Από το ιστολόγιο http://www.strategyreport.gr/
Η Μεγάλη (Βuyuk) Τουρκία του Μέγα Μάγιστρου Νταβούτογλου (a.k.a. γιου του Δαυίδ) και των λοιπών ισλαμοπασάδων φιλοδοξεί να επαναλάβει ένα σενάριο καταναγκασμού της Κυπριακής Δημοκρατίας και του κυπριακού λαού ανάλογο με τον επιτυχημένο καταναγκασμό του 1998 όταν η κυβέρνηση Κληρίδη εξαναγκάσθηκε να ακυρώσει την ανάπτυξη στην Κύπρο του ρωσικής κατασκευής αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος S-300. Είχε προηγηθεί η ταπείνωση της Ελλάδας στα Ίμια επί Σημίτη το 1996. Ακολούθησε η περίπτωση των S-300 και μετά ο καταναγκασμός Συρίας – Ελλάδας για την παράδοση του εθνικού ηγέτη των Κούρδων Οτσαλάν στην Τουρκία.
Και στις τρεις περιπτώσεις, αλλά ιδιαίτερα στην περίπτωση του S-300 και του Οτσαλάν (στην περίπτωση των Ιμίων τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα και η κυβέρνηση Σημίτη κυριολεκτικά έπαθε τρακ) η Τουρκία παρουσιάσθηκε ως μια χώρα που χρησιμοποίησε επιδέξια την ισχύ της συνδυάζοντάς την με μια εξαιρετικά επιτυχημένη διεθνή καμπάνια που της επέτρεψαν να νομιμοποιήσει τις απαιτήσεις της και να παρουσιασθεί στη διεθνή κοινή γνώμη ως ο παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης και ως μια χώρα που είναι μπροστάρης στην καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας.
Τόσο στην περίπτωση των S-300 όσο και στην περίπτωση του Οτσαλάν η τουρκική διπλωματία κατόρθωσε να απομονώσει τη Λευκωσία, ενώ ο Κούρδος ηγέτης χρωματίσθηκε ως ένας κατ’ εξοχήν τρομοκράτης.
Ειδικά σ’ ό,τι αφορούσε στην Κύπρο, υπήρξε τόσο επιτυχημένη η τουρκική καμπάνια ώστε ο μεγαλύτερος σύμμαχος της Τουρκίας για τη μη ανάπτυξη των S-300 στην Κύπρο υπήρξε ο πρωθυπουργός Σημίτης και όλος ο εσμός του σημιτικού εκσυγχρονισμού (που σήμερα πρωτοστατεί στην οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων).
Ήταν όμως η διεθνής υποστήριξη προς την Τουρκία και στις δυο περιπτώσεις που της επέτρεψε να εξασκήσει μια αποτελεσματική πολιτική καταναγκασμού. Είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικό να αναφερθεί εδώ ότι στην περίπτωση των S-300 όσο και του Οτσαλάν, η υποστήριξη του Ισραήλ, φανερή και παρασκηνιακή, υπήρξε καταλυτική.
Στην περίπτωση της Κύπρου, το Ισραήλ όχι μόνο κατασκόπευσε την Κύπρο και παρείχε πληροφορίες στους Τουρκαλάδες αλλά σε στρατιωτική βάση στην έρημο Νεβέκ οι Ισραηλινοί έφτιαξαν για την τουρκική πολεμική αεροπορία ολόκληρο πολεμικό σκηνικό με προσομοιώσεις S-300 όπου τουρκικά πολεμικά εξασκούντο σε εικονικές καταστροφές συστοιχιών S-300. Επιπλέον, κονδυλοφόροι της Τουρκίας και του Ισραήλ όπως ο εκ της Πόλης ορμώμενος Αμερικανός πλέον Ηennry Βarkey και ο σημερινός Αμερικανός αξιωματούχος Ρhilip Gordon έγραφαν εκρηκτικά κείμενα για επικείμενη πολεμική σύρραξη στην Κύπρο εάν η Λευκωσία δεν συνετίζετο με τις «υποδείξεις». Από τότε μέχρι σήμερα, μέχρι δηλαδή τις σημερινές απειλές της Άγκυρας και τις εμφανείς προσπάθειές της να επαναλάβει τον καταναγκασμό του 1988, το διεθνές σκηνικό έχει αλλάξει άρδην.
Η τουρκική ισχύς παραμένει, αλλά πάρα πολλά έχουν αλλάξει, ενώ κάποια, όπως η σχέση Ισραήλ – Τουρκίας έχουν σχεδόν ανατραπεί. Τότε η ανάπτυξη των S-300 (των ραντάρ περισσότερο και λιγότερο των πυραύλων) έφερε την Λευκωσία σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία είχε μεγάλη ανάγκη, με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, το Ισραήλ, τον ΟΗΕ κλπ. Αυτό επέτρεψε στους Τούρκους να «νομιμοποιήσουν» τις απειλές τους ως μια χώρα που παρήγαγε ασφάλεια (security producer) για τη Δύση και το Ισραήλ και να παρουσιάσουν την Κύπρο σε ανίερη συμμαχία με τους κακούς Ρώσους και ως παράγοντα αποσταθεροποίησης.
Chicken game από την Άγκυρα
ΚΟΝΤΟΛΟΓΙΣ,τότε η Τουρκία συνεπικουρούμενη από τη διεθνή κοινότητα κατάφερε να κερδίσει το «ηθικό πεδίο της μάχης» έναντι της Λευκωσίας. Και χωρίς κατοχή του «ηθικού πεδίου της μάχης» καμία νίκη δεν μπορεί να εδραιωθεί και να γίνει αποδεκτή. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η Τουρκία διότι από το 1974 και παρά τις προσπάθειες ακόμα και των δικών μας θαυμαστών της δεν έχει καταφέρει να νομιμοποιήσει την εισβολή και κατοχή. Στο δεκαπενθήμερο που ακολουθεί η Τουρκία θα προσπαθήσει να υλοποιήσει μια στρατηγική Βrinkmanship ή αλλιώς το παιχνίδι της κότας (chicken game) ώστε να «τρομοκρατηθούμε» και να υποχωρήσουμε. Ωστόσο, όχι μόνο δεν μπορεί να ελέγξει το «ηθικό πεδίο της μάχης», αλλά δεν θα έχει ως αρωγούς και παρασκηνιακούς υποστηρικτές όλους εκείνους και κυρίως το Ισραήλ , τους enablers δηλαδή, οι οποίοι το 1998 της επέτρεψαν να εμφανισθεί ως παράγοντας ασφάλειας και ηθικής στην Ανατολική Μεσόγειο και αυτό να γίνει αποδεκτό από τη διεθνή κοινότητα.
Μπορεί ο Νταβούτογλου να αυτοπροβάλλεται ως θιασώτης της πολιτικής των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές του, αλλά κάτι που περπατά στα τέσσερα και που γαυγίζει δεν μπορεί να είναι καμήλα ούτε φάλαινα, αλλά ούτε και περιστέρα όπως αυτοπαραμυθιάζεται ο γιός του Δαυίδ.
Mάριος Ευρυβιάδης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Παντείου Παν/μιου
Η Μεγάλη (Βuyuk) Τουρκία του Μέγα Μάγιστρου Νταβούτογλου (a.k.a. γιου του Δαυίδ) και των λοιπών ισλαμοπασάδων φιλοδοξεί να επαναλάβει ένα σενάριο καταναγκασμού της Κυπριακής Δημοκρατίας και του κυπριακού λαού ανάλογο με τον επιτυχημένο καταναγκασμό του 1998 όταν η κυβέρνηση Κληρίδη εξαναγκάσθηκε να ακυρώσει την ανάπτυξη στην Κύπρο του ρωσικής κατασκευής αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος S-300. Είχε προηγηθεί η ταπείνωση της Ελλάδας στα Ίμια επί Σημίτη το 1996. Ακολούθησε η περίπτωση των S-300 και μετά ο καταναγκασμός Συρίας – Ελλάδας για την παράδοση του εθνικού ηγέτη των Κούρδων Οτσαλάν στην Τουρκία.
Και στις τρεις περιπτώσεις, αλλά ιδιαίτερα στην περίπτωση του S-300 και του Οτσαλάν (στην περίπτωση των Ιμίων τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα και η κυβέρνηση Σημίτη κυριολεκτικά έπαθε τρακ) η Τουρκία παρουσιάσθηκε ως μια χώρα που χρησιμοποίησε επιδέξια την ισχύ της συνδυάζοντάς την με μια εξαιρετικά επιτυχημένη διεθνή καμπάνια που της επέτρεψαν να νομιμοποιήσει τις απαιτήσεις της και να παρουσιασθεί στη διεθνή κοινή γνώμη ως ο παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης και ως μια χώρα που είναι μπροστάρης στην καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας.
Τόσο στην περίπτωση των S-300 όσο και στην περίπτωση του Οτσαλάν η τουρκική διπλωματία κατόρθωσε να απομονώσει τη Λευκωσία, ενώ ο Κούρδος ηγέτης χρωματίσθηκε ως ένας κατ’ εξοχήν τρομοκράτης.
Ειδικά σ’ ό,τι αφορούσε στην Κύπρο, υπήρξε τόσο επιτυχημένη η τουρκική καμπάνια ώστε ο μεγαλύτερος σύμμαχος της Τουρκίας για τη μη ανάπτυξη των S-300 στην Κύπρο υπήρξε ο πρωθυπουργός Σημίτης και όλος ο εσμός του σημιτικού εκσυγχρονισμού (που σήμερα πρωτοστατεί στην οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων).
Ήταν όμως η διεθνής υποστήριξη προς την Τουρκία και στις δυο περιπτώσεις που της επέτρεψε να εξασκήσει μια αποτελεσματική πολιτική καταναγκασμού. Είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικό να αναφερθεί εδώ ότι στην περίπτωση των S-300 όσο και του Οτσαλάν, η υποστήριξη του Ισραήλ, φανερή και παρασκηνιακή, υπήρξε καταλυτική.
Στην περίπτωση της Κύπρου, το Ισραήλ όχι μόνο κατασκόπευσε την Κύπρο και παρείχε πληροφορίες στους Τουρκαλάδες αλλά σε στρατιωτική βάση στην έρημο Νεβέκ οι Ισραηλινοί έφτιαξαν για την τουρκική πολεμική αεροπορία ολόκληρο πολεμικό σκηνικό με προσομοιώσεις S-300 όπου τουρκικά πολεμικά εξασκούντο σε εικονικές καταστροφές συστοιχιών S-300. Επιπλέον, κονδυλοφόροι της Τουρκίας και του Ισραήλ όπως ο εκ της Πόλης ορμώμενος Αμερικανός πλέον Ηennry Βarkey και ο σημερινός Αμερικανός αξιωματούχος Ρhilip Gordon έγραφαν εκρηκτικά κείμενα για επικείμενη πολεμική σύρραξη στην Κύπρο εάν η Λευκωσία δεν συνετίζετο με τις «υποδείξεις». Από τότε μέχρι σήμερα, μέχρι δηλαδή τις σημερινές απειλές της Άγκυρας και τις εμφανείς προσπάθειές της να επαναλάβει τον καταναγκασμό του 1988, το διεθνές σκηνικό έχει αλλάξει άρδην.
Η τουρκική ισχύς παραμένει, αλλά πάρα πολλά έχουν αλλάξει, ενώ κάποια, όπως η σχέση Ισραήλ – Τουρκίας έχουν σχεδόν ανατραπεί. Τότε η ανάπτυξη των S-300 (των ραντάρ περισσότερο και λιγότερο των πυραύλων) έφερε την Λευκωσία σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία είχε μεγάλη ανάγκη, με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, το Ισραήλ, τον ΟΗΕ κλπ. Αυτό επέτρεψε στους Τούρκους να «νομιμοποιήσουν» τις απειλές τους ως μια χώρα που παρήγαγε ασφάλεια (security producer) για τη Δύση και το Ισραήλ και να παρουσιάσουν την Κύπρο σε ανίερη συμμαχία με τους κακούς Ρώσους και ως παράγοντα αποσταθεροποίησης.
Chicken game από την Άγκυρα
ΚΟΝΤΟΛΟΓΙΣ,τότε η Τουρκία συνεπικουρούμενη από τη διεθνή κοινότητα κατάφερε να κερδίσει το «ηθικό πεδίο της μάχης» έναντι της Λευκωσίας. Και χωρίς κατοχή του «ηθικού πεδίου της μάχης» καμία νίκη δεν μπορεί να εδραιωθεί και να γίνει αποδεκτή. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η Τουρκία διότι από το 1974 και παρά τις προσπάθειες ακόμα και των δικών μας θαυμαστών της δεν έχει καταφέρει να νομιμοποιήσει την εισβολή και κατοχή. Στο δεκαπενθήμερο που ακολουθεί η Τουρκία θα προσπαθήσει να υλοποιήσει μια στρατηγική Βrinkmanship ή αλλιώς το παιχνίδι της κότας (chicken game) ώστε να «τρομοκρατηθούμε» και να υποχωρήσουμε. Ωστόσο, όχι μόνο δεν μπορεί να ελέγξει το «ηθικό πεδίο της μάχης», αλλά δεν θα έχει ως αρωγούς και παρασκηνιακούς υποστηρικτές όλους εκείνους και κυρίως το Ισραήλ , τους enablers δηλαδή, οι οποίοι το 1998 της επέτρεψαν να εμφανισθεί ως παράγοντας ασφάλειας και ηθικής στην Ανατολική Μεσόγειο και αυτό να γίνει αποδεκτό από τη διεθνή κοινότητα.
Μπορεί ο Νταβούτογλου να αυτοπροβάλλεται ως θιασώτης της πολιτικής των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές του, αλλά κάτι που περπατά στα τέσσερα και που γαυγίζει δεν μπορεί να είναι καμήλα ούτε φάλαινα, αλλά ούτε και περιστέρα όπως αυτοπαραμυθιάζεται ο γιός του Δαυίδ.
Mάριος Ευρυβιάδης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Παντείου Παν/μιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου