Το έπος του φαινομένου-Πέτρινα τόξα-Στο λιμάνι του Χρόνου

Του Νίκου Λυγερού

Το έπος του φαινομένου

Όλος ο χώρος γέμισε με βυζαντινή μουσική και κανείς δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το πάθος της όταν ακούστηκε η σοφία της ιεροσύνης. Τότε ο χρόνος της επιστροφής άρχισε να χτυπά έναν άλλο ρυθμό για να προετοιμάσει τους μαχητές. Όλοι ήθελαν την απελευθέρωση αλλά κανένας δεν είχε τολμήσει αυτό που επινόησε το φαινόμενο. Και τώρα μετά από τόσους αιώνες σκλαβοσύνης, είχε παρθεί η απόφαση της αντεπίθεσης και τίποτα δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει όσο ισχυρό κι αν ήταν. Η έλλειψη είχε δύο εστίες και αυτές ήταν ο μαθηματικός και ο φυσικός που είχαν σχεδιάσει την αρχιτεκτονική της σοφίας για να διασχίσει τα χρόνια, τα εμπόδια και τις καταστροφές.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τα αναμμένα κεριά που έβλεπε ήδη μέσα στην εκκλησία. Κι όμως το φως του κόσμου έδειχνε ήδη το μονοπάτι της ανάστασης γιατί η σταύρωση είχε λήξει. Έτσι άρχισε μία από τις πιο παράξενες αποστολές των πιστών που ήξεραν για την κενότητα κι είχαν την ανθεκτικότητα του φαινομένου. Ο καθένας εξέτασε τον εξοπλισμό του γιατί δεν θα είχε άλλη ευκαιρία την ώρα της μάχης ενάντια στη βαρβαρότητα. Κάθε μέταλλο είχε το σκοπό του και την αξία του. Η συναρμολόγηση είχε γίνει νοητικά και κάθε δέσιμο ήταν ένας δεσμός για να μην υπάρξει εναλλακτική, αφού ο καθένας θα ακολουθούσε το φαινόμενο δίχως δυνατότητα επιστροφής για να υπάρξει η αλλαγή φάσης που πρόβλεψε.
                                                                       Πέτρινα τόξα
Όλος ο χώρος γέμισε με βυζαντινή μουσική και κανείς δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το πάθος της όταν ακούστηκε η σοφία της ιεροσύνης. Τότε ο χρόνος της επιστροφής άρχισε να χτυπά έναν άλλο ρυθμό για να προετοιμάσει τους μαχητές. Όλοι ήθελαν την απελευθέρωση αλλά κανένας δεν είχε τολμήσει αυτό που επινόησε το φαινόμενο. Και τώρα μετά από τόσους αιώνες σκλαβοσύνης, είχε παρθεί η απόφαση της αντεπίθεσης και τίποτα δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει όσο ισχυρό κι αν ήταν. Η έλλειψη είχε δύο εστίες και αυτές ήταν ο μαθηματικός και ο φυσικός που είχαν σχεδιάσει την αρχιτεκτονική της σοφίας για να διασχίσει τα χρόνια, τα εμπόδια και τις καταστροφές. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τα αναμμένα κεριά που έβλεπε ήδη μέσα στην εκκλησία. Κι όμως το φως του κόσμου έδειχνε ήδη το μονοπάτι της ανάστασης γιατί η σταύρωση είχε λήξει. Έτσι άρχισε μία από τις πιο παράξενες αποστολές των πιστών που ήξεραν για την κενότητα κι είχαν την ανθεκτικότητα του φαινομένου. Ο καθένας εξέτασε τον εξοπλισμό του γιατί δεν θα είχε άλλη ευκαιρία την ώρα της μάχης ενάντια στη βαρβαρότητα. Κάθε μέταλλο είχε το σκοπό του και την αξία του. Η συναρμολόγηση είχε γίνει νοητικά και κάθε δέσιμο ήταν ένας δεσμός για να μην υπάρξει εναλλακτική, αφού ο καθένας θα ακολουθούσε το φαινόμενο δίχως δυνατότητα επιστροφής για να υπάρξει η αλλαγή φάσης που πρόβλεψε.

 Στο λιμάνι του Χρόνου

 Στο λιμάνι του Χρόνου, τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ όπως πριν. Το απαράδεκτο έπρεπε να φύγει για να φανεί επιτέλους ελεύθερο το άγιο πνεύμα από κάθε βαρβαρότητα. Το φαινόμενο ήταν κάτω από τον κεντρικό τρούλο ως συνέχεια του αόρατου παντοκράτορα κι είχε στα χέρια του ένα μοναδικό κερί που δεν είχε φως πάνω του. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Εξέτασε πανοραμικά όλους τους μαχητές και ένιωσε ότι ήταν συντονισμένοι. Κι εκείνοι κατάλαβαν με το βλέμμα του ότι είχε έρθει η ώρα της επανάστασης. Έτσι έπιασαν το μέταλλο που δεν συμβιβαζόταν ποτέ με τη βαρβαρότητα. Ο Δάσκαλος της Ανθρωπότητας ήταν έτοιμος για την επόμενη θυσία μετά την τελειότητα. Τότε ξαφνικά άναψε όλο το φως του και το κερί έδωσε το σήμα. Ακολούθησε ένας σπάνιος μετέωρος κρότος και αιφνιδιαστικά έπεσαν οι κύκλοι που σαν κρίκοι μιας αλυσίδας έσπασαν πάνω στο μάρμαρο των αιώνων. Κανένας δεν μπόρεσε να καταλάβει το φαινόμενο και το ονόμασαν θαύμα. Μετά τον κρότο ήρθε η σιωπή και στη συνέχεια ακούστηκαν στον πάνω όροφο βυζαντινές φωνές με τον ύμνο της ελευθερίας. Οι άπιστοι έτρεξαν έξω να σωθούν. Και οι πιστοί γονάτισαν να προσευχηθούν στην Αγία Σοφία του Θεού που δεν ξέχασε ποτέ ότι η θάλασσα είναι στα θεμέλια του Ελληνισμού, όπου και να βρίσκεται σε όποια άκρη και γωνιά της γης. Αυτό ήθελε το φαινόμενο και αυτό έγινε. Κι έτσι φωτίστηκε η εκκλησία των αιώνων.