Σκέψη του ήταν μόνο η Ελλάδα… Ξεψύχησε αγκαλιά με την ελληνική Σημαία

Ο Πετράκης Γιάλλουρος γεννήθηκε στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938. Γονείς του ήταν ο Ζαχαρίας και η Αννεζού Γιάλλουρου. Είχε πέντε αδέλφια: Τον Λευτέρη, τη Μαρία, την Καίτη, τον Νίκο και τον Γιάννη. Ψηλός, λεπτός, με σγουρά ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια, πάντα πρώτος στα μαθήματά του, σημαιοφόρος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και ηγετική μορφή των αγωνιζόμενων μαθητών. «Λόγος του και κουβέντα του» αφηγείται η μάνα του «ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας».

ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΗ
ΠΗΓΗ: HELLAS JOURNAL

Η αγάπη του Πετράκη Γιάλλουρου για την πατρίδα φαίνεται από τα γραπτά κείμενα που έστελνε στον πατέρα του:

«Δεν συμφωνώ, αγαπητέ μου πατέρα, στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι, όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου.

Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά, την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια». Τον Αύγουστο του 1955, και ενώ ο ίδιος ήταν ηγετικό στέλεχος της Άλκιμου Νεολαίας Ε.Ο.Κ.Α. (Α.Ν.Ε), συμμετείχε στη μαθητική εκδρομή-προσκύνημα του σχολείου του στην Ελλάδα. Είναι ο Σημαιοφόρος με τη στολή και το πηλήκιο του Γυμνασίου του που κρατά τη Γαλανόλευκη κατά την τελετή κατάθεσης στεφάνου στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, στις 20 Αυγούστου 1955.

Δέος διαπέρασε τον Πετράκη Γιάλλουρο την πρώτη φορά που αξιώθηκε να πατήσει το πόδι του στη μητέρα Πατρίδα. Η αποστολή έμεινε στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου, μαζί με άλλους μαθητές από τη Λάπηθο, την Πόλη Χρυσοχούς και την Πάφο, μεταξύ των οποίων ήταν και ο μετέπειτα ήρωας της αγχόνης, Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Γράφει στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μία βαθιά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος …»  

Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια στην πηγή

ΠΗΓΗ defence-point