Δεν ήταν πολύ καιρό πριν που έτεινα να ακούω αρκετό αριθμό γυναικών να παραπονιούνται ότι οι άνδρες δεν ήταν “συναισθηματικά διαθέσιμοι ή ευαίσθητοι και μοιράζονται ή αρκετά ευάλωτοι όσον αφορά τα συναισθήματά τους. Τώρα, σχεδόν ανοίγοντας μια δεκάρα, η αφήγηση έχει αλλάξει σε “mankeeping” που, διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές, βασικά υποδηλώνει ότι οι γυναίκες έχουν κουραστεί από όλη αυτή την ανδρική συναισθηματικότητα που, όπως αποδεικνύεται, είναι ενοχλητική.
Ήμουν πάντα δύσπιστος απέναντι στις αφηγηματικές γυναίκες πραγματικά ήθελε οι άνδρες να μοιάζουν περισσότερο με τις γυναίκες όσον αφορά τη συναισθηματική έκφραση. Εξάλλου, αν οι γυναίκες το ήθελαν πραγματικά αυτό, θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει τη σεξουαλική επιλογή για γενιές για να ζευγαρώσουν με τους ευαίσθητους άνδρες και να ξεριζώσουν τις μεγάλες ωτίδες. Αλίμονο, δεν ήταν αυτό που έκαναν γενικά οι γυναίκες. Γενικά σκέφτηκα ότι όλοι οι “άντρες έπρεπε να κλάψουν περισσότερες συζητήσεις προέκυψαν από τα μαθήματα σπουδών φύλου, αλλά ότι οι νεαρές γυναίκες θα το έβρισκαν πραγματικά εκνευριστικό αν κολλούσαν με έναν μάγκα που πραγματικά έπαιρνε την πρόσκληση στα σοβαρά.
Πιθανότατα υπάρχουν εξελιγμένοι λόγοι για αυτό. Στις κοινωνίες των κυνηγών συλλεκτών, οι άνδρες γενικά εξελίχθηκαν ως ριψοκίνδυνοι για το κυνήγι αλλά και για την προστασία (αρκετά συχνά από άλλους ανθρώπους). Οι άνδρες είναι σωματικά μεγαλύτεροι, πιο σωματικά επιθετικοί, έχουν βαθύτερες φωνές, παχύτερα κόκαλα Γενικά, οι άνδρες έχουν εξελιχθεί για να προβάλλουν δύναμη και, δεν αποτελεί έκπληξη, αυτό έχει την τάση να αντανακλά στη συμπεριφορά για καλό ή για κακό. Αντίθετα, οι γυναίκες είναι σωματικά μικρότερες κατά μέσο όρο, έχουν υψηλότερες φωνές, πιο απαλά χαρακτηριστικά και το επιχείρημα είναι ότι πολλά από αυτά εξελίχθηκαν για να προκαλέσουν προστατευτικότητα στους άνδρες. Και, πάλι, αυτό αντανακλά στη γυναικεία συμπεριφορά, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγαλύτερης ευκολίας στη συναισθηματική εκφραστικότητα, συμπεριλαμβανομένου του συναγερμού.
Αλλά οι άνθρωποι δεν βρίσκονται πλήρως στο έλεος της εξέλιξης και της γενετικής και όταν οι γυναίκες λένε “Θέλουμε περισσότερα αρσενικά δάκρυα”, μερικοί κορόιδα μπορεί πραγματικά να πιστεύουν ότι είναι αλήθεια. Εισαγάγετε την έννοια του mankeeping, όπως καλύφθηκε πρόσφατα στο New York Times. Γίνεται πολύς λόγος για “συναισθηματική εργασία” και πώς η κατάρρευση των ανδρικών σχέσεων φιλίας έχει επιβαρύνει τις γυναίκες να υποστηρίξουν τους άνδρες μέσω των συναισθηματικών τους προβλημάτων (λίγο πολύ αυτό που είπαν ότι ήθελαν εξαρχής). Το άρθρο του NYT μας διαβεβαιώνει ότι το “Mankeeping δεν είναι απλώς συναισθηματική οικειότητα”, αλλά στη συνέχεια αποτυγχάνει να εξηγήσει ποια είναι η διαφορά.
Το ζευγάρι στο άρθρο, που χρησιμοποιείται ως παράδειγμα, φαίνεται κυρίως διχασμένο σχετικά με το ποιος θα έπρεπε να παίρνει τις αποφάσεις για το πώς περνούν το χρόνο τους. Η εν λόγω κυρία κάνει το μεγαλύτερο μέρος του, το οποίο βρίσκει επιβαρυντικό. Ο κύριος υπέθεσε ότι αυτό ήθελε (το οποίο θα βγω σε ένα άκρο και θα μαντέψω ότι ήταν μέχρι να το πάρει)1.
Το NYT μας διαβεβαιώνει επίσης “Αντί να βλέπουμε το ‘mankeeping’ ως ένα κομμάτι θεραπείας εγκεκριμένο από το Διαδίκτυο που χρησιμοποιείται για την απόρριψη στρέιτ ανδρών, οι ειδικοί είπαν ότι το βλέπουν ως έναν όρο που μπορεί να βοηθήσει να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την ανάγκη των ανδρών να επενδύσουν συναισθηματικ σε φιλίες Δεν μπορώ...do “experts” το λέω αυτό? Είμαι αδειούχος ψυχολόγος και Εγώ κάπως νομίζω ότι ακούγεται σαν ένας νέος τρόπος για να ρίξετε σε στρέιτ άντρες. Υπήρχε μια δημοσκόπηση των NYT για “expert” που έχασα?
Το αστείο με αυτό είναι αυτό ακριβώς το πρόβλημα...ότι ο σύντροφος κάποιου είναι πολύ συναισθηματικά άπορος... χρησιμοποιήθηκε από άνδρες εναντίον γυναικών για γενιές. Τελικά, έγινε αντιληπτό ως σεξιστικό και δικαίως. Έτσι, είναι λίγο περίεργο να το βλέπεις να ανασταίνεται αντίστροφα.
Η δημιουργός του όρου, μεταδιδακτορική συνεργάτης του Στάνφορντ Angelica Ferrara, δημοσίευσε τον λόρβη τηςκ στο περιοδικό της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας Ψυχολογία Ανδρών και Αρρενωπών. Από τον τίτλο αυτού του περιοδικού μπορεί να κάνετε λάθος πιστεύοντας ότι το περιοδικό ασχολείται με την ευημερία των ανδρών. Αλλά διοικείται από το τμήμα της APA που ήταν υπεύθυνο για ένα δίκαιο ρητά αντι-αρσενικό σύνολο κλινικών κατευθυντήριων γραμμών για άνδρες και αγόρια που πέτυχε σημαντική φήμη πριν από περίπου 6 χρόνια.
Αν και οι άνθρωποι μπορεί μερικές φορές να φαίνεται να περνούν από τις κινήσεις της ανησυχίας για τους άνδρες, η έννοια της διατήρησης του ανθρώπου φαίνεται να έχει τις ρίζες της στην παραδοσιακή ριζοσπαστική φεμινιστική ιδεολογία. Όπως αναφέρει η Δρ Ferrara στο άρθρο της, “Το να αντιλαμβάνεσαι τα λεπτότερα κοινωνικά δίκτυα των ανδρών ως απλό σύμπτωμα της ανισότητας των φύλων, ή ως ‘ανδρικό ζήτημα, ’ και όχι ως δομικό στοιχείο του τρόπου με τον οποίο υποστηρίζεται και αναπαράγεται η πατριαρχία, σημαίνει ότι χάνεις μια κρίσιμη οδό για κοινωνική αλλαγή...Κοιτάμε σε ένα μέλλον όπου τα αγόρια και οι άνδρες μπορούν να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν σύνδεση με τρόπους που δεν επιβαρύνονται από άκαμπτους ανδρικούς κανόνες και όπου η κάλυψη των κοινωνικών και συναισθηματικών αναγκών των ανδρών δεν εξαρτάται από την απλήρωτη και άνιση εργασία φροντίδας των γυναικώ ” Βασικά, “Scram μικρέ, με ενοχλεί
Όλο και περισσότερο οι άνδρες τοποθετούνται σε διπλό δέσιμο. Αν είναι πολύ αρρενωπά, αυτό είναι κακό. Αλλά αν γίνουν πολύ θηλυκά...καλά αυτό είναι επίσης κακό. Και υπάρχει ένα νήμα μισανδρίας που διατρέχει κάποια από αυτά? Σίγουρα, φυσικά. Η κοινωνία έχει αποκτήσει εμμονή με την ιδέα του “να επαναπροσδιορίζει το manhood”, μια ιδέα που πιθανώς είναι μάταιη δεδομένου του πόσο σκληρά ενσύρματοι είναι οι ρόλοι του σεξ μέσω της εξέλιξης, αλλά που τελικά φαίνεται να έχει πάντα το μήνυμα ότι, για να είμαστε καλοί, το μόνο που πρέπει να κάνουν οι άνδρες είναι να είσαι περισσότερο σαν γ Υποψιάζομαι ότι το συγκεκριμένο τραγούδι σειρήνας θα οδηγήσει περισσότερους άντρες στους βράχους απόρριψης της σχέσης.
Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το παράπονο στο επίκεντρο αυτού του επισημασμένου παραδείγματος ήταν τόσο δευτερεύον, που δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι NYT ανησυχούσαν γι' αυτό. Είναι κάτι που μια συζήτηση θα έπρεπε να μπορεί να ξεκαθαρίσει.
ΑΓΓΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
It wasn’t that long ago that I tended to hear a fair number of women complain that men weren’t “emotionally available” or sensitive and sharing or vulnerable enough regarding their feelings. Now, pretty much turning on a dime, the narrative has switched to “mankeeping” which, reading between the lines, basically suggests women are tired of all this male emotionality which, it turns out, is annoying.
I was always skeptical of the narrative women really wanted men to be more like women in terms of emotional expression. After all, if women really wanted that, they could have used sexual selection over generations to mate with the sensitive men and weed out the big lugs. Alas, that was not what women generally did. I generally figured all the “men should cry more” talk came out of gender studies classes but that young women would actually find it irritating if they got stuck with a dude who actually took the invitation seriously.
There are probably evolved reasons for this. In hunter gatherer societies, men generally evolved as risk takers for hunting but also for protection (quite often from other humans). Men are physically larger, more physically aggressive, have deeper voices, thicker bones, etc. In general, men have evolved to project strength and, not surprisingly, this has tended to reflect in behavior for good or for ill. By contrast, women are physically smaller on average, have higher-pitched voices, softer features, etc., and the argument is much of this was evolved to elicit protectiveness in males. And, again, this reflects in female behavior including a greater ease in emotional expressiveness including alarm.
But humans aren’t fully at the mercy of evolution and genetics and when women say “We want more male tears”, some suckers might actually think it’s true. Enter the mankeeping concept, as recently covered in the New York Times. There’s a lot of talk about “emotional labor” and how the breakdown of male friendship relationships has placed a burden on women to support men through their emotional problems (more or less the thing they said they wanted in the first place). The NYT article assures us “Mankeeping isn’t just emotional intimacy” but then fails to explain what the difference is.
The couple in the article, used as an example, mainly seem split on who should be making the decisions about how they spend their time. The lady in question does most of it, which she finds burdensome. The gentleman assumed that was what she wanted (which I am going to go out on a limb and guess it was until she got it)1.
The NYT also assures us “Rather than viewing ‘mankeeping’ as an internet-approved bit of therapy-speak used to dump on straight men, experts said they see it as a term that can help sound the alarm about the need for men to invest emotionally in friendships.” I dunno…do “experts” say this? I’m a licensed psychologist and I kinda think it sounds like a new way to dump on straight men. Was there a NYT poll for “experts” that I missed?
The funny thing about it is this very gripe…that one’s partner is too emotionally needy…was used by men against women for generations. Ultimately, it came to be seen as sexist and rightly so. So, it’s a little surprising to see it resurrected in reverse.
The term’s creator, Stanford postdoctoral fellow Angelica Ferrara, published her work in the American Psychological Association journal Psychology of Men and Masculinities. From the title of that journal you might be mistaken in thinking the journal is concerned with men’s welfare. But it is run by the APA’s division that was responsible for a fairly explicitly anti-male set of clinical guidelines on men and boys that achieved significant notoriety about 6 years ago.
Though people may sometimes appear to go through the motions of worrying about men, the mankeeping concept seems firmly rooted in traditional radical feminist ideology. As Dr. Ferrara states in her article, “To conceptualize men’s thinner social networks as a mere symptom of gender inequality, or a ‘male issue,’ rather than a structural component of how patriarchy is upheld and reproduced, is to miss a critical avenue for social change…We look to a future where boys and men can create and sustain connection in ways that are unencumbered by rigid masculine norms, and where the meeting of men’s social and emotional needs does not depend on women’s unpaid and unequal care work.” Basically, “Scram kid, you bother me.”
Increasingly men are put in a double-bind. If they’re too masculine, that’s bad. But if they become too feminine…well that’s also bad. And is there a thread of misandry running through some of this? Sure, of course. Society has become obsessed with the idea of “redefining manhood”, a notion that probably is futile given how hard-wired sex roles are via evolution, but which ultimately always seems to have the message that, to be good, all men have to do is be more like women. I suspect that particular siren-song is going to lead more men onto the relationship rejection rocks.
To be honest, this complaint at the center of this highlighted example was so minor, I couldn’t figure out why the NYT was concerned about it. It’s the sort of thing one conversation ought to be able to clear up.
ΠΗΓΗ Secrets of Grimoire Manor
Faceof...
In my essay today I look at #mankeeping, why the invitation for men to be "more vulnerable" was probably always a false flag, and whether there's some misandry creeping into our discourse about "what's wrong with men today." Give it a read!
— Chris Ferguson (@CJFerguson1111) August 9, 2025
Link to follow. pic.twitter.com/qmcmEXaQQo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου