Του Παναγιώτη Περπερίδη
Από το real.gr
«Η κλήρωση είναι πάντα κλήρωση», «μετά από έξι μήνες δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση θα είναι οι αντίπαλοι», «να ευχαριστηθούμε το τουρνουά». Αυτά είναι μερικά μόνο από τα κλισέ που ακούμε (και λέμε) κάθε φορά μετά τον καταρτισμό των ομίλων στις μεγάλες διοργανώσεις. Σύμφωνοι, εν μέρη ισχύουν.
Στην πραγματικότητα η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στα γήπεδα της Βραζιλίας την Κολομβία, την Ακτή Ελεφαντοστού και την Ιαπωνία θα έχει έναν και μόνο στόχο: Να πάει ένα βήμα παραπέρα σε σχέση με το 2010, δηλαδή να προκριθεί από τον όμιλο.
Στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής κυνήγησε το πρώτο της γκολ και την πρώτη της νίκη. Το πέτυχε. Τώρα είναι η ώρα για το επόμενο βήμα. Σωστά το λέει ο Σαλπιγγίδης ότι δεν πρέπει να δημιουργούμε υψηλές προσδοκίες, αλλά η πλήρης αλήθεια, αν διαβάσεις τη σκέψη των παιδιών, είναι ότι το θέλουν πολύ. Περισσότερο από όλους εμάς που επενδύουμε πάνω τους για διάφορους λόγους. Ακόμα και για την χιλιοτραγουδισμένη «εθνική ανάταση» που κάποιοι ΠΑΛΙ θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν. Ξεφύγαμε όμως.
Οι δυσκολίες της αποστολής
Ως εκ της κληρώσεως η εθνική ομάδα θα πρέπει να αντεπεξέλθει σε μια σειρά εμποδίων, τα οποία πάντως δεν είναι αξεπέραστα.
- Η Ελλάδα θα κληθεί να αντιμετωπίσει τρία εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους στιλ παιχνιδιού. Άρα να προετοιμαστεί για συνθήκες εκ διαμέτρου αντίθετες σε μικρό χρονικό διάστημα.
- Η πρεμιέρα ίσως δεν είναι αυτή που θα θέλαμε, οι ώρες είναι δύσκολες κι οι καιρικές συνθήκες γρίφος.
- Οι αποστάσεις μεταξύ των τριών πόλεων μεγάλες. Φορταλέζα, Μπέλο Οριζόντε και Νατάλ έχουν πολύωρες πτήσεις. Οι άνθρωποι της ομοσπονδίας θα επιχειρήσουν το ορμητήριο μας να είναι ιδανικά στο Σάο Πάολο, αλλά και πάλι η καταπόνηση από τις μετακινήσεις είναι δεδομένη.
Αυτά όμως ισχύουν για όλους. Κάθε μετακίνηση μεταξύ όλων των πόλεων είναι ένα αεροπορικό (τουλάχιστον τρίωρο) θρίλερ.
Σε κάθε περίπτωση αυτή η εθνική ομάδα πιστεύει στις δυνάμεις της και μας έχει κάνει όλους να πιστεύουμε. Άρα ουδέν αξεπέραστο εμπόδιο.
Το Μουντιάλ των Μουντιάλ
Δεν δημιουργούμε μεγάλες προσδοκίες, ούτε πάμε τουριστικά στη Βραζιλία, στη χώρα του ποδοσφαίρου, της σάμπα, του καφέ, των πάρτι, των ωραίων και εντυπωσιακών δεσποινίδων. Η μήπως δεν θα είναι έτσι στη Βραζιλία;
Ποδοσφαιρικά εξετάζοντας τη διοργάνωση είναι εξ ορισμού το Μουντιάλ των Μουντιάλ. Η ίδια η χώρα όμως χτίζει επί ανθρωπίνων δραμάτων για να οικοδομήσει μια ψευδεπίγραφη εικόνα ευημερίας για χάρη του Παγκοσμίου κυπέλλου και των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν ξέρω τι εικόνα θα μεταφερθεί στους τηλεοπτικούς δέκτες το καλοκαίρι. Η πραγματικότητα της Βραζιλίας πάντως είναι επιεικώς θλιβερή.
Είμαστε εκεί...
Επιστρέφοντας στα δικά μας, κρατάμε χαμηλά την μπάλα και πορευόμαστε , όπως ξέρουμε. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς απογοήτευση.
Η εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου έχει ξεπεράσει κατά πολύ τόσο το πραγματικό ύψος του ντόπιου ποδοσφαιρικού προϊόντος, όσο και το ύψος της ίδιας της χώρας. Αυτοί οι λεβέντες μας κάνουν κάθε φορά από νάνοι να φαινόμαστε γίγαντες. Κι αυτό είναι αρκετό. Για εμάς.
Οι ίδιοι θέλουν όσο τίποτα να καταπιούν και την Κολομβία και την Ιαπωνία και την Ακτή Ελεφαντοστού.
Τους πιστεύουμε. Δεν θα τους πιέσουμε.
Άλλωστε, όσοι έλεγαν ότι είναι άμπαλοι έχουν ήδη λουφάξει. Ίσως τους ξανασυναντήσουμε το καλοκαίρι. Αλλά και τότε μάλλον δεν θα έχουν επιχειρήματα...
ΥΓ: Εάν μας πιέσετε πολύ να χαρακτηρίσουμε την κλήρωση... θα μπορούσε να είναι χειρότερη, δεν θα μπορούσε να είναι εντυπωσιακά καλύτερη. Παγκόσμιο κύπελλο είναι. Κι εδώ δεν υπάρχει a priori νικητής. Ούτε καν φαβορί. Για ποδόσφαιρο μιλάμε. Αν θέλετε ποδοσφαιρική βαθιά και τεχνική ανάλυση, σας παραπέμπω στο pamesports.gr...
«Η κλήρωση είναι πάντα κλήρωση», «μετά από έξι μήνες δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση θα είναι οι αντίπαλοι», «να ευχαριστηθούμε το τουρνουά». Αυτά είναι μερικά μόνο από τα κλισέ που ακούμε (και λέμε) κάθε φορά μετά τον καταρτισμό των ομίλων στις μεγάλες διοργανώσεις. Σύμφωνοι, εν μέρη ισχύουν.
Στην πραγματικότητα η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στα γήπεδα της Βραζιλίας την Κολομβία, την Ακτή Ελεφαντοστού και την Ιαπωνία θα έχει έναν και μόνο στόχο: Να πάει ένα βήμα παραπέρα σε σχέση με το 2010, δηλαδή να προκριθεί από τον όμιλο.
Στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής κυνήγησε το πρώτο της γκολ και την πρώτη της νίκη. Το πέτυχε. Τώρα είναι η ώρα για το επόμενο βήμα. Σωστά το λέει ο Σαλπιγγίδης ότι δεν πρέπει να δημιουργούμε υψηλές προσδοκίες, αλλά η πλήρης αλήθεια, αν διαβάσεις τη σκέψη των παιδιών, είναι ότι το θέλουν πολύ. Περισσότερο από όλους εμάς που επενδύουμε πάνω τους για διάφορους λόγους. Ακόμα και για την χιλιοτραγουδισμένη «εθνική ανάταση» που κάποιοι ΠΑΛΙ θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν. Ξεφύγαμε όμως.
Οι δυσκολίες της αποστολής
Ως εκ της κληρώσεως η εθνική ομάδα θα πρέπει να αντεπεξέλθει σε μια σειρά εμποδίων, τα οποία πάντως δεν είναι αξεπέραστα.
- Η Ελλάδα θα κληθεί να αντιμετωπίσει τρία εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους στιλ παιχνιδιού. Άρα να προετοιμαστεί για συνθήκες εκ διαμέτρου αντίθετες σε μικρό χρονικό διάστημα.
- Η πρεμιέρα ίσως δεν είναι αυτή που θα θέλαμε, οι ώρες είναι δύσκολες κι οι καιρικές συνθήκες γρίφος.
- Οι αποστάσεις μεταξύ των τριών πόλεων μεγάλες. Φορταλέζα, Μπέλο Οριζόντε και Νατάλ έχουν πολύωρες πτήσεις. Οι άνθρωποι της ομοσπονδίας θα επιχειρήσουν το ορμητήριο μας να είναι ιδανικά στο Σάο Πάολο, αλλά και πάλι η καταπόνηση από τις μετακινήσεις είναι δεδομένη.
Αυτά όμως ισχύουν για όλους. Κάθε μετακίνηση μεταξύ όλων των πόλεων είναι ένα αεροπορικό (τουλάχιστον τρίωρο) θρίλερ.
Σε κάθε περίπτωση αυτή η εθνική ομάδα πιστεύει στις δυνάμεις της και μας έχει κάνει όλους να πιστεύουμε. Άρα ουδέν αξεπέραστο εμπόδιο.
Το Μουντιάλ των Μουντιάλ
Δεν δημιουργούμε μεγάλες προσδοκίες, ούτε πάμε τουριστικά στη Βραζιλία, στη χώρα του ποδοσφαίρου, της σάμπα, του καφέ, των πάρτι, των ωραίων και εντυπωσιακών δεσποινίδων. Η μήπως δεν θα είναι έτσι στη Βραζιλία;
Ποδοσφαιρικά εξετάζοντας τη διοργάνωση είναι εξ ορισμού το Μουντιάλ των Μουντιάλ. Η ίδια η χώρα όμως χτίζει επί ανθρωπίνων δραμάτων για να οικοδομήσει μια ψευδεπίγραφη εικόνα ευημερίας για χάρη του Παγκοσμίου κυπέλλου και των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν ξέρω τι εικόνα θα μεταφερθεί στους τηλεοπτικούς δέκτες το καλοκαίρι. Η πραγματικότητα της Βραζιλίας πάντως είναι επιεικώς θλιβερή.
Είμαστε εκεί...
Επιστρέφοντας στα δικά μας, κρατάμε χαμηλά την μπάλα και πορευόμαστε , όπως ξέρουμε. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς απογοήτευση.
Η εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου έχει ξεπεράσει κατά πολύ τόσο το πραγματικό ύψος του ντόπιου ποδοσφαιρικού προϊόντος, όσο και το ύψος της ίδιας της χώρας. Αυτοί οι λεβέντες μας κάνουν κάθε φορά από νάνοι να φαινόμαστε γίγαντες. Κι αυτό είναι αρκετό. Για εμάς.
Οι ίδιοι θέλουν όσο τίποτα να καταπιούν και την Κολομβία και την Ιαπωνία και την Ακτή Ελεφαντοστού.
Τους πιστεύουμε. Δεν θα τους πιέσουμε.
Άλλωστε, όσοι έλεγαν ότι είναι άμπαλοι έχουν ήδη λουφάξει. Ίσως τους ξανασυναντήσουμε το καλοκαίρι. Αλλά και τότε μάλλον δεν θα έχουν επιχειρήματα...
ΥΓ: Εάν μας πιέσετε πολύ να χαρακτηρίσουμε την κλήρωση... θα μπορούσε να είναι χειρότερη, δεν θα μπορούσε να είναι εντυπωσιακά καλύτερη. Παγκόσμιο κύπελλο είναι. Κι εδώ δεν υπάρχει a priori νικητής. Ούτε καν φαβορί. Για ποδόσφαιρο μιλάμε. Αν θέλετε ποδοσφαιρική βαθιά και τεχνική ανάλυση, σας παραπέμπω στο pamesports.gr...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου