Του Μάριου Ευρυβιάδη από τον Ο Φιλελεύθερος
Για να εξηγούμαστε. Ο ελληνικός λαός μπορεί να είναι όλα όσα του καταλογίζουν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι του Βορρά. Μπορεί οι Έλληνες να είναι κλέφτες, μπαγαπόντες και βάλτε και όλα όσα με σαδιστική ευχαρίστηση τους καταλογίζουν.
Ο ελληνικός λαός ωστόσο δεν υπήρξε ποτέ ναζί και φασίστας. Ούτε έκαιγε ανυπεράσπιστους σε κρεματόρια. Ούτε αιματοκύλισε επανειλημμένα τους τελευταίους δυο αιώνες την Ευρώπη και τον κόσμο. Αντίθετα, ο ελληνικός λαός, γράφοντας τον «ρεαλισμό» εκεί που πρέπει να τον γράφει ο κάθε ελεύθερος άνθρωπος όταν διακυβεύεται η αξιοπρέπεια και η ελευθερία του, πολέμησε τον ευρωπαϊκό φασισμό και του κατάφερε το πρώτο στρατιωτικό πλήγμα, όταν όλοι οι μη-φασίστες στην ηπειρωτική Ευρώπη έτρεμαν από τον φόβο τους μπροστά στα άρβυλα του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού. Και ας πλήρωσε η Ελλάδα μετά το μεγαλύτερο, κατ’ αναλογία πληθυσμού, αριθμό θυμάτων από πείνα κυρίως, τα μαύρα χρόνια της κατοχής του φασιστο-ναζισμού στην Ελλάδα.
Για να εξηγούμαστε και πάλι. Ο Διονύσιος Σολωμός δεν έγραψε ύμνο για την Ελλάδα. Έγραψε ύμνο για την Ελευθερία. Και ψάξτε σας παρακαλώ να βρείτε αντίστοιχες περιπτώσεις εθνικών ύμνων όλων των υπόλοιπων κρατών του κόσμου. Δεν υπάρχουν. Και δεν αρχίζει τυχαία τον ύμνο του ο Σολωμός όταν λέει ότι η ελευθερία είναι βγαλμένη από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά. Διότι και τότε, όταν μόνο το όνομα του μεγάλου Πέρση βασιλιά δημιουργούσε πανικό, οι Έλληνες υπερασπίστηκαν το δικαίωμά τους να ζουν ελεύθεροι και να προσεύχονται προς τους θεούς τους όρθιοι, αντίθετα με τους ανατολίτες που προσκυνούσαν γονατιστοί και τους θεούς και τους βασιλιάδες τους. Αυτό ήταν που διαφοροποίησε τους Έλληνες από τους βάρβαρους. Αυτοί ήταν ελεύθεροι, οι άλλοι ήταν δουλοπρεπείς ή σκλάβοι. Λειτουργούσαν ως σατράπηδες και εθελόδουλοι, και γι’ αυτό προσκυνούσαν. Πρόσφατα ο Μίκης Θεοδωράκης είπε ένα μεγάλο προσωπικό mea culpa για τον ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο και το ρόλο των αριστερών κομμουνιστικών δυνάμεων των οποίων υπήρξε ενεργό μέλος βγαίνοντας στα βουνά. Κάναμε λάθος, είπε, προτού καλά-καλά δεν είχε βγεί η Ελλάδα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, να ξαναβγούμε στα βουνά. Παρασυρθήκαμε, παραδέχθηκε, από την ιδεολογία μας. Πίστευαν οι τότε Έλληνες κομμουνιστές, όπως το καταθέτει ο Θεοδωράκης, ότι ήταν οι μπροστάρηδες σε μια παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. Πιο μπροστάρηδες, τόνισε, και από αυτή ακόμη τη Σοβιετική Ένωση. Θεωρούσαν οι Έλληνες κομμουνιστές του Θεοδωράκη ότι λειτουργούσαν ως αιχμή του σοσιαλιστικού/κομμουνιστικού δόρατος και ότι η επιτυχία τους, στην Ελλάδα, θα παρέσυρε και άλλους, στην Ιταλία και την Γαλλία. Έτσι θα εξανάγκαζαν τη Μόσχα να ξεφύγει από το «δόγμα του σοσιαλισμού σε μια χώρα» και να τους παράσχει την αλληλεγγύη που διεκήρυττε, ως ηγέτιδα δύναμη μιας «νέας τάξης πραγμάτων».
Ας μου επιτραπεί εδώ να πω και κάτι επιπρόσθετο. Η σοσιαλιστική/κομμουνιστική κοσμοθεωρία είχε τρομακτική απήχηση στα πρώτα χρόνια του μεταπολέμου ως εναλλακτική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, σε αντιδιαστολή με το δυτικό/φιλελεύθερο σύστημα. Η απήχηση στην Ιταλία ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτήν στην Ελλάδα και, συνεπώς, επικίνδυνη για τους Δυτικούς. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με τη Γαλλία. Και ένας από τους βασικούς λόγους ήταν ότι η εναλλακτική θεώρηση του σοσιαλισμού απέκτησε δύναμη και φήμη λόγω της μεγάλης νίκης των Σοβιετικών στο ανατολικό μέτωπο, εκεί όπου έσπασε η ραχοκοκαλιά του ναζισμού (που δεν ήταν δηλαδή στη Νορμανδία).
Απόδειξη τρανή για την αξιοπιστία της σοσιαλιστικής/κομμουνιστικής απειλής υπήρξε ο σχεδόν πεντηκονταετής Ψυχρός Πόλεμος. Ο Θεοδωράκης συνειδητοποίησε, εκ των υστέρων και με το μεγάλο κόστος του Εμφυλίου, ότι η Διεθνής (Σοβιετική) Σοσιαλιστική αλληλεγγύη ήταν φρούδες. Και αυτό, παρεμπιπτόντως, αποδεικνύεται και σήμερα με την «αλληλεγγύη» των Ευρωπαίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Ελλάδα. Τα ηνία της Ευρώπης σήμερα αποδεικνύεται ότι κατέχουν τα παιδιά και τα εγγόνια (αλλά και οι τράπεζες, εκεί βρίσκεται η συνέχεια με τη Γερμανία των Ναζί) των Γερμανών του Τρίτου Ράιχ.
Η Ελλάδα σήμερα είναι διπλά προδομένη. Είναι προδομένη από την ΕΕ, που εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται να λειτουργεί ως ένα τοκογλυφικό και κλεπτοκρατικό τραστ. Αλλά η Ελλάδα είναι πρωτίστως προδομένη και από τους πολιτικούς και πνευματικούς της ταγούς. Οι τελευταίοι φέρουν βέβαια τη μεγάλη ευθύνη.
Επανέρχομαι σχεδόν απ’ εκεί που άρχισα. Οι Έλληνες πρέπει να επανακτήσουν την ελευθερία και τη χαμένη αξιοπρέπειά τους. Μπορεί να έχουν λιγοστέψει από τότε που ξαπόστειλαν τον μεγάλο Πέρση βασιλιά ή τους Ευρωπαίους εκφραστές του στον πόλεμο του 1940. Αλλά κάπου μέσα τους, κάπου στο σκληρό τους δίσκο, διατηρούν εκείνες τις δυνάμεις που τους στάθηκαν οδηγοί μέσω των αιώνων. Με αυτές και μόνο θα πρέπει και πάλι να ορθοποδήσουν. Για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, ρε γαμώτο.
Πρωτοφανής ανικανότητα από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ
Δυστυχώς, στα χρόνια του μεταπολέμου αλλά και της μεταπολίτευσης, τόσο τα «παλιά τζάκια» όσο και τα «καινούργια» -του ΠΑΣΟΚ και του «τραβεστί ΠΑΣΟΚ» όπως τόσο εύστοχα απεκάλεσε τη Νέα Δημοκρατία ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής- επέδειξαν πρωτοφανή ανικανότητα, ανεπάρκεια και ανευθυνότητα στη διαχείριση της χώρας και του πλούτου της. Υπήρξαν, ναι, διεφθαρμένοι και εξαρτημένοι από ξένα κέντρα εξουσίας, πολιτικά και χρηματοπιστωτικά. Αλλά υπήρξαν πρωτίστως ανεπαρκείς και ανίκανοι. Και η ιταλική Μαφία είναι διεφθαρμένη αλλά τα «δημόσια έργα» που «ελέγχει» τα βλέπει κανείς παντού στην Ιταλία - τους δημόσιους δρόμους, τις γέφυρες και τις σήραγγες. Στην Ελλάδα το κατ’ εξοχήν εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του κατ’εξοχήν εκσυγχρονιστή Σημίτη έφτιαξε ολυμπιακά έργα που σήμερα είτε καταρρέουν είτε είναι αντιπαραγωγικά και άχρηστα και που συνολικά κόστισαν στον Έλληνα φορολογούμενο πάνω από 100 δισ. ευρώ. Από αυτά μόνο το μετρό της Αθήνας αξίζει, αλλά παραμένει ημιτελές λόγω ανικανότητας των ταγών να το υπερασπιστούν έναντι των γερμανικών συμφερόντων της Siemens.
Για να εξηγούμαστε. Ο ελληνικός λαός μπορεί να είναι όλα όσα του καταλογίζουν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι του Βορρά. Μπορεί οι Έλληνες να είναι κλέφτες, μπαγαπόντες και βάλτε και όλα όσα με σαδιστική ευχαρίστηση τους καταλογίζουν.
Ο ελληνικός λαός ωστόσο δεν υπήρξε ποτέ ναζί και φασίστας. Ούτε έκαιγε ανυπεράσπιστους σε κρεματόρια. Ούτε αιματοκύλισε επανειλημμένα τους τελευταίους δυο αιώνες την Ευρώπη και τον κόσμο. Αντίθετα, ο ελληνικός λαός, γράφοντας τον «ρεαλισμό» εκεί που πρέπει να τον γράφει ο κάθε ελεύθερος άνθρωπος όταν διακυβεύεται η αξιοπρέπεια και η ελευθερία του, πολέμησε τον ευρωπαϊκό φασισμό και του κατάφερε το πρώτο στρατιωτικό πλήγμα, όταν όλοι οι μη-φασίστες στην ηπειρωτική Ευρώπη έτρεμαν από τον φόβο τους μπροστά στα άρβυλα του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού. Και ας πλήρωσε η Ελλάδα μετά το μεγαλύτερο, κατ’ αναλογία πληθυσμού, αριθμό θυμάτων από πείνα κυρίως, τα μαύρα χρόνια της κατοχής του φασιστο-ναζισμού στην Ελλάδα.
Για να εξηγούμαστε και πάλι. Ο Διονύσιος Σολωμός δεν έγραψε ύμνο για την Ελλάδα. Έγραψε ύμνο για την Ελευθερία. Και ψάξτε σας παρακαλώ να βρείτε αντίστοιχες περιπτώσεις εθνικών ύμνων όλων των υπόλοιπων κρατών του κόσμου. Δεν υπάρχουν. Και δεν αρχίζει τυχαία τον ύμνο του ο Σολωμός όταν λέει ότι η ελευθερία είναι βγαλμένη από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά. Διότι και τότε, όταν μόνο το όνομα του μεγάλου Πέρση βασιλιά δημιουργούσε πανικό, οι Έλληνες υπερασπίστηκαν το δικαίωμά τους να ζουν ελεύθεροι και να προσεύχονται προς τους θεούς τους όρθιοι, αντίθετα με τους ανατολίτες που προσκυνούσαν γονατιστοί και τους θεούς και τους βασιλιάδες τους. Αυτό ήταν που διαφοροποίησε τους Έλληνες από τους βάρβαρους. Αυτοί ήταν ελεύθεροι, οι άλλοι ήταν δουλοπρεπείς ή σκλάβοι. Λειτουργούσαν ως σατράπηδες και εθελόδουλοι, και γι’ αυτό προσκυνούσαν. Πρόσφατα ο Μίκης Θεοδωράκης είπε ένα μεγάλο προσωπικό mea culpa για τον ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο και το ρόλο των αριστερών κομμουνιστικών δυνάμεων των οποίων υπήρξε ενεργό μέλος βγαίνοντας στα βουνά. Κάναμε λάθος, είπε, προτού καλά-καλά δεν είχε βγεί η Ελλάδα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, να ξαναβγούμε στα βουνά. Παρασυρθήκαμε, παραδέχθηκε, από την ιδεολογία μας. Πίστευαν οι τότε Έλληνες κομμουνιστές, όπως το καταθέτει ο Θεοδωράκης, ότι ήταν οι μπροστάρηδες σε μια παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. Πιο μπροστάρηδες, τόνισε, και από αυτή ακόμη τη Σοβιετική Ένωση. Θεωρούσαν οι Έλληνες κομμουνιστές του Θεοδωράκη ότι λειτουργούσαν ως αιχμή του σοσιαλιστικού/κομμουνιστικού δόρατος και ότι η επιτυχία τους, στην Ελλάδα, θα παρέσυρε και άλλους, στην Ιταλία και την Γαλλία. Έτσι θα εξανάγκαζαν τη Μόσχα να ξεφύγει από το «δόγμα του σοσιαλισμού σε μια χώρα» και να τους παράσχει την αλληλεγγύη που διεκήρυττε, ως ηγέτιδα δύναμη μιας «νέας τάξης πραγμάτων».
Ας μου επιτραπεί εδώ να πω και κάτι επιπρόσθετο. Η σοσιαλιστική/κομμουνιστική κοσμοθεωρία είχε τρομακτική απήχηση στα πρώτα χρόνια του μεταπολέμου ως εναλλακτική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, σε αντιδιαστολή με το δυτικό/φιλελεύθερο σύστημα. Η απήχηση στην Ιταλία ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτήν στην Ελλάδα και, συνεπώς, επικίνδυνη για τους Δυτικούς. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με τη Γαλλία. Και ένας από τους βασικούς λόγους ήταν ότι η εναλλακτική θεώρηση του σοσιαλισμού απέκτησε δύναμη και φήμη λόγω της μεγάλης νίκης των Σοβιετικών στο ανατολικό μέτωπο, εκεί όπου έσπασε η ραχοκοκαλιά του ναζισμού (που δεν ήταν δηλαδή στη Νορμανδία).
Απόδειξη τρανή για την αξιοπιστία της σοσιαλιστικής/κομμουνιστικής απειλής υπήρξε ο σχεδόν πεντηκονταετής Ψυχρός Πόλεμος. Ο Θεοδωράκης συνειδητοποίησε, εκ των υστέρων και με το μεγάλο κόστος του Εμφυλίου, ότι η Διεθνής (Σοβιετική) Σοσιαλιστική αλληλεγγύη ήταν φρούδες. Και αυτό, παρεμπιπτόντως, αποδεικνύεται και σήμερα με την «αλληλεγγύη» των Ευρωπαίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Ελλάδα. Τα ηνία της Ευρώπης σήμερα αποδεικνύεται ότι κατέχουν τα παιδιά και τα εγγόνια (αλλά και οι τράπεζες, εκεί βρίσκεται η συνέχεια με τη Γερμανία των Ναζί) των Γερμανών του Τρίτου Ράιχ.
Η Ελλάδα σήμερα είναι διπλά προδομένη. Είναι προδομένη από την ΕΕ, που εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται να λειτουργεί ως ένα τοκογλυφικό και κλεπτοκρατικό τραστ. Αλλά η Ελλάδα είναι πρωτίστως προδομένη και από τους πολιτικούς και πνευματικούς της ταγούς. Οι τελευταίοι φέρουν βέβαια τη μεγάλη ευθύνη.
Επανέρχομαι σχεδόν απ’ εκεί που άρχισα. Οι Έλληνες πρέπει να επανακτήσουν την ελευθερία και τη χαμένη αξιοπρέπειά τους. Μπορεί να έχουν λιγοστέψει από τότε που ξαπόστειλαν τον μεγάλο Πέρση βασιλιά ή τους Ευρωπαίους εκφραστές του στον πόλεμο του 1940. Αλλά κάπου μέσα τους, κάπου στο σκληρό τους δίσκο, διατηρούν εκείνες τις δυνάμεις που τους στάθηκαν οδηγοί μέσω των αιώνων. Με αυτές και μόνο θα πρέπει και πάλι να ορθοποδήσουν. Για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, ρε γαμώτο.
Πρωτοφανής ανικανότητα από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ
Δυστυχώς, στα χρόνια του μεταπολέμου αλλά και της μεταπολίτευσης, τόσο τα «παλιά τζάκια» όσο και τα «καινούργια» -του ΠΑΣΟΚ και του «τραβεστί ΠΑΣΟΚ» όπως τόσο εύστοχα απεκάλεσε τη Νέα Δημοκρατία ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής- επέδειξαν πρωτοφανή ανικανότητα, ανεπάρκεια και ανευθυνότητα στη διαχείριση της χώρας και του πλούτου της. Υπήρξαν, ναι, διεφθαρμένοι και εξαρτημένοι από ξένα κέντρα εξουσίας, πολιτικά και χρηματοπιστωτικά. Αλλά υπήρξαν πρωτίστως ανεπαρκείς και ανίκανοι. Και η ιταλική Μαφία είναι διεφθαρμένη αλλά τα «δημόσια έργα» που «ελέγχει» τα βλέπει κανείς παντού στην Ιταλία - τους δημόσιους δρόμους, τις γέφυρες και τις σήραγγες. Στην Ελλάδα το κατ’ εξοχήν εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του κατ’εξοχήν εκσυγχρονιστή Σημίτη έφτιαξε ολυμπιακά έργα που σήμερα είτε καταρρέουν είτε είναι αντιπαραγωγικά και άχρηστα και που συνολικά κόστισαν στον Έλληνα φορολογούμενο πάνω από 100 δισ. ευρώ. Από αυτά μόνο το μετρό της Αθήνας αξίζει, αλλά παραμένει ημιτελές λόγω ανικανότητας των ταγών να το υπερασπιστούν έναντι των γερμανικών συμφερόντων της Siemens.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου