Ελάτε να ξαναγίνουμε συνάνθρωποι!

Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Έρχονται την Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013 τα Χριστούγεννα και την επόμενη Τετάρτη η Πρωτοχρονιά του 2014.

Έρχονται στο νου θύμησες παλιές, αναμνήσεις από άλλα Χριστούγεννα και άλλες πρωτοχρονιές, τότε που μας έλειπαν τα χρήματα και τα «λούσα» που τώρα μας τα παίρνουν πίσω, αλλά περίσσευαν η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια!..

Μια φορά και έναν καιρό στη Θεσσαλονίκη, είχαμε στο Διοικητήριο μια «μαρμάρινη» αλάνα που καταστράφηκε αλλά, δυστυχώς, τα αρχαία που αποκαλύφθηκαν ΔΕΝ αποτελούν επισκέψιμο χώρο.

Και απέναντι από την Αγγελάκη, είχαμε μια «χωματένια» μεγάλη αλάνα όπου, όπως κάναμε και στη «μαρμάρινη» του Διοικητηρίου, κλωτσούσαμε τη μπάλα, παίζαμε κρυφτούλι, αμάδες και μακριά γαϊδούρα…
Μια φορά και ένα καιρό είχαμε τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με δάκρυα στα μάτια..

Μια φορά και έναν καιρό τα είχαμε αυτά για να παίζουμε σε παρέες εμείς τα παιδιά γονιών που ΔΕΝ είχαν λεφτά ούτε αυτοκίνητα αλλά εμείς είχαμε όνειρα πολλά!...

Γιατί τώρα πια, όχι μόνο στην πάλαι ποτέ τη δικιά μας τη «νυφούλα του Θερμαϊκού», την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά σε ολάκερη την αγαπημένη και μοναδική μας ελλαδική επικράτεια με το παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» σε εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα…λουκάνικα, τώρα πια δεν έχουμε ούτε αλάνες, ούτε παρέες παιδιών, ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό, ούτε φίλους.

Μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά, πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, αναιρούμε την ύπαρξή μας σε αριθμούς απίστευτους για Έλληνες και Ελλάδα, δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε ψηλά αλλά ούτε καν σε επίπεδο ματιών τους ανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας!

Θεέ μου, τί κρίμα!...

Εντάξει, μη με μαλώνεις παλιέ μου συμμαθητή γιατί εσένα δεν σε έχω απλά και μόνο καλό γείτονα και φίλο, σε καμάρωνα πάντα γιατί ήσουν μερακλής, άτομο με ευαισθησίες, τεχνίτης πρώτος και με χέρια επιδέξια, και ας μου θυμώσεις που «βγάζω τα εν οίκω, εν δήμω… »!

Δεν είναι πρόθεσή μου, σήμερα, να παραμυθιάσω εσένα και τους καλούς παλιούς συμμαθητές, φίλους και γείτονες που αφού κάνατε το μεράκι σας επάγγελμα σταδιοδρομήσατε όπως και εμείς που πήγαμε σε Πανεπιστήμια και ΚΑΤΕΕ εντός και εκτός των συνόρων της Πατρίδας μας.

Αντίθετα, καθώς μοιραζόμαστε το καφεδάκι εδώ στην Αγγελάκη τώρα πια ΟΛΟΙ συνταξιούχοι, αλλά όχι απόμαχοι, μετράμε ευρώ – ευρώ τις κουτσουρεμένες συντάξεις, μετράμε τα χρόνια που μας παραμύθιαζαν πως θα γινόμασταν όλοι μας πλούσιοι, βλέπουμε ταλαιπωρημένους άγνωστους συνανθρώπους να ανοίγουν τους σκουπιδοτενεκέδες και να ανασύρουν ότι έχει κάποια αξία…

Μαζί με τις ευχαριστίες μου για την συνέχιση της παρέας με καφεδάκι και την καλοσυνάτη φιλοξενία των απλών μου σκέψεων και συναισθημάτων θέλω να σταθώ στο μεστό νοημάτων θέμα της προσπάθειας να γεμίσουμε τη μοναξιά του σύγχρονου Έλληνα, να μετριάσουμε την θλίψη, να δώσουμε όσο μπορούμε μια αχτίδα ελπίδας στα παιδιά και στα εγγόνια μας…

«Επικοινωνώ άρα…υπάρχω», έλεγε η παλιά μου εκπομπή στην ΕΡΤ-3, εκείνη όπου προσπαθούσα για μερικά χρόνια να υπογραμμίσω (εάν μπορεί κανείς να υπογραμμίσει τον προφορικό λόγο) ότι ο δρόμος προς τη μοναξιά είναι στρωμένος με υποσχέσεις για ανεξαρτησία, αυτοδυναμία, προσωπική επάρκεια και αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της… παρέας.

Ο δρόμος που μας υποσχέθηκαν και μας έπεισαν να ακολουθήσουμε με τις γνωστές τακτικές ‘πλύσης εγκεφάλου’ της συγχορδίας των ΜΜΕ με περισσή δεξιοτεχνία μεγιστοποιούσε την ‘δήθεν απελευθερωτική» από την καταπίεση μικρόψυχη έννοια του ΕΓΩ ελαχιστοποιώντας την μεγαλόψυχη έννοια του ΕΜΕΙΣ…

Και δεχθήκαμε με την κλασική μας καλοπροαίρετη ελληνοπρεπή αφέλεια την πλύση εγκεφάλου επιλέγοντας ως «παρέα» όχι ανθρώπους και μικρά κατοικίδια ως εκπροσώπους της φύσης αλλά, με τη σαγηνευτική μας τηλεόραση που τα κατάφερε να μας αποκοιμίσει «μοναχικούς», με την εικονική πραγματικότητα της «ανύπαρκτης» παρέας…

Πριν μια δεκαετία είχαν καταγραφεί σχεδόν 72,000 συνάνθρωποί μας να ζούνε μοναχοί μόνο στο πολεοδομικό συγκρότημα της… φτωχομάνας!

Για την Αθήνα και το λεκανοπέδιο γενικότερα, δεν τολμώ να αναφέρω τους αριθμούς γιατί είναι μαχαιριές στην ανθρώπινη καρδιά.

Αλλά και η επαρχία μας, δυστυχώς, δεν πάει πίσω!

Μια γυάλα, ένα ενυδρείο, ένα μικρό ζωάκι σίγουρα δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι τα πλέον επιθυμητά υποκατάστατα του φίλου ή της παρέας αλλά με τη φτώχεια που μας δέρνει και τα «κατοικίδια» έγιναν απρόσιτα.

Όμως, παλιέ μου συμμαθητή και φίλε μιας ζωής, θα το πω σε σένα και όλη την παρέα μας εδώ στην Αγγελάκη όπως το είπα και στην ελληνική «μπλογκόσφαιρα» που με φιλοξενεί χρόνια τώρα…

Κάποτε λέγαμε, «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» αλλά τώρα έχω προτείνει «κοίτα τον φίλο σου για να δεις ποιος είσαι…»

Και στους λίγους που ακόμη αντέχει η τσέπη τους για να το έχουνε, θα πως «δείξε μου το κατοικίδιο που διάλεξες για απλή όμορφη συντροφιά» και θα σου πω ποιες ευαισθησίες σε διακρίνουν, πόσο ανθρώπινος είσαι, πόσο κοντά θες να είσαι στη φύση εσύ και τα παιδιά σου, καθώς έχεις μπουχτίσει από άσφαλτο, και πλακάκια πεζοδρομίου και, νοσταλγικά, θυμάσαι αλάνες, κρυφτούλι, τη μακριά γαϊδούρα, λάσπες στο δρόμο και τα σκυλιά που τα έδεναν με… λουκάνικα…

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, και δεν θα το συμβούλευα ακόμη και εάν είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε μια «μηχανή χρόνου».

Πέρα από την ανέχεια, όχι την σημερινή «κακιά φτώχεια» στην Ελλάδα της τρόικας που ξεπερνά τη στέρηση χρημάτων και αφορά σε συναισθήματα, αξίες και πολιτισμό, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 η «παρέα», τα «κουτούκια» και «πάρτι ρεφενέ σε διαμερίσματα με μωσαϊκά» μας κρατούσαν δεμένους στην πραγματικότητα της ζωής με σάρκα και οστά.

Ζούμε πια σε ένα «χρεοκοπημένο» Κράτος, σε μια ρημαγμένη Οικονομία σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς…σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής, των ανθρώπινων συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, του κουτσομπολιού.

Μου λένε, καλόπιστα θαρρώ, μερικοί να γίνουμε Βουλευτές και να πάρουμε εμείς τους θώκους εξουσίας…

Απαντώ να το ξεχάσουνε, δεν γίναμε όταν ήμασταν νέοι και τώρα πια δεν βοηθά η ηλικία μας, ξευτελίστηκε αυτή η έννοια και ο ρόλος!...

Να ξαναγίνουμε, όμως, φίλες και φίλοι ΣΥΝΑΘΡΩΠΟΙ!...

Συγκάτοικοι, συμπολίτες, συνοδοιπόροι, συμμέτοχοι στις χαρές και τις λύπες του γείτονα…

Να ξαναγίνουμε ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ!...

Να πλημμυρίσει η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων με φιλέλληνες.

Να ανασκουμπωθούμε και αφού «χαστουκίσουμε» όπως πρέπει τους εαυτούς μας, ας ΑΠΑΞΙΩΣΟΥΜΕ όλοι μαζί εκείνους και εκείνες που, με τη δική μας ανοχή και σιωπηρή συναίνεση, απεργάστηκαν αυτή την ανιστόρητη «κατάντια» μας.

Να τους σταματήσουμε να συνεχίζουν να μας καταποντίζουν με ψέματα και μισές αλήθειες στον Καιάδα της διεθνούς ανυποληψίας.

ΠΗΓΗ koukfamily