Η εν εξελίξει αποαποικιοποίηση, τα προβλήματα του Ηνωμένου Βασιλείου και μια συναυλία για την Ελισάβετ στην Κύπρο.
του Αλέκου Μιχαηλίδη από την Ρήξη φ. 177
Η 5η Μαΐου ήταν ιστορική μέρα για τη Βόρεια Ιρλανδία. Ήταν η πρώτη φορά από το 1998 και τη Συμφωνία της «Μεγάλης Παρασκευής», που το «Sinn Fein», πολιτικός βραχίονας του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA) ξεπερνούσε σε ποσοστά το Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα (DUP), το οποίο τάσσεται υπέρ της παραμονής της Β. Ιρλανδίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις εκλογές της τοπικής συνέλευσης. Η νίκη του Σιν Φέιν είναι ιστορική, καθώς εντείνονται διαρκώς οι φωνές για πλήρη αποαποικιοποίηση των χωρών που βασανίζονται ακόμα από την αγγλική κηδεμόνευση. Δεν είναι τυχαίο που η πρωθυπουργός της Σκωτίας, Νίκολα Στέρτζιον, μίλησε για «εξαιρετικό αποτέλεσμα», δηλώνοντας πως «τίθενται μεγάλα, θεμελιώδη ερωτήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο ως πολιτική οντότητα».
Το Σιν Φέιν, λοιπόν, με ποσοστό της τάξης του 29%, έλαβε 27 έδρες στη συνέλευση των 90 μελών, ενώ το DUP έλαβε 24 και ποσοστό 21,3% (7% λιγότερο από τις εκλογές του 2017). Το κεντρώο «Alliance», που κρατά ίσες αποστάσεις και προτιμά να συζητά για άλλα θέματα, έλαβε 17 έδρες, το Ενωτικό Κόμμα του Όλστερ έλαβε 11,2% και οι Σοσιαλδημοκράτες 9,1%. Εν ολίγοις, παραμένουν κυρίαρχα τα δύο κόμματα που χωρίζονται από ένα τεράστιο χάσμα, αλλά η νίκη του Σιν Φέιν αλλάζει τα δεδομένα. Ένα Σιν Φέιν που μπορεί να «έβαλε νερό στο κρασί του», μπορεί να απορρόφησε αρκετές ιδέες της παγκοσμιοποίησης και του δικαιωματισμού, αλλά δεν υπαναχώρησε ποτέ από την ιδεολογία μιας ανεξάρτητης και ολόκληρης Ιρλανδικής Δημοκρατίας.
Δεν κυριάρχησε το δημοψήφισμα, αλλά…
Όσο για την ατζέντα της προεκλογικής περιόδου, αξίζει να σημειωθεί ότι κυριάρχησε το κόστος ζωής και τα της μεταρρύθμισης του τοπικού συστήματος· ωστόσο δεν μπορεί ουδείς ν’ αγνοήσει ότι το Σιν Φέιν, όπως συνέβη και στις εκλoγές της Ιρλανδικής Δημοκρατίας το 2020 (και εκεί εξήλθε πρώτο σε ποσοστά), διατηρεί στις δεσμεύσεις του τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την επανένωση της ιρλανδικής χώρας. Ένα δημοψήφισμα που προνοείται από τη «Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής», ωστόσο πρόκειται για μια περίπλοκη διαδικασία.
Παρόλο δε, που τα σημερινά στελέχη του Σιν Φέιν άφησαν πίσω τους τις άγριες εποχές του IRA, το Brexit δημιούργησε τις προσδοκίες για επανατοποθέτηση του ιρλανδικού ζητήματος και εντατικοποίηση των προσπαθειών για πλήρη απαγκίστρωση από το Λονδίνο. Σύμφωνα και με την πρόεδρο του Σιν Φέιν, Μαίρη Λου Μακ Ντόναλντ, το δημοψήφισμα θα μπορούσε να διεξαχθεί εντός των επόμενων πέντε ετών. Είναι δε κοινώς γνωστό πως, πολύ πιο έντονοι και επικεντρωμένοι στη διαίρεση της τοπικής κοινωνίας είναι οι προτεστάντες, όσοι δηλαδή παραμένουν πιστοί στην εξάρτηση της Β. Ιρλανδίας από το Λονδίνο.
Μπορεί να επικρατήσει η επανένωση της Ιρλανδίας σ’ ένα δημοψήφισμα; Μπορεί, αν κρίνει κανείς από το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας, αλλά και το δημογραφικό προφίλ της Βόρειας Ιρλανδίας. Η τελευταία απογραφή κατέγραψε τους προτεστάντες στο 48% και τους καθολικούς στο 45%, ωστόσο σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών, έως το 2030 οι καθολικοί θα πλειοψηφούν σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, εκτός από τους πολίτες άνω των 85 ετών! Όπως γνωρίζουμε από την ιστορία, καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η Βρετανία «κουβαλούσε» προτεστάντες στην περιοχή, σε μια προσπάθεια ν’ αλλάξει τη δημογραφία επί του εδάφους, για να καταφέρει να προκαλέσει «εμφύλιο» στη Β. Ιρλανδία.
Τα χίλια μύρια κύματα του Ηνωμένου Βασιλείου: Καραϊβική, Ινδικός, Κύπρος, Ιρλανδία.
Η αμφισβήτηση προς την πάλαι ποτέ κραταιά Βρετανική Αυτοκρατορία δεν είναι πια περιθωριακού τύπου. Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης -το 2019- για την αποχώρηση των βρετανικών βάσεων από το αρχιπέλαγος Τσάγος στον Μαυρίκιο, η λήξη της μοναρχίας της βασίλισσας Ελισάβετ στα Μπαρμπάντος, η έντονη δυσαρέσκεια πρώην αγγλικών αποικιών για τη νεοαποικιοκρατία και την αφαίμαξη των περιοχών από το Λονδίνο ακόμα και σήμερα, είναι μερικά από τα ζητήματα που προκαλούν τριγμούς στις λεγόμενες υπερπόντιες βρετανικές κτήσεις και, φυσικά, στην αγγλική πρωτεύουσα.
Εξάλλου, πέραν από το Σιν Φέιν, σε όλες τις γραμμές του ιρλανδικού ζητήματος το Λονδίνο έχει ν’ αντιμετωπίσει και το Σκωτικό Εθνικό Κόμμα (SNP) που κυριαρχεί στον βορρά και έχει ξεκάθαρη θέση για διεξαγωγή νέου δημοψηφίσματος αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η πρωθυπουργός Νίκολα Στέρτζιον επανεξελέγη το 2021 με κύρια δέσμευση για ένα νέο δημοψήφισμα, για το οποίο αρνείται να συναινέσει το Λονδίνο και ο Μπόρις Τζόνσον. Δεν είναι ψέμα πως οι κυβερνήσεις του ΗΒ θεωρούν επαρχίες τους τη Γλασκώβη και το Εδιμβούργο.
Στα πιο κοντινά μας, το Λονδίνο δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα με τις κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρόλο που υπάρχει δυσφορία ανάμεσα στους πολίτες για τις βρετανικές βάσεις Ακρωτηρίου-Δεκέλειας. Μάλιστα, εντός των βάσεων, στο αρχαίο Κούριο, αναμένεται να πραγματοποιηθεί στις 2 Ιουνίου εορταστική συναυλία για τα 70 χρόνια μοναρχίας της βασίλισσας Ελισάβετ. Οι σφοδρές και αυθόρμητες αντιδράσεις της κοινωνίας (όχι των κομμάτων) προκάλεσαν την απόσυρση των συμμετοχών δύο φιλανθρωπικών οργανώσεων και του πολύ γνωστού πολιτιστικού ομίλου «Διάσταση». Πέραν της νεοαποικιοκρατίας, το Λονδίνο και ειδικά η βασίλισσα Ελισάβετ καταγγέλλονται για τους απαγχονισμούς ανταρτών της ΕΟΚΑ, εκτελέσεις, βασανισμούς και ολοκαυτώματα. Και έπειτα, ο βρετανικός δάκτυλος και το Φόρειν Όφις έπαιξαν ένα θεοσκότεινο ρόλο κατά τις πολυτάραχες δεκαετίες ’60 και ’70, αλλά και για την επιβολή μιας τουρκικής εμπνεύσεως διζωνική διχοτόμηση. Κι αυτό δεν ξεχνιέται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου