Η Ευρώπη βρίσκεται εν μέσω μιας εκ των σφοδρότερων κρίσεων στην παγκόσμια ιστορία, η οποία έχει τραγικές συνέπειες για αμέτρητους πολίτες σε μία σειρά κρατών μελών. Η αντίδραση και η δυσφορία που προκαλείται από την κρίση, τροφοδοτεί ένα... νέο κύμα λαϊκισμού και ακραίου εθνικισμού σε όλη την ένωση.
Ποτέ άλλοτε η ΕΕ δεν υπήρξε τόσο διχασμένη και τόσο πολωμένη. Αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα, καθίσταται ορατός ο κίνδυνος μιας τόσο αστραπιαίας κατάρρευσης που δεν θα επιτρέψει χρόνο αντίδρασης.
Και αυτή η συνεχής επιδείνωση έχει ονοματεπώνυμο: Jose Manuel Barroso.
Ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του εκτελεστικού σώματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Μπαρόζο θα έπρεπε να διαδραματίσει ένα κομβικό ρόλο σε αύτη την κρίση, εντούτοις γινόμαστε μάρτυρες της αδυναμίας του να προσφέρει κάτι περισσότερο από τη διατήρηση της ΕΕ στην μονάδα εντατικής θεραπείας, υπό μηχανική υποστήριξη.
Κατά τη διάρκεια των δύο θητειών του ως πρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το προφίλ του Μπαρόζο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ηγετική εικόνα του προκατόχου του Γάλλου ιδεολόγου, Jacques Delors. Ενώ ο Delors ήταν ικανός να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και πίστη στη Ευρωπαϊκό εγχείρημα και να επιφέρει πραγματική βελτίωση στις ζωές των απλών ανθρώπων, ο Barroso απλώς επιβλέπει τη λειτουργία της ήδη υπάρχουσας "Ευρωπαϊκής Μηχανής", μετά βίας λαδώνοντάς τη, όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Απέτυχε παταγωδώς να διασφαλίσει την υποστήριξη του Ευρωσυντάγματος σε καιρούς λιγότερο χαλεπούς και δε μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων όταν η κατάσταση χειροτέρευσε.
Οι καθυστερήσεις και μία προσέγγιση τύπου πινκ-πονκ, οι οποίες χαρακτήρισαν την αντίδρασή του στην κρίση της Ευρωζώνης είναι απαράδεκτες. Είναι αδιανόητο ότι ο κ. Μπαρόζο θυμήθηκε μόλις τώρα, τέσσερα χρόνια αφού το έθιξαν για πρώτη φορά οι οικονομολόγοι, ότι η ελληνική κρίση δεν αποτελεί τοπικό μεμονωμένο πρόβλημα, αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το κοινό νόμισμα, το ευρώ.
Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν προώθησε βιώσιμες μεταρρυθμίσεις και η φιλόδοξη ατζέντα της Λισαβόνας, την οποία κατήρτισε, δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Οι προσφάτως ειλημμένες αποφάσεις για τη στήριξη της ανάπτυξης δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη ότι κάτι θα αλλάξει και σύντομα η ανεργία θα αποτελεί πολύ σοβαρότερο πρόβλημα από ότι ήταν η τραπεζική κρίση.
Καθώς βαθαίνει η κρίση της ευρωζώνης, οι διαφωνίες αρχίζουν να διογκώνονται εντός του Κολλεγίου των Επιτρόπων, οι οποίοι δε θέλουν να χρεωθούν την ευθύνη για τις σφοδρές επιπτώσεις αυτής της κακοδιαχείρισης. Tο ευρωκοινοβούλιο έχει ήδη χάσει κάθε σεβασμό για τον Mπαρόζο, κάτι που καταδεικνύεται από τον αριθμό των ολομελειών κατά τη διάρκεια των οποίων μιλούσε ενώπιον άδειων καθισμάτων.
Σύμφωνα με άλλη μια ανεκδοτολογικού χαρακτήρα ιστορία, οι αρχηγοί των κομμάτων του ευρωκοινοβουλίου σχεδόν επέβαλαν πρόστιμα για να εξαναγκάσουν τους ευρωβουλευτές να παραστούν στην ετήσια αναφορά που παρουσιάζει ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Θα μπορούσαμε άραγε να διανοηθούμε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ αντιμέτωπο με την σοβαρή πιθανότητα να μιλά σε άδειο Κογκρέσο;
Παράλληλα, οι αυτοκτονίες στη Νότια Ευρώπη καταγράφουν συνεχή άνοδο. Και δεν υπάρχει κανένα ενδελεχές σχέδιο, καμία στρατηγική εξόδου από την κρίση. Το τμήμα της Επιτροπής που συμμετέχει στην Τρόικα συνεχίζει να δρα προς χάριν των δανειστών και όχι του συνόλου των χωρών της Ένωσης. Με τις πράξεις του, ο Μπαρόζο απεκδύει την Επιτροπή από το θεσμικό της ρόλο και την καθιστά προστάτη των συμφερόντων των πιο ισχυρών κρατών μελών. Η κατάσταση, δε, επιδεινώνεται έτι περεταίρω από το ήδη ορατό αδιέξοδο των επικείμενων γερμανικών εκλογών.
Αλλά μπορεί η ΕΕ να περιμένει ως τις 22 Σεπτεμβρίου, ιδιαιτέρως γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες να μην επανεκλεγεί η καγκελάριος Merkel είναι σχεδόν μηδενικές;
Ο χρόνος που έχει ο Barroso στη διάθεση του για να αφήσει θετικό έργο μέχρι το πέρας της θητείας του, τελειώνει. Θα έπρεπε να τοποθετηθεί σαφώς εναντίον της πολιτικής της λιτότητας και να πιέσει ώστε να επιτευχθεί καλύτερος έλεγχος των όσων προτείνει και εφαρμόζει η Τρόικα. Κατ΄ ελάχιστο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα πρέπει να εμπλακεί ενεργά στη διαδικασία ελέγχου των δράσεων της Τρόικα ώστε να αποκτήσουν μια κάποια δημοκρατική νομιμοποίηση.
Επιπρoσθέτως, αντί να αντιταχθεί στο ΔNT για την πρόσφατη παραδοχή των λαθών στην εφαρμογή του σχεδίου διάσωσης για την Ελλάδα, όπως έκανε ο επίτροπος Olli Rehn, ο Barroso θα έπρεπε επίσης να παραδεχθεί ανοιχτά αυτά τα λάθη και να απολογηθεί επισήμως στον ελληνικό λαό. Mόνο τότε θα μπορέσει η Επιτροπή να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις με αξιοπιστία.
Kαι πάνω από όλα, οι τελευταίες ενέργειες της θητείας του Mπαρόζο θα πρέπει να γίνουν με γνώμονα το συμφέρον της ΕΕ συνολικά και όχι μόνο με γνώμονα τα συμφέροντα των πιο ισχυρών μελών της. Θα πρέπει να προωθήσει σταθερά και με σύνεση πολιτικές για «περισσότερη Ευρώπη» και να σταματήσει τις ρητορικές δηλώσεις που παραμένουν νεκρό γράμμα. Πού είναι η δημοσιονομική ένωση για την οποία συζητούσαμε τόσο έντονα πριν ένα χρόνο;
Η Ευρώπη διχάζεται όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα. Λύσεις που διαρκούν χρειάζονται θάρρος και τόλμη. Για αυτό προτρέπω τον κ. Μπαρόζο να δράσει άμεσα ώστε να μπορέσει να αφήσει τη δράση του αυτή ως την κληρονομιά του στην Ευρώπη. Ειδάλλως θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που άφησε το Ευρωπαϊκό όραμα να πεθάνει υπό την εποπτεία του.
Γιώργος Χατζημαρκάκης, Ευρωβουλευτής..
ΠΗΓΗ epirus-ellas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου