Σχόλιο ιστολογίου μας : Ο κουρέας-χειρουργός ήταν χειρωνακτικό επάγγελμα στην Ευρώπη του μεσαίωνα. Η ετυμολογία της λέξης «κουρέας» προέρχεται από την «περιποίηση» ή και «θεραπεία» των πελατών. Οι κουρείς χειρουργοί διατηρούσαν δημόσια λουτρά, όπου και δέχονταν και περιποιούνταν τους πελάτες τους. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82
Από το ιστολόγιο http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=311552
Ο κουρέας βγάζει δόντι (ελαιογραφία του 1616-17)
Ευτυχώς, λοιπόν, οι γιατροί δεν χρησιμοποιούν πια αυτή τη μέθοδο. Αντιθέτως, τη χρησιμοποιούν πολλοί από εκείνους που χαράσσουν οικονομική πολιτική. Και η οικονομική αφαίμαξη δεν προκαλεί μόνο αβάσταχτο πόνο. Αρχίζει ήδη να υπονομεύει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξης.
Τι έχει συμβεί έως τώρα: εδώ και ενάμιση χρόνο η συνταγή της λιτότητας ηγεμονεύει τον πολιτικό λόγο τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ. Μας είπαν ότι με τη μείωση των ελλειμμάτων και των δαπανών τα κράτη θα αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των αγορών και θα βάλουν τις βάσεις για την οικονομική ανάκαμψη. Και η λιτότητα έλαβε έτσι σάρκα και οστά. Στην Ευρώπη, κράτη που αντιμετωπίζουν προβλήματα, όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, υλοποίησαν άγρια προγράμματα περικοπών, μολονότι η λιτότητα που προτίμησαν τα ισχυρότερα κράτη ήταν πιο ήπια. Στις ΗΠΑ, το ήπιο πακέτο ρευστότητας του 2009 εξαντλήθηκε, ενώ οι πολιτείες και οι τοπικές αρχές περιέκοψαν δραστικά τους προϋπολογισμούς τους, κατά τρόπο που να παραπέμπει στα ευρωπαϊκά πακέτα λιτότητας.
Οσο και αν φαίνεται παράξενο όμως, η εμπιστοσύνη δεν αποκαταστάθηκε. Για κάποιο λόγο, οι επιχειρήσεις και οι καταναλωτές ανησυχούν περισσότερο για την έλλειψη πελατών και θέσεων εργασίας, παρά για τη δημοσιονομική αρετή των κυβερνήσεών τους. Και τη στιγμή που η ανάπτυξη μηδενίζεται, η ανεργία παραμένει σε καταστροφικά υψηλά επίπεδα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Οι απολογητές των κακών αποτελεσμάτων όμως υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να κοιτάμε σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Η άποψη αυτή είναι λανθασμένη. Η οικονομία χρειάζεται ουσιαστική βοήθεια τώρα, όχι υποθετικά οφέλη σε βάθος δεκαετίας. Και σε κάθε περίπτωση, αυξάνονται οι ενδείξεις ότι τα «βραχυπρόθεσμα» προβλήματα της οικονομίας -που τώρα συμπληρώνουν τέσσερα χρόνια και επιδεινώνονται λόγω των μέτρων λιτότητας- έχουν επιπτώσεις και στις μακροπρόθεσμες προοπτικές της [...].
Τι πρέπει να γίνει; Η απάντηση είναι ότι πρέπει να σπρώξουμε με όλη μας τη δύναμη για να βάλουμε μπροστά την οικονομία, όχι στο μέλλον, αλλά τώρα. Προς το παρόν, αυτό σημαίνει αύξηση, όχι μείωση των κυβερνητικών δαπανών και επιθετικές παρεμβάσεις από την αμερικανική και τις άλλες κεντρικές τράπεζες του κόσμου. Πρέπει να πείσουμε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων με πολιτική επιρροή και δύναμη ότι όλους τους προηγούμενους μήνες κινούνταν σε τελείως λάθος κατεύθυνση και τώρα είναι αναγκαίο να κάνουν στροφή 180 μοιρών».
PAUL KRUGMAN «NEW YORK TIMES»/ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
Από το ιστολόγιο http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=311552
«Κάποτε, οι γιατροί πίστευαν ότι μέσω της αφαίμαξης μπορούσαν να θεραπεύσουν ασθένειες. Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι η αφαίμαξη αποδυναμώνει τον ασθενή και καθιστά τη μοιραία κατάληξη πιο πιθανή.
Ευτυχώς, λοιπόν, οι γιατροί δεν χρησιμοποιούν πια αυτή τη μέθοδο. Αντιθέτως, τη χρησιμοποιούν πολλοί από εκείνους που χαράσσουν οικονομική πολιτική. Και η οικονομική αφαίμαξη δεν προκαλεί μόνο αβάσταχτο πόνο. Αρχίζει ήδη να υπονομεύει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξης.
Τι έχει συμβεί έως τώρα: εδώ και ενάμιση χρόνο η συνταγή της λιτότητας ηγεμονεύει τον πολιτικό λόγο τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ. Μας είπαν ότι με τη μείωση των ελλειμμάτων και των δαπανών τα κράτη θα αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των αγορών και θα βάλουν τις βάσεις για την οικονομική ανάκαμψη. Και η λιτότητα έλαβε έτσι σάρκα και οστά. Στην Ευρώπη, κράτη που αντιμετωπίζουν προβλήματα, όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, υλοποίησαν άγρια προγράμματα περικοπών, μολονότι η λιτότητα που προτίμησαν τα ισχυρότερα κράτη ήταν πιο ήπια. Στις ΗΠΑ, το ήπιο πακέτο ρευστότητας του 2009 εξαντλήθηκε, ενώ οι πολιτείες και οι τοπικές αρχές περιέκοψαν δραστικά τους προϋπολογισμούς τους, κατά τρόπο που να παραπέμπει στα ευρωπαϊκά πακέτα λιτότητας.
Οσο και αν φαίνεται παράξενο όμως, η εμπιστοσύνη δεν αποκαταστάθηκε. Για κάποιο λόγο, οι επιχειρήσεις και οι καταναλωτές ανησυχούν περισσότερο για την έλλειψη πελατών και θέσεων εργασίας, παρά για τη δημοσιονομική αρετή των κυβερνήσεών τους. Και τη στιγμή που η ανάπτυξη μηδενίζεται, η ανεργία παραμένει σε καταστροφικά υψηλά επίπεδα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Οι απολογητές των κακών αποτελεσμάτων όμως υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να κοιτάμε σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Η άποψη αυτή είναι λανθασμένη. Η οικονομία χρειάζεται ουσιαστική βοήθεια τώρα, όχι υποθετικά οφέλη σε βάθος δεκαετίας. Και σε κάθε περίπτωση, αυξάνονται οι ενδείξεις ότι τα «βραχυπρόθεσμα» προβλήματα της οικονομίας -που τώρα συμπληρώνουν τέσσερα χρόνια και επιδεινώνονται λόγω των μέτρων λιτότητας- έχουν επιπτώσεις και στις μακροπρόθεσμες προοπτικές της [...].
Τι πρέπει να γίνει; Η απάντηση είναι ότι πρέπει να σπρώξουμε με όλη μας τη δύναμη για να βάλουμε μπροστά την οικονομία, όχι στο μέλλον, αλλά τώρα. Προς το παρόν, αυτό σημαίνει αύξηση, όχι μείωση των κυβερνητικών δαπανών και επιθετικές παρεμβάσεις από την αμερικανική και τις άλλες κεντρικές τράπεζες του κόσμου. Πρέπει να πείσουμε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων με πολιτική επιρροή και δύναμη ότι όλους τους προηγούμενους μήνες κινούνταν σε τελείως λάθος κατεύθυνση και τώρα είναι αναγκαίο να κάνουν στροφή 180 μοιρών».
PAUL KRUGMAN «NEW YORK TIMES»/ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου