Ιούνιος 6, 2024. Ελλάδα.
Σκόπια
Με τη σημερινές αρκετά διευκρινιστικές δηλώσεις ότι θα σέβεται το Σύνταγμα και τους νόμους σχετικά με το όνομα του κράτους στις διεθνείς σχέσεις, σε αντίθεση με το ιδιωτικό του δίκαιο, έγινε σαφές ότι ο Χρίστιαν Μίτσκοσκι αντιμετώπισε την πραγματική πολιτική και τις πιθανές συνέπειες της μη τήρησης των κανόνων του παιχνιδιού στη διεθνή σκηνή. Τελικά θυμήθηκε ότι οι εκλογές τελείωσαν, γράφει ο Ζόραν Μπογιαρόφσκι σε άρθρο του στη Racin των Σκοπίων.
Αφού έλαβε μια ανοιχτή και ξεκάθαρη προειδοποίηση ότι θα μπορούσε να έχει μια «δυσάρεστη εμπειρία» στην Ουάσιγκτον στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, οι εξηγήσεις του γίνονται όλο και περισσότερες που διαβεβαιώνουν ότι θα σεβαστεί το Σύνταγμα και τους νόμους σχετικά με το όνομα όσο είναι σε ισχύ, όπως είναι τώρα.
Ωστόσο, δεν παρεκκλίνει από το «εγγυημένο ανθρώπινο δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και του λόγου» όπως το ιδιωτικό του δικαίωμα να αποκαλεί τη χώρα – Μακεδονία.
Δεν γνωρίζουμε, προς το παρόν, πώς βλέπει ο Μητσοτάκης αυτές τις απόπειρες εκβιασμού του Μίτσκοσκι, αλλά σίγουρα το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να του υπενθυμίσει ότι σύμφωνα με τη Συνθήκη των Πρεσπών (άρθρο 1 παράγραφος «α»), «Η επίσημη ονομασία του Δεύτερου Μέρους θα είναι η Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, η οποία θα είναι η συνταγματική ονομασία του Δεύτερου Μέρους και θα χρησιμοποιείται erga omnes, όπως προβλέπεται στην παρούσα συμφωνία. Η συντομογραφία του δεύτερου μέρους θα είναι Βόρεια Μακεδονία».
Ας δούμε όμως τι προβλέπει το άρθρο 7 της Συμφωνίας των Πρεσπών, το οποίο επικαλούνται οι Μίτσκοσκι και Σιλιανόφσκα-Ντάβκοβα για να υποστηρίξουν την επιμονή τους ότι το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και του λόγου να χρησιμοποιείται μόνο από τη «Μακεδονία» από το πλήρες συνταγματικό όνομα Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας.
Πιο συγκεκριμένα, αυτό στο οποίο αναφέρεται ο πρόεδρος και εκπρόσωπος Μίτσκοσκι είναι η παράγραφος «στ» του άρθρου 1 της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία αναφέρει:
«Το επίθετο (Βόρεια, σ.σ.) σε σχέση με το κράτος, τους επίσημους φορείς του και άλλους δημόσιους θεσμούς θα είναι σύμφωνα με την επίσημη ονομασία του Δεύτερου Μέρους ή τη συντομογραφία του, δηλαδή «της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» ή «του Βόρεια Μακεδονία».
Άλλες χρήσεις του επιθέτου, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης του επιθέτου σε σχέση με ιδιωτικούς φορείς και φορείς, που δεν συνδέονται με το κράτος και δημόσιους φορείς, που δεν έχουν ιδρυθεί από το νόμο και δεν λαμβάνουν οικονομική υποστήριξη από το κράτος για δραστηριότητες εκτός κατάσταση, μπορεί να είναι σύμφωνα με το άρθρο 7 παράγραφος (3) και την παράγραφο (4). Η χρήση του επιθέτου για δραστηριότητες μπορεί να είναι σύμφωνα με το άρθρο 7 παράγραφος (3) και την παράγραφο (4). Αυτό δεν επηρεάζει τη διαδικασία που καθιερώθηκε σύμφωνα με το άρθρο 1 παράγραφος 3 στοιχείο η) και τις υπάρχουσες σύνθετες ονομασίες των πόλεων κατά την ημερομηνία υπογραφής της παρούσας συμφωνίας».
Για να διευκρινιστεί η ονομασία «Μακεδονία», οι όροι «Μακεδόνας», «Μακεδονικός», «Μακεδονική» και παρόμοια μπορούν να χρησιμοποιηθούν από “ιδιωτικούς φορείς και φορείς που δεν συνδέονται με το κράτος και δημόσιους φορείς που δεν είναι εγκατεστημένοι βάσει νόμου και δεν λαμβάνουν οικονομική ενίσχυση από το κράτος για δραστηριότητες εκτός του κράτους».
Και τώρα; Τι δεν είναι ξεκάθαρο;! Η Γκόρντανα Σιλιανόφσκα Ντάβκοβα είναι η πρόεδρος της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, ένα ίδρυμα που ιδρύθηκε από το νόμο του ομώνυμου κράτους, ένας αιρετός αξιωματούχος που λαμβάνει μισθό από το κράτος της Βόρειας Μακεδονίας.
Ο Χρίστιαν Μίτσκοσκι θα είναι ο πρόεδρος της κυβέρνησης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, ενός ιδρύματος που ιδρύθηκε από τον νόμο του ομώνυμου κράτους, από το οποίο θα λαμβάνει μισθό.
Άλλωστε, ο Μίτσκοσκι είπε ότι ο Γκάσι (πρόεδρος Κοινοβουλίου) πρέπει να ζητήσει συγγνώμη επειδή είπε ότι η πατρίδα του είναι το Κόσοβο και ότι πρέπει να πει ότι πατρίδα του είναι η Μακεδονία επειδή λαμβάνει μισθό από αυτήν ως πρόεδρος της Συνέλευσης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας.
Για να γίνουμε ακόμη πιο σαφείς, η Σιλιανόφσκα Ντάβκοβα και ο Μίτσκοσκι, τη στιγμή που έλαβαν τα πιστοποιητικά ότι είναι πρόεδρος και αναπληρωτής, δηλαδή κάτοχος εντολής για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα, έπαψαν να είναι ιδιώτες, δηλαδή – δεν είναι μόνο ιδιωτικά πρόσωπα. Με αυτά τα καθήκοντα, κατά την άσκηση των δημοσίων αυτών λειτουργιών, ως αιρετοί, αποδέχθηκαν και τη δημόσια ευθύνη να ασκούν σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους.
Ναι, όλοι, συμπεριλαμβανομένων των δημοσίων προσώπων, έχουν δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή. Αλλά όταν ένα άτομο πηγαίνει στη δημόσια ζωή, πρέπει να κατανοήσει ότι ορισμένα θέματα που μπορεί να θεωρηθούν ιδιωτικά για έναν ιδιώτη μπορεί να γίνουν ζητήματα εύλογου δημόσιου συμφέροντος όταν το άτομο αυτό είναι υποψήφιο για αξίωμα.
Το να γίνεις δημόσιος υπάλληλος, δηλαδή αιρετός, σημαίνει να βάζεις το δημόσιο συμφέρον πάνω από το προσωπικό.
Στην περίπτωσή τους, το συμφέρον του κοινού, θεμελιωδώς, είναι ο σεβασμός του Συντάγματος και των νόμων.
Τι λέει η εμπειρία του κόσμου για τη συμπεριφορά των αιρετών όταν εκτελούν δημόσια καθήκοντα
Στον Κώδικα Δεοντολογίας του Συμβουλίου της Ευρώπης , ο οποίος καθορίζει τους κανόνες συμπεριφοράς των αιρετών όταν ασκούν δημόσια καθήκοντα, στο άρθρο 5 αναφέρεται ότι «Ο δημόσιος υπάλληλος έχει καθήκον να υπηρετεί πιστά τους νομίμως συγκροτούμενους εθνικούς, τοπικούς ή περιφερειακούς νόμους ή αρχές».
Η δεύτερη παράγραφος αυτού του άρθρου συνιστά ότι «ο δημόσιος υπάλληλος πρέπει να είναι έντιμος, αμερόληπτος και αποτελεσματικός και να εκτελεί τα καθήκοντά του στο μέγιστο των δυνατοτήτων του με επιδεξιότητα, δικαιοσύνη και κατανόηση, λαμβάνοντας υπόψη μόνο το δημόσιο συμφέρον και τις σχετικές περιστάσεις της υπόθεσης».
Το άρθρο 6 του κώδικα δεοντολογίας για τους αιρετούς αξιωματούχους ορίζει ότι «κατά την άσκηση των καθηκόντων του, ο δημόσιος υπάλληλος δεν ενεργεί αυθαίρετα εις βάρος οποιουδήποτε προσώπου, ομάδας ή φορέα και λαμβάνει δεόντως υπόψη τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και τα αντίστοιχα συμφέροντα σε όλους τους άλλους.
Το άρθρο 8 τονίζει ρητά τον κοσμήτορα «Ο δημόσιος υπάλληλος δεν πρέπει να επιτρέπει το ιδιωτικό του συμφέρον να έρχεται σε σύγκρουση με τη δημόσια θέση του. Είναι δική του ευθύνη να αποφύγει τέτοιες συγκρούσεις συμφερόντων, πραγματικές, πιθανές ή εμφανείς.
Η δεύτερη παράγραφος αυτού του άρθρου είναι ακόμη πιο ακριβής και αναφέρει ότι «Ο δημόσιος λειτουργός δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιεί υπερβολικά τη θέση του για το δικό του ιδιωτικό συμφέρον».
Από τα τέσσερα άρθρα αυτού του Κώδικα, το ένατο κλείνει το ερώτημα εάν οι πολιτικοί μπορούν να χρησιμοποιούν το ιδιωτικό δίκαιο κατά την άσκηση δημόσιων λειτουργιών, υποδηλώνει ότι «ο δημόσιος υπάλληλος έχει καθήκον να συμπεριφέρεται πάντα με τρόπο ώστε η εμπιστοσύνη και η εμπιστοσύνη του κοινού στην ακεραιότητα, η αμεροληψία και η αποτελεσματικότητα της δημόσιας υπηρεσίας να διατηρούνται και να ενισχύονται».
Έτσι φαίνεται το ιδιωτικό έναντι του δημόσιου συμφέροντος και στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με τον Thomas Jefferson, έναν από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών, η βασική αρχή της δημόσιας υπηρεσίας που εξακολουθεί να ισχύει σήμερα είναι ότι
«Όταν ένας άνθρωπος αναλαμβάνει ένα δημόσιο καταπίστευμα, θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του δημόσια περιουσία».
Αυτή η αίσθηση μέσα από την πρακτική των ΗΠΑ μετατράπηκε στη γνωστή αρχή
«Η δημόσια υπηρεσία είναι δημόσια εμπιστοσύνη».
Για να εξασφαλιστεί η εμπιστοσύνη του κοινού στην ακεραιότητα των ατόμων που διοικούν την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, αναμένεται να τηρούν τις βασικές αρχές ηθικής συμπεριφοράς.
Μία από αυτές τις αρχές είναι ότι δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το δημόσιο αξίωμά σας για δικό σας ιδιωτικό όφελος ή για ιδιωτικό όφελος φίλων, συγγενών, επιχειρηματικών συνεργατών ή οποιασδήποτε άλλης οντότητας, ανεξάρτητα από το πόσο αξίζει.
Εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται από νόμο ή κανονισμό, ο Κώδικας Συμπεριφοράς των Η.Π.Α. για τους Δημόσιους Αξιωματούχους λέει, δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ή να επιτρέψετε τη χρήση της κυβερνητικής θέσης ή του τίτλου σας για προσωπικά ή ιδιωτικά σας συμφέροντα.
Αυτή η αρχή αποτελεί μέρος του Κώδικα Δεοντολογίας για τους Αιρετούς Αξιωματούχους των ΗΠΑ και έχει γίνει μέρος των τελετών εγκαινίων όλων των υπουργείων και γραμματειών. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αυτής της πρακτικής, αλλά αυτό είναι αρκετό.
Ωστόσο, με τη σημερινή υπερβολική εξήγηση του ιδιωτικού του δικαίου έναντι του Συντάγματος, των νόμων και των διεθνών κανόνων του παιχνιδιού, κατέστη σαφές ότι ο Μίτσκοσκι αντιμετώπιζε την πραγματική πολιτική και τις πιθανές συνέπειες της μη τήρησης των κανόνων του παιχνιδιού στη διεθνή σκηνή. Τελικά θυμήθηκε ότι οι εκλογές τελείωσαν.
Και όχι ότι χορτάσαμε, αλλά πραγματικά: Ποτέ «Βόρεια»;!; Μόνο «Μακεδονία»; Πραγματικά; (όπως φώναζε μέχρι τώρα; Για να δούμε ακριβώς…
—
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου