Του Βασίλειου Ρέπα, Αντιστράτηγου ε.α.
1. Η Τουρκία είναι η χώρα του μηδενικού ρίσκου και του “επιτήδειου ουδέτερου”. Η χώρα που από “Επιτήδειος Ουδέτερος» κατέληξε «Επιτήδειος Σύμμαχος» με το βλέμμα της πάντα στραμμένο στον «Επιτήδειο Κατακτητή».
2. Για την υλοποίηση των σχεδίων της ως «Επιτήδειος Κατακτητής», τέσσερις είναι οι άξονες και πυλώνες της αναθεωρητικής/ επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας, Εκλογή Εθνικού στόχου, εμμονή στην επίτευξή του, παραπλάνηση του αντιπάλου και μηδενικό ρίσκο με εκμετάλλευση σφαλμάτων και αδυναμιών αντιπάλου και της Διεθνούς συγκυρίας, με αιχμή του δόρατος την τελευταία.
3. Κύριοι εθνικοί στόχοι της Τουρκίας από το 74 και μετά είναι:
α. Στο Αιγαίο
(1) Να μην καταστεί το Αιγαίο κλειστή ελληνική λιμνη με τη μη επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος στα 12 νμ, με το αναφαίρετο δικαίωμά μας, που απορρέει από το Διεθνές δίκαιο της θάλασσας.
(2). Ο διαμοιρασμός του Αιγαίου στον 25ο μεσημβρινό, δηλ σε μία γραμμή που θα ξεκινά από της εκβολές του Έβρου ποτ.και θα διέρχεται δυτικά της ελληνικής βραχονησιδας Ζουραφα, της νήσου Σαμοθράκης, ανατολικά Σκύρου, δυτικά Καρπάθου και Κάσου και το ανατολικό άκρο της Κρήτης.
β. Στη Θράκη
Η αυτονόμηση σε πρώτη φάση της ελληνικής Θράκης σε δεύτερη φάση η ανεξαρτητοποίηση της και σε τρίτη φαση η κατάληψη ολόκληρης της Θράκης.
γ. Στην Κύπρο
Δημιουργία σε πρώτη φάση ανεξάρτητου τουρκικού κράτους στη Βόρεια Κύπρο και σε δεύτερη φάση ένωση του με την Τουρκία.
4. Η Τουρκία εμμένει για επίτευξη των παραπάνω στόχων:
α. Στο Αιγαίο:
(1) Με την απειλή του casus belli (κάζους μπέλι), αν ασκήσουμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας, για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ, που απορρέει από το Διεθνές δίκαιο της θάλασσας.
(2) Με την αμφισβήτηση του Διεθνούς δικαίου για το δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ.
(3) Με την αμφισβήτηση της υποχρέωσης της Ελλάδος για έρευνα και διάσωση ανατολικά του 25 μεσημβρινού.
(4) Με την εμμονή, ότι η Σύμβαση του Σικάγου του 1944 και οι κανόνες και συστάσεις του ICAO δεν εφαρμόζονται για στρατιωτικά αεροσκαφη, παραβλέποντας την υποχρέωση των κρατών να εξασφαλίζουν ότι τα αεροσκάφη τους σέβονται τις βασικές αρχές και τους κανόνες που είναι απαραίτητοι για την ασφαλή διεξαγωγή της εναέριας κυκλοφορίας.
(5) Με την απαίτηση για καθορισμό νέων ορίων, από τον ICAO, στον εναέριο χώρο του FIR Αθηνών μέχρι του 25 μεσημβρινού.
(6) Θέτοντας για πρώτη φορά επίσημα ζήτημα «γκρίζων ζωνών» και αμφισβητώντας για πρώτη φορά κυριαρχία ελληνικού εδαφους. με την πρόκληση του θερμού επεισοδίου στις βραχονησίδες Ιμια, ανατολικά της Καλύμνου.
(7) Με με το περιβόητο αρκτικόλεξο EGAYDAAK της φράσης «Egemenligi Anlasmalarla Yunanistan’a Devredilmemis Ada Adacιkve Kayalιklar», δηλαδή «νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, των οποίων η κυριότητα δεν παραχωρήθηκε στην Ελλάδα» με διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες, το οποίο περιλαμβανει, 152 νήσους, νησίδες και βραχονησίδες, των οποίων αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία, από τη Ζουράφα, βορειοανατολικά της Σαμοθράκης, έως τη Γαύδο στο Λιβυκό Πέλαγος, με τα μεγαλύτερα από αυτά να κατοικούνται, όπως οι Οινούσσες, οι Φούρνοι, η Θύμαινα, το Αγαθονήσι, οι Αρκιοί, η Γαύδος κ.ά.
Στόχος της λίστας αυτής, η οποία έχει καταστεί «δόγμα» της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, είναι η στήριξη του ισχυρισμού της, ότι στο Αιγαίο Πέλαγος «υπάρχουν μια σειρά από αλληλένδετα προβλήματα, στην κυριότητα ορισμένων νησίδων και βραχονησίδων και κατά συνέπεια δεν υπάρχουν μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας θαλάσσια σύνορα, τα οποία να έχουν καθοριστεί με διεθνή συμφωνία, που να έχει ισχύ και ότι δεν μπορούμε να καθορισουμε υφαλοκρηπίδα /ΑΟΖ πριν λύσουμε το πρόβλημα των θαλασσίων συνόρων».
(9) Με τη συνεχή και μόνιμη, εδώ και 40 χρόνια, παραβίαση της συνθήκης της Λοζάνης, που απαγορεύει την υπερπτηση τουρκικών στρατιωτικών αεροσκαφών πάνω από τα ελληνικά νησιά και αντίστοιχα ελληνικών πάνω από τα τουρκικά παραλια.
(10) Με το δόγμα της “γαλάζιας πατρίδας,” που αφ ενος υλοποιεί το διαμοιρασμό του Αιγαιου και αφ’ εταίρου δεικνύει, κατά κυνικό και απροκάλυπτο τρόπο, τη δεδηλωμένη βούληση και θέληση της Τουρκίας να καταλάβει και να προσαρτησει όλα τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (βασικές, ενδιάμεσες νησους, μικρονησους και βραχονησίδες κατοικημένες και ακατοίκητες) απο τη Σαμοθράκη μέχρι το Καστελόριζο.
(11) Με την έγερση και απαίτηση αποστρατικοποίησης, μετά από 100 και 75 χρόνια αντίστοιχα από την υπογραφή των αντίστοιχων συνθηκών, των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, διότι σύμφωνα με τον Τούρκο διεθνολόγο αντιπτέραρχο εν αποστρατεία Ερντογάν Καρακούς, «με στρατιωτικοποιημένα τα ελληνικά νησιά, το τουρκικό πολεμικό ναυτικό δεν μπορεί να επιχειρήσει στο Αιγαίο». Και κατά συνέπεια πάει περίπατο το δόγμα “της γαλάζιας πατριδας.
(12) Με την υπογραφή του Τουρκολιβυκου Μνημονίου, με την αυθαίρετη και μονομερή «οριοθέτηση», της υφαλοκρηπίδας της, στην Ανατολική Μεσόγειο, που ουσιαστικά «καταπίνει» όλη την ελληνική και κυπριακή υφαλοκρηπίδα με σκοπό την κατοχύρωση δικαιωμάτων στην περιοχή.
β. Στη Θράκη:
(1) Με την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λοζάνης, η οποία ρητά καθορίζει, ότι η μειονότητα της Θράκης είναι θρησκευτικη δηλ μουσουλμανική και όχι εθνική, τουρκική, σε αντίθεση με τις μειονότητες της Κωνπουλης και των Ίμβρου και Τενέδου που είναι εθνικές δηλ. ελληνικές.
(2) Με το τουρκικό προξενείο, που από ιδρύσεως του, η Τουρκια έχει αναλάβει το ρόλο της Μητέρας Πατρίδας για τους μουσουλμάνους της περιοχής και προσπαθεί να υποκαταστήσει την ελληνική διοίκηση και να λειτουργήσει ως παράλληλο κράτος και κύριο όργανο ανθελληνικής δραστηριότητας και μέσω παρεμβάσεων, καθοδηγήσεων, εκφοβισμών και χρηματικών προσφορών επιδιώκει τον έλεγχο και επηρεασμό της μειονότητας σε ζητήματα θρησκευτικά, εκπαιδευτικά, εκλογής υποψηφίων, ανάπτυξης ανθελληνικών δραστηριοτήτων, κ.λπ. με κύρια επιδίωξη να εμφυσήσει ενιαία τουρκική συνείδηση του μουσουλμανικού πληθυσμού της Θράκης με απώτερο σκοπό τον εκτουρκισμό της μειονότητας.
(3) Με το ψευδοεπιχειρημα, περί δήθεν παραβίασης των θρησκευτικών δικαιωμάτων της Μουσουλμανικής Μειονότητας στη Θράκη, με την μη εκλογή των Μουφτήδων και όχι τον διορισμό τους, όπως ισχύει μέχρι σήμερα. Ενω αποσιωπά επιμελώς, ότι την ίδια πρακτική (διορισμό Μουφτήδων) ακολουθεί και η Τουρκία και οι Μουφτήδες είναι δημόσιοι υπάλληλοι της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet), η οποία είναι κρατική υπηρεσία, καθοδηγούν μεσω του τουρκικού προξενείου την εκλογή ψευτομουφτήδων.
(4) Με το πρόσχημα της προστασίας των ομοθρησκων ελλήνων μουσουλμάνων, της ελληνικής Θράκης, να ζητήσει σε πρώτη φάση την αυτονόμηση τους, σε δεύτερη φάση την ανεξαρτητοποίηση τους και τρίτη φαση κατάληψη ολόκληρης της ελληνικής θρακης.
γ. Κύπρο.
(1) Με την υπονόμευση των συνομιλιών για διευθέτηση του Κυπριακού, βάσει των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, για τη δημιουργία ενός δικοινοτικου ομόσπονδου κράτους, αλλά πριν και πάνω από όλα λειτουργικού, που δεν θα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο της ‘Αγκυρας, θα διασφαλίζει τα δικαιώματα του συνόλου των Κυπρίων πολιτών, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με κοινό διεθνές νομικό καθεστώς, κυριαρχία και ιθαγένεια.
(2) Με την αμφισβητηση και παραβίαση της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατιας, ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ.
(3) Με την εμμονή της αρχικά για την ύπαρξη εγγυητριων δυνάμεων και στη συνεχεια για λύση δύο λαών δύο κρατών.
(4) Με την εκβίαση για επικοισμο της Αμμοχώστου παραβιάζοντας τις αποφάσεις του ΟΗΕ και τα ψηφίσματα του ΣΑ.
5. Η Τουρκία με το μάτι πάντα στραμμένο στον επιτήδειο κατακτητή και ως χώρα του μηδενικού ρίσκου, για την επίτευξη των στόχων της, εκμεταλλεύεται τη διεθνή συγκυρία και τα σφάλματα και της αδυναμίες του αντιπάλου και συγκεκριμένα:
α. Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Ως χώρα του μηδενικού ρίσκου, στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, επειδή δεν ήταν βέβαιη, ποιό από τα δύο μέρη θα ήταν ο νικητής, διάλεξε τη στάση του επιτήδειου ουδέτερου, παρά της παρακλήσεις του Στάλιν και του Τσώρτσιλ να συμμετάσχει στον πόλεμο με το πλευρό των συμμάχων και με το τέλος του πολέμου να της παραχωρουσαν τα Δωδεκάνησα. Σήμερα διαμαρτύρεται και οδύρεται, ότι κακώς ενσωματώθηκαν τα Δωδεκάνησα στη μητέρα πατρίδα Ελλαδα.
β. “Σεπτεμβριανά,” του 55
Στις 6 και 7 Σεπ.του 1955, με τα γνωστά “Σεπτεμβριανά,” ο πρωθυπουργός Μεντερες της Τουρκίας, που έπαιζε το χαρτί των μουσουλμάνων, εκμεταλλευόμενος το κενό εξουσίας στην Ελλάδα, από τη βαριά ασθένεια του πρωθυπουργού Παπάγου, τις εχθρικές σχέσεις της Αγγλίας με την Ελλάδα, λόγω της στήριξης του αγώνα των κυπρίων για ένωση με τη μητέρα πατρίδα και την ανοχή των ΗΠΑ, λόγω της ανάγκης, που είχαν την Τουρκία, μεσουρανουντος του ψυχρού πολέμου και με αφορμή προβοκάτσια στο τουρκικό προξενείο Θεσσαλονίκης, εξαπέλυσε, με τον τουρκικό όχλο, πογκρόμ, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης του, εναντίον της πολυπληθούς και ευημερούσας ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, προστατευόμενης από τη συνθήκη της Λοζάνης. Αποτέλεσμα του διήμερου οργίου βίας ήταν να συρρικνωθεί δραματικά η ελληνική κοινότητα, των 100.000 έως τότε Ελλήνων, που ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη, φτάνοντας στις μέρες μας μόλις στις 2.000 άτομα.
γ. Απόσυρση Ελληνικής Μεραρχίας από Κύπρο
Το 1968 εκμεταλλευόμενη, την πολιτική αστάθεια και τις εκκαθαρίσεις στις ΕΔ από τη δικτατορική κυβέρνηση, μετά την αποτυχία του φιλοβασιλικου κινήματος και τη στήριξη των αμερικανών και των Βρετανών, λόγω της δυσμένειας, στην οποία είχε επέλθει ο Μακάριος, από το φόβο τους, ο Μακάριος να καταστεί ο Κάστρο της Μεσογείου, μετά την ανάπτυξη φιλικών σχέσεων με τις αραβικές χώρες και τη Σοβιετική Ένωσή και γενικά τις χώρες του ανατολικού μπλοκ, απαίτησαν και πέτυχαν την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας (8,500 χιλιάδες άνδρες, 3 συντάγματα πεζικού, 2 μοίρες καταδρομών και 2 ίλες αρμάτων) απο την Κύπρο, με αποτέλεσμα η Κύπρος να ευρεθεί αμυντικά εξασθενημένη κατά την εισβολή το 74.
δ. Εισβολή στην Κύπρο το 1974.
(1) Η εισβολή στην Κύπρο όχι μόνο σχεδιάστηκε στο εξωτερικό αλλά είχε και τη στήριξη των ΗΠΑ και της Αγγλιας, λόγω της αδέσμευτης πολιτικής του Μακαρίου, η οποία κατά την άποψη των αμερικανών εξυπηρετούσε τα σοβιετικά συμφέροντα, για αυτό και τον αποκαλούσαν “Κάστρο της Μεσογείου”. Το ότι σχεδιάστηκε στο εξωτερικό και πολύ πριν το πραξικόπημα και ο πρωτοετής Ευελπις, Δόκιμος, Ίκαρος γνωρίζει, ότι μια τέτοια επιχείρηση δεν σχεδιάζεται ούτε προετοιμάζεται σε 5 ημέρες, διότι 5 ημέρες μεσολάβησαν από το πραξικόπημα ως την έναρξη της εισβολής. Οι Αμερικάνοι προετοιμάζονταν 3 μήνες για να εισβάλουν στο Ιράκ και αφου είχε προηγηθεί αεροπορικος και ναυτικός βομβαρδισμός 15 ημερών.
(2) Το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και η εισβολή έπεσαν σαν ιδέα και άρχισαν να προετοιμάζονται, από το 1964, μετά την απορριψη του 2ου σχεδίου Άτσεσον, του οποιου βασική πρόνοια ήταν «η ένωση του νησιού με την Ελλάδα με παραχώρηση 5% του εδάφους της Κύπρου στην Τουρκία, αυτή τη φορά υπό καθεστώς εκμίσθωσης για 50 έτη και με τα δικαιώματα αυτοδιοίκησης των Τουρκοκυπρίων μειωμένα». « Γίνονταν σκέψεις και εισηγήσεις, η πρόταση, εφόσον την απέρριπτε ο Μακάριος, να εφαρμοσθεί μετά από την εκδήλωση πραξικοπήματος και ανατροπής του Μακαρίου». (Χριστδουλιδης 2009 σελ 160).
(3) Των εγκληματικών δικών μας λαθών: Πρώτον της απόσυρσης της ελληνικής μεραρχίας της Κύπρου μετά από απαίτηση της Τουρκιας, κάτι παρόμοιο που συμβαίνει και σήμερα με την απαίτηση για αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιων. Δεύτερον, του διχασμού του κυπριακού λαού
(4) Ο νέος διχασμος που είχαμε τη δεκαετία του 1970, στην ελληνική μεγαλόνησο, την Κύπρο. Η πολιτική ανωριμότητα και η διχόνοια στο νησί, την περίοδο αυτή, οδηγούσαν σε έναν εμφύλιο πόλεμο αλληλοεξόντωσης, άλλοτε ψυχρό και άλλοτε θερμό, που εξάντλησε τις δυνάμεις του κυπριακού ελληνισμού. Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές ενεργούσαν, σαν να είχαν την αυταπάτη, ότι στην περιοχή δεν υπήρχε η Τουρκία, με τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες, παρά το οτι, κατά καιρούς, η τελευταία, με τις ενέργειές της, τις υπενθύμιζε, σε κάθε ενδιαφερόμενο. Η όλη κατάσταση, θύμιζε τις εσωτερικές διαμάχες, οι οποίες οδήγησαν το Βυζάντιο σε μεγάλες ήττες και τελικά στην αποσύνθεση. Σε μια εποχή, που ήταν αναγκαία η ψυχική ενότητα του κυπριακού ελληνισμού, είχαμε συνωμοτικές ενέργειες, δολοφονικές απόπειρες και δολοφονίες. Ουσιαστικά, είχε εγκαταλειφθεί η αντίσταση στις τουρκικές επιδιώξεις και ο κυπριακός ελληνισμός αναλωνόταν σε έναν αυτοκαταστροφικό εμφύλιο, που προετοίμαζε τις χειρότερες ημέρες, που ακολούθησαν.
(5) Το προδοτικό πραξικόπημα του άθλιου δικτάτορα Ιωαννίδη που δίχασε ακόμη περισσότερο τον κυπριακό λαό και έδωσε την αφορμή για την εισβολή που είχε πολύ καιρό πριν σχεδιαστεί και προετοιμαστεί.
δ. Η κρίση των Ιμίων
Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας που υπήρχε στη χώρα, λόγω της βαριάς ασθένειας του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος νοσηλευόταν στο Ωνασιο και την εκτίμηση της ότι ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός στις 19 Ιαν 96, από την κοινοβουλευτική ομάδα, σε καμία περίπτωση δεν θα διακινδυνευε την πολιτική του καριέρα και δεν θα αντιδρούσε με βάση το Εθνικό συμφέρον αλλά το ατομικό του, προετοίμασε επιμελώς και αιφνιδίασε στην κυριολεξία και βρήκε παντελώς ανέτοιμη, ανίκανη και χωρίς βούληση και θέληση την ελληνική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση εθνικού μας εδάφους αποτελεσματικά.
6. Συμπεράσματα
α. Στην Ιστορία τα γεγονότα δεν επαναλαμβανονται αυτά καθ’ εαυτα αλλά η σχέση αιτίου αποτελέσματος παραμένει αναλλοίωτη επίκαιρη και διαχρονική.
β. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο η ισχύς των όπλων και ο φόβος των συνεπειών που η χρήση τους επιφέρει, μπορούν να λειτουργήσουν ως αποτροπή και ως φραγή σε αλυτρωτικές και αναθεωρητικές βλέψεις, ιδιαίτερα όταν προέρχονται από λαούς που στο διάβα των αιώνων έχουν επιδείξει μόνο γενοκτονίες, καταστροφές, εκκαθαρίσεις και ξεριζωμούς.
γ. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αλλα λάθη από μέρους μας και από κανέναν.
δ. Η αιχμή του δόρατος και πυρήνας της αμυντικής ισχύος, κάθε χώρας, είναι οι ένοπλες δυνάμεις, αλλά η αποφασιστική και δεδηλωμένη βούληση του συνόλου του λαού της και κυρίως του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας, όλων των κομμάτων ανεξαιρέτως και των ΜΜΕ (έντυπων, ηλεκτρονικών και διαδικτυακών), να υπερασπιστούν την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα που απορρέουν από αυτην, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ, αποτροπής πολέμου και παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης.
ε. Si vis pacem, para bellum (Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε πόλεμο. (Ιούλιος Καίσαρας).
ΠΗΓΗ https://armynow.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου