Εὐτυχῶς ποὺ ἔχουμε καὶ τὶς …«Λευκὲς Νύκτες».

Διότι πῶς θά καταλάβαιναν οἱ ἄστεγοι πώς σήμερα εἶναι μία διαφορετική νύκτα, ἐάν δέν τήν φωτίσουμε;
Διότι πῶς θά ἀντιλαμβανόμασταν κι ἐμεῖς τό νόημα τῶν ἑορτῶν, ἐάν δέν καταναλώσουμε σέ ὅλες τίς σαχλαμάρες τό λιγοστό περίσσευμά μας, ἤ ἀκόμη καί τό ὑστέρημά μας;;;
Διότι πῶς θά καταλάβῃ τό κάθε καμμένο Καμίνιεν πώς ναί, ἔχει πιθανότητες νά κερδίσῃ κι αὐτές τίς ἐκλογές, ἐπεί δή προσέφερε μερικές νύκτες σπάταλης φωταγωγίας στήν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν;
Διότι, ἐὰν δὲν τὸ ἔχουμε ἀντιληφθῇ, ἑορτὲς σημαίνει κατανάλωσις…

Κι ἐπεὶ δὴ τὰ κρατοῦντα καὶ τὰ ἐπικρατοῦντα τὸ γνωρίζουν, στήνουν μαγαζάκια πανέμορφα, λαμπερά, χαρούμενα, πρὸ κειμένου τὸ πλιάτσικο νὰ εἶναι πιὸ …φαντασμαγορικό.
Ξέρω, ὅλοι μας ἔχουμε τὰ προβλήματά μας… τὶς ἀγωνίες μας… τοὺς φόβους μας…
Ναί, εἶναι δύσκολο τώρα εἰδικῶς, ἐν μέσῳ χειμῶνος, νὰ ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ κάτι περισσότερο ἀπὸ τὸ τομάρι μας ἤ τὶς οἰκογένειές μας… (Ὅπως ἐπίσης εἶναι δύσκολον τὴν ἄνοιξιν καὶ τὸ φθινόπωρον λόγῳ ἀλλαγῆς ἐποχῶν. Ὅπως ἐπίσης εἶναι δύσκολον τὰ καλοκαίρια, λόγῳ ζέστης καὶ διακοπῶν…!!!)
Ἀλλὰ πρέπει…
Ἔτσι, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ αἰσθανόμεθα ἄνθρωποι… Ἤ τοὐλάχιστον γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ αἰσθανόμεθα πὼς δὲν ἀποκτηνωθήκαμε ἐν τελῶς…
Καί τί μποροῦμε νά κάνουμε ὅταν τά παιδιά μας ἤ ὁ σύντροφός μας μᾶς τραβᾶ μέσα στήν πολυκοσμία; Πῶς μποροῦμε νά διαχειριστοῦμε λίγο ἀπό τόν ἀνύπαρκτον ἐλεύθερό μας χρόνο γιά νά τόν διαθέσουμε σέ κάτι διαφορετικό;
Πῶς γίνεται νά ἀλλάξουμε τίς συνήθειες τοῦ μικροῦ μας κόσμου δίχως νά τόν ἀναταράξουμε;
Ἀλήθεια, ἔχουμε συνειδητοποιήσῃ πόσο σημαντικό εἶναι νά βάλουμε καί τίς οἰκογένειές μας μέσα σέ ὅλον αὐτόν τόν προβληματισμό καί τήν ἀγωνία; Ἔχουμε πάρῃ τά παιδιά μας ἀπό τό χέρι γιά νά τά ὁδηγήσουμε στό στέκι ἑνός ἀστέγου ἤ πασχίζουμε νά τά προστατεύσουμε ἀπό αὐτές τίς θλιβερές εἰκόνες; Μήπως τούς ἔχουμε δώσῃ ἐναλλακτικές ἰδέες προσφορᾶς καί ἀντιλήψεως; Μήπως ἴσως τούς ἔχουμε προτείνῃ νά στερηθοῦν κάποιο νέο τους παιχνίδι, ἤ γενικῶς κάποιο νέο τους ἀπόκτημα, πρό κειμένου κάποιο ἄλλο παιδάκι, πού στερεῖται ἀκόμη καί τήν τροφή, νά τό ἀπολαύσῃ;
Ἔχουμε ζητήσῃ ἀπό τόν σύντροφό μας νά μᾶς συνοδεύσῃ σέ μίαν ἐπίσκεψιν σέ κάποιο ὀρφανοτροφεῖον ἤ γηροκομεῖον ἤ τέλος πάντων κάποιο ἵδρυμα ἤ τό κάνουμε μόνοι μας;
Ἔχουμε δώσῃ ἐναλλακτικές ἰδέες προσφορᾶς στούς φίλους μας, προτείνοντάς οὐσιαστικῶς καί μέ τίς πράξεις μας ἀλλά καί μέ τήν στάσιν ζωῆς μας κάτι διαφορετικό ἤ συμπεριφερόμεθα μαζύ τους σάν νά ἔχουν ὅλα καλῶς;
Δὲν ξέρω… Ἴσως ἔφθασε ἡ στιγμὴ νὰ ἀποφασίσουμε σὲ ποιὰν πλευρὰ τῆς κοινωνίας μας θὰ σταθοῦμε…
Δὲν προτείνω νὰ στερηθοῦμε περισσότερο… Νὰ συμπαρασταθοῦμε προτείνω… Δὲν εἶναι πάντα ἀπαραίτητον τὸ νὰ βάλουμε τὸ χέρι στὴν τσέπη… Εἶναι ὅμως πάντα ἀπαραίτητον τὸ νὰ βάλουμε τὸ χέρι στὴν καρδιά…
Κι ἐπὶ τέλους…
Ἐὰν θέλουμε πράγματι νὰ λογιζόμαστε γιὰ ἄνθρωποι ὑπάρχουν πάρα πολλὰ ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε, ἐὰν πράγματι τὸ θέλουμε…
Ἀλλὰ πρέπει νὰ θέλουμε… Σὲ αὐτὰ τὰ ζητήματα δὲν χωρᾶ πίεσις…
Ἰδέες ὑπάρχουν…
…Θέλησις ὅμως;
Φιλονόη
Υ.Γ. Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ ἀποποιηθοῦμε εἶναι τὸ συναίσθημα τῆς στερήσεως. Ἐὰν ἐγὼ δὲν αἰσθάνομαι στερημένος, τότε ἔχω τὰ πάντα… Ἀκόμη κι ὅταν δὲν ἔχω κάτι… Ἁπλῶς εἶναι στάσις ζωῆς!
φωτογραφία

ΠΗΓΗ filonoi.gr