Ποιήματα του Νίκου Λυγερού

Μην κλαις τη Ρωμιοσύνη

 Μην κλαις τη Ρωμιοσύνη
έχει αντέξει χειρότερα
κι ακόμα και πληγωμένη
από γενοκτονίες
είναι ακόμα ζωντανή
και αντιστέκεται
σε κάθε εξουσία
κάθε ραγιά, κάθε πασά
που προσπαθεί
να την γονατίσει.
Φτύσε μαζί της στη μούρη
της βαρβαρότητας
και νιώσε ελεύθερος.

Στιγμές ανάγκης

Στιγμές ανάγκης
μουσικά τοπία
ελεύθεροι άνθρωποι
ιερά τέρατα
μοναδική μάχη
αμήχανη βαρβαρότητα
τολμηρή ιπποσύνη
τρυφερή ανθρωπιά
απέραντο γαλάζιο
ήλιος δικαιοσύνης.

Τα παιδιά της Μελίνας

 Είμαστε τα γελαστά παιδιά
ό,τι και να μας κάνουν
το γέλιο μας παραμένει
μια βρισιά στο πρόσωπο
της γονατισμένης κοινωνίας.
Γι' αυτό κι εσύ χαμογέλα
ακόμα και πληγωμένος
δεν θα τους δείξουμε
τίποτα άλλο από εμάς
διότι δεν εγκαταλείπουμε
ποτέ την αξιοπρέπειά μας.

 Ο αετός του Αρτσάχ

 Ο αετός του Αρτσάχ
πρόσεχε από τον ουρανό
τον μαύρο κήπο,
όπου ζούσες ελεύθερη
μετά από τη μάχη
ενάντια στη βαρβαρότητα,
για να προλάβει
την επιστροφή της,
αν τολμούσε να περάσει
από το βλέμμα του
για να σε πληγώσει
ακόμα μια φορά.

 Αιματοβαμμένη Κυριακή

Αφού ξέρεις ότι τόλμησαν
να σκοτώσουν και αθώους
την αιματοβαμμένη Κυριακή,
τι άλλο περιμένεις
από την εξουσία
της βαρβαρότητας
και το μονοπώλιο της βίας,
μη γονατίσεις ποτέ,
μη συμβιβαστείς ποτέ,
ακόμα και νεκρός !

 Ανθρώπινή μου ενέργεια

 Ανθρώπινή μου ενέργεια,
μόνο εσύ μπορείς ν’ αντέξεις
το βάρος του φωτός
πάνω στο μάρμαρο
που δεν σκουριάζει
με τη βρωμιά της κοινωνίας,
γιατί ξέρεις την αξία
της φωτεινής στάχτης
πάνω στο σώμα μου,
το φυλακτό μου φιλί.

 Ανθρώπινες επαναστάσεις

 Ανθρώπινες επαναστάσεις
φέρνουν την εξέλιξη,
κανένας άλλος,
διότι η βαρβαρότητα
και η κοινωνία
τα θέλουν όλα ίδια,
σ’ ένα αιώνιο παρόν
όπου δεν υπάρχει φως
για να μη φαίνεται
το άσχημο
του σκοταδιού.

 Όχι στην πίκρα!

Όχι στην πίκρα!
Όλοι όρθιοι
οι λαβωμένοι
για την αντίσταση
και τη θυσία του φωτός!
Μην κλαίτε, ρε παιδιά
μία είναι η πατρίδα,
ένα το απέραντο γαλάζιο
μία η πίστη μας!
Κι οι άλλοι αν πάνε
στο σκοτάδι τους
εμείς εδώ θα μείνουμε!

 Το πορτραίτο της ομορφιάς

Το πορτραίτο της ομορφιάς δεν είχε αλλάξει και το ίδιο χαμόγελο ζέστανε την καρδιά του ακόμα και μέσα στον κρύο χειμώνα. Μόνο τη φωνή της είχε ακούσει μερικές στιγμές μόνο ίσα ίσα για να πάρει μια ανάσα μέσα στη μάχη που έδινε. Αλλά ακόμα και αυτή του φάνηκε ένα όνειρο σαν να τον είχε ξεγελάσει ο ύπνος. Δεν είχε κοιμηθεί όμως. Το μελάνι έτρεχε ακόμα πάνω στο χαρτί σαν ζωντανό πλάσμα που ήθελε να κατακτήσει τον λευκό κόσμο και ν’ αφήσει το ίχνος του μέσω του έργου της μνήμης και της νοημοσύνης. Την ένιωθε πλάι του λες και το άρωμά της ήταν ακόμα στο σβέρκο του μετά από εκείνο το γλυκό φιλί που γιάτρευε κάθε πληγή της μάχης. Το φιλί της είχε το άρωμα της ομορφιάς, ήταν ζωντανό ακόμα και στην αφή του για να μπορέσει να το διαβάσει και μέσα στο σκοτάδι με τα δάκτυλά του. Ποια ήταν όμως αυτή η μυστική γεύση του αόρατου ροδοπέταλου που ένιωθε στο στόμα του αν δεν ήταν ο καλπασμός της ομορφιάς που δεν έλεγε ν’ αφήσει το τέρας της μέσα σε αυτόν τον πέτρινο κόσμο δίχως φως όπου η φωτιά της λήθης κατασπάραζε τα πάντα για να ζήσει μόνο το αιώνιο παρόν. Αυτή ήταν λοιπόν με τη φωνή της που δέχτηκε το δώρο του ως προσφορά δίχως να πει τίποτα όπως συνήθιζε. Δεν ήθελε να του πει αυτά τα λόγια που ομολόγησε όταν τον επίλεξε. Ήξερε ότι ήξερε, ένιωθε ότι ένιωθε διότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να την αγαπήσει, με αυτόν τον τρόπο ακόμα και νεκρός.