Ανησυχητικές εξελίξεις στο ελληνοτουρκικό μέτωπο

Από το ιστολόγιο http://www.diplomatikoperiskopio.com/

Ενώ η χώρα μας κλυδωνίζεται από ένα καταστροφικό συνδυασμό πολιτικής ανεπάρκειας και κοινωνικής αναταραχής, απειλητικά σύννεφα πυκνώνουν στον ελληνοτουρκικό ορίζοντα. Στη γεώτρηση της Noble Energy στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας η Άγκυρα αντιτάσσει: Τη διεξαγωγή δικών της παρόμοιων ερευνών στην κυπριακή ΑΟΖ, χωρίς μάλιστα να αποκλείει την επέκτασή τους και σε σημεία που σύμφωνα με τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 – της οποίας, σημειωτέον, η Τουρκία δεν είναι μέρος – ανήκουν στην ελληνική.

 Και τον ουσιαστικό τερματισμό των – ομολογουμένως εκφυλισμένων  σε ανούσια, προσχηματική διαδικασία – διακοινοτικών συνομιλιών. Με τους Τούρκους καταφανώς να επωφελούνται της συγκυρίας, αφ’ενός, για να εμπεδώσουν περαιτέρω τη διχοτόμηση της Μεγαλονήσου και δη χωρίς να προσφέρουν ανταλλάγματα, εδαφικά και άλλα, και, αφ’ ετέρου – και είναι κάτι που πρέπει να συγκρατήσει όλως ιδιαίτερα την προσοχή μας – για να διαμηνύσουν στην Αθήνα ότι οι πρωτοβουλίες της Λευκωσίας έχουν επιπτώσεις και στα στενότερα ελλαδικά συμφέροντα.

Εφ’ όσον, επομένως, οι εργασίες της αμερικανικής εταιρείας προχωρήσουν και οι τουρκικές απειλές υλοποιηθούν – και όλα πείθουν ότι ο κ. Ερντογάν δεν μπλοφάρει –  η ελληνική ηγεσία θα αντιμετωπίσει συντόμως το οδυνηρό δίλημμα: Είτε να παραμείνει αμήχανος θεατής της καταπάτησης των δικαιωμάτων και συμφερόντων της Κυπριακής Δημοκρατίας και ενδεχομένως και της ίδιας της χώρας μας, περιοριζόμενη σε αναποτελεσματικές διαμαρτυρίες, όπως αυτές που επί δεκαετίες τώρα επαναλαμβάνουμε εξ αφορμής της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής κυπριακού εδάφους και της λειτουργίας του ψευδοκράτους. Είτε να επιχειρήσει να εμποδίσει τις τουρκικές ενέργειες με στρατιωτικά μέσα. Με πιθανότερο, αν κρίνει κανείς από τα όσα έχουν δηλώσει μέχρι στιγμής οι Έλληνες αρμόδιοι, αλλά και υπό το φως των στρατιωτικών συσχετισμών, το πρώτο.

Οι άκρως ανησυχητικές αυτές εξελίξεις αποκαλύπτουν άπαξ έτι το τραγικό κενό εθνικής στρατηγικής που διαχρονικά μας κατατρύχει. Διότι είναι προφανές – δεν χρειάζεται ειδική πληροφόρηση για να γίνει αντιληπτό – ότι το «εθνικό κέντρο» αδυνατεί να ασκήσει τον κατευθυντήριο ρόλο που του αναλογεί: «Ενημερώνεται» για τις κινήσεις της Λευκωσίας – και εν συνεχεία καλείται να διαχειρισθεί τις συνέπειές τους. Οι οποίες εν τούτοις επηρεάζουν καίρια τις τύχες, όχι μόνο των κάπου 800,000 Ελλήνων της Κύπρου – με ελλαδική πρωτίστως ευθύνη αποκομμένων από τον κρατικό κορμό της μητέρας πατρίδας – αλλά και του Ελληνισμού στο σύνολό του.