Ιούλιος 22, 2024. Ελλάδα.
Γράφει ο Μεχμέτ Εφέ Τσαμάν
Υπάρχουν αλήθειες που δεν θέλουμε να ακούσουμε.
Και ακόμα κι όταν δεν τους ακούς ή νομίζεις ότι δεν υπάρχουν, μένουν εκεί που είναι. Έχει νόημα να πιστεύουμε ότι αυτά που δεν μας αρέσουν δεν υπάρχουν, όπως η στρουθοκάμηλος που βάζει το κεφάλι της στην άμμο και νομίζει ότι «ο κόσμος έχει εξαφανιστεί»;
Οι αλήθειες που συνήθως δεν θέλουμε να ακούμε είναι μέρος του κόσμου του γκρίζου, σε αντίθεση με τον κόσμο που φανταζόμαστε ασπρόμαυρο.
Φαίνεται ότι οι κοινωνίες που βλέπουν τη ζωή ως ασπρόμαυρη, δηλαδή απόλυτο καλό και απόλυτο κακό, συχνά κάνουν λάθος μετά από λάθος γιατί δεν βλέπουν τα πράγματα αντικειμενικά και ως εκ τούτου δεν συνειδητοποιούν τα λάθη, τις ανεπάρκειες και τις ελλείψεις τους.
Οτιδήποτε είναι ταμπού και διορθώνεται βάζει τις κοινωνίες σε αυτή τη λωρίδα.
Στο τέλος αυτής της διαδρομής διογκώνεται η υπερηφάνεια και η τιμή, τα ιστορικά γεγονότα και οι πολιτικές αποφάσεις προωθούνται σε υπερπολιτική θέση, οι θέσεις τους στην κοινωνική αντίληψη σταθεροποιούνται και τίθενται υπό τον έλεγχο των ελίτ. Έτσι τίθενται οι λίθοι της επίσημης ιστορίας και το πώς πρέπει να αντιλαμβανόμαστε συλλογικά τα γεγονότα γίνεται συγκεκριμένο. Καθώς ο χρόνος προχωρά, το περιεχόμενο και η μάζα τέτοιων «αληθειών» αυξάνεται και η κοινωνία πρέπει να επωμιστεί αυτό το βάρος.
Η Κύπρος είναι μια τέτοια περιοχή.
Αλλά ποια η Κύπρος;
Γνωρίζουμε μερικά από τα στοιχεία για την Κύπρο, αλλά δεν γνωρίζουμε κάποια από αυτά. Είναι μια εθνική υπόθεση με ασπρόμαυρη σαφήνεια στην επίσημη τουρκοκυπριακή ιστορία. Δεν υπάρχει τίποτα να αναλύσουμε στην Κύπρο. Γιατί όλα είναι ξεκάθαρα σαν μέρα. Από τη μια πλευρά είναι το απόλυτο καλό, από την άλλη οι απόλυτοι εχθροί – υπάρχει μια εθνική υπόθεση τόσο συγκεκριμένη που ακόμη και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου μπορούν να την καταλάβουν.
Συγκεντρώνεται γύρω από μια ξεκάθαρη και ενιαία αλήθεια, ανεξάρτητη από ιδεολογικές διαφορές ή αντιλήψεις.
Αναδεικνύεται ως εθνική ιεροτελεστία, ταμπού, απόλυτη και τιμητική θέση, ένα από τα βασικά κριτήρια πατριωτισμού και εθνικισμού και το γνωρίζουν όλοι.
Οτιδήποτε αμφισβητεί αυτή την τιμητική θέση ή παρεκκλίνει έστω και ελάχιστα από αυτήν εμπίπτει στο πεδίο της προδοσίας. Αυτά είναι επικίνδυνα νερά και είναι η περιοχή πέρα από την κόκκινη γραμμή που κάθε αναλυτής, διανοούμενος, μορφωμένος, ειδικός, ακαδημαϊκός, δημοσιογράφος και συγγραφέας πρέπει να αποφεύγει και δεν πρέπει να τον ξεπερνά.
Όπως το σχοινί που χωρίζει τα ρηχά από τα βαθιά νερά στην παραλία, αν βγεις έξω από την περιοχή που σου προσφέρεται, φταις εσύ και δεν ευθύνεται ούτε η κοινωνία ούτε το κράτος για ό,τι σου συμβαίνει.
Πώς τα βλέπουμε όλα αυτά
Δεν υπάρχει καμία συζήτηση για την «Κυπριακή διαύγεια», όπως άλλες επίσημες συζητήσεις της Τουρκίας.
Στην Κύπρο οι Έλληνες έκοψαν τους Τούρκους, αποφασισμένοι να τους καταστρέψουν και να ενώσουν το νησί με την Ελλάδα.
Η Τουρκία απέτρεψε αυτό το σχέδιο και έφερε ειρήνη στο νησί.
Η Τουρκία έκανε ανθρωπιστική επέμβαση, απελευθέρωσε τους Τουρκοκύπριους και εξασφάλισε την ασφάλειά τους.
Οι Ελληνοκύπριοι είναι η παιδική χαρά των ακροδεξιών και υπέρ της Ένωσης εθνικιστών από τη δεκαετία του 1960.
Οι Τούρκοι είναι το μόνο εμπόδιο σε αυτό το έργο.
Το 1974, αυτοί οι Έλληνες έκαναν πραξικόπημα, η Ελλάδα υποστήριξε αυτό το πραξικόπημα, ιδρύθηκε χούντα υπό την ηγεσία ενός εθνικιστή Νίκου Σαμψών, κατάργησε το Σύνταγμα της Κύπρου, ανέτρεψε τον Πρόεδρο Μακάριο και επιχείρησε να σφαγιάσει τους Τούρκους.
Σύμφωνα με αυτή τη συζήτηση, η Τουρκία «αναγκάστηκε» να επέμβει στρατιωτικά στην Κύπρο. Ενώ το έκανε αυτό, η Τουρκία ενήργησε ως «εγγυητικό κράτος». Αυτό που έκανε είναι νόμιμο. Μετά την επέμβαση, η χούντα στην Κύπρο καταργήθηκε, οι Τούρκοι απέκτησαν το δικό τους κράτος και την ανεξαρτησία τους στην περιοχή που τους παραχωρήθηκε στο βορρά.
Η Τουρκία συνεχίζει την παρουσία της στο νησί με ανθρωπιστική στρατιωτική αποστολή. Ο μοναδικός σκοπός του είναι να προστατεύσει τους Τουρκοκύπριους.
Τώρα θα μάθετε περισσότερα για την Κύπρο και θα κλονιστείτε
Τώρα ας έρθουμε στο μαύρο απέναντι από αυτό το λευκό. Όπως είπα, η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη, αλλά αποχρώσεις του γκρι. Θα αντιδράσετε σε ό,τι ακούτε καθώς εφαρμόζονται πολιτικές για να διασφαλίσετε ότι γνωρίζετε όσα περισσότερα χρειάζεται να γνωρίζετε για την Κύπρο.
Η πίστη σας θα κλονιστεί. Θα νομίζετε ότι αυτό το άρθρο είναι κακόβουλο. Και πάλι, όπως προανέφερα, η αξιοπιστία αυτών που έγραψα θα αμφισβητηθεί γιατί ξεφεύγω από τα καθορισμένα όρια και αμφισβητώ την επίσημη πολιτική του κράτους.
Ας είναι. Θα το γράψω και θα το αφήσω να μείνει εδώ. Όσοι διαβάζουν ας το διαβάσουν.
Το Κυπριακό ήταν ανύπαρκτο για την Τουρκία
Καταρχάς, το Κυπριακό δεν υπήρξε ποτέ για την Τουρκία μέχρι τη δεκαετία του 1950. Δεν υπάρχουν ούτε Τουρκοκύπριοι ούτε Κύπρος στο Εθνικό Σύμφωνο, ούτε στη διαδικασία των Εθνικών Δυνάμεων, ούτε στον λόγο του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, ούτε στην Ομιλία, ούτε στα πρώτα 25 χρόνια διακυβέρνησης του Ατατούρκ ή του Ινονού, ούτε σε κανένα πρακτικά της Βουλής!
Το θέμα των Τουρκοκυπρίων και της Κύπρου δεν περιλαμβάνεται στους ιδρυτικούς κώδικες της Δημοκρατίας της Τουρκίας.
Διότι η Κύπρος παραχωρήθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντάλλαγμα για την υποστήριξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Διάσκεψη του Βερολίνου το 1878.
Δίνεται στην Αγγλία από τον Αμπντούλ Χαμίτ και το 1914, όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία μπήκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον της Αγγλίας, προσαρτήθηκε από την Αγγλία, δηλαδή έγινε βρετανικό έδαφος.
Επομένως, από το 1878 έως το 2024, η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η Τουρκία δεν είχαν de facto κυριαρχία στην Κύπρο.
Υπάρχει μια διαφορετική de facto και νόμιμη βούληση στην Κύπρο εδώ και 146 χρόνια.
Εφόσον το γνωρίζει αυτό το ιδρυτικό επιτελείο της Δημοκρατίας, το Κυπριακό δεν ήταν στην ατζέντα τους. Αυτό είναι αρκετά σαφές.
Αν και τουρκικές πηγές γράφουν ότι το νησί ήταν νοικιασμένο, ότι η Αγγλία κυβερνούσε το νησί για λογαριασμό του Οθωμανού Σουλτάνου, ότι η κατάσταση ήταν προσωρινή και ότι αυτή η πρακτική έπρεπε να καταφύγει λόγω της ανάγκης υποστήριξης από την Αγγλία στο πρόβλημα της επέκτασης της Ρωσίας κατά των Οθωμανών, τα δεδομένα δεν αλλάζουν.
Αποσύρθηκες από το νησί, δεν σου έμεινε στρατιωτική παρουσία, δεν σου έμεινε διοίκηση, άφησες το νησί για την Αγγλία, που ήταν το ισχυρότερο κράτος στον κόσμο εκείνη την εποχή και φημιζόταν ότι δεν άφηνε το μέρος που μπήκε. Το να έχετε το νησί de jure ως δικό σας δεν είχε κανένα πρακτικό νόημα εκείνη την εποχή. Ο λόγος για την απόσυρσή σας είναι ακόμα πιο τραγικός!
Όλος ο σκοπός σας είναι να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας ενάντια σε μια άλλη περιφερειακή δύναμη, τη Ρωσική Αυτοκρατορία.
Επειδή δεν μπορείτε να το κάνετε μόνοι σας. Σε πλήρη αδυναμία!
Για να σώσετε την εσωτερική σας εικόνα, βάλατε στη συμφωνία να περιλαμβάνονται ρήτρες που στην πραγματικότητα δεν έχουν νόημα, όπως η άσκηση εξουσίας εκ μέρους του Οθωμανού Σουλτάνου, και οι Βρετανοί εκπλήρωσαν την «ευαισθησία» σας με ένα χαμόγελο.
Και λοιπόν;
Έπειτα μπήκες στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και έπεσες στο όνειρο «να διευρύνεις τα σύνορα της Αυτοκρατορίας». Πρώτα είπατε «Ας μπούμε από την πλευρά των Βρετανών ή όχι από την πλευρά των Γερμανών», αλλά όταν δόθηκε η ευκαιρία να μπείτε από την πλευρά της Γερμανίας, πήγατε χωρίς δισταγμό και βομβάρδισες ρωσικά λιμάνια στη Μαύρη Θάλασσα. Εφόσον δεν είχατε τη δυνατότητα να το κάνετε αυτό με τους δικούς σας πόρους, μπορέσατε να το κάνετε αυτό βάζοντας δύο γερμανικά πλοία να φέρουν οθωμανική σημαία.
Εν τω μεταξύ, τι έγινε με την Κύπρο;
Προσαρτήθηκε από την Αγγλία την εποχή εκείνη της εισόδου στον πόλεμο! Αλλά υπό το ενωσιακό καθεστώς, όπου το κοινό μαγεύτηκε με το όνειρο να «κατακτήσει το Τουράν», δεν το δώσατε καθόλου σημασία και συνεχίσατε τον δρόμο σας.
Δεν θα ήταν ψέμα να πούμε ότι η Κύπρος χάθηκε στο τραπέζι του τζόγου.
Για να κερδίσετε περισσότερα χρήματα στον τζόγο, καταθέτετε τα χρήματά σας και ξεκινάτε το παιχνίδι. Εάν χάσετε το παιχνίδι, τα χρήματα έχουν φύγει. Τα εξερχόμενα χρήματα δεν είναι πλέον δικά σας. Δεν μπορείτε να πάρετε αυτά τα χρήματα πίσω χωρίς να τα ζητήσετε ή να είστε ευγνώμονες. Ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου! Ο πρώτος κανόνας του τζόγου είναι να μην κλαις αφού χάσεις χρήματα. Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα τραπεζιών τυχερών παιχνιδιών στην Οθωμανοτουρκική ιστορία!
Γιατί τα εδάφη κάποτε «πάρθηκαν από κάποιον». Είναι στη φύση των πραγμάτων ότι αυτά τα μέρη θα τα «πάρει κάποιος άλλος».
Είναι μια ιστορία με πολλά ιστορικά αφηγήματα για την Κύπρο.
Το νησί, το οποίο ήταν de facto και εν μέρει de jure το 1878, και το οποίο ήταν σίγουρα νομικά βρετανικό το 1914, δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη από το 1914 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950.
Η εξέγερση των Ελλήνων ερέθισε τους Τούρκους
Όταν οι Έλληνες του νησιού εξεγέρθηκαν κατά της Αγγλοκρατίας, η Τουρκία άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για το θέμα.
Τότε οι Έλληνες ήθελαν να απαλλαγούν από την Αγγλοκρατία και να ενωθούν με την Ελλάδα.
Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του νησιού ήταν Έλληνες.
Το νησί ήταν πολιτιστικά, εθνοτικά και γλωσσικά μέρος του ελληνικού πολιτισμού.
Μουσουλμάνοι Τουρκόφωνοι εγκαταστάθηκαν στο νησί μετά την κατάληψη του νησιού από τους Οθωμανούς το 1570.
Ενώ το νησί εγκαταλείφθηκε στους Βρετανούς το 1878, ο μουσουλμανικός τουρκόφωνος πληθυσμός στο νησί δεν εξετάστηκε ποτέ από την οθωμανική πολιτική ελίτ.
Αφέθηκαν στην τύχη τους. Δεν τους ένοιαζε.
Όταν οι Έλληνες εξεγέρθηκαν εναντίον των Άγγλων, τότε με την ενθάρρυνση της Τουρκίας, οι Τούρκοι άρχισαν να υπερασπίζονται τη θέση «Ταξίμ» (διαίρεση του νησιού) και αυτή η θέση έγινε η επίσημη θέση της Τουρκίας.
Τη δεκαετία του 1950, όταν προέκυψε το ενδεχόμενο να απελευθερωθεί το νησί από τη βρετανική κυριαρχία και να γίνει μέρος του ελληνικού κράτους, η Τουρκία άρχισε να ανησυχεί μήπως «περικυκλωθεί από το ελληνικό κράτος».
Όταν το θέμα τέθηκε στην ημερήσια διάταξη των εξωτερικών υποθέσεων, θεωρήθηκε ως μια σωστή στρατηγική για την προσπάθεια πρωτίστως για τη συνέχιση της βρετανικής κυριαρχίας.
Σε αυτή τη φάση δεν υπάρχει ακόμη προτεραιότητα όπως το τι θα γίνει με τους Τουρκοκύπριους. Υπήρχε ακόμα μια αντίληψη επικεντρωμένη στην ασφάλεια και τη στρατηγική.
Το σημαντικό ήταν να αποτραπεί η ένωση με την Ελλάδα.
Δεν υπήρχε πρόβλημα με τη βρετανική κυριαρχία.
Αν είχε δει, θα είχε αντιταχθεί εδώ και πολύ καιρό.
Ωστόσο, επί 146 χρόνια δεν είχε γίνει καμία πρωτοβουλία για αυτό το θέμα!
Δεν υπήρξε ούτε σημαντική διπλωματική προσπάθεια ούτε στρατιωτική πρωτοβουλία.
Τώρα, οι Ελληνοκύπριοι επρόκειτο να γίνουν μέρος του ελληνικού κράτους και θα ήμασταν περικυκλωμένοι, γι’ αυτό ελήφθησαν επείγουσες ενέργειες, με την ανησυχία τι να κάνουμε.
Με την πάροδο του χρόνου, με την αντίσταση της Τουρκίας, οι Ελληνοκύπριοι, το Ηνωμένο Βασίλειο και η διεθνής κοινότητα ζεστάθηκαν στο ζήτημα ενός ανεξάρτητου «κυπριακού κράτους». Όταν η συγκυρία ήταν έτσι, η Τουρκία συμφώνησε επίσης σε ένα ομοσπονδιακό κράτος.
Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ζούσαν σε οικισμούς διάσπαρτους σε όλο το νησί. Δεν υπήρχαν δηλαδή Τούρκοι στο βορρά και Έλληνες στο νότο.
Κάθε μέρος του νησιού αποτελούνταν από ελληνόφωνους κυρίως οικισμούς με μικρό αριθμό και αναλογία Τουρκόφωνων οικισμών.
Τα κόμματα, που συναντήθηκαν στο Λονδίνο και τη Ζυρίχη το 1959, συμφώνησαν σε ένα σύνταγμα και η Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία έγιναν οι εγγυητές αυτού του συντάγματος.
Το σύνταγμα τηρεί την ισορροπία μεταξύ των δύο κοινοτήτων, για παράδειγμα, ενώ ο πρόεδρος ήταν Έλληνας, η αντιπροεδρία δόθηκε σε Τούρκο.
Το υπουργικό συμβούλιο θα αποτελείται από 10 υπουργούς, επτά από αυτούς θα ήταν Έλληνες και τρεις θα ήταν Τούρκοι. Ορισμένες ποσοστώσεις εφαρμόστηκαν σε όλες τις κρατικές γραφειοκρατικές και δημόσιες υπηρεσίες.
Η Κυπριακή Δημοκρατία ιδρύθηκε το 1960 με Σύνταγμα που βασίστηκε σε αυτές τις αρχές.
(Συνεχίζεται)
tr724.com
—
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου