Αν και η απόφαση του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν για τη διεξαγωγή πρόωρων βουλευτικών εκλογών αποσκοπεί στην αποδυνάμωση του δεξιού Εθνικού Συναγερμού, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι η παρατεταμένη παράλυση της πολιτικής είτε μέσα από ένα Κοινοβούλιο σε αδιέξοδο είτε μέσω μιας περίπλοκης συμβίωσης μεταξύ ενός προέδρου και ενός πρωθυπουργού από διαφορετικό κόμμα.
Ο Μακρόν στις 9 Ιουνίου ανακοίνωσε τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών στις 30 Ιουνίου, με δεύτερο γύρο στις 7 Ιουλίου. Η ανακοίνωση του Μακρόν ήρθε λίγο αφότου ο δεξιός Εθνικός Συναγερμός κέρδισε το 31,5% των ψήφων στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ το κόμμα Αναγέννηση του Μακρόν και οι σύμμαχοί του πήραν μόνο 14,5%. Ο Μακρόν δικαιολόγησε την απόφασή του υποστηρίζοντας ότι «η Γαλλία χρειάζεται μια σαφή πλειοψηφία με ηρεμία και αρμονία». Σύμφωνα με τον Γάλλο πρόεδρο, «η άνοδος των εθνικιστών και των δημαγωγών αποτελεί κίνδυνο όχι μόνο για το έθνος μας, αλλά και για την Ευρώπη μας και για τη θέση της Γαλλίας στην Ευρώπη και τον κόσμο».
Οι πρόωρες εκλογές επιδιώκουν να κινητοποιήσουν τους ψηφοφόρους κατά του Εθνικού Συναγερμού, μπορεί ωστόσο να οδηγήσουν σε ένα ακόμη Κοινοβούλιο που θα δυσκολεύεται να περάσει νόμους. Η απόφαση του Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές έχει ως στόχο να κινητοποιήσει τους ψηφοφόρους που ανησυχούν ότι ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός θα κερδίσει αρκετές έδρες στην Εθνοσυνέλευση για να διορίσει πρωθυπουργό.
Σε αντίθεση με τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι οποίες διεξάγονται σε έναν γύρο, οι εκλογές για την Εθνοσυνέλευση γίνονται σε δύο γύρους, πράγμα που σημαίνει ότι τα κόμματα πρέπει να κερδίσουν πάνω από το 50% των ψήφων στον επαναληπτικό γύρο για να αποκτήσουν μία έδρα στο νομοθετικό σώμα. Ενώ ο Εθνικός Συναγερμός γίνεται όλο και πιο δημοφιλής, το κόμμα βρίσκεται επί του παρόντος κάτω από το όριο του 50% στα περισσότερα γαλλικά εκλογικά τμήματα (αν και αυτό μπορεί να αλλάξει τις επόμενες εβδομάδες, αν προσελκύσει ψηφοφόρους από άλλες ακροδεξιές δυνάμεις ή από την Κεντροδεξιά).
Επιπλέον, ο Μακρόν βασίζεται στο γεγονός ότι οι Γάλλοι ψηφοφόροι τείνουν να χρησιμοποιούν τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως μια ευκαιρία χαμηλού κόστους για να τιμωρήσουν την εκάστοτε κυβέρνηση, καθώς οι εκλογές αυτές δεν επηρεάζουν άμεσα την Εθνοσυνέλευση. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Μακρόν ελπίζει ότι ο Εθνικός
Συναγερμός δεν θα έχει τόσο καλές επιδόσεις στις βουλευτικές εκλογές όσο στις ευρωεκλογές. Αλλά ενώ αυτή η στρατηγική θα μπορούσε να αποτρέψει τον Εθνικό Συναγερμό από το να λάβει αρκετές έδρες για να διορίσει τον Μπαρντελά ως πρωθυπουργό, πιθανότατα δεν θα έχει ως αποτέλεσμα η Αναγέννηση να ανακτήσει τη νομοθετική πλειοψηφία που έχασε το 2022, καθώς η υποστήριξη προς το κόμμα είναι χαμηλότερη απ’ ό,τι ήταν πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Ως αποτέλεσμα, οι εκλογές θα μπορούσαν να οδηγήσουν ένα ακόμη Κοινοβούλιο σε αδιέξοδο, το οποίο θα δυσκολευτεί να περάσει νόμους σε μια εποχή που η Γαλλία αντιμετωπίζει υψηλά επίπεδα δημόσιου χρέους και βαθύ δημοσιονομικό έλλειμμα.
Εάν ο Εθνικός Συναγερμός διορίσει πρωθυπουργό, θα υπάρξουν σοβαρή πολιτική παράλυση και μεγαλύτερη πολιτική αβεβαιότητα. Στην περίπτωση που η στήριξη είναι αρκετή για τον διορισμό πρωθυπουργού, θα υπάρξει μια περίπλοκη συμβίωση μεταξύ ενός προέδρου και ενός πρωθυπουργού από δύο διαφορετικά κόμματα. Σύμφωνα με το γαλλικό Σύνταγμα, οι πρόεδροι επικεντρώνονται, κυρίως, στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα, ενώ οι πρωθυπουργοί επικεντρώνονται, κυρίως, στην εσωτερική πολιτική και την καθημερινή διοίκηση.
Τα όρια αυτά συχνά είναι δυσδιάκριτα στην πράξη, καθώς όταν ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός ανήκουν στο ίδιο κόμμα (όπως συμβαίνει από το 2002), ο πρώτος τείνει να ελέγχει τη γενική κατεύθυνση της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι η πιθανή συγκατοίκηση μεταξύ Μακρόν και Μπαρντελά θα μπορούσε να διαταράξει σοβαρά τη χάραξη πολιτικής στη Γαλλία, καθώς ο αρχηγός του κράτους και ο επικεφαλής της κυβέρνησης θα μπορούσαν να πιέζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις σε θέματα που αφορούν από τη δημοσιονομική πολιτική (ο Εθνικός Συναγερμός αντιτίθεται στα σχέδια δημοσιονομικής εξυγίανσης του Μακρόν) έως τις σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ (ο Εθνικός Συναγερμός θέλει να αποδυναμώσει τη δέσμευση του Παρισιού με τους δύο οργανισμούς). Ενώ ο Μακρόν δεν θα μπορεί να ασκήσει βέτο σε νόμους που θα εγκριθούν από μια Εθνοσυνέλευση που ελέγχεται από την αντιπολίτευση, θα έχει τη δυνατότητα να καθυστερεί νομοσχέδια (παραπέμποντάς τα, για παράδειγμα, στο Συνταγματικό Συμβούλιο για επανεξέταση ή στέλνοντάς τα πίσω στο Κοινοβούλιο για επανεξέταση), γεγονός που θα επιβραδύνει τη χάραξη πολιτικής.
Σε περίπτωση που η συγκατοίκηση γίνει πολύ προβληματική, ο Μακρόν θα έχει τη δυνατότητα να διαλύσει και πάλι την Εθνοσυνέλευση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μετρίαζε την πολιτική παράλυση σε μια ολοένα και πιο κατακερματισμένη χώρα. Μια δύσκολη συγκατοίκηση μεταξύ της Αναγέννησης και του Εθνικού Συναγερμού θα μπορούσε, επίσης, να αυξήσει την απογοήτευση των Γάλλων ψηφοφόρων για τα δύο κόμματα, ανοίγοντας την πόρτα για την ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2027.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου