Του Δημήτρη Γαρούφα*
Συμπληρώθηκαν 4 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών με την οποία διαφωνούσε η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών κρίνοντας ότι δώσαμε πολλά παίρνοντας λίγα και κυρίως γιατί κόντρα στην ιστορική αλήθεια η Ελλάδα μέσω της συμφωνίας αυτής αναγνώριζε, έστω και εμμέσως, την ομιλούμενη στα Σκόπια σλαβική διάλεκτο ως «μακεδονική γλώσσα» και τους Σλάβους των Σκοπίων ως «Μακεδονική εθνότητα».
Η συμφωνία έγινε ουσιαστικά για να γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ η γειτονική χώρα και να αρχίσει η ενταξιακή διαδικασία εισδοχής της στην Ε.Ε, με την τότε Ελληνική κυβέρνηση να επαίρεται ότι πέτυχε μια ιστορική συμφωνία επίλυσης ενός προβλήματος που «αδυνάτιζε» διεθνώς την διπλωματική θέση της Ελλάδας και ότι δήθεν μέσω αυτής επετεύχθη σταθερότητα στα Βαλκάνια Οι υποβολείς της συμφωνίας την αντιμετώπισαν μάλλον ως συνέχεια της συμφωνίας της Αχρίδας, σαν ένα βήμα σταθεροποίησης στα δυτικά Βαλκάνια και εξοστρακισμό κάθε προσπάθειας επιρροής άπό άλλες δυνάμεις.
Οι υποβολείς της συμφωνίας δεν κατανοούσαν την Βαλκανική πραγματικότητα κι έτσι δεν κατάλαβαν ότι το πρόβλημα δεν ήταν μόνο μεταξύ Ελλάδας και της γειτονικής χώρας αλλά το πρόβλημα ήταν Βαλκανικό πρόβλημα ευρύτερης διάστασης διότι η γειτονική χώρα ήταν τεχνητό κατασκεύασμα από τον Τίτο το 1944 στο πλαίσιο στοχευσής του για ηγεμονία στα Βαλκάνια, επιτυγχάνοντας σε κάποιο βαθμό με την πάροδο του χρόνου να δημιουργήσει συνείδηση έθνους στους Σλάβους των Σκοπίων κλέβοντας ήρωες και ιστορία από την Ελλάδα αλλά κι από την Βουλγαρία. Γι αυτό παρά τις Ελληνικές υποχωρήσεις κόντρα στην ιστορική αλήθεια η Βουλγαρία έθεσε VETO αποκλείοντας την έναρξη ενταξιακής διαδικασίας της αποκληθείσης με την συμφωνία των Πρεσπών «Βόρειας Μακεδονίας» στην Ε.Ε, ζητώντας από αυτήν να αναγνωρίσει ότι η λεγόμενη «Μακεδονική γλώσσα» είναι διάλεκτος της Βουλγαρικής γλώσσας ,ότι οι Σλάβοι αυτοί έχουν Βουλγαρική καταγωγή κι ότι οι ήρωές της έχουν επίσης Βουλγαρική καταγωγή. Αποδεικνύεται με αυτό τον τρόπο ότι το πρόβλημα των Σκοπίων ήταν Βαλκανικό πρόβλημα και σαν τέτοιο έπρεπε να αντιμετωπισθεί με αναζήτηση λύσης που για να γίνει αποδεκτή και να μακροημερεύσει έπρεπε να είναι συμβατή με την ιστορική αλήθεια και με σεβασμό στις ευαισθησίες Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Μετά από 4χρόνια έχει διαπιστωθεί ότι με εξαίρεση την χρήση της ονομασίας «Βόρεια Μακεδονία» για ένταξη της γειτονικής χώρας σε ΟΗΕ και άλλους διεθνείς οργανισμούς η ηγεσία της «Βόρειας Μακεδονίας» δεν εφαρμόζει την συμφωνία και προσπαθεί με κάποια προσχήματα και τεχνάσματα να χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία και μακεδονικός η Μακεδονική στη χώρα τους ενώ παρ΄ ότι πέρασαν 4 χρόνια δεν έχουν αλλαχθεί τα σχολικά βιβλία που είχαν αλυτρωτικές αναφορές και με διάφορους τρόπους συνεχίζουν να κλέβουν ήρωες και ιστορία από Ελλάδα και Βουλγαρία. Με πρόσχημα ότι είναι ιδιωτικοί φορείς και δεν έχουν εξάρτηση από το κράτος ακόμα και επιστημονικοί φορείς της γειτονικής χώρας εξακολουθούν να αυτοχαρακτηρίζονται «μακεδονικοί» .
Ο τιμώμενος τώρα στην γειτονική χώρα ως εθναπόστολος του «Μακεδονισμού» Κρίστε Μισίρκωφ στο βιβλίο του «Μακεδονικές υποθέσεις», που εκδόθηκε αμέσως μετά την επανάσταση του ΄Ηλιντεν, λέει κάπου περιφραστικά ότι αυτό που δεν υπάρχει σήμερα δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει αύριο…Κι αποδείχθηκε πως είχε δίκιο γιατί σε δυο γενιές πέτυχαν εκμεταλλευόμενοι την ολιγωρία και τα λάθη τα δικά μας να δημιουργήσουν ένα τεχνητό έθνος βαπτίζοντας τους Σλάβους των Σκοπίων ως «μακεδονική εθνότητα» και την σλαβική διάλεκτο που ομιλούσαν ως «μακεδονική γλώσσα».
Κι ενώ αυτά γίνονται στα Σκόπια στη χώρα μας λειτουργούμε και σε αυτό το θέμα σαν εκκρεμές με την έννοια ότι πάμε από το ένα άκρο στο άλλο.΄Ετσι ενώ πριν χρόνια υπήρξαν συλλαλητήρια κατά της συμφωνίας με συμμετοχή εκατομμυρίων πολιτών και αφιερώματα στο θέμα από τα ΜΜΕ τώρα τα μεν ΜΜΕ αγνοούν το θέμα και κανείς δεν ασχολείται για να ενημερώσει τους πολίτες για το αν και πως εφαρμόζει την συμφωνία η γειτονική χώρα και υπάρχει γενικευμένα αδιαφορία. Βέβαια με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισε διαχρονικά η Ελλάδα το όλο θέμα και γι αυτό είχαμε αυτή την άσχημη κατάληξη. Μιλάγαμε για μια μόνο και Ελληνική Μακεδονία αλλά πιεζόμενοι από τους συμμάχους μας που καλόπιαναν τον Τίτο που ανεξαρτοποιήθηκε από την Μόσχα, το 1959 υπογράψαμε ως χώρα συμφωνία δικαστικής συνδρομής με την Γιουγκοσλαβία(βλ.άρθρο 7 Ν.Δ 4009/23-1-59ΦΕΚ238 Α) στην οποία γινόταν ρητή αναφορά ότι οι αιτήσεις δικαστικής αρωγής υποβάλλονται δια των αντιστοίχων υπουργείων Δικαιοσύνης τα οποία αλληλογραφούν απευθείας μεταξύ τους κι΄ όσον αφορά την Γιουγκοσλαβία γίνεται ρητή αναφορά στα υπουργεία Δικαιοσύνης των λαϊκών Δημοκρατιών Σερβίας, Σλοβενίας, Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, Μακεδονίας και Μαυροβουνίου.
Κλείνω ευχόμενος ως χώρα να μην εφαρμόσουμε την ίδια τακτική στρουθοκαμήλου στην αντιμετώπιση και άλλων εθνικών μας θεμάτων διότι αν συνεχίσουμε να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο ως απόλυτα «προβλέψιμοι» εξασφαλίζοντας την ησυχία μας με συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά μας θέματα τότε το μέλλον της χώρας μας θα είναι ζοφερό…
- Δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου