Ουκρανία, Κύπρος και δυτική υποκρισία: Το στρωμένο χαλί για κυρώσεις στη Ρωσία και το… αίτημα της Λευκωσίας που έμεινε στα αζήτητα

 ΣΚΙΤΣΟ ΚΥΡΙΆΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Μεταξύ των άψε- σβήσε κυρώσεων κατά της Ρωσίας λόγω Ουκρανίας και της άρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υιοθετήσει μέτρα κατά της Τουρκίας, για την επιθετική συμπεριφορά της έναντι της Κύπρου, υπάρχει ένας… δρόμος υποκρισίας. Πρόκειται για την επιβεβαίωση της πολιτικής των δυο μέτρων και δυο σταθμών, που θριαμβεύει στις προσεγγίσεις που υιοθετούνται από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα.

Είναι προφανές πως τα γεωστρατηγικά, οικονομικά συμφέροντα καθορίζουν την αντίδραση, συλλογικών και μη, έναντι ενεργειών τρίτων χωρών. Στην περίπτωση της Ουκρανίας και οι κυρώσεις

ήταν έτοιμες και οι συλλογικές τοποθετήσεις ανακοινώθηκαν αμέσως μετά τις πρώτες αποφάσεις της Μόσχας σε βάρος του Κιέβου και της κλιμάκωσης μετά την έναρξη του πολέμου. Για την Κύπρο, με αίτημα της Λευκωσίας, συζητούνται εδώ και δυο πλέον χρόνια θέμα κυρώσεων κατά της Τουρκίας για τις παράνομες ενέργειες της στην κυπριακή ΑΟΖ ενώ στο μεταξύ ξεκίνησε και το άνοιγμα της περίκλειστης περιοχής της κατεχόμενης Αμμοχώστου.

Υπενθυμίζεται συναφώς ότι το καλοκαίρι του 2019, ένα μόλις μήνα μετά την πρώτη παράνομη γεώτρηση της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ, ξεκίνησε από τη Λευκωσία μια προσπάθεια υιοθέτησης ενός καθεστώτος κυρώσεων για φυσικά και νομικά πρόσωπα που εμπλέκονται στις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου. Το εγχείρημα τούτο, που υιοθετήθηκε από τη Λευκωσία,  ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς ήταν γνωστή η στάση κάποιων κρατών-μελών της Ε.Ε.  Αυτή η στάση ήταν αποτέλεσμα τόσο των οικονομικών σχέσεων που διατηρούσαν οι χώρες αυτές με την κατοχική Τουρκία όσο και επειδή η Άγκυρα εκβίαζε με το μεταναστευτικό. Τον Ιανουάριο του 2021, ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Χριστοδουλίδης, έγραφε σε άρθρο του στο «Φιλελεύθερο» ότι «η προσπάθεια ήταν ακόμα πιο δύσκολη λόγω του ότι δεν υπήρξε  προηγούμενο στα χρονικά της ΕΕ λήψης μιας τέτοιας απόφασης εναντίον ενός κράτους μέλους του ΝΑΤΟ και μάλιστα υποψήφιας προς ένταξη στην ΕΕ χώρας. Πόσο δε μάλλον, όταν υπήρχε  ενώπιον μας και σχετική νομική γνωμάτευση, η οποία  υποστήριζε ότι δεν είναι δυνατό να επιβληθούν περιοριστικά μέτρα σε υποψήφια για ένταξη χώρα στην ΕΕ. Ο στόχος ήταν υπερβολικά φιλόδοξος και η Τουρκία θα τον πολεμούσε αξιοποιώντας κάθε σχέση της».

Αν και υιοθετήθηκε ένα καθεστώς κυρώσεων, αποφάσεις που θα επηρέαζαν την Άγκυρα, αν και έγινα μικρά βήματα. Άλλωστε, όταν το θέμα συζητείτο στα ευρωπαϊκά όργανα, ένα… αόρατο χέρι, γερμανικό και παλαιότερα και βρετανικό, φρέναρε τις όποιες αποφάσεις. Ήταν το χέρι που προστάτευε την κατοχική δύναμη. Η Τουρκία παρά τις «προειδοποιήσεις» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γνωρίζοντας προφανώς ότι η τράπουλα ήταν σημαδεμένη και ενόψει του γεγονότος ότι κάποια κράτη-μέλη την καθησύχαζαν και διαβεβαίωναν πως κυρώσεις δεν θα αποφασίζονταν, προχωρούσε σε έρευνες και γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ ενώ παράλληλα άρχισε την υλοποίηση των σχεδιασμών της για βαθμηδόν εποικισμό της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου.

Παρά τις δυσκολίες, το εργαλείο των κυρώσεων παρέμεινε στο τραπέζι των Ευρωπαίων, προκαλώντας την ενόχληση της πλειοψηφίας των εταίρων μας. Αυτό κράτησε μέχρι τις αρχές του 2022. Μέχρι, δηλαδή και της ανάληψης του υπουργείου Εξωτερικών, Ιωάννη Κασουλίδη, ο οποίος έθεσε ως προτεραιότητα του να στείλει στο αρχείο το εργαλείο αυτό και να επαναφέρει μια ξαναζεσταμένη συνταγή, αυτή των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, που απέρριψε εκ του προοιμίου  τουρκική πλευρά. Η τακτική των κυρώσεων, που τόσο πολεμήθηκε από τρίτους και υπονομεύθηκε εκ των έσω, δεν ήταν οτιδήποτε άλλο παρά μια αποτρεπτική κίνηση ή έστω συντήρησης του θέματος αυτού  στο προσκήνιο, την ώρα που η κατοχική δύναμη προέλαυνε στην κυπριακή ΑΟΖ. Άλλωστε, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είχε άλλη αποτρεπτική δύναμη καθώς μειωμένες είναι οι αμυντικές της δυνατότητες.

Η Λευκωσία ταλαιπωρήθηκε με τις κυρώσεις. Μέχρι που πρυτάνευσε στην κυπριακή κυβέρνηση η πολιτική του κατευνασμού. Των δώρων προς την Τουρκία για να «πεισθεί» και ξεκινήσει τις συνομιλίες. Αυτοί, οι οποίοι τα λένε αυτά φαίνεται να μην ακούνε όσα προτάσσουν οι Τούρκοι. Ότι, δηλαδή, για να αρχίσουν διαπραγματεύσεις θα πρέπει να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος.

Η Κύπρος δεν είναι Ουκρανία και η Ρωσία δεν είναι Τουρκία. Πριν να ξεσπάσει η κρίση στο ρώσο-ουκρανικό μέτωπο το χαλί ήταν στρωμένο για τις κυρώσεις. Παρά το γεγονός ότι το θέμα των κυρώσεων χρησιμοποιείται κατά το δοκούν και εφαρμόζουν εκεί που επιλέγουν οι βασικοί διεθνείς παίκτες, ο πόλεμος στην Ουκρανία επιβεβαίωσε πως το εργαλείο αυτό παραμένει στην ατζέντα. Ποιους αφορά και πότε χρησιμοποιείται αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.

Περαιτέρω, οι κινήσεις της Μόσχας, που περιλαμβάνουν αναγνώριση περιοχών, εισβολή, προσάρτηση εδαφών, ανοίγουν την όρεξη και του Ερντογάν. Ο Πρόεδρος της κατοχικής δύναμης επενδύει στην αναγνώριση του ψευδοκράτους, το οποίο είναι δημιούργημα της εισβολής στην Κύπρο το 1974, της συνεχιζόμενης κατοχής εδάφους της ενώ προετοιμάζεται και για το σενάριο της προσάρτησης.

ΠΗΓΗ apopseis