Ο Σιδηρόχρονος (θεατρικό μυθιστόρημα)

 Του Νίκου Λυγερού



Ο Σιδηρόχρονος


Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι όλα θα άρχιζαν από μια πτήση. Υπήρχε βέβαια αναφορά στον δημιουργό της πτητικής μηχανής που περίμενε εδώ και αιώνες ν' αναγνωριστεί. Αλλά ποιος να καταλάβει πως σχετιζόταν με την επέτειό του, αν δεν είχε διαβάσει τα ίχνη του Χρόνου πάνω στην ιστορία των ανθρώπων. Ο προορισμός του αεροσκάφους ήταν το Παρίσι λες και έπρεπε να κλείσει ο κρίκος για να δημιουργηθεί η αλυσίδα των γεγονότων που θα άλλαζαν τα δεδομένα του παρελθόντος. Ο ήλιος ήταν ήδη ζεστός και δεν θύμιζε τους λευκούς χειμώνες που είχαν ξεπεράσει απλώς για να ζήσουν ελεύθεροι. Τότε είχαν ενεργοποιηθεί οι διακλαδώσεις και ξεκίνησε το ακίνητο ταξίδι. Πριν κανένας δεν είχε οραματιστεί ότι στον ίδιο χώρο θα συνυπήρχαν πολλοί χρόνοι. Κι όμως αυτό το παράξενο φαινόμενο ήταν η αιτία της κατασκευής του Σιδηρόχρονου.


Η απογείωση του Χρόνου

Η απογείωση του Χρόνου έγινε μετά την προετοιμασία πάνω στο ηλιακό επίπεδο. Τα σύννεφα ήταν ελάχιστα κι όμως οι σκιές υπήρχαν κάτω από τον πύργο ελέγχου, μέσα σε μια κυλινδρική αίθουσα αναμονής που ξαφνικά είχε περάσει στο στάδιο της ετοιμότητας, για ένα λόγο δίχως εξήγηση τουλάχιστον εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Έτσι μόνο το φως αντιλήφθηκε ότι το πάχος του Χρόνου άρχισε με την απογείωση, διότι η συνάντηση με τον αεροπόρο που δεν ήξερε να ζωγραφίσει του ήταν ήδη γνωστή εδώ και χρόνια και δεν θα τη ξεχνούσε ούτε στον επόμενο κύκλο της πολυκυκλικότητας. Η τελευταία στροφή ήταν ενδεικτική και ακούστηκε πολύ πιο δυνατά ο θόρυβος του κινητήρα που είχε απελευθερωθεί. Σιγά σιγά άγγιξαν τον ουρανό με το βάρος του σιδήρου, χωρίς να συνειδητοποιήσουν ότι ζούσαν το αδιανόητο κι είχε γίνει η πραγματικότητα. Πετούσαν πάνω στον αόρατο σιδηρόχρονο κι ο Χρόνος άλλαξε την ώρα που όλοι κοίταζαν τον καιρό.

Μετά την απόπειρα
Μετά την απόπειρα, όλα είχαν αλλάξει. Μάλλον η έννοια του θανάτου είχε αποκτήσει ένα νέο νόημα. Οι κινήσεις είχαν γίνει πράξεις κι η κάθε μία αποτελούσε όχι πια ένα γεγονός, αλλά ένα φαινόμενο. Πριν όλοι νόμιζαν ότι όλα διορθώνονταν. Γιατί είχαν την εντύπωση ότι κανένα σοβαρό λάθος δεν είχε γίνει. Με το σκάκι έμαθαν για τις μη αναστρέψιμες κινήσεις. Αν η απόπειρα είχε πετύχει, ποια θα ήταν τα δεδομένα που όλοι θεωρούσαν δεδομένα; Κανείς δεν ήξερε ν’ απαντήσει σε αυτό το ερώτημα και γι’ αυτό το λόγο αποφάσισαν ότι δεν είχε νόημα πια. Όμως το ίχνος ήταν καρφωμένο πάνω στον Χρόνο σαν πληγή κι έτσι άλλαξε η ιστορία. Ένας ολόκληρος λαός θα ζούσε μια διαφορετική ζωή εξαιτίας της λανθασμένης κίνησης. Διότι δεν είχε προσέξει τις Συνθήκες που δεν ήταν φτιαγμένες, για να τελειώσουν τους πολέμους, αλλά για να αρχίσουν τους επόμενους.

Σκάκι στο τραίνο

Είχαν αποφασίσει να παίξουν σκάκι στο τραίνο. Δεν ήταν βέβαια στις συνήθειές τους, αφού ήταν φίλοι και μάλιστα φιλικοί αλλά ήθελαν να μελετήσουν τις επιπτώσεις ενός ανοίγματος μέσω της ανάλυσης από σημαντικές παρτίδες. Αρχικά θα μπορούσε να είναι μία λεπτομέρεια. Δεν ήταν όμως. Ανάμεσα στα πράγματά τους ήταν λοιπόν μια σκακιέρα με τα κομμάτια και τα πιόνια της. Αυτή η διαφορά θα έκανε τη διαφορά. Μόνο που θα το μάθαιναν πολύ αργότερα. Δεν ήξεραν ακόμα ότι αυτό το ταξίδι θα μεταμορφωνόταν σε αποστολή λόγω ενός απρόσμενου συμβάντος. Έτσι βρέθηκαν στην αίθουσα αναμονής, ενώ οι ίδιοι ήταν σε φάση ετοιμότητας λόγω σκακιστικής παιδείας. Εκεί συνάντησαν την πρώτη διακλάδωση της ιστορίας. Το νέο του παλαιού και το παλαιό του νέου ήταν μαζί κι αδιαχώριστα μέσα στον ίδιο χώρο. Ο Δάσκαλος κι ο μαθητής εξέτασαν το πλαίσιο, για να προσδιορίσουν το πεδίο που θα μετατρεπόταν σε πεδίο δράσης, πριν γίνει πεδίο μάχης.

Άδεια σκακιέρα

Ενώ όλοι πίστευαν ότι η αλλαγή φάσης προέρχονταν από την απόφαση να επιβληθεί μία tabula rasa, δεν είχαν αντιληφθεί ότι μια άδεια σκακιέρα παραμένει σκακιέρα. Έτσι η υποδομή συνέχιζε να υπάρχει ακόμα κι αν απουσίαζαν τα κομμάτια και τα πιόνια. Τα λευκά και τα μαύρα τετράγωνα δεν ήταν όλα ίδια και το χρώμα τους θα επηρέαζε όλη την πορεία των αξιωματικών, όπου και να βρίσκονταν. Ενώ η αλλαγή του χρώματος θα καθόριζε τους ίππους. Και οι γραμμές που δεν ήταν πια αόρατες διέσχιζαν τη σκακιέρα που είχε αδειάσει η πολιτική της διαπραγμάτευσης. Οι όχθες του ποταμού είχαν μετατραπεί σε σταθμούς ενωμένους σαν κρίκους μιας σιδερένιας αλυσίδας. Εκείνη την περίοδο τα ακίνητα ποτάμια είχαν δεχθεί σιδερένιες παραλλαγές που είχαν αλλάξει την εξέλιξη της άδειας σκακιέρας και οι άνθρωποι είχαν γίνει κομμάτια, στην καλύτερη περίπτωση όταν δεν ήταν αναγκασμένοι να κινούνται σαν πιόνια σε μια άγνωστη παρτίδα.

Έξω από την αίθουσα
Έξω από την αίθουσα, μια Κυρία άλλης εποχής περίμενε το τραίνο, που ήταν πάντα στην ώρα του, λες και είχε αργήσει. Είχε ένα χαρακτηριστικό καπέλο μ’ ένα λουλούδι και τράβηξε την προσοχή του Δασκάλου και του μαθητή που την είχαν εντοπίσει από το παράθυρο λόγω των κινήσεών της. Περπατούσε πολύ γρήγορα μ’ ένα βιαστικό τρόπο, αλλά προχωρούσε αργά, σχεδόν αντίστροφα σαν να ήταν στην σελήνη. Είχε αφήσει δίπλα της ένα μικρό μπαούλο που έκρυβε μια ολόκληρη ιστορία. Ο Δάσκαλος εξήγησε στο μαθητή ότι μάλλον μια τέτοια γυναίκα είχε στο νου του ο Oscar Wilde όταν είπε ότι προτιμούσε τις γυναίκες που έχουν παρελθόν και τους άντρες που έχουν μέλλον. Ο μαθητής χαμογέλασε γιατί ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε αυτό το γυναικείο ύφος, ειδικά ανάμεσα σε γυναίκες ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές που μαζεύονταν στο σταθμό με μικρά ναυτάκια που μόλις είχαν βγει από τις βάρκες τους.

Ποιος άλλος για το τραίνο;

Ο σταθμός είχε γεμίσει κόσμο. Τα κομμάτια και τα πιόνια ήταν πολύ περισσότερα για να παιχθεί μια μόνο παρτίδα. Αναρωτήθηκαν ο Δάσκαλος και ο μαθητής αν το τραίνο θα επαρκούσε για να τους μεταφέρει. Επίσης δεν μπορούσαν να ξεχάσουν το γεγονός ότι στο σκάκι, η ανταλλαγή χαρακτηρίζεται από τα νεκρά πιόνια και κομμάτια κι αν δεν το έδειχνε ο λαός, όλοι τους καταλάβαιναν ότι αυτό το ταξίδι δεν θα ήταν όπως όλα τα άλλα. Μερικοί κάτοικοι κουβαλούσαν όλα τα υπάρχοντά τους και το εισιτήριό τους δεν περιέγραφε την επιστροφή, σε βαθμό που αναρωτιόντουσαν αν είχε και κάποιο νόημα. Πάντως το κρατούσαν στο χέρι τους, όπως κάποτε αγόραζαν κουπόνια. Αυτό το τραίνο ήταν διαφορετικό. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο σκέφτηκε ο μαθητής, δίχως να το πει στον Δάσκαλο για να μην διακόψει την σκέψη του την ώρα της ανάλυσης. Τελικά αυτό έγινε από τη φωνή του σταθμάρχη που προειδοποίησε τους επιβάτες για τον ερχομό του τραίνου.

Απογευματινή διαδρομή

Ο κόσμος είχε έρθει από όλες τις περιοχές. Ήταν όλοι μαζεμένοι και περίμεναν το ίδιο τραίνο. Λες και ήταν το τελευταίο στο μυαλό τους. Δεν είχαν φύγει. Τους είχαν διώξει. Και αυτό το έγκλημα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ονομάστηκε ανταλλαγή πληθυσμού. Ο μαθητής σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή μέσα σ’ όλο αυτό το θόρυβο τη στρατηγική ανάλυση της Συνθήκης της Λωζάννης κι αναρωτιόταν ποιοι από αυτούς τους επιβάτες είχαν διαβάσει τα άρθρα της, για να καταλάβουν πώς θα επηρέαζε τη ζωή τους για δεκαετίες. Μπορεί και να μην είχε πια σημασία αυτό το ερώτημα, διότι τώρα δεν ήταν πια στη Βιβλιοθήκη με το Δάσκαλο, αλλά στον Σταθμό του τραίνου με τον λαό που τόσο αγαπούσε και τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Έβλεπε πια τις επιπτώσεις πάνω στους ανθρώπους των νοητικών σχημάτων που είχε αναδείξει ο Δάσκαλός του μέσω της δομής της Συνθήκης. Πόσο ανθρώπινες θα ήταν οι επιπτώσεις δεν μπορούσε να το φανταστεί την ώρα της διδασκαλίας και σ’ αυτό το στάδιο κατάλαβε γιατί ο Δάσκαλος τον είχε φέρει σε αυτό το χρονικό σημείο που έμοιαζε με κόμβο.


Κατεχόμενη Θράκη

Δεν είχε ποτέ σκεφτεί την έκφραση που άκουσε από τον Δάσκαλο. Στο σκάκι βέβαια μπορούσε να δει ακόμα και πρακτικά την εννοιολογία της. Αλλά σ’ αυτό το σταθμό όλα είχαν μια άλλη γεύση. Ένιωθε πάνω του τη νοσταλγία του φωτός, γιατί έβλεπε πληγωμένη την πηγή ρωμιοσύνης. Κι επιτέλους συνειδητοποιούσε ότι το αλησμόνητο ήταν απλώς ένας ευφημισμός για το χαμένο. Με το βλέμμα του Δασκάλου άλλαζε και το νόημα του κόσμου. Λόγω του κέντρου, είχε χαθεί η πλευρά και τώρα ήταν η σειρά της γωνίας να υποστεί το κόστος της έλλειψης αρμοδιότητας. Στα πράγματά του είχε πάρει κι ένα αντίγραφο της Συνθήκης της Λωζάννης, για να συνεχίσει την εργασία που του είχε αναθέσει ο Δάσκαλος για να μην ζήσει μόνο την αποκάλυψη, αλλά και την ανακάλυψη της ιστορίας του ίδιου του λαού τους. Ασυνείδητα έπιασε την τσάντα του στο σημείο που την είχε βάλει. Ήθελε να κάνει και μερικές ερωτήσεις στο Δάσκαλο, για να επιβεβαιώσει τις πιο παράξενες ιδέες που είχε.

Πάνω από τα σύννεφα

Πάνω από τα σύννεφα συνέχιζε να πετάει η στρατηγική, για να δει τα χαρακτηριστικά της υπερδομής που χαρακτήριζε την περιοχή. Ήταν απίστευτο το γεγονός ότι σε αυτό το ύψος όλοι μπορούσαν να αντιληφθούν ότι η Θράκη δεν ήταν απλώς μια γωνία, αλλά κι ένα ολόκληρο λιμάνι ανοιχτό στον κόσμο. Δεν ήταν μόνο και μόνο η Αλεξανδρούπολη, αλλά ολόκληρη η Θράκη που άγγιζε δύο θάλασσες, τη μαύρη και τη λευκή, σαν δύο τετράγωνα πάνω στην άδεια σκακιέρα. Αν ο καθένας το έβλεπε θα καταλάβαινε δίχως περισσότερα λόγια γιατί ήταν στρατηγική αυτή η θέση, αφού το λιμάνι και οι θάλασσες ήταν διαχρονικά. Με αυτόν τον τρόπο αντίληψης θα έβλεπαν οι πατρογονικές εστίες ότι δεν ήταν παρά μυρμηγκοφωλιές για τις γεωπολιτικές αρχές και δίχως στρατηγική καμιά κίνηση αντίστασης δεν θα είχε αποτελέσματα. Γιατί ακόμα και η θυσία είχε νόημα στο σκάκι μόνο όταν άνηκε σ’ έναν στρατηγικό σχεδιασμό. Το θέμα ήταν ποιος ήταν ικανός να απομακρυνθεί τόσο πολύ από τους ανθρώπους για να τους βοηθήσει αποτελεσματικά.


Όταν έφτασε το τραίνο

Όταν έφτασε το τραίνο, όσο παράξενο κι αν φαινόταν, η λύπη έγινε χαρά. Το τραίνο αν και σήμαινε ένα μη επιλεγμένο ταξίδι παρέμεινε ένα μέσον απελευθέρωσης για την αρχή μιας άλλης ζωής που μπορεί να μην είχε πια σχέση με την προηγούμενη, αλλά αποτελούσε τη συνέχεια της και αυτό ήταν σίγουρα παρήγορο για όλα τα παιδιά, τις γυναίκες και τους άντρες που ήταν ικανοί να περπατήσουν σε αυτήν την Περιπατητική Σχολή, όπου δεν είχαν γραφτεί με τη θέλησή τους. Αυτό ήταν γραμμένο στο πεπρωμένο τους, αφού την ώρα του ύπνου άλλοι έγραφαν την ιστορία τους. Κι ήταν όλοι σ’ ένα θεατρικό έργο, όπου αυτοσχεδίαζαν το ρόλο τους, γιατί δεν είχαν διαβάσει το σενάριο και δεν ήξεραν τίποτα για τη σκηνοθεσία που είχαν προβλέψει οι διαπραγματεύσεις στις οποίες δεν συμμετείχαν, αφού κανείς δεν τους είχε καλέσει.

Κύριε, κύριε

Ο κόσμος είχε αρχίσει ν’ ανεβαίνει στο τραίνο πάντα σιωπηλός. Και μόλις έβρισκαν τη θέση τους μέσα στο βαγόνι τους, κοίταζαν από το παράθυρο, το σταθμό. Λες και όλη τους η ιστορία είχε καρφωθεί πάνω στην πινακίδα που κατέγραφε με μαύρα γράμματα την Ορεστιάδα, όπως ήταν από παλιά. Έτσι το βλέμμα αντίκρισε και την κυρία με το παράξενο καπέλο. Στεκόταν ακίνητη, δίπλα από το μικρό της μπαούλο και φώναζε όσο πιο δυνατά γινόταν.
-Κύριε; Κύριε.
Κι εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε την εκκλησία. Προσπαθούσε να βρει κάποιον από το τραίνο να τη βοηθήσει να κουβαλήσει το πολύτιμο φορτίο της. Δεν το είχε ζητήσει σε κανέναν άλλο επιβάτη. Ντρεπόταν. Και τώρα ανάμεσα στο σταθμό και στο τραίνο φώναζε για τη δικαιοσύνη.
-Κύριε, κύριε.
Τότε ο Δάσκαλος κι ο μαθητής που ήταν ακόμα στο σταθμό για τη μελέτη τους είδαν τον υπάλληλο με τη στολή του να έρχεται προς το μέρος της.

Επιτέλους ένας άνθρωπος!

-Επιτέλους ένας άνθρωπος!
Το είχε πει με μία κραυγή απόγνωσης.
-Τι θέλετε, Κυρία μου.
-Θέλω να με βοηθήσετε… Τι άλλο;
-Σωστά, τι άλλο… Στην υπηρεσία σας, πείτε μου.
-Θέλω…
-Ναι…
-Τι θέλω κι εγώ δεν ξέρω… Θέλω να φύγω και να μείνω…
-Συγγνώμη;
-Το μικρό μπαούλο μου, παρακαλώ.
-Ναι, βέβαια.
Κι ενώ στην αρχή φαίνεται ασήκωτο, ο υπάλληλος ξαφνιάζεται από την ελαφρότητα του είναι του και κοιτάζει την Κυρία μ’ ένα περίεργο τρόπο.
-Σας ξάφνιασε κάτι;
-Το βάρος του, Κυρία μου.
-Είναι η ψυχή μου, Κύριε.
-Καταλαβαίνω.
Ανεβαίνουν στο τραίνο λίγο πριν τον Δάσκαλο και τον μαθητή που τους πρόλαβαν ίσα ίσα.

Στο παραπέντε

-Δάσκαλε, παραλίγο να χάσουμε το τραίνο.
-Αστειεύεσαι, μαθητή.
-Αν δεν ήταν η Κυρία να το καθυστερήσει, δεν θα το είχαμε προλάβει.
-Όμως ήταν η Κυρία.
-Ναι, όντως.
-Ας ψάξουμε καλύτερα τις θέσεις μας.
-Ζήτησα ένα παράθυρο.
-Σωστά έπραξες.
-Για να είμαστε από την ίδια πλευρά.
-Είναι προτιμότερο για το σκάκι.
-Και οι άνθρωποι, Δάσκαλε.
-Είναι κομμάτια του Χρόνου.
-Μα τους ακρωτηρίασε η κοινωνία…
-Ανήκουν όμως στην Ανθρωπότητα.
-Θα τους βοηθήσουμε λοιπόν.
-Μόνο έτσι υπάρχει έργο.
-Και το σκάκι;
-Είναι μία προετοιμασία…
-Για ποιο πράγμα;
-Για να μην θυσιάζουμε τους δικούς μας με άσκοπες κινήσεις.


Εν αρχή το τραίνο


Όλοι κοίταζαν από τα παράθυρα. Ο σταθμός είχε αδειάσει σαν μια σκακιέρα στο τέλος της παρτίδας. Μόνο ο σταθμάρχης είχε μείνει για να δώσει το σήμα στον οδηγό που περίμενε υπομονετικά για να ξεκινήσει τη μηχανή που συγκρατούσε με κόπο. Τελικά ακούστηκε το σφύριγμα κι ο σιδηρόχρονος ξεκίνησε. Τότε ο Δάσκαλος θυμήθηκε το Παρίσι… ο κρίκος είχε κλείσει. Ο νέος κύκλος είχε αρχίσει. Μέσα στα βαγόνια ο κόσμος ήταν σιωπηλός. Δεν είχε κανένα να χαιρετήσει. Η άφιξη και η αναχώρηση είχαν αγγίξει η μία την άλλη στο ίδιο σημείο του χωροχρόνου, ενώ ήταν αδιανόητο. Ήταν σαν να είχε κλέψει το Χρόνο κάποιος αόρατος κλέφτης που ήθελε να γράψει την ιστορία με τον δικό του τρόπο. Έτσι ξεκίνησε η πρώτη διακλάδωση.
*Νοητικό σοκ.
Το παρελθόν και το μέλλον ήταν πια μαζί. Αυτό ήταν το νοητικό σχήμα της αποστολής.


Αναδρομή στο παρελθόν

Στο σταθμό των Παρισίων, το τραίνο ετοιμαζόταν να φύγει προς Ανατολή, στην Κωνσταντινούπολη. Ο κόσμος δεν έφευγε για τους ίδιους λόγους αλλά η Κυρία με το παράξενο καπέλο ήταν ήδη εκεί. Είχε ραντεβού με έναν άγνωστο. Εκεί την είχε δει για πρώτη φορά ο Δάσκαλος, όταν δεν υπήρχε ακόμα ο μαθητής. Κρατούσε στο χέρι ένα φάκελο που ξεχώριζε. Έπρεπε να τον παραδώσει λίγο πριν φύγει για το εξωτερικό. Το βλέμμα της ήταν άδειο σαν μια σκακιέρα δίχως κομμάτια κι ο Δάσκαλος αναρωτιόταν αν ήταν ένα πιόνι και μόνο. Ο άγνωστος δεν της μίλησε, αλλά τον αναγνώρισε. Η στολή του ήταν κοσμική αλλά οι κινήσεις του έδειχναν ότι ήταν παπάς. Πήρε τον φάκελο κι αμέσως μετά η Κυρία κατευθύνθηκε προς το τραίνο. Όταν ανέβηκε τα σκαλιά, γύρισε πίσω κι είδε τον Δάσκαλο που είχε το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της. Αγχώθηκε για μια στιγμή, αλλά μετά κατάλαβε ότι ήταν μαζί της. Χαμογέλασε και χάθηκε μέσα στο βαγόνι.

Άτοπα τοπία

Ο μαθητής κοίταξε τον Δάσκαλο… Ήταν μέσα στις σκέψεις του…
- Δάσκαλε;
- Πες μου.
- Όταν ήμασταν στο σταθμό…
- Κοντά στο παράθυρο…
- Ακριβώς.
- Είδες ότι κοίταζα…
- Μάλλον κοίταζα ότι βλέπατε.
- Η Κυρία…
- Την ξέρετε, έτσι δεν είναι;
- Όχι ακριβώς…
- Δηλαδή;
- Την αναγνώρισα, δίχως να την γνωρίζω.
- Δεν σας καταλαβαίνω.
- Την είδα στον σταθμό των Παρισίων.
- Την θυμάστε;
- Εκτελούσε μια αποστολή.
- Με θέμα;
- Το κείμενο που έφερες για μελέτη.


Περίεργα Άρθρα

Η Συνθήκη της Λωζάννης είχε πολλά περίεργα άρθρα. Ο Ιανουάριος και ο Ιούλιος είχαν παίξει διαφορετικούς ρόλους. Την ώρα που όλοι κοίταζαν τι γινόταν στη Θράκη, είχαν συμφωνηθεί παράλληλα δύο άρθρα που αφορούσαν την Κύπρο. Την ώρα που το σκέφτηκε ο μαθητής άκουσε τις λέξεις των άρθρων 20 και 21. Αλλά αυτό που τον ταρακούνησε ήταν ότι οι φωνές της ανάγνωσης είχαν κυπριακή προφορά.
Άρθρο 20:
«Η Τουρκία δηλοί ότι αναγνωρίζει την προσάρτησιν της Κύπρου ανακηρυχθείσαν υπό της Βρεττανικής Κυβερνήσεως την 5ην Νοεμβρίου 1914».
Άρθρο 21:
«Οι Τούρκοι, οι εγκατεστημένοι εν τη νήσω Κύπρω κατά την 5ην Νοεμβρίου 1914, θα αποκτήσωσιν, εφ’ οις όροις προβλέπει ο εγχώριος νόμος, την βρεττανικήν ιθαγένειαν, αποβάλλοντες ως εκ τούτου την τουρκικήν.
Θα δύνανται, εν τούτοις, επί δύο έτη από της ενάρξεως της ισχύος της παρούσης Συνθήκης, να ασκήσωσι δικαίωμα επιλογής υπέρ της τουρκικής ιθαγενείας˙ εν τοιαύτη περιπτώσει, δέον να εγκαταλείψωσι την Κύπρον εντός δώδεκα μηνών, αφ’ ης ημέρας ασκήσωσι το δικαίωμα της επιλογής.
Ωσαύτως αποβάλλουσι την τουρκικήν ιθαγένειαν, οι Τούρκοι υπήκοοι, οι εγκατεστημένοι εν τη νήσω Κύπρω κατά την έναρξιν της ισχύος της παρούσης Συνθήκης, οίτινες κατά την εποχήν αυτήν έχουσιν αποκτήσει ή πρόκειται να αποκτήσωσι την βρεττανικήν ιθαγένειαν, συνεπεία αιτήσεως υποβληθείσης κατά τας διατάξεις της εγχωρίου νομοθεσίας.
Εννοείται ότι η Κυβέρνησις της Κύπρου θα δύναται να αρνηθή την βρεττανικήν ιθαγένειαν εις τους αποκτήσαντας, άνευ της αδείας της Τουρκικής Κυβερνήσεως, πάσαν άλλην ιθαγένειαν εκτός της τουρκικής».
Το μέλλον ήταν εγκλωβισμένο μέσα στο παρελθόν. Και αυτό από την αρχή ακόμα κι αν η χρονική απόσταση ήταν τεράστια. Ο Δάσκαλος είχε δίκιο, δεν υπήρχαν μόνο οι άμεσες ακολουθίες, όπου το άμεσο μέλλον επηρεαζόταν από το πρόσφατο παρελθόν. Οι άλλες ακολουθίες προκαλούσαν διακλαδώσεις μέσα στο χωροχρόνο. Και σίγουρα βρισκόταν πάνω σε κομβικό πλαίσιο.



Ο φωτογράφος του παρελθόντος

Ένας από τους επιβάτες σηκώθηκε. Είχε μαζί φωτογραφικά εργαλεία και πήγε να τα στήσει στην άκρη του βαγονιού. Σ’ εκείνο το σημείο βρέθηκε κοντά στην Κυρία με το παράξενο καπέλο που απέφυγε να αντικρίσει το βλέμμα του. Εκείνη έκανε ότι ήταν απορροφημένη από τα τοπία που είχαν αρχίσει το ταξίδι τους. Ο φωτογράφος κάτι κατάλαβε αλλά συνέχισε τη δουλειά του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Είχε ζητήσει την άδεια από την υπηρεσία, για να καταγράψει το τελευταίο ταξίδι των δικών του. Είχε και ο ίδιος κλείσει το ατελιέ του, γιατί του είχαν εξηγήσει ότι έπρεπε να φύγει. Ο νόμος ήταν σκληρός αλλά ήταν νόμος του είχαν πει στην Ανδριανούπολη. Έτσι είχε αποφασίσει να φύγει με την οικογένειά του από το πατρικό του. Αλλά ταυτόχρονα αποφάσισε ν’ αποθανατίσει αυτές τις στιγμές, για να μην ξεχάσει κανείς αυτό το έγκλημα της ανταλλαγής. Έτσι έγινε μάρτυρας όλων των γεγονότων που ακολούθησαν.

Η κοπέλα από την Καππαδοκία

Η κοπέλα από την Καππαδοκία είχε έρθει για ν’ αλλάξει ζωή στην Ανδριανούπολη. Μόνο που όταν έφτασε να βρει τον καλό της, έναν τοπικό διανοούμενο που είχε παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην περιοχή, της εξήγησε ότι έπρεπε να φύγουν κι ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή για αυτούς. Έτσι βρέθηκε μαζί του σε αυτό το βαγόνι δίχως να προλάβουν να παντρευτούν. Φορούσε ακόμα την παραδοσιακή της φορεσιά που ξεχώριζε ανάμεσα στις άλλες θρακιώτικες. Ήταν χαρούμενη γιατί είχε έρθει να βρει τον δικό της και τον είχε βρει. Δεν είχε καταλάβει καλά τι είχε συμβεί, αλλά όταν τον ρώτησε συνειδητοποίησε ότι δεν ήξερε τίποτα περισσότερα. Η ζωή της, η νέα άρχιζε με αυτό το τραίνο και όλα τα άλλα ήταν δευτερεύοντα για αυτήν. Χαμογελούσε αλλά έβλεπε ότι όλους τους απασχολούσε κάτι και προσπαθούσε να τους δώσει κουράγιο. Έτσι όταν κάποιο ναυτάκι ζήτησε νερό σηκώθηκε αυθόρμητα να του προσφέρει το δικό της.

Το μυστικό γεύμα

Πριν καλά καλά συνέλθουν όλοι οι επιβάτες από την αναχώρηση του τραίνου, εμφανίστηκαν δύο υπάλληλοι του οργανισμού που έσπρωχναν ένα καροτσάκι με τρόφιμα. Όλοι οι επιβάτες ήταν έκπληκτοι από αυτή την ξαφνική παρέμβαση. Σιγά σιγά, βήμα βήμα περνούσαν από όλους τους επιβάτες για να τους προσφέρουν παγωτό με καϊμάκι. Αυτή η παράδοση μέσα στο τραίνο της καινοτομίας ενώ φαινόταν οξύμωρη αρχικά με την ανταπόκριση του κόσμου έδεσε σαν ένα γλυκό. Ο παππούς κι ο εγγονός χαίρονταν μαζί σαν να είχαν μπει σε ζαχαροπλαστείο. Έτσι οι δύο υπάλληλοι έδωσαν χαρά σε όλους και το μεταχάρηκαν και οι ίδιοι, όταν είδαν τόσα χαμόγελα ταυτόχρονα. Κανένας δεν είχε ξεχάσει τίποτα, αλλά η ζωή συνέχιζε μ’ ένα γλυκό χωρίς να ειπωθεί τίποτα παραπάνω. Μέσα στο έγκλημα η ανθρωπιά προσπαθούσε ήδη να επουλώσει τις πληγές, την ώρα που οι άλλοι τους έλεγαν να φύγουν και να πάνε αλλού, για να καθαρίσει ο χώρος.

Η πρώτη απαίτηση
 
Αμέσως μετά την αποχώρηση των δύο υπαλλήλων, η Κυρία με το παράξενο καπέλο βρήκε δύο αδελφές με παραδοσιακές θρακιώτικες φορεσιές.
- Πρέπει να κρατήσετε αυτό το κόσμημα…
Τους δείχνει το αντικείμενο και συνεχίζει.
- Είναι από τη γιαγιά μου... Και δεν θέλω να χαθεί μέσα σε αυτήν τη περιπέτεια.
- Περιπέτεια, είπατε.
- Μόνο ένα ταξίδι είναι και τίποτα άλλο, μην ανησυχείτε, Κυρία μου.
- Πάρτε το και δε θ’ ανησυχώ πια.
- Τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά.
- Κι ευχαρίστως θα το πάρουμε.
- Θα το κρατήσουμε σπίτι μας.
- Κι όποτε επιστρέψετε…
- Θα έρθετε να το πάρετε ελεύθερα.
Η γυναίκα χαμογελά επιτέλους σαν να έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω της. Ο μαθητής που είδε όλο το σκηνικό ενημέρωσε διακριτικά το Δάσκαλό του για το συμβάν.

Γιατί να το κάνει;

- Γιατί να το κάνει, Δάσκαλε; Τι τρέχει;
- Πρόσεχε τα πάντα… Κάθε λεπτομέρεια είναι σημαντική.
- Μα δεν είναι σκάκι!
- Επειδή δεν βλέπεις την σκακιέρα.
- Έχετε δίκιο, δεν τη βλέπω.
- Είδες όμως τη λευκή βασίλισσα.
- Την Κυρία;
- Αυτή.
- Δεν καταλαβαίνω.
- Κάθε κίνηση έχει τη σημασία της.
- Γι’ αυτόν που παίζει.
- Και γι’ αυτόν που αναλύει.
- Είναι τόσες πολλές οι παράμετροι.
- Αλλά η σκέψη είναι μία.
- Τα δάκτυλα και το χέρι;
- Το χέρι και τα δάκτυλα.
- Η υπερδομή των δομών.
- Κι η δομή των υποδομών.
- Όλα είναι έτοιμα πια.

Έγινε ένα έγκλημα

- Έγινε ένα έγκλημα…
- Πότε;
- Τώρα!
- Γιατί το λέτε αυτό;
- Γιατί ήμουν παρούσα.
- Πού;
- Στο Παρίσι.
- Ο άγνωστος;
- Αυτός.
- Μετά την απόπειρα λοιπόν.
- Μετά.
- Ένα έγκλημα κατά της πατρίδας.
- Το είδατε;
- Το ξέρω…
- Στη Λωζάννη;
- Μετά την Κωνσταντινούπολη.
- Η Πόλη;
- Δεν ήταν διαπραγματεύσεις.
- Αλλά τι;
- Παραβιάσεις δικαιωμάτων και θυσίες.

Αυτά είχε πει

Αυτά είχε πει η Κυρία στον Δάσκαλο και στον μαθητή. Δίχως να προσθέσει τίποτα άλλο. Είχε δει κάτι από το παράθυρο και διέκοψε αμέσως τη συζήτηση που είχε αρχίσει με τον πιο παράξενο τρόπο, αφού είχε έρθει πάνω τους την ώρα που έβγαζαν τη σκακιέρα. Ο μαθητής είχε τρομάξει, αλλά βλέποντας ότι ο Δάσκαλος συνέχισε να της μιλά με το ίδιο ύφος, ηρέμησε. Έκανε ότι συνέχιζε να τοποθετεί τα κομμάτια και τα πιόνια πάνω στη σκακιέρα την ώρα που είχαν αυτόν τον παράξενο διάλογο με το Δάσκαλό του. Προσποιήθηκε ότι δεν παρακολουθούσε αλλά όταν έβαλε τη λευκή βασίλισσα η Κυρία του έπιασε το χέρι. Ήταν το σύνθημα. Θέλησε να της μιλήσει, αλλά δεν διέκοψε την ροή της. Και λίγο πριν σταματήσει απότομα την πρότασή της, είδε από το παράθυρο κάποιον να φωτογραφίζει το βαγόνι τους. Αμέσως μετά εξαφανίστηκε η Κυρία.


Ο ελεγκτής του Χρόνου

Εκείνη τη στιγμή ακριβώς μπήκε στο βαγόνι ο ελεγκτής του τραίνου.
- Το εισιτήριό σας, παρακαλώ... Ευχαριστώ... Ορίστε...
- Το δικό σας, παρακαλώ.
Όταν πήρε το εισιτήριο της Μικρασιάτισσας, δεν μπόρεσε να κρατηθεί.
- Χιονού;
- Ναι, εγώ είμαι.
- Έχετε το όνομα της γιαγιάς μου.
- Και μένα είναι της γιαγιάς μου...
- Αν ξέρετε πόσο χαίρομαι που το ακούω.
- Μπορώ να το φανταστώ.
- Ξέχασα να σας το επιστρέψω.
- Πώς είδατε το όνομά μου;
- Είναι γραμμένο με μολύβι.
- Θα το έγραψε ο πατέρας μου.
- Καλά έκανε, έτσι σας γνώρισα.
- Κι εγώ χάρηκα για τη γνωριμία.
- Το εισιτήριό σας, παρακαλώ...


Πώς είναι δυνατόν;
- Πώς είναι δυνατόν;
- Τι πράγμα;
- Έχετε κόψει το εισιτήριο σας στο Παρίσι.
- Σωστά.
- Μα ήρθατε από Κωνσταντινούπολη.
- Κι έκανα στάση στην Ανδριανούπολη.
- Μα πότε προλάβατε;
- Δεν έμεινα καθόλου.
- Αυτό βλέπω.
- Πειράζει, Κύριε;
- Όχι, Κυρία μου, απλώς με ξαφνιάσατε.
- Είναι αυτό που επιτρέπει ο σιδηρόδρομος.
- Και το εκμεταλλευτήκατε εις το έπακρον.
- Έχετε δίκιο, ήταν απαραίτητο.
- Ευχαριστώ, Κυρία μου, καλό ταξίδι.
- Σας ευχαριστώ.
- 'Η μάλλον καλή επιστροφή.
- Έχετε δίκιο.
- Καλή επιστροφή σε όλους μας.

Αναφορά στο έβδομο άρθρο

-Υπάρχει όντως αναφορά στην Κωνσταντινούπολη;
-Ναι βέβαια και αφορά τους χάρτες.
-Τους χάρτες της Συνθήκης;
-Ναι στο άρθρο 7, στο τέλος της πρώτης παραγράφου «Οι χάρται, τα γεωδαιτικά διδόμενα, και τα σχεδιαγράμματα, έστω και μη δημοσιευθέντα, τα ευρισκόμενα εις την κατοχήν των τουρκικών Αρχών, δέον να παραδοθώσιν εν Κωνσταντινουπόλει εις τον Πρόεδρον της Επιτροπής εντός της βραχυτέρας προθεσμίας από της ενάρξεως της ισχύος της παρούσης Συνθήκης».
-Δεν το είχα προσέξει.
-Κάθε λεπτομέρεια…
-Άρα σχετίζεται με τα λεγόμενά της.
-Αυτό είναι το θέμα.
-Δηλαδή;
-Ξέρει σημαντικά σημεία.
-Ενώ σπάνιοι είναι αυτοί που διαβάζουν τόσο προσεκτικά τις Συνθήκες.
-Και στο Παρίσι;
-Εκεί έγιναν κι άλλες επαφές.
-Τι είδους;
-Πάντως ο φάκελος που παρέδωσε…
Το τραίνο σταμάτησε σ’ ένα σταθμό. Και η συζήτηση έκανε μια παύση. Ο μαθητής είδε και πάλι ένα φωτογράφο έξω.

Το κρυφό κόσμημα

- Είδες με τι μοιάζει το κόσμημα;
- Δεν πρόλαβα.
- Μου θύμισε αυτά που κάνουμε.
- Μπορεί να έχει την ίδια καταγωγή με μας.
- Μπορεί.
- Και γιατί να μας το δώσει;
- Διότι μας ξέρει.
- Μα πώς;
- Έχει πραγματικά σημασία;
- Δεν ξέρω.
- Πάντως το έδωσε σε μας.
- Για κάποιο λόγο.
- Αλλά ποιον;
- Δεν πειράζει αν δεν το καταλαβαίνουμε.
- Πρέπει να το διατηρήσουμε.
- Μέχρι να έρθει να μας βρει.
- Για να το ξαναπάρει πίσω.
- Είμαστε η συνέχεια.
- Ο συνδετικός κρίκος…
- Μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος.


Πέρα από το λιμάνι

- Πέρα από το λιμάνι υπάρχουν τα νησιά και αυτά του Αιγαίου. Αυτά περιγράφονται λεπτομερειακά στα άρθρα 13, 14 και 15.

Άρθρο 13

Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία τα ακόλουθα μέτρα:
1. Αι ειρημέναι νήσοι δεν θα χρησιμοποιηθώσιν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέγερσιν οχυρωματικού τίνος έργου.
2. θα απαγορευθή εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοΐαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας.
Αντιστοίχως, η Οθωμανική Κυβέρνησις θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων.
3. Αι ελληνικαι στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοις θα περιορισθώσι εις τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζωνται επί τόπου, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον προς την εφʹ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην.

Άρθρο 14

Αι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος, παραμένουσαι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύωσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως, αποτελούμενης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον μη μουσουλμανικόν ιθαγενή πληθυσμόν διʹ ό,τι αφορά εις την τοπικήν διοίκησιν και την προστασίαν των των προσώπων και των περιουσιών.
Η διατήρησις της τάξεως θα εξασφαλίζηται εν αυταίς διʹ αστυνομίας στρατολογουμένης μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού, τη φροντίδι της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως υπό τα διαταγάς της οποίας θα διατελή.
Αι συνομολογηθείσαι ή συνομολογηθησόμεναι μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας συμφωνίαι, αι αφορώσαι την ανταλλαγήν των Ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών, δεν θα εφαρμοσθώσιν εις τους κατοίκους των νήσων Ίμβρου και Τενέδου.

Άρθρο 15

Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου (όρα χάρτην υπʹ αρ. 2).

- Αυτά μερικοί τα ξεχνούν και δεν μπορούν να καταλάβουν τα νέα δεδομένα.
- Αν δεν τα έχουμε στη μνήμη μας, τότε όλα μας φαίνονται περίεργα.
- Το μήνυμα πρέπει να περάσει.
- Μόνο που δεν πέρασε.
- Το ίδιο μπορεί να έγινε και με το φάκελο…
- Πρέπει να μάθουμε τι έγινε τότε.
- Στο Παρίσι;
- Αλλά και τώρα.
- Να βρω πού είναι η Κυρία;
- Ναι, είναι το πρέπον.
- Πάω να δω, Δάσκαλε.



Στον άλλο σταθμό

Στον άλλο σταθμό, ο μαθητής κατέβηκε να βρει την Κυρία με το παράξενο καπέλο. Μόνο που δεν ξέρει πώς να το καταφέρει. Κι όταν πίστευε πως δε θα τα καταφέρει, εμφανίστηκε.
- Με ψάχνετε;
- Ναι! Δεν ξέραμε…
- Έπρεπε να φύγω.
- Μα γιατί;
- Υπάρχουν ακόμα άτομα που έχουν στείλει για να μας ελέγξουν.
- Τι να ελέγξουν;
- Αν θα φύγουμε όλοι.
- Και για ποιο λόγο;
- Δεν είναι σίγουροι.
- Για μας;
- Για τον εαυτό τους.
- Γι’ αυτό δεν θέλουν καμιά ανάμειξη.
- Είναι εθνοκάθαρση.
- Γι’ αυτό το έγκλημα μιλάτε.
- Όχι μόνο.

Ο μονοκέφαλος αετός

- Δάσκαλε;
- Χαίρομαι που ήρθες, μαθήτρια.
- Μπορώ;
- Βέβαια, πες μου.
- Είναι αλήθεια ότι δεν άφησαν καμιά ελπίδα στους Πόντιους;
- Μετά τη Γενοκτονία;
- Ναι.
- Όντως το δεύτερο άρθρο της Σύμβασης του Ιανουαρίου δεν επιτρέπουν καμιά διέξοδο.
- Ακόμα και σ’ αυτούς που βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη.
- Οι Έλληνες έπρεπε να είναι εκεί πριν τις 30 Οκτωβρίου 1918.
- Κατά συνέπεια δεν υπήρχε καμιά θέση για μας.
- Τότε…
- Και τώρα;
- Πρέπει να παλέψουμε για την αναγνώριση.
- Την αναγνώριση;
- Δεν αρκεί ό,τι έγινε, πρέπει να μαθευτεί.
- Για την Ανθρωπότητα.

Το τραίνο στο λιμάνι

Το τραίνο είχε φτάσει στο λιμάνι μόνο που δεν είχε θάλασσα. Τα ναυτάκια δεν είχαν πια πού να παίξουν το ρόλο τους. Δεν περίμεναν έναν σταθμό δίχως υγρό στοιχείο. Πώς ήταν δυνατόν να σκεφτούν αυτό το έγκλημα, είχαν αφαιρέσει τη Μαύρη Θάλασσα από τη Θράκη. Τόσο πολύ φοβόντουσαν οποιαδήποτε αντεπίθεση από τους επόμενους. Αυτή η δειλία ήταν χαρακτηριστική. Ήθελαν, λοιπόν, να μην συνδυάζουν οι Έλληνες τη Θράκη με τη Μαύρη Θάλασσα. Αυτό ήθελε να πει η Κυρία με το παράξενο καπέλο και γι’ αυτό ήθελε ένα λουλούδι πάνω του. Ήθελαν να σβήσουν ακόμα και τα ίχνη της Ρωμανίας. Το έγκλημα ήταν η γενοκτονία της μνήμης. Αυτό κρυβόταν πίσω από την ανταλλαγή των πληθυσμών. Η γυναίκα κινδύνευε λοιπόν. Γιατί η εθνοκάθαρση ήταν μόνο το πρώτο στάδιο. Ο αφανισμός κάθε ίχνους ήταν η συνέχεια. Κι έπρεπε τώρα να σκεφτούν την αλλαγή φάσης για το μέλλον. Αυτή ήταν η σκέψη του Δασκάλου.

Επιστροφή στη θάλασσα

Το τραίνο έπρεπε να δέσει στο λιμάνι. Αυτό ήθελαν και τα ναυτάκια. Η πληροφόρηση αφορούσε το θέμα της θάλασσας. Έπρεπε να μιλήσουν όλοι μαζί, πριν φτάσει το τραίνο στον αρχικό του προορισμό. Αλλιώς όλοι θα πίστευαν ότι εκεί ήταν το τέλος. Ο Δάσκαλος με τους μαθητές άρχισαν να διαδίδουν το μήνυμα χάρη στο παρελθόν της γυναίκας. Κι ενώ όλοι πίστευαν ότι η παρουσία της ήταν μια λεπτομέρεια, κατάλαβαν πόσες θυσίες είχε κάνει για να καταφέρει να βρεθεί σε αυτό το τραίνο της επιστροφής. Έπρεπε να συναντήσει το Δάσκαλο και τους μαθητές, για ν’ αλλάξουν την πορεία του τραίνου και να βρουν μια διέξοδο στο μέλλον. Το μέλλον της γης θα άλλαζε μέσω της θάλασσας και αυτό έπρεπε να το μάθουν όλοι οι δικοί μας.
*Αρχή αποστολής.
*Επιστροφή στο μέλλον.


Ο όρκος της Ανθρωπότητας
Ο όρκος της Ανθρωπότητας δεν ήταν πια μια αφαιρετική ιδέα, αλλά μια πραγματικότητα, γιατί έπρεπε να παλέψουν ενάντια στη βαρβαρότητα, για να υπάρξει η δικαιοσύνη. Έτσι αποφάσισαν να επιστρέψουν στο μέλλον. Ξαφνικά ζήτησαν από το τραίνο ν’ αλλάξει πορεία.
* Αρνητικός χρόνος.
Κι έτσι έγινε το θαύμα. Το τραίνο σταμάτησε στη θάλασσα για να επιστρέψει στη γη που αγγίζει το λευκό και το μαύρο. Ο Δάσκαλος έκανε την πρώτη κίνηση πάνω στη σκακιέρα κι όταν την είδε ο μαθητής κατάλαβε ότι είχε αρχίσει η αντεπίθεση της ανθρωπιάς. Κι όταν κοίταξαν από το παράθυρο είδαν ότι ο ήλιος της δικαιοσύνης επέστρεφε και αυτός. Αμέσως μετά όλο το βαγόνι είχε άλλο πνεύμα.
* Πνεύμα αντίστασης.
* Ο Σιδηρόχρονος !

Οι πράξεις της αποστολής

Έπρεπε να ξανασκεφτούν όλον τον κόσμο για ν’ αλλάξουν την εξέλιξη των δεδομένων. Τα πρώτα κατεχόμενα που έπρεπε να απελευθερώσουν ήταν αυτά που βρίσκονταν στο ίδιο τους το μυαλό. Αφού θα έπρεπε να αντέξουν τα δεδομένα της Συνθήκης ακόμα κι αν ήξεραν ότι είναι άδικη και ότι επισφράγισε ένα διεθνές έγκλημα. Πώς όμως θα μπορούσαν να κατορθώσουν αυτό το επίτευγμα; Αυτό ήταν το ερώτημα και αυτό ήταν ο σκοπός. Διότι δεν αρκούσε πια να επιβιώσουν για να προετοιμάσουν το μέλλον, έπρεπε και να ζήσουν και γι’ αυτό. Με την σειρά τους έπρεπε να χτίσουν την αλυσίδα της μνήμης για ν’ απελευθερωθούν από τον ζυγό της λήθης. Και κάθε τους κίνηση θα ήταν και μια πράξη. Έτσι οι συνθήκες δεν ήταν πια ένα τελικό αποτέλεσμα, αλλά απλώς τοπικά εμπόδια που έπρεπε να ξεπεραστούν μέσω του αγώνα τους. Για πόση διάρκεια όμως; Αυτό είχαν όλοι στο νου τους την ώρα που ξεκίνησε το τραίνο. Κοίταξαν και πάλι από τα παράθυρα του τραίνου και είδαν τις πρώτες δομές του απέραντου γαλάζιου.


Οι πρώτες κινήσεις

Η σκακιέρα δεν ήταν πια άδεια. Τα κομμάτια και τα πιόνια είχαν μπει στη θέση τους. Όλο το τραίνο πια είχε μπει σε μια άλλη διαδικασία αφού οι επιβάτες του είχαν αποφασίσει και είχαν επιλέξει την πορεία της ζωής τους. Δεν υπήρχε πια μόνο ο πόνος του διωγμού. Είχε γεννηθεί ο πόθος της επιστροφής. Και πάνω στην σκακιέρα ακόμα και τα πιόνια είχαν δημιουργήσει ένα ενιαίο μέτωπο που θα έπαιζε έναν αποφασιστικό ρόλο για το μέλλον της πατρίδας. Ο ορισμός της Θράκης είχε ξαναβρεί την αρχική του έννοια. Κι έτσι μ' αυτόν τον τρόπο το παλαιό δεν θα ήταν πια μόνο το προηγούμενο του νέου αλλά και το επόμενο. Είχαν καρφωθεί τα πάτρια εδάφη στο πνεύμα όλων των ανθρώπων του τραίνου. Κι όλη η ομάδα πετούσε πια μέσω της πτητικής μηχανής της σκέψης της Ανθρωπότητας. Γι' αυτό το λόγο δεν ακολουθούσαν πια τις γραμμές του σιδηρόδρομου, αλλά τις γεωδαισιακές του σιδηροχρόνου για να γίνει η υπέρβαση.

Το τραίνο της υπηρεσίας
Η υπηρεσία του τραίνου έδωσε το σήμα και το σφύριγμα ανακοίνωσε ότι κανείς πια δεν κατεβαίνει από το βαγόνι της ιστορίας, διότι ο προορισμός ήταν πια το μέλλον. Αυτό που ζούσαν οι επιβάτες ήταν εξωπραγματικό διότι το τραίνο της υπηρεσίας ακολουθούσε πλέον τη σκέψη τους και δεν ήταν μόνο μια ανώνυμη μηχανή. Η αλλαγή φάσης είχε όντως γίνει. Και στην ουσία ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα, πριν την υλοποίηση του νέου οράματος. Μετά από αυτό έπρεπε να τροφοδοτήσουν το όραμα επί του πρακτέου. Εκείνη τη στιγμή οι δύο αδελφές ήρθαν να δουν τον Δάσκαλο δίπλα στον οποίο δεν ήταν μόνο ο μαθητής και η μαθήτρια αλλά κι η Κυρία με το παράξενο καπέλο.
- Ήρθαμε να σας επιστρέψουμε το κόσμημα.
- Δεν ήξερα ότι το κρατήσατε, απάντησε η Κυρία.
- Δεν το ανοίξαμε καν παρόλο που καταλάβαμε ότι μοιάζει με τα δικά μας.


Η αποκάλυψη της Κυρίας

Η Κυρία με το παράξενο καπέλο χαμογέλασε ανοιχτά αυτή τη φορά! Και αφού τις ευχαρίστησε για την πράξη διάσωσης που είχαν καταφέρει οι δύο αδερφές, άνοιξε προσεχτικά το κουτί που έκρυβε το πολύτιμο κόσμημα και το έβγαλε απ’ έξω. Όλο το βαγόνι προσπαθούσε να δει τι έκρυβε αυτό το παράξενο κουτί. Και ήταν μεγάλη η έκπληξή τους όταν είδαν ένα παραδοσιακό γιορντάνι που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Γιατί μερικές από τις χάντρες του ήταν πολύ μεγαλύτερες από τις κανονικές και δεν γυάλιζαν σαν τις άλλες. Η Κυρία έβγαλε για πρώτη φορά το παράξενο καπέλο της και στα μαλλιά της φάνηκαν κάτι περίεργα πετραδάκια που έμοιαζαν με τις ιδιόμορφες χάντρες του κοσμήματος. Όλοι αναρωτήθηκαν τι ήταν, αλλά πριν εκφράσουν την κρυφή τους επιθυμία, η Κυρία είχε απαντήσει:
- Είναι ζεόλιθος!
Αυτό ήταν λοιπόν το μυστικό του κοσμήματος.
- Είναι από τη Θράκη μας.


Η καινοτομία του Σιδηρόχρονου

Ο Δάσκαλος άρχισε να εξηγεί στους παρευρισκόμενους την καινοτομία του Σιδηρόχρονου. Αφού αυτός θα μετέφερε τον ζεόλιθο στο λιμάνι και θα ενεργοποιούσε με τη δράση του την αρχή της υλοποίησης του οράματος. Το τραίνο θα ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του απέραντου γαλάζιου και της πέτρας της ζωής. Αυτό το μυστικό ήθελε να προστατέψει η Κυρία με το παράξενο καπέλο και το μπαούλο της ήταν απλώς μια προσποίηση, ένα στρατηγικό τέχνασμα για να απασχολεί τους πάντες την ώρα που μετέφερε μυστικά τον ζεόλιθο με το κόσμημα και το καπέλο. Ο ζεόλιθος που είχε ήταν υψηλής περιεκτικότητας και ήξερε την αξία του για το μέλλον της πατρίδας. Έτσι κατάλαβαν όλοι μετά τις εξηγήσεις ότι ο ζεόλιθος πάνω στον οποίο κυκλοφορούσαν με το τραίνο ήταν η γέφυρα που ένωνε τις δύο θάλασσες του λιμανιού κι όταν το έμαθαν και το συνειδητοποίησαν άρχισε ο νέος κύκλος της πολυκυκλικότητας και κανείς πια δεν θα σταματούσε το ακάθεκτο τραίνο που είχε αγγίξει το μέλλον.