιδιαίτερης οπτικής που έχει η ελληνική κυβέρνηση για τις διεθνείς σχέσεις, εντάσσεται και η πολιτική για τους εξοπλισμούς. Για το επιχειρησιακό σκέλος και την προτεραιότητα στην προμήθεια των μαχητικών πέμπτης γενιάς F-35 Lightning II και τα ανόητα αφηγήματα που τη συνοδεύουν, τα έχουμε πει πολλές φορές. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η διάσταση.
Ας επιχειρήσουμε να δούμε την υπόθεση και με γνώμονα την απόπειρα της Τουρκίας να διευθετήσει το πρόβλημα των ρωσικών S-400 για να ανοίξει τον δρόμο της επιστροφής της στο πρόγραμμα των F-35. Δεν είναι δική μας εκτίμηση. Προκύπτει από τις δηλώσεις ανώτατων Αμερικανών κυβερνητικών αξιωματούχων. Ας δούμε κάποια θεμελιώδη ερωτήματα.
Η Τουρκία είναι μια χώρα που έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι δεν σκοπεύει να είναι πιστή στη Δύση, αλλά θα «παίζει» με όλους Τελευταίο παράδειγμα η επιθυμία της να ενταχθεί στους BRICS, ενώ ανοικτό είναι και το ζήτημα ένταξής της στο Σύμφωνο της Σαγκάης. Αισθάνονται οι Αμερικανοί ασφάλεια να της παραδώσουν ένα διαβαθμισμένο μαχητικό, που για να το δώσουν στην Ελλάδα την υποχρεώνουν να λάβει όλα τα μέτρα αποτροπής υποκλοπής των τεχνολογικών του μυστικών, με τους ίδιους να ελέγχουν και να δίνουν ή όχι το «πράσινο φως»;
Επί Ψυχρού Πολέμου, η κεμαλική Τουρκία που ήταν προσδεδεμένη στο άρμα του ΝΑΤΟ εξεβίαζε ανοικτά και αποσπούσε διαρκώς ανταλλάγματα. Το ίδια και χειρότερα κάνει η Τουρκία του Ερντογάν. Τι περιμένουν οι ΗΠΑ σήμερα από την Τουρκία, όταν έχει εξόφθαλμα απομακρυνθεί; Ενώ στην Ελλάδα οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις είναι πιο καλοδεχούμενες από ποτέ, χωρίς να αντιμετωπίζουν το παραμικρό πρόβλημα, στην Τουρκία σημειώνονται μέχρι και περιστατικά άσκησης βίας εναντίον Αμερικανών, που είναι τουλάχιστον προσβλητικά σε συμβολικό επίπεδο. Αισθάνονται, λοιπόν, ασφάλεια στην Ουάσινγκτον να της παραχωρήσουν τα F-35;
Μαχητικά αεροσκάφη F-35B Lightning II επί του πλοίου αμφιβίων επιχειρήσεων των Αμερικανών Πεζοναυτών (USMC) USS America (LHA 6)
Υπερβολικές… ευγένειες
Αυτά είναι λίγα μόνο από τα ερωτήματα που εγείρονται. Η Ελλάδα δεν τα εγείρει ούτε στις επαφές με τους Αμερικανούς και πολύ περισσότερο δημόσια. Συνάδει αυτή η στάση με σοβαρό κράτος που υφίσταται διαρκή έμπρακτη απειλή; Εκτός εάν φθάσαμε να θεωρούμε εθνικό μας συμφέρον το να ανακουφίσουμε τους Αμερικανούς φορολογούμενους από το δυσθεώρητο κόστος ανάπτυξης του F-35 που φθάνει αισίως τα 2 τρισ. δολάρια!
Το ίδιο ισχύει και με προς απόσυρση απαξιωμένα οπλικά συστήματα που οι Αμερικανοί μας προσφέρουν και εμείς εμφανιζόμαστε ενθουσιώδεις να τα αποδεχτούμε μέχρι που ενημερωνόμαστε για το ασύμφορο κόστος ενεργοποίησής τους. Ούτε συνάδει με την εικόνα σοβαρού κράτους τοπικά γραφεία που μεσολαβούν σε εξοπλισμούς, να θεωρούνται κάτι σαν προέκταση ξένων πρεσβειών! Για την αιτία που συμβαίνει αυτό παραδοσιακά, όμως, θα ασχοληθούμε εν καιρώ.
Ας αναρωτηθούμε και το προφανές: Η Ελλάδα υποτίθεται πως θέλει τα F-35 για να έχει πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Γι’ αυτό θα δαπανήσει ποσό, που δεν θα είναι μικρότερο των 4 δισ. ευρώ. Εάν και η Τουρκία προμηθευτεί F-35 και μάλιστα εξοπλίσει με αυτά το Anadolu ή ένα επόμενο μεγαλύτερο αεροπλανοφόρο της, τα ελληνικά δεν θα είναι ασφαλή ούτε σε βάσεις στη δυτική Ελλάδα.
Πώς γίνεται αυτό να μην επηρεάζει την πολιτική της Αθήνας σ’ αυτό το ζήτημα; Αλήθεια, μια χώρα με τέτοια νοοτροπία έχει μέλλον; Πώς να την θεωρήσουν απαραίτητο σύμμαχο οι χώρες της περιοχής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου