Φέτος δεν συμπληρώνονται μόνο 50 χρόνια από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, αλλά είναι και η πρώτη επέτειος της κυπριακής τραγωδίας μετά τον θάνατο του Χένρι Κίσινγκερ.
Πριν από λίγες ημέρες ο Αντώνης Σαμαράς απέστειλε χαιρετισμό στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννου Χαραλαμπίδη με τίτλο: Εμφύλιος Πόλεμος: ΕΟΚΑ Β΄, Παρακράτος και Χούντα. Ο συγγραφέας μελετάει εις βάθος όλη την περίοδο που προηγήθηκε της προδοσίας της Κύπρου, χωρίς να θέλει να αποκρύψει τίποτα. Στον χαιρετισμό λοιπόν αυτού ακριβώς του βιβλίου, που διερευνά τα πάντα, που αναμετριέται με τις πιο σκληρές αλήθειες, που δεν κρύβει τίποτα κάτω από το χαλί ο πρώην πρωθυπουργός διερωτήθηκε «γιατί η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει, ως οφείλει, σε διεθνείς πρωτοβουλίες για την υπενθύμιση της τραυματικής αυτής επετείου;».Και πρόσθεσε: «ολόκληρη η φετινή χρονιά των 50 ετών από την Τουρκική εισβολή θα έπρεπε να είναι αφιερωμένη στην προβολή της Κυπριακής τραγωδίας» ζητώντας την επετειακή διεθνοποίησή της.
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΣΤΕΦΑΝΑΚΟΥ
ΠΗΓΗ HELLAS JOURNAL
Όπως αναμενόταν η παρέμβαση Σαμαρά σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Υπήρξαν αρκετοί που είπαν τι ακριβώς να λέμε ένα χρόνο και τι να διεθνοποιούσε η ελληνική κυβέρνηση από την κυπριακή τραγωδία. Οι απαντήσεις είναι απλές και τις έχουν δώσει οι ίδιοι οι Αμερικάνοι. Στη διεθνοποίηση της επετείου θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε για όσα έχει αποκαλύψει ο Αμερικανός δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χιτσενς. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον ρόλο του Χένρι Κίσινγκερ στην τραγωδία, ένας ρόλος που πλέον οι πάντες αποδέχονται ως αρνητικό, εντός και εκτός ΗΠΑ. Όπως ο κ. Χαραλαμπίδης το βιβλίο του οποίου χαιρέτησε ο Αντώνης Σαμαράς, δεν επέδειξε κάποιο… κόμπλεξ να μιλήσει για όλα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για όλα. Για όλα όμως. Όπως έχουν κάνει δεκάδες συγγραφείς σε Ελλάδα και Κύπρο ανεξαρτήτως πολιτικής καταγωγής και κατεύθυνσης. Δεν είναι λοιπόν αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι κάποιοι ίσως να μην θέλουν να μιλάμε πολύ για την ανοιχτή πληγή. Και μάλλον όσοι υποδύονται ότι μιλάνε για όλα, δεν αναφέρονται ούτε στα μισά.
Ναι, η ελληνική δικτατορία πρόδωσε την Κύπρο μαζί με ένα μάτσο κόπανους καραβανάδες. Όμως δεν αρκούσε αυτό για να έρθει η καταστροφή. Η Τουρκία για χρόνια ήταν έτοιμη με τις πολεμικές μηχανές αναμμένες. Η δικτατορία απολάμβανε της αμερικανικής υποστήριξης και σε αυτό ο ρόλος του Χένρι Κίσιγκερ ήταν κομβικός. Ιδίως από το 1969 μέχρι το 1973, ο Κίσινκγερ απέρριπτε κάθε συζήτηση ανατροπής τόσο του Παπαδόπουλου, όσο και του Ιωαννίδη μόλις αυτός ανέλαβε ως αόρατος δικτάτωρ. Εκείνος ήταν ακόμα υπουργός Εξωτερικών όταν έγινε και η πρώτη και η δεύτερη εισβολή και δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει. Αναρωτιέται κανείς: όλα αυτά δεν αρκούν να τα υπενθυμίσει κάποιος εκεί που πρέπει. Όλα αυτά δεν είναι μέρος της Ιστορίας; Δεν είναι μέρος της Ιστορίας οι αγώνες των δημοκρατικών Ελλήνων για μια ανεξάρτητη Κύπρο;
Δεν είναι μέρος της Ιστορίας ο ρόλος ενός Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών που για διεθνοπολιτικούς λόγους υποστήριζε την ελληνική χούντα; Και, τέλος, επειδή όλα αυτά είναι μέρος της Ιστορίας, δεν οδήγησαν ΚΑΙ αυτά στην τραγωδία; Ίσως κάποιοι θα προτιμούσαν, αντί να τα διεθνοποιήσουμε, όπως σωστά λέει ο Αντώνης Σαμαράς, θα ήταν καλύτερα να τα ξεχάσουμε. Όμως τότε θα ήταν που αυτό που θα έμενε δεν θα είχε καμία σχέση με αυτό που ονομάζουμε Ιστορία στην οποία ομνύουν υποκριτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου