Για την τιμή του Μαυρογιαλούρου

Του Κ .Ι. Αγγελόπουλου

Από το parapolitika

 

 Κάποτε πρέπει  να πάρει τέλος αυτή η παρεξήγηση που έχει οδηγήσει στο  να  χαρακτηρίζονται από πολιτικούς σχολιαστές «Μαυρογιαλούροι»  οι φαύλοι και τα λαμόγια   της  πολιτικής.  Ας  βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους για να διορθώσουμε ένα μεγάλο λάθος  και να αποκαταστήσουμε την τιμή του μακαρίτη :
 Ο Μαυρογιαλούρος (Λάμπρος Κωνσταντάρας) στην γνωστή κωμωδία του Αλέκου Σακελάριου είναι  γόνος παλιάς πολιτικής οικογένειας , κληρονομεί τη βουλευτική έδρα του από τον πατέρα του, είναι πολιτικά αφελής  και δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα .
Φροντίζουν γι’ αυτό  οι κομματικοί που έχουν άμεση πρόσβαση στο υπουργικό γραφείο του και βγάζουν, εν αγνοία του ,λεφτά από μίζες  σε έργα που γίνονται στην περιφέρεια του. Όμως ,ο Μαυρογιαλούρος ζει  μεν στον κόσμο του ,καλομαθημένος ,αλλά δεν είναι παλιάνθρωπο ς. Αντιθέτως  είναι ΕΝΤΙΜΟΣ .Και όταν ανακαλύπτει τις αθλιότητες  που συμβαίνουν γύρω  του ,ξυπνάει , εξοργίζεται ,μουντζώνει τον εαυτό του για την αφέλεια του ,πλακώνει στα χαστούκια τον  ιδιαίτερο του, φτύνει τα κομματόσκυλα και ο ίδιος ,παραδεχόμενος ότι ήταν βαθιά νυχτωμένος, ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ από υπουργός και από βουλευτής ,αναγνωρίζοντας ότι δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά .Και στέλνει με στοιχεία  «πακέτο» στον ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ τα «λαμόγια». Οργισμένος βάζει τάξη, με φωνές και καρπαζιές, έως και μέσα  στο σπίτι του ,όπου  η κοσμική σύζυγος και  γλεντζού ,ανέμελη κόρη είχαν πάρει «ψηλά τον  αμανέ» με  το  υπουργιλίκι του κ.Μαυρογιαλούρου.…
Το ερώτημα ,λοιπόν ,είναι :
Εχουμε  σήμερα στην πολιτική σκηνή τέτοιους έντιμους  Μαυρογιαλούρους, που  παραιτούνται ,όταν πιάνουν στα πράσα τους κομματικούς  κομπιναδόρους, υπουργούς που εγκαταλείπουν την πολιτική ,όταν διαπιστώνουν  πως δεν είναι σε θέση από ανοησία ,αμέλεια  ή  και απλή αφέλεια να αντιλαμβάνονται το χορό των «διαπλεκόμενων» που στήνονται γύρω τους ακόμη και «μέσα στα πόδια» τους ,στο ίδιο το γραφείο τους;  Ο Μαυρογιαλούρος είναι ,λοιπόν,  τύπος-ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ παλιομοδίτη αστού πολιτικού, που  όμως ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ την  ΑΤΙΜΙΑ, παραδέχεται τα λάθη του ,αναγνωρίζει  τις ευθύνες του ,και ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ  τη στιγμή που πρέπει  την πολιτική ,διατηρώντας την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ  του.
Θυμίζουμε ,ότι  ο τίτλος της ταινίας  είναι «Υπάρχει και Φιλότιμο». Πόσο τέτοιο, άραγε ,υπάρχει σήμερα στην πολιτική σκηνή;